Praktijk examen met de heftruck...

De afgelopen weken, waren weken van oefening en kunt. Allemaal ter voorbereiding van het praktijkexamen met de heftruck. Het waren weken vol onverwachte wendingen en uiterste concentratie - of ik er ook het gewenste resultaat mee behaald heb op het examen. Dat is een vraag die ik op tafel laat liggen voor iets verder in de blog...                                                                                                                          

Theorie

Net zoals bij een autorijbewijs heb je ook theoretische kennis nodig voor een vorkheftruck te mogen besturen. De kennis is helemaal anders. Want normaal rij je niet of weinig met een heftruck op de openbare weg. Het voertuig is in de eerste plaats ontwikkeld om op werven, magazijnen en andere werkplaatsen gebruikt te worden. Dus logischerwijs zal het dan ook meer gaan over hoe je in een magazijn rijdt met zo'n ding.  

De dingen die ik leerde, waren heel uiteenlopend. Zo leerde ik hoe een batterij van de heftruck in elkaar stak. Dat leek wel op een les chemie. Er moest een juiste verhouding zijn in het zwavelzuur en gedistilleerd water waarmee je de batterij vulde. De volgorde van het vullen was ook van cruciaal belang. Want als je het verkeerd deed, dan zou het elektrolyt (verdund zwavelzuur) weglopen langs de vuldoppen. Ook moest je al de onderdeeltjes van de batterij kennen en je moest weten hoe je de batterij aan de stekker hing.

Naast de batterij, had je ook nog de wielen. Bij de wielen was het belangrijk dat je gewoon wist welke soorten er waren en waarvoor ze diende, meer niet.

Bij een auto ben je gebonden aan bepaalde snelheden. Bij een heftruck is het niet anders, alleen gaat het om andere snelheden. Je kan uiteraard niet tegen 50 km/h door een magazijn cruisen met zo'n ding. Daarom heb je een maximum snelheid binnen een magazijn en een maximum snelheid op de piste.

Voor je kan starten met zo'n toestel, moet je ook een controle uitvoeren van enkele onderdelen. Op die manier kan je verdere beschadigingen vermijden en je zorgt ook voor meer veiligheid. 

Over veiligheid gesproken. Je moest ook de 7-hoofdzonden kennen van een heftruck. Dat waren dingen zoals duld geen passagiers op je heftruck - en het ging ook over de rijdrichting (vooruit of achteruit). In de 7-hoofdzonden kwamen ook controles aanbod. Maar hier ging het niet om een voorgaande controle van het toestel in zijn geheel. Het ging meer over: 'Is die vrachtwagen wel sterk genoeg om in te rijden?', 'Staan mijn vorken goed?', 'Kan mijn heftruck kantelen door het gewicht of de snelheid?', 'Waar ligt mijn zwaartepunt?',...

Eigenlijk moest ik gewoon weten: hoe een heftruck in elkaar stak, de verkeersregels en hoe ik een laaddiagram lees. Een laaddiagram is; een diagram dat zegt hoeveel je kan dragen - op welke hoogte - en op welke afstand van de vorken.

Die kennis heb geleerd met behulp van een PowerPoint (van honderden dia's), filmpjes en een cursus. De beelden die in het lesmateriaal stonden, waren niet altijd even appetijtelijk. Er stonden veel afbeeldingen in van dingen die mis konden gaan. Zo waren er rekken ingestort, lichaamsdelen verbrijzeld en heftrucks die ontplofte. Dat soort beeldmateriaal steken ze erin om mensen er op attent te maken dat een heftruck geen speelgoed is. Wellicht worden veel mensen van zo'n beelden angstig, maar mij deed het vreemd genoeg niet zoveel. Ik had nog altijd evenveel zin om eraan te beginnen. Dus ik studeerde de cursus uit mijn hoofd en ik deed een 2-delig theoretisch examen.

Het examen was niet echt heel moeilijk qua leerstof, maar er was een strenge giscorrectie. Als je niks invulde, dan had je 0 op die vraag. Vulde je het juiste in, dan kreeg je 2 punten. Mocht je iets invullen en het was verkeerd, dan had je pech, dat was direct -2. Er waren 15 vragen en 15 x 2 = 30 punten. Je moest op zijn minst 18 op 30 halen of je kon niet slagen. Wie kan rekenen, weet dus dat je maar 3 vragen fout mag hebben. Dus ik dacht goed na over de dingen die ik gestudeerd had, en ik berekende uit of ik een gokje zou kunnen wagen. Al snel wist ik dat een gokje geen kwaad kon, en met succes. Mijn gokjes waren ook nog eens goed. Dus ik kon niet anders als geslaagd zijn. Wat goed nieuws was. Want alleen zo zou ik aan de praktische kant van de opleiding mogen beginnen.

