"De gevaarlijke wandeling!"

Onlangs ging ik met een erg goede vriend wandelen naar een goudwisselkantoor. Maar de wandeling die we deden was geen normale wandeling. Sterker nog, onderweg kwamen er heel wat obstakels op de route die soms gepland waren en soms niet. Maar daarnaast was niet alleen de hele wandeling een avontuur, maar ook het bezoek aan het goudwisselkantoor was echt heftig.

Wanda Wandelt

Hoe kwam het tot stand?

Een tijdje geleden hoorde ik van mijn goede vriend dat hij in zilverenmunten investeerde. Dat leek me op het eerste zicht een vreemde investering, maar dat leek het alleen maar. Want een tijdje later hoorde ik nog eens in de media dat het slim zou zijn om in goud of in zilver te investeren. Alweer werd het kostbare metaal me aangeprezen. Mijn idee over de investering boog langzaam als een twijgje naar de andere richting. Want plots kwam de boodschap goed binnen. Het leek me plots al maar minder vreemd om te investeren in zilver. Alleen was ik er toch nog niet honderdprocent van overtuigd, daarom besloot ik om maar even onderzoek te doen online. Ook online vond ik wat ik wilde horen. Daardoor sprak ik die goede vriend er zelf eens over aan, want ik was helemaal bekeert tot de zilvermarkt. Mijn goede vriend vond het goed dat ik het inzag - en we spraken er nog uren en uren over. Maar op een gegeven moment maakte we het plan om zilver te gaan kopen in een echt goudwisselkantoor. Want dat zou voor ons beide een nieuwe ervaring zijn. Daarna begon ik over mijn research te praten - en ik vertelde mijn bro heel enthousiast dat er een goudwisselkantoor was op amper tien kilometer van de deur. Dus we begonnen al concreet af te spreken om het kantoor te gaan bezoeken, dat wilden we eerst met de bus of fiets bezoeken. Maar plots kwam ik op het idee om het te voet te doen. Dus dat werd dan ook het plan dat we zouden uitvoeren.

Zilvergoudwinkel

"De afspraak"

Na een paar weken was het eindelijk zover, we konden afspreken. Dus dat deden we ook. We spraken af op de parking van een supermarkt die zich begaf in het dorp van mijn bro. Maar voor ik daar arriveerde, stond er mij nog een korte fietstocht te wachten - van ongeveer acht kilometer op een zonnige, maar koude mogend om negen uur. Maar dat was totaal niet erg, want ook dat moment was voor mij een moment van 'de batterijen opladen'. Ik vond het ergens zelfs al een beetje jammer, dat ik al na twintig minuten arriveerde op mijn bestemming, de supermarkt. Maar ik vond troost door het idee dat het avontuur nog moest beginnen. Met volle goesting wachtte ik nog even tot mijn goede vriend ook ter plaatse was op de parking. Wat niet lang duurde, want ik moest nog geen vijf minuten wachten. Na enkele korte minuten zag ik mijn bro al aankomen vanuit een straat aan de andere kant van de weg. Dus ik besloot om zelf ook maar even de weg over te steken om hem tegenmoet te gaan - tot we elkaar kruiste. Toen we eindelijk naast elkaar stonden, was het geluksgevoel enorm hoog. Zo hoog, dat we spontaan de slappe lach kregen. Dat zorgde voor een korte maar aangename stilte van welgeteld vijf seconden. Uiteraard begonnen we na de vijf seconden wel heel hard en luid te praten - met nog steeds een grote lach op onze gezichten.

iCulture

"Het begin van de zoektocht naar zilver..."

Welgeteld een kleine minuut later vertrokken we pas echt op pad. Dus we beslisten om al direct een random straat in te draaien, zodat we het centrum konden vermijden. Na die ene straat in te draaien - volgde er al snel nog wat straten die we beide nog nooit hadden genomen. Maar die straten waren voor ons beide wel het minst interessant. Daarom werd er al snel besloten om het dichtstbijzijnde bos in te draaien. Met succes, want al snel kwam er een bos inzicht - dat we konden verkennen. Met veel bewondering wandelde we door het bos. We keken heel de tijd onze ogen uit, maar hielden geen enkele seconde onze spraakzame snavel. We bleven maar voort praten, er kwam maar geen einde aan. We sprongen van den hak op den tak van onderwerp. Wat ons de tijd deed vergeten. Al snel zagen we een prachtig kapelletje (dat vonden wij toch). Dus daar namen we wel even de tijd voor - om onze blikken tot daar te rijken, maar ook op dat moment lulde we er op los - en liepen door. Niet veel later kwam er een einde aan het mooie bos, helaas. We kwamen uit op een tal van weilanden, wat niet zo erg is. Maar we wandelde wel niet graag op zo'n saaie betonnen baan. Daarom liepen we de eerste, de beste open wei in - met de hoop dat er aan de andere kant terug een zandpad is. En ja hoor, dat was het geval. We kwamen na even stappen aan bij een zandpad - die naast een rustige rivier gelegen was. Ook hier kregen we een prachtige view, maar we moesten wel zien hoe we aan de andere kant van de rivier zouden kunnen komen. Al snel kwamen we tot de conclusie om gewoon verder te wandelen - tot er een brug in zicht kwam. Dat was een goede beslissing, want niet veel later was het al zover. Er was een mooie brug te zien. Het was niet zomaar een brug, het was een vistrap die gelegen was aan een kruispunt van een tal van rivieren. Wat was het toch mooi. Zo mooi zelfs dat we het de moeite waard vonden om even te stoppen. Alweer namen we de tijd om even een denkbeeldige foto te maken. Een 360 ° graden foto nog wel. Zelf deed ik even alsof ik een camera was - om het vast te leggen in mijn geheugen. Vervolgens drukte ik het denkbeeldig af voor mijn vriend - omdat hij er om vroeg. Ik zocht voor de grap nog even naar het knopje - maar liet het me wel snel vinden. Maar na even te pauzeren, besloten we toch maar om terug locatie-waars te gaan. Dus we liepen de brug over - en begonnen gewoon terug dezelfde spraakzame houding aan te nemen. Na even verder wandelen, botste we weer eens op zo'n saaie betonnen baan. Wat niet zo erg was, want we konden met een kleine oogfrons al zien - dat we bijna aan het grote bos aankwamen - die de verschillende gemeentes verbind. Dus na even wandelen, naderde we het echte bos. Het bos dat ons zou brengen naar het centrum van de stad.

Radio 2

"Het grote bos"

Toen we het grote bos ingingen, zei ik plots: "Nu zijn we bij het bos dat ons naar het centrum van de stad lijd". Dat vond hij goed klinken, want we hadden al kilometers gestapt - en waren al één dik uur op pat. Dus met veel bewondering keken we naar de bomen die al eeuwen oud waren. Ook al zijn alle bomen in het bos bijna al eeuwen oud, maar alsnog verdienen zulke bomen bewondering. Ook bekeken we de stenen goed (vooral mijn bro), want hij is wel geïnteresseerd in speciale stenen. Hij dacht zelfs even een speciale steen gezien te hebben, maar dat was helaas geen realiteit. Dus daarna gingen we weer even verder aan een stevig tempo, maar alsnog gingen onze gezichten al de kanten op. Met veel succes want we zagen blekken die we nog nooit hadden gezien, ook al had ik het bos al veel bezocht. Maar die locaties had ik toch nog niet gezien, wat jammer is. Maar het feit dat ik ze onlangs zag, is nu toch eenmaal het belangrijkste. Na even de pad te volgen - draaide we in kleine patjes. Want die zijn nu eenmaal nog leuker om te bewandelen. Na enkele van die padjes af te wandelen, kwamen we al dicht bij de bosrand terecht. Dat was te zien aan de oude bungalows die er gevestigd waren - als vakantiewoning - of als pand voor mensen die dingen te verbergen hebben. Toen we aan de bosrand waren, dachten we even dat het mooie uitzicht weg ging zijn. Maar gelukkig was dat helemaal niet het geval. Want uit het niets kwam er een biggetjeseverzwijn vlak voor ons de pad over gehold. Mijn goede vriend had het dier niet gelijk met mij in het vizier, want hij zat nog met zijn gedachten en ogen naar de bomen te kijken. Maar ik kon hem gelukkig nog net op tijd zeggen: "Kijk daar"! Hij zag het nog niet meteen. Maar het zwijntje liep recht de tuin van mensen binnen - en kon niet meteen weg. Dus dat gaf mijn bro wel de ideale gelegenheid om ook het mooie dier te bezichtigen. Tijdens dat moment was er een erg zeldzame stilte, zo'n stilte die ons vrij onbekend is. Maar die alleen voorvalt als er iets speciaals gebeurd. Maar al snel was het dier toch uit de tuin geraakt - en verscholen in het grote bos. Dus we wandelde weer eens een stuk verder door het bos - tot we tussen de echte huizen zaten. Vanaf dat moment was het nog een paar straatjes verwijderd van het centrum van de stad. Ik vroeg mijn bro op dat moment al of hij zich nog het exacte adres van de zaak herinnerde. Helaas wist hij het niet meer - net zoals ik. Maar we wisten wel nog beide in welke straat we moesten zijn, dat was toch al iets. Maar voor de zekerheid nam mijn goede vriend toch even zijn gsm - om het adres op te zoeken. Hij probeerde het eerst met Google-Maps. Daar werden we niet bepaald wijzer door, daarom besloot hij na een tijdje maar om het adres op te zoeken op Google. Dat was een strakker plan, want op die manier liet het adres zich snel vinden. Toen we het adres hadden gevonden - kwamen we uit bij het echte centrum. We zaten dus ook al echt in de bebouwde kom - en waar het drukke verkeer is - en waar je best een mondmaskertje kunt opzetten. Maar we hadden het adres, dus nu kon het zoeken naar het zilver in de stad beginnen.

Onze Natuur

"De zoektocht naar zilver..."