YouTube

Het leren rijden met een heftruck...

Na de herfstvakantie werd mijn klas (7 logistiek) samen met nog 3 klassen uit een andere school onderworpen aan een praktische opleiding om een heftruck te besturen.

Het begon met een eerste oefening op te stellen. Dat was een oefening die bestond uit een constructie van 2 paaltjes aan de linker- en rechterkant van het gangpad. Tussen die paaltjes moesten we paletten afzetten. Naast de paaltjes bevonden zich dan weer gitterboxen (boxen van 80 cm x 120 cm x 100 cm). Op die boxen lagen de paletten die we moesten verplaatsen. Eigenlijk moesten we op die manier oefenen op S- en U-bochten. Die manoevers herhaalde we heel de dag door. Wat niet onbelangrijk was, en zeker als je weet dat het basis vaardigheden waren. Vanaf het moment dat je dat kon, dan kon het echte rijden en stapelen pas beginnen. We waren allemaal onervaren chauffeurs, dus er waren de eerste dag al enkele bijna ongelukken gebeurd. Er was een heftruck die op de hoogste stand stond en er gaf iemand gas achteruit. Uiteraard ging de truck aan een spoedig tempo achteruit, en de remmen deden ook niet wat ze moesten doen. De beginnende bestuurder die er mee reedt, kon de truck op het nippertje doen stoppen. Er zat haast maar 1 meter tussen de op hol geschoten heftruck en het grote rek, dat zich uitstrekte tot bijna aan het plafond. Al snel vloog dag 1 voorbij.

Na dag 1, werd er al met smalle gangen gewerkt en met paaltjes waar je moest ronddraaien. Ook kregen we al de kans om bakken en gitterboxen op elkaar te stapelen. De oefeningen waren al pakken moeilijker, maar dat gevoel had ik er niet van. Want ik had al goed geoefend op de basisvaardigheden. Dat wilde dus zeggen; dat ik al ongeveer, slordig een idee had van hoe mij te positioneren - bij het rijden tussen en rond obstakels. Daarnaast kwam ik ook al tot stapelen. Die oefeningen bleven we verder, en verder uitbouwen. Eerst was het vooral met paletten in de korte zijde, later namen we ze op aan de lange zijden. De laatste paar dagen van de opleiding oefende we met 1 gitterbox, en de laatste dag voor het examen deden we het zelfs met 2 stuks per keer.

Gedurende heel de opleiding was ik (te) precies in mijn werk. Zo precies dat het mij veel tijd vroeg om oefeningen te doen, maar ik raakte nooit iets en ik zette mijn last altijd af tot op de millimeter. Al snel vertelde mijn leraar, die ook een ervaren heftruckbestuurder was, dat ik te traag was. Dus ik begon meteen te denken: "Op welke dingen kan ik tijd besparen?" Al snel ging er een lichtje branden in mijn apenbrein. Ik moest gewoon genoegen nemen met hoe mijn vorken stonden/staan. Daarnaast stelde ik het werktempo ook iets meer op prijs, dan mijn zicht. Normaal is dat geen goede houding, maar ik was te gefocust. Dus moest daarin minderen. Na een paar keer aangesproken te worden over mijn snelheid. Kwam ik tot het besef: "last erop, is last erop. Klaar!" Door te minderen in die dingen, ging het al pakken sneller, en door de tijd die ik daarmee won. Was er plots tijd om alles wat te finetunen. Na een poosje leek het allemaal vanzelf te gaan, maar toch had ik nog een kleine vrees voor het examen.

Naast het harde werk, was er ook tijd voor ontspanning in de pauzes. De pauzes waren een moment om wat concentratie te tanken. Dat deed ik samen met de vrienden die ik daar gemaakt had. We dronken samen een theetje, koffie of soep. Zalig was dat, en zeker omdat het gratis was. In combinatie met ons drinken, zaten we wat te lullen over marginale feestjes, gekke uitjes en nog andere vreemde onderwerpen. Het was lachen tot de laatste seconde met die gasten van mijn groep. We konden het echt heel goed vinden met elkaar. Het leek wel of we elkaar al jaren kenden.

Ergonomie site

Het grote examen...