Na een lange wandeling waren we eindelijk gearriveerd in het centrum - en we besloten per direct om de mondmaskers op te zetten. We hadden toen ook juist het adres van de zaak gevonden - en wisten dat het dicht bij de markt ging zijn. Dus we gingen al direct richting markt. Maar voor we daar aankwamen, konden we nog even genieten van de mooie historische gebouwen - en hedendaagse gebouwen. Het was nog een mooie wandeling door het centrum. Alleen werden we soms gestoord door het vervelende geluid van de sirenes - van de hulpdiensten. Maar ook daar waren oplossingen voor, dan begonnen we gewoon maar wat harder te kletsen, zodat we elkaar alsnog konden verstaan. Na de korte stadswandeling - en de boswandelingen kwamen we dicht bij de locatie. Dus hier hadden we wel een beetje hulp nodig van onze gemeenschappelijke vriend, dokter Google. Helaas waren de kaartupdates alleen niet zo up-to-date, waardoor we even de verkeerde kant uitgingen. We kregen er even nog kop, nog staart aan. Maar mijn bro wist zich plots te herinneren, dat de Game Mania in dezelfde straat was. Hij wist alleen niet precies waar de Game Mania was, maar gelukkig wist ik die locatie wel zijn. Dus op dat moment nam ik even de rol als gids op mij - en ik leidde ons langs de winkelstraat naar de straat waar we moesten zijn. Toen we op de straat waren wist ik al direct dat de Game Mania daar was - en het duurde dus niet lang voor we die zaak al konden zien. Maar het goudwisselkantoor was wel nog niet te zien. Toen we op gelijke hoogte stonden van de Game Mania, konden we in de verte een afdruk zien van goud kettingen op de ramen. Dus we keken elkaar aan en zeiden in koor: "We hebben de schat gevonden". Spontaan liepen we in een paar vitesse hoger naar de zaak toe. Wat niet voor lang was, want door te zien dat er twee sterke bewakers stonden - gingen we vanzelf wat passen trager - met angst in de ogen. De bewakers keken ons vies aan, doordat we naar de zaak keken. Toen we eindelijk aan de deur stonden - met toezicht van de bewakers - die gekleed waren als gedetineerde - leesten we een papier dat op de deur hing. Op die stevige-witte-afgesloten deur hing het blad met: "MAX 1 PERSOON TOEGELATEN". Daaronder stond een regel met: "BELLEN A.U.B". Dus na het lezen van het papier, keek ik nog even om me heen en drukte al slikkend van de angst op de deurbel. Meteen ging er een luid geluid af. Ongewild keek ik door een raampje in de deur naar binnen - en zag dat er een meneer van minstens twee meter groot - en gespierd rondliep in het kantoor - al zoekend naar de sleutel om de deur open te doen. Na een tijdje opende de meneer met een niet normale spiermassa de deur. Hij droeg een zwart maatpak - met daaronder een wit hemd - en daar nog eens een zwarte das boven. Hij leek volgens mij erg op Jhon Wick. Hij zei op een afschrikkende manier: "Kom maar binnen", met zijn schorre en luide stem. Ik slikte nog een paar keer - en kon moeilijk uit mijn woorden geraken, maar ging wel naar binnen. Hij sloot meteen de deur - en keek me afkeurend aan. Hij vroeg waar ik voor kwam. Ik zei met veel moeite - en een droge keel: "Ik wilde eens een kijkje nemen". De meneer keek me vragend aan - terwijl ik op hetzelfde moment een stilte liet vallen. Na mijn ... maakte ik mijn stuk van de dialoog af. Ik begon dus te zeggen dat ik wel geïnteresseerd was in zilverenmunten. Hij geronkte - en wees de alcoholgel aan, nadien zei hij: "Sorry, we hebben in dit kantoor geen zilverenmunten. Maar ik kan er wel voor u bestellen of u kan het zelf doen, dat is goedkoper." Daarna bekeek hij samen met mij een kaart, met daarop de munten die zij aanbieden. Op de kaart stonden enkele munten. Wat het voor mij als onervaren potentieel koper moeilijk maakte. Maar Jhon Wick gaf goed advies. Hij vertelde dat ik honderdprocent zilver moest kopen, want dat dat de beste investering zou zijn. Daarna vermelde hij dat de meeste klanten specifiek "één bepaalde munt kochten". Het was een Canadese munt. Daarna vroeg hij of ik nog vragen had - en ik zei: "Nee, niet echt. Dus hij begon een slot te vormen. Hij zei bedankt voor je bezoek - en rijkte me nog een folder aan van de zaak - en pakte ook nog even een goudstaafje van karton waar chocolaatjes inzaten. Dat vond ik heel attent van hem, dus dat brak het ijs. Ook al brak hij het ijs pas laat, maar dat is nu eenmaal normaal zeker. Het is waarschijnlijk een standaard procedure om te ontdekken of mensen wel te vertrouwen zijn. Ondertussen voelde ik me zo op mijn gemak, dat ik zelfs het lef had om nog een extra foldertje te vragen voor mijn bro. Dat was nog steeds een moeilijk moment, maar toch lukte het. Tot slot liet Jhon Wick me buiten - en zei goede dag.

Grenzeloos Reizen

Hier even een beeld van Jhon Wick!

"Tijd voor pauze!"

Na een heftig bezoek bij het goudwisselkantoor besloten we om ergens te picknicken, dus dat deden we dan maar. We vertrokken wel direct aan de zaak - en gingen richting het park van de stad. Want nog altijd was er een soort van angstige sfeer, daarom dat we graag op dat moment de benen namen, om hem te smeren. We wandelde even snel de straat uit - en daarna begonnen we te giechelen van wat er wel niet allemaal gebeurd was. Ook begonnen we vanaf dat moment, heel de tijd te praten over het binnengaan van het kantoor. Het was niet normaal, hoe onder de indruk we waren. Dus we wandelde maar gewoon rustig verder vanaf dat ene punt - en we grapte er op los - en plots kwamen we al aan het park. Maar dat park weerhield ons er niet van om over ons bezoekje te spreken. Dus we bleven maar tetteren - tot we aan een locatie aankwamen waar ik eens een date had. Toen veranderde het onderwerp even, maar dat was niet voor zolang. Dat zorgde misschien voor een onderwerp van een paar minuten lang. Maar al snel verveelde het onderwerp van die date ons, dus we gingen spontaan verder over ons bezoek bij Jhon Wick. We bleven er maar over praten en praten. Op een gegeven moment naderde we een bruggetje dat gelegen was aan een rustige rivier in het park - dat we overstaken alsof het zou instorten. Dus we gingen er al (bijna) sluipend over - om daarna te stranden op twee stel zonnebanken. Die brachten ons plots van de maffia naar een luxueuze vakantiebestemming. Dus we besloten om ons op die mooie zonnestoelen te zetten - vlak aan het water. We moesten er niet over nadenken om plaats te nemen in de stoelen. We lieten ons gewoon zachtjes naar beneden glijden in de hangbanken - en namen een liggende houding aan. Het was zalig. Zo zalig, dat ons Jhon Wick-onderwerp in even on-hold werd gezet. We grapte over dat moment gewoon hart over het feit dat we op vakantie waren. Uiteraard moesten er van dat moment ook een paar snaps getrokken worden, dus we maakte wat leuke snaps. Maar voor we dat deden, vroegen we even toestemming aan elkaar. Maar we lieten geen tijd om te antwoorden - en we trokken wel meteen enkele leuke snaps. Na het trekken van snaps, haalde ik een pakje koeken naar boven en enkele cola's. Want we hadden nu eenmaal een grote dorst en honger. We waren net kamelen die door de hete Sahara zwermde. Dus dat liet zich ook merken aan het tempo dat we een eerste koek namen - en de eerste slok van de cola naar binnen goten. De cola en de koek smaakten zelden zo goed. We besefte toen plots: hoe goed we het hadden. Al snel sloegen we nog wat koeken en cola's in onze kasten. Maar op een gegeven moment kwamen er eenden dicht bij ons staan. We zagen de eenden bedelen voor iets lekkers. We konden hun gebedel niet de baas, dus ik gooide met een slappe worp een koek naar de eenden. De eenden pikte er even in, maar staken hem niet volledig binnen. Vervolgens gooide ook mijn bro koek naar de eenden. Maar hij ging voor de kruimel techniek, dus hij brak de koek in heel erg kleine stukjes. Op die manier konden we heel wat eendjes voederen. Even leek het zelf, alsof we Jezus waren die een brood verdeelde onder al zijn apostelen. Het was een geweldig gevoel om de hongerlijders te voeden. Al snel gaven we de helft van het pak aan de eenden. Het ging vliegensvlug. Na nog even te lachen - en uit te rusten, gingen we weer verder op pad.

Winwinright

"Op weg naar het slagveld..."

Na de deugddoende pauze besloten we toch maar om verder te gaan, want we hadden nu eenmaal nog een hele weg te gaan. We wandelde nog een stukje langs de rivier - naar de uitgang van het park. Toen we uit het park waren, kwamen we terug aan een drukke weg. Het was een weg waar we moesten uitkijken, want de weg zorgde voor soms gevaarlijke situaties. Dus zo alert mogelijk staken we het drukke kruispunt over - om daarna aan een kruispunt te komen. Ook staken we zorgvuldig het kruispunt over. We keken eerst naar links, dan naar rechts, nog eens links en daarna nog eens rechts - en daarna staken we aan een snel tempo het kruispunt over. Na het oversteken van het kruispunt voelde we ons weer helemaal op ons gemak - en we gingen weer gewoon verder. Het duurde niet lang, voor we weer een mogelijkheid zagen om het bos in te trekken. Vlak achter een slagboom van een trein, lag een straatje die duidelijk uitmondde in een gigantisch bos. Dat was voor ons ideaal, dus na zorgvuldig het spoor en de weg over te steken - gingen we richting het bos. We wandelde honderd meter de staat in, daarna kwamen we uit op een parking. We besloten om rechts af te slaan aan de parking - om dan evenwijdig van het spoor het bos in te gaan. Toen we bij het bos aankwamen, vertelde ik over enkele bunkers die in het bos lagen. Mijn goede vriend had duidelijk weer iets nieuws geleerd, dus hij werd laaiend enthousiast. Dus ik vroeg maar of hij ze wou zien. En ja hoor, dat wou hij erg graag. Dus we maakte al direct het plan om naar de bunkers te gaan. Wat niet zo evident is, aangezien we aan de andere kant van het spoor zaten. Maar we hadden er veel hoop in dat er snel een oversteekplaats zou zijn. Dus we gingen gewoon rustig verder - en liepen over een berg - met zicht op een groot kerkhof - waar vast en zeker nog strijders van de wereldoorlogen oplagen. Dus alweer konden we iets bezichtigen met vele bewondering. Het kerkhof bleef maar verder lopen, het leek zelf alsof er geen einde aan was. Maar dat was wel het geval. Na een tijdje naast het kerkhof te lopen - kregen we het zicht op een asvaaltenweg naast het spoor. Dat vonden we niet zo'n erg mooi zicht, dus we gingen maar iets verder het bos in. Al snel naderde we een eeuwen oude kapel die helemaal omringd was door bos. Het was een speciaal zicht, zo speciaal dat we dichter wandelde naar de kapel. Maar voor we dichter konden komen, moesten we eerst een trap op. De trap was niet zo hoog, dus we waren er snel in principe. Maar we deden het in muizentrapjes. Want we wilden nu eenmaal met volle teugen van het moment genieten. Eenmaal boven, dan gingen we gewoon verder met onze tocht. We probeerde nog altijd evenwijdig met de spoorlijn te lopen, maar dan omgeven door het bos. Helaas eindigde ons patje door het bos na een tijd, dus we moesten toch de asfaltweg op. We hadden geen keuze. We wandelde nog enkele kilometers op de harde weg, maar we zagen maar geen oversteekplaats. Daarom dachten we eraan om maar gewoon voorzichtig het spoor over te steken. Maar daar wilden we toch maar even mee wachten. Daarom gingen we toch maar gewoon even verder. Maar na een tijd, kwamen we toch beide tot een consensus om het spoor over te steken. Alleen was dit niet zo gemakkelijk. Want er was nu eenmaal een draad voor het spoor gezet, maar we moesten aan de andere kant zijn. Daarom hebben we op een stuk waar heel ver zicht was - de draad overgeklommen - en de spoorweg overgestoken. Het was niet zo'n heel hoge draad, maar het was toch behoorlijk moeilijk om erover te klauwteren. Maar het lukte ons beide. Nadien moesten we nog de steile muur van stenen over - om bei het spoor te komen. Ik nam als eerste initiatief om op de spoorweg te gaan - om dan zo mijn bro letterlijk een handje te helpen met het klauwteren. Mijn goede vriend pakte mijn hand vast toen hij al halfweg was. Daarna trok ik hem even overeind - en maakten we voort naar beneden. Want we wilden uiteraard zo snel mogelijk over het spoor geraken. Moeizaam bereikte we de andere kant van het spoor. We voelde ons op dat moment overwinnaars - en wandelde terug op een mooie zandweg. Maar al snel besloten we om de pat te verlaten. We gingen dwars door het bos - vlak naast een wei met schapen. Het was even heen en weer wandelen langs de bomen, maar al snel kwamen we bij een zandpad die we volgde. Na eventjes te wandelen, zagen we een weggetje die in de goede richting liep. Dus we volgde dat weggetje maar even. Het weggetje had velen bochten. Maar dat was niet zo erg, want het lijden ons naar heel erg mooie plaatsjes. We waren dus sterke voorstander om het weggetje te volgen. Maar na een tijdje moesten we er toch af - en zeker als we de bunkers wilden zien. Dus we zochten tot we ergens een plaats vonden, waar we recht het bos in konden. Dat verliep nog niet direct van een leiendakje, want we botste heel de tijd tegen hagen en draden van mensen. Maar na even zoeken, vonden we een plaats om door te lopen. Dwars door het bos. We wandelde nog niet lang in het bos - of we liepen al in een ouderlijke loopgracht - en niet zoveel verder stond een soort stalletje. Maar het was geen gewone stal. In die stal stonden zetels - en er stond ook een gestolen verkeerslicht - en op de zetels stond geschreven: "Ik ben gay". Naast de spullen die er lagen, was de grond even min te vertrouwen. Want het lach vol met rommel - en het was dus echt te gevaarlijk. Daarom liepen we maar even verder langs de loopgraven richting de drukke baan. We kwamen niet zoveel later al uit op de baan. Eindelijk, want we moesten er al veel voor uithalen. Toen we er waren, besloten we om even nog wat verder te wandelen aan de rand van het bos. We bleven zo wandelen tot onze weg 'te' onderbroken was. Vanaf dat moment staken we over - om dan zo verder te wandelen tot we aan de eerste bunker aankwamen - met uitzicht op de prachtige paarse heide - die rond een vijver gelegen was. Het was een fenomenale view, ook al waren we aan een drukke weg. Maar het uitzicht deed ons even de weg vergeten. Op die manier wandelde we verder tot we aan een tweede bunker kwamen. Helaas was die bunker omringd door draad, dus we besloten maar om iets verder de weg in te draaien.