Na 3 weken intensief oefenen op heftruck rijden, was het eindelijk zover. Het examen stond voor de deur. Ik was goed uitgerust, - had mijn kennis nog eventjes opgefrist - en had vertrouwen opgebouwd met de trucks. Ik was er helemaal klaar voor. Helaas kreeg ik nog wel even een stressje, toen ik hoorde van mijn nieuwe vrienden: "De mevrouw en ... hebben corona". Meteen vreesde ik ervoor dat het examen niet door zou gaan, maar dat zou de leraar te stom vinden. Daarom werden we direct voor de leeuwen gegooid - en het examen dat we normaal gezien in de namiddag kregen. Kregen we wel meteen. Eerst gingen de 2 vrienden (die nog op de opleiding waren) naar het examen. Nadien volgde ik. Doordat mijn vrienden om de beurt moesten. Had ik heel de tijd de gelegenheid om te praten. Wat zalig was. Er was ook geen tijd om te stressen. Ik had mijn theetje en ik had praat tot het laatste moment. Alles wat ik moest doen; was rustig naar het examen gaan en het afleggen.

Het was mijn beurt en ik was in de loods van het examen. Het examen kon starten, maar ik besloot toch om eerst alles grondig te ontsmetten. Je weet maar nooit. :P Wel meteen na de grondige poetsbeurt, stak ik de ontsmettingsdoekjes in mijn werkbroek. Vervolgens kroop ik zelfverzekerd in de cabine, startte het contact, deed de handrem en bedrijfsrem omlaag. Ik keek even rond mij, om mij er zeker van te vergewissen dat er geen onverwachte dingen in de omgeving zijn. Daarna plaatste ik mijn vorken goed. De leraar vroeg: "Ben je klaar?". Mijn antwoord was: "Ja!!!". De tijd ging in, en pakte zo snel als ik kon de eerste gitter met een deel van de vorken vast, en reed naar achter. Juist vergenoeg. Zo kon ik de box volledig in mijn vorken nemen - en op de juiste hoogte brengen - en de mast goed zetten. De box lag perfect. Meteen reedt ik de oefening binnen, met een bocht om U tegen te zeggen. De bocht was genomen, en ik kon gewoon eventjes tegen een snelheid rechtdoor rijden. Ik reed zo snel dat ik al rap aan een bocht kwam. Wat geen probleem hoefde te zijn. Ik reed gewoon zoal ik het geleerd had, en het ging vlot. Het leek zelfs alsof de heftruck vanzelf de perfecte bocht maakte - en zich al spontaan corrigeerde voor de volgende. Ook die ging vanzelf. De laatste gang passeerde als sneeuw voor de zon en ik breide er een denkbeeldige schuine gang aan vast. Door de denkbeeldige gang te volgen, kwamen mijn wielen precies gelijk te staan met de gitterbox en ik kon volledig afzetten. Na het afzetten stond de heftruck lootrecht tegenover de afzetplaats. Het enigste dat ik moest doen; was het op hoogte brengen en lossen. De box klikte perfect vast in de box eronder. Dus ik deed precies dezelfde oefening, alleen teruggespoeld. Wanneer ik dat gedaan had. Toen was het tijd om op dezelfde wijze een tweede gitter op te pakken en te transporteren. Ook de 2de keer leek het heel vlot te gaan. Alleen moest ik nog een kleine correctie uitvoeren om hem te kunnen lossen, 'in de lucht'. Dat was wel niet de bedoeling. Dus dat was een middelmatige fout. Hoe dan ook, de box stond er goed op en dat was het enigste wat voor mij telde op dat moment. Wanneer het oké was volgens de examinator/leerkracht, mocht ik 2 gitterboxen in één keer optillen en terugbrengen naar de start. Helaas raakte ik wel 1 keer onderweg een pallet, maar zag het zelf. Dat was een kleine fout. Nadien verplaatste ik per ongeluk een pallet, zonder het door te hebben. Dat was een grote fout. Ik zoefde er maar door en ik plaatste de gitterboxen terug zoals ze stonden tegen een muur. Erna ree ik eruit, en parkeerde mij, met de vorken omlaag en volledig tegen de grond.

Het examen was gedaan, maar zou ik erdoor zijn? Dat was voor mij een raadsel. De leraar was dan ook nog zo'n treiteraar, om aan mij te vragen of ik erdoor was. Ik had geen flauw benul of ik nu geslaagd was of niet. Daarna vroeg hij: "Hoelang denk je erover gedaan te hebben?" Ik dacht dat het rond de 16 minuten ging zijn, wat de maximum tijd was, maar het bleken er maar 11 te zijn. Ook de fouten vielen nog mee. Dus ik was met veel overschot tegen mijn eigen verwachtingen in geslaagd.