Natuurmonumenten

"Terug naar de start locatie..."

Na de bunkers kwamen we in een grote pat terecht waar ze een tijdje geleden grote ontginningswerken deden. Het was een pat met kanariegeel zand, dat is typisch voor zand dat heler lagen onder de grond hoort te zitten. Het zand zorgt voor een goed contrast tussen de bomen en struiken. Het is dus heel aangenaam om op die manier te kunnen wandelen. Later vloeide die strook uit op een openplek waar zee dennen stonden. Ook dat was de moeite waard. Het viel ons zelfs zo hart in de smaak, dat we zelf beslisten om nog eens even een break te doen op een bankje - met uitzicht op het zand en de zee-dennen. Op dat moment nam ik nog eens even het pak met koekjes naar boven, die we toen nog lekker op peuzelde. We namen er heel uitgebreid de tijd voor, om het op te eten. Ook al zaten we nog kilometers verwijderd van de eindbestemming, maar dat kon ons weinig schelen. Het was weekend - en we waren onder broers bij een, wat heb je nog meer nodig. Na de deugddoende pauze, begonnen we zo recht mogelijk naar de andere kant van het bos te lopen. Maar deze keer bleven we wel mooi op de patjes. Zoals de grootmoeder van roodkapje het graag zou hebben. We wandelde patje in en patje uit - tot we aan een verlaten bungalow kwamen. De bungalow wekte heel wat nieuwsgierigheid naar boven, dus we wilden eens een kijkje nemen. Eigenlijk vooral m'n bro, dus we deden het. Mijn bro verwijderde heel zachtjes een staaf die de houtenpoort dichthield - terwijl ik op post stond om te kijken naar voorbijgangers. Na wel een lange minuut ging het poortje al krakend open, het leek net een griezelfilm. Hij ging erg langzaam een paar stappen de tuin in - maar durfde niet meer verder. Wat te begrijpen is. Zelf ben ik ook niet zo'n durver, dus daarna ging hij terug de tuin uit. Maar liet wel het poortje open - en we gingen terug verder op pat. Niet zoveel verder zagen we al de baan die ons naar de locatie zou brengen. Maar we besloten toch maar om nog niet direct op de baan te gaan. Dus we zochten ons zelf zandpaadjes, weilanden en grachten uit om te trotseren. Aan het begin volgde we nog heel netjes de patjes, maar na een tijdje begonnen we wat af te wijken. Daarom besloten we maar om recht door het veld te gaan. Na dat ene veld, kwamen we op een ander veld uit. Helaas was dat veld omheind door prikkeldraad. Grappig genoeg schrok de prikkeldraad - of betergezegd 'schrikkeldraad' ons niet bepaald af. Dus we stapten beiden heel elegant over de eerste draad - met veel angst voor het geval dat er stroom zou opstaan. Maar ik had per ongeluk al de draad geraakt met mijn edel deel, dus ik kon al zeggen tegen bro dat het veilig was. Dus ook hij ging me achterna, maar hij was vanaf het heffen van zijn eerste been al niet meer bang - omdat ik het al had getest. Na het moeizaam trotseren van draad nummer één, kwam al snel draad nummer twee aan. Die draad was een pak hoger, dus we konden er niet zomaar overstappen. Maar een geluk bij een ongeluk: er hing een latje van houdt aan de paal van de wei. Dus ik kon gewoon even mijn voeten kruiselings op het plaatje zetten. In enkele tellen balanceerde ik me over de draad. Daarna ging bro een poging wagen. Maar hij zag het toch meer zitten om onder de draad door te gaan. Dus hij besloot om zijn jas uit te doen - om daarna al rollend onder de draad door te gaan - in zijn t-shirt. Al snel rolde hij er als een echte militair onderdoor - met mij als wachter voor het gevaar van prikkende dorens en voorwerpen. Toen we eenmaal uit de wei waren. Toen waren we in een tuin van iemand beland. We gingen dus maar spoedig door de tuinen van de mensen die in het kleine bos woonde - en kwamen toen al bijna in de bebouwde kom uit. Dat zorgde al meteen voor een adrenaline boost, dus we konden er al helemaal terug tegen. Maar toen we het bordje pas daadwerkelijk voorbij gingen. Toen hadden we een gevoel: "We kunnen nog twintig kilometer aan". Maar dat was wel slechts een illusie. Dus zeer gedreven wandelde we de bebouwde kom van het dorp door - om vervolgens in het dorp aan te komen van vertrek. Ook daar wandelde we nog netjes op de weg - tot we bij het huis van mijn bro aankwamen. Daarna moest ik nog twee straten uitwandelen om aan mijn fiets te kunnen.

Fietsknoop

"Het einde is inzicht..." 

Toen ik m'n fiets in de hand had, moest ik enkel nog terug naar huis fietsen. Dat ging me nog heel goed af. Ook al had ik al een hele dag gewandeld. Maar de fietstocht was nog altijd even hart genieten als de fietstocht naar het avontuur. Na mijn acht kilometer fietsen, was ik eindelijk thuis - beetje moe, maar niet te.

Velosmaes.be

Wat was jou meest avontuurlijke wandeling?

Wat was die schattentocht toch leuk - en het was een geweldig avontuur. Ook scheen het zonnetje, waardoor we onze batterijen goed konden opladen. Het was prachtig weer. Later bleek ook dat we meer als 48 000 stappen hadden gezet, wat gelijk is aan 37,1 kilometer. Kortom het was een geslaagde dag.

"Yes, het is lente! Maar voor hoelang?"

De afgelopen weken waren zalig op het vlak van weer, daarom een korte blog over "het eerste lentegevoel van dit jaar". Dus ik ga schrijven over hoe ik mijn zonnige weken heb besteed en welk gevoel het met zich meebrengt.

Libelle

Zin voor initiatief...

Om eerlijk te zijn ben ik iemand die continue het onderste uit de kan wil halen om zich te amuseren. Daarom nam ik de afgelopen maanden superveel initiatief om af te spreken met vrienden. Echt superveel. Want ik stuurde elke week naar mijn beste vrienden: "Jow, zin om af te spreken dit weekend"? Vaak was het antwoord "ja" - en dat liet zich dan ook merken door een grote grijns op m'n gezicht. Maar daarnaast begon ik op dat moment al te fantaseren over dingen die we zouden kunnen doen, dat was geweldig. Want zoals jullie alvast weten, hou ik er enorm van om even weg te zinken in de toekomst. Daarna wil ik dan graag ontdekken of mijn voorspellingen wel kloppen. Dus ik begin dan altijd af te tellen naar het moment suprême. Na het hele 'aftellen' komt dan uiteindelijk het moment van 'beleven', wat nog velen keren fijner is als het aftellen op zich. Op het moment zelf laat het zich vaak al merken, welke richting we uitgaan van activiteit of gesprek. Dat is zeer leuk, maar gelukkig is nog niet alles zo helder. Waardoor we ook voor aangename verassingen komen te staan - en op die manier ben ik dan mentaal al voorbereid - voor welke fratsen we gaan uitsteken. Maar anderzijds heb ik dan ook de momenten die spontaan ontstaan - en die dus nog niet gepland waren. Die momenten maken me dan ook weer het meeste aan het lachen. Want voor mij persoonlijk is 'spontaan altijd het beste'. Naast die velen uitjes nam ik de afgelopen periode ook het initiatief om weer eens een nieuw boek te beginnen. Die ik dan lekker gezellig op het terras las - met een cola naast me of met een ijsje in de hand, want het was tenslotte lente. Tot slot zorgde het mooie weer er weer voor dat ik terug op een aangename manier buiten op mijn privé basketbalveld kon basketballen. "Want wat had ik een nood aan het zorgeloos balletjes werpen naar mijn ring - en dat voor één uur lang". Die momenten stralen energie op me af - en zorgen voor kersverse ideeën/inspiratie die ik op alle gebieden wel kan gebruiken. Ook al gaat zonder ook, maar volgens mij is het eerder bijgeloof. Oké, ik ben weer te ver aan het afleiden. Naast het afspreken met vrienden, om iets te gaan doen binnen de coronamaatregelen, doe ik ook graag dingen met de familie. Zo overtuig ik hun ervan om met me te gaan wandelen in de velen bossen in mijn omgeving. Meestal krijg ik snel mijn 'ja', maar soms ook iets minder snel, omdat het fris is. Maar door een klein beetje uit te dagen, lukt het me aardig om hun op andere gedachten te brengen. Dus dan beslissen ze na even nadenken toch maar om hun wandelschoenen aan te trekken of om hun fiets te pakken.

a2Results

Afspreken met vrienden...