Marktplaats

Ongelofelijk blij ben ik met mijn resultaat, en met de tijd die ik heb mogen doormaken met mijn nieuwe vrienden. Ik ben dan ook iedereen (familie, vrienden, kennissen, leerkrachten, lezers,...) heel dankbaar, die mij heeft gesteund, en die heeft kunnen bijdragen tot mijn succes.

Ik kan niet wachten om mijn certificaat in handen te krijgen, en om met een heftruck te rijden op stage. :D

"Oma haar gedrag wisselt met de wind..."

Ondertussen is het weer even geleden, dat ik nog iets schreef over de vrouw die de familie deed ontstaan. Wat vrij vreemd is, aangezien er weer heel wat water naar de zee is gestroomd. Daarom nog eens een korte blog over mijn oma.

2de operatie

Oma werd in augustus geopereerd. Later ging ze naar een rusthuis. Daar deden ze hun best om haar te doen stappen, maar iemand met dementie terug leren stappen is heel moeilijk. Haar dementie zorgde er ook voor dat ze moeilijk kon aangeven, of ze al dan niet pijn ervaarde. Na een poosje moest ze toch terug naar het ziekenhuis, om de vooruitgang vast te stellen - en er werd ook gekeken naar de beenderen. Al snel was het de dokters heel duidelijk dat haar beenderen nog altijd niet mooi aan elkaar waren gegroeid. Logischerwijs duurde het dan ook niet lang voor ze weer op de operatietafel belande.    De operatie verliep best goed. Voor zover een operatie nog goed kan verlopen, bij iemand die niet lang meer te leven heeft. Er deden zich geen onverwachte omstandigheden voor, en na enkele uurtjes kwam ze terug in haar ziekenhuiskamer te liggen.     Daar dode ze haar komende 3 dagen al slapend. Wat niet raar is voor iemand die weinig voeding binnenkrijgt, en die medicatie krijgt, waar je haast een paart mee lam legt - in de letterlijke betekenis. Ze sliep zo standvastig, dat het ook geen zin had om haar normaal eten te geven. Ze hebben er dan ook aan gedacht; om haar sondevoeding te geven, maar tegens die beslissing viel. Was ze toch al wakker, en het had geen zin meer. Erna konden ze haar wat yoghurtjes geven, die als sneeuw voor de zon verdwenen in haar uitgehongerde buikje. Ze at in het ziekenhuis goed. Wat als een goed teken ervaart werd. Ze zagen dat de operatie haar situatie ligt had beïnvloed, naar het positieve. Het was dus tijd om terug naar haar kortverblijf te gaan (het rusthuis waar ze toen verbleef).

Chirurgenoperatie.nl

Revalidatie...

Het was gedaan met haar dagen te doden, op een plaats waar iedereen er platjes uitzag. Al goed. Helaas dacht zij er iets anders over. Zij was kwaad en wilde naar huis. Ook al had ze totaal geen idee meer van waar thuis was.     'Een enge gedachte'.   Vindt ik wel.     'Maar het zei zo'.     Haar herstel in het verblijf kon weer volop beginnen, en met succes. Papa zag al snel dat ze minder; hallucineerde, fezelde en meer besef had van wat er rond haar gebeurde. Nu niet dat het wonderen waren, maar het was toch een klein lichtpuntje, dat hoop gaf/geeft. Ze zal nooit van haar dementie kunnen genezen, maar misschien wel van haar delier, die veroorzaakt werd door constipatie, en later door haar pijnen. We waren hoopvol, maar uiteindelijk kwam ze terug in het agressieve stadium van voor de val. Alleen dan met; minder besef van de wereld, hallucinaties, afasie en nog een hele waslijst aan mankementjes. Ook het stappen ging al beter, toch volgens de verpleging. Ze ging er gedurende haar laatste 2 weken, in het kortverblijf, op voorruit. Het was volgens papa ongelofelijk. Helaas heb ik haar al 1,5 maanden niet meer kunnen zien door verschillende omstandigheden. Maar tamens kan ik haar voorruitgang afleiden, aan de verhalen van papa, die wel gaat naar haar.

De specialist 

"Ze is gekomen tot haar laatste verhuis"

Mooi aansluitend op haar kortverblijf, kon ze vertrekken naar een rusthuis dat in ons dorp is gelegen. Ongetwijfeld is dat voor haar een must. Ze kent wellicht nog wel wat mensen daar in haar diepste onderbewuste. Dat denk ik toch