De afgelopen jaren was ik 'niet echt zo'n afspreker', maar daar heeft corona en het weer wat aan verandert. Want eerst was ik iemand die wilde afspreken, maar ik wachtte eerst altijd op een uitnodiging. Wat niet bepaald een goed idee is. Want je hebt nu eenmaal altijd een initiatiefnemer nodig - en helaas werd de stap dan weinig gezet om af te spreken; ook al had ik er nood aan. Maar gelukkig zijn de tijden verandert - en kwam ik tot initiatieven om af te spreken, al goed. Want zo zou ik nog lang kunnen wachten. Na een paar keer af te spreken met vrienden, begon het steeds losser en losser te lopen. Want nu wordt er ook aan mij gevraagd om af te spreken. Wat echt wel een hele verrijking is voor mijn sociale welbevinden. :D

Newsmonkey

Tijdens het afspreken met vrienden doen we verschillende dingen. Maar tot nu toe was het wel voornamelijk wandelen en fietsen. Dat zijn misschien niet zoveel verschillende activiteiten, maar het blijft wel altijd interessant. Want door het fietsen ontdek ik andere omgevingen, aangezien mijn vrienden een stukje verder wonen. Zo sta ik na elke tocht toch nog versteld van de plekjes die we ontdekken. En als dat nog niet genoeg is, daarnaast kan ik mezelf doelen opleggen, vergezeld met de vrienden die meegaan - en dat is top. Zo ging ik onlangs onaangekondigd met een van mijn goede vrienden fietsen. We wisten op de moment zelf nog helemaal van geen toeten of blazen af, maar toch besloten we instant om onszelf het doel '100 kilometer ver te fietsen' op te leggen. Dat doel begon in het begin als grap, maar na een dagje fietsen werd dat doel realiteit. Wat een overwinningsgevoel geeft - en zeker omdat het geregistreerd staat op mijn goede vriend zijn Strava-account. Dus natuurlijk moeten we daar dan nog mee uitpakken op Snapchat, want dan kunnen we nog eens een keer de macho uithangen. 😋

VAB-magazine

Maar ook het wandelen is een hele must. Want door deze activiteit met vrienden te doen, ontdek ik verschillende nieuwe wandellocaties. Want persoonlijk vond ik dat de bossen in mijn gemeente begonnen te vervelen. Maar door eens een ander bos in te trekken - in een andere gemeente. Dat zorgt voor een gloednieuwe omgeving die je kan bewonderen (of afbreken 'in figuurlijke zin'). Daarnaast heb je dan ook eens de mogelijkheid om de ander door je bossen te gidsen. Wat er uiteraard wel voor zorgt, dat de situatie verandert - en waardoor je op een andere manier naar het bos kijkt. Maar het belangrijkste voor mij is uiteraard nog het sociale aspect. "zo eens lekker roddelen over van alles en nog wat", dat kan me wel goeddoen. 

DE LELIEBOOM

De activiteiten die ik tot nu toe in de 'lente' heb gedaan, zijn misschien eentonig. Maar daar zal snel verandering inkomen. Want door deze 'positieve flow van afspreken' ontstaan er zoveel ideeën om te doen, zoveel zelfs, dat het moeilijk gaat zijn om ze allemaal te verwezenlijken. Maar ook moeten we nog rekening houden met corona. Wat niet wil zeggen dat we niet met vindingrijke ideeën gaan afkomen. Want we hebben nu eenmaal al wel wat nieuwe dingen bedacht om te doen - die wel mogen met de huidige coronamaatregelen.

Content Central

Waarom maakt de lente me gelukkig?

Het seizoen op zich doet me weinig, maar de lente voelt voor mij meer aan als een nieuw begin van iets positiefs - en dat kan me wel smaken. Voor mij begint de lente niet perse op 21 maart, maar wel op het moment dat het gras groen is; de bladeren van de bomen ontschieten; de kleuren overheersen in de tuin; het geluid dat kenbaar maakt dat de vogels huiswaarts zijn vertrokken vanuit het verre zuiden; het moment dat de mensen zich weer eens mens kunnen voelen na de lange donkere dagen. Dat is voor mij de definitie van 'lente'. De lente heeft dus veel te bieden, maar de lente leert ons ook dingen. Zo leert de lente ons letterlijk: "Na regen, komt zonneschijn". Zelf kan iedereen dat ook ervaren. Want ben er vrij zeker van, dat mensen zich weer tip-top-in-orde voelen als de zon weer op komt - en dat de zon zich een weg baant naar onze diepgevroren harten - die smeken om een zonnestaal - die onze temperatuur doet stijgen. Waardoor dus ook onrechtstreeks ons geluksgevoel de hoogte ingaat.

Showbizz 24

Hou jij van de lente?

Bedankt voor het lezen van mijn blog. Ik hoop dat jullie mijn ervaringen van de afgelopen lenteperiode interessant vonden - en dat jullie zelf ook hard hebben mogen genieten van dit geweldige weer.

"De bijnamen die ik kreeg als kind..."

Als kind kreeg ik heel wat diverse bijnamen. Zoveel zelfs dat ik me het grootste deel van de bijnamen niet meer herinner, dat is wel jammer. Maar gelukkig zijn er me ook nog enkele heel goed bijgebleven, meestal zijn die bijnamen ook de namen met de diepste betekenis. Daarom leek het mij wel een fijn idee om even mijn bijnamen die ik kreeg als kind uit te schrijven in deze blog. Maar in het bijzonder zou ik graag de verhalen er achter met jullie delen.

Wat vond ik van mijn kinderbijnamen?

Mijn kinderbijnamen waren speciaal - en dat was wel leuk. Alleen wist ik vroeger de betekenis er niet van. Maar onlangs dacht ik er terug even aan - en toen bedacht ik me ineens wat er mee bedoeld werd. Maar voor ik het wist, moest ik toch serieus graven in mijn kinderjaren. Ik dacht aan alles wat ik speciaal deed in mijn kindertijd, maar helaas ging er pas laat een lampje branden - en dan was het nog eens het verkeerde lampje. Want mijn eerste idee was van dingen waar de mensen die me zo noemde eigenlijk niets van afwisten. Dus ik besloot om even mijn virtueel vergrootglas te pakken - en om eventjes heel diep in te zoomen. Dus ik zoomde in op 110%, maar alsnog kon ik het niet zien. Daarom besloot ik al snel om nog eens in te zoomen, maar deze keer zoomde ik gelijk in tot 200%. Want ik dacht: "met 200% inzoomen zal ik het toch kunnen zien, niet"? Niet dus, want hoe hard ik ook probeerde te pieren, ik zag het niet. Het bleef een heel wazig verhaal dat ik moest zoeken in een oceaan van verhalen. Maar na even inzinken in die oceaan van oude herinneringen, had ik er even genoeg van. Maar toch wilde mijn mind het niet loslaten, daarom teleporteerde ik al snel terug naar mijn wereld van herinneringen. Maar natuurlijk kon ik het nog steeds niet zien, daarom zoomde ik nog eens in. Alleen zoomde ik deze keer in tot op 500%, het maximum dus. Dat valt te vergelijken met een 'game', want als je 500% zou inzoomen in een 'game'. Dan kan je de pixels meestal vlot met het blote oog spotten. Zo kon ik dan plots ook de betekenissen van de vreemde, maar grappige kinderbijnamen linken. Plots kwam er in mijn hoofd precies een melding op het spel van "mission completed". Ik dacht: "yes, het is me gelukt". Maar dat was het niet, ik had helaas alleen maar de randjes van de puzzel gelegd. Ik wist eenmaal nog niet van alle bijnamen wie ze gebruikte, daarom me maar eens terug verdiept in mijn denkbeeldige boek. Op het eerste zicht zag ik het niet, maar door het verhaal meerdere keren te lezen. Toen viel de frank, ik had het middenstuk van de puzzel ook af, ik speelde het spel uit - en tot slot loste ik het hele 'cluedo raadsel' op. Ik wist plots dus terug wat de verhalen achter de bijnamen waren - en ik wist wie me de namen gaf.

Radio 1

Bijnaam 1.: "Klapekster" 

Al direct begin ik met een speciale bijnaam. Op het eerste zicht wist ik totaal niet wat men hier mee bedoelde - en wie me deze naam zou toedienen. Maar na goed nadenken dacht ik aan de natuurwandelingen en beheerwerken van 'Het Natuurpunt'. Daarna vroeg ik me af: "hoe noemde die man weer die daar de leiding had - en die me zo noemde"? Al snel wist ik wat zijn naam was, want ik kon me zijn gezicht nog heel goed herinneren in detail. Hij noemde me destijds 'klapekster' omdat ik gedurende zo'n hele activiteit nooit eens kon zwijgen. Ook al werd dat me gevraagd, maar als kind was ik gewoon voor alle activiteiten van 'Het Natuurpunt' (over) enthousiast. Dat liet zich dan ook merken door de vele dingen die ik vertelde en vroeg. Dus door het vele praten en praten kreeg ik de naam 'Klapekster' van persoon X. Natuurlijk wist ik in die tijd ook nog niet wat de naam betekende. Maar mijn vader legde het telkens opnieuw uit: "het is een vogel die heel de tijd doorpraat, net zoals jij". Toen hij dat zei, lag ik altijd letterlijk plat van het lachen. Want ik begon toen altijd overdreven hard te lachen - en liet me vallen in het lange groene gras - om me dan vervolgens al rollend te bewegen.

Vogelvisie

Bijnaam 2.: "Den Bospoeper"

Ook kwam ik snel bij de betekenis van deze bijnaam terecht, want deze vond ik persoonlijk wel erg geschikt voor mij. Deze bijnaam was nu eenmaal gekoppeld aan het feit: "dat ik elke week in het bos gepoept moest hebben". Het leek er vroeger op, dat het me te doen was om in het bos te poepen, maar dat was niet bepaald waar. Ik vergat gewoon vroeger uit enthousiasme voor een wandeling om eerst nog eens naar het wc te gaan. Dus uiteraard kon ik dan een paar uur later in het bos gaan. Aan het begin was de gewoonte vervelend voor mijn ouders, maar na een paar keer namen ze spontaan wc-papier mee in het bos en een zakje. Zo konden we het dan achteraf mooi opruimen. Want natuurlijk wilden we absoluut niet sluikstorten, dus daarom ook dat we het zo mooi achterlieten. Ook al zou de poep toch verteren na enkele weken in het bos te liggen. Maar het was gewoon vroeger zo. Bij elke beurt moest mijn vader "bospoeper" zeggen, dat kon destijds niet anders. Het was ook een soort ritueel bij ons.

Bijnaam 3.: "Speciaal geval" 

Waaraan deze bijnaam te wijten valt, is heel helder. Want natuurlijk had ik al mijn hele leven autisme (dat is 'altijd' iets voor het leven), dus mijn ouders noemde me daarom soms "Speciaal geval" - en zeker als ik iets vreemds deed, wat andere kinderen niet zouden doen. Net zoals de voorgaande bijnamen, moest ik ook hier kei hard om lachten. "Speciaal geval" vaak een negatieve bijklank als je het tegen iemand zou zeggen, maar als mijn ouders het zegden. Toen klonk het super positief, precies alsof een kind jarig was en een cadeautje kreeg. Achteraf gezien bekijk ik mijn ouders nu alsof ze 'De force' in hun hadden zitten, maar natuurlijk is dat niet meer als een omschrijving. Ik weet zelf maar al te goed dat dat niet kan hoor😋. Maar alsnog is het me hierdoor wel opgevallen dat alle ouders deze bijzondere gave hebben. Maar misschien is het ook wel gewoon het feit dat: "ouders nooit iets slechts kunnen doen in de ogen van hun kinderen".

Grappigeplaatje.nl

Wat zijn jou vreemde bijnamen?

"Oh, wat heb ik genoten van het schrijven van deze blog. Want hierdoor heb ik al die momenten even kunnen terug beleven. Het was een moment van lachen en giechelen, alleen lag ik deze keer niet 'letterlijk' tegen de grond van het lachen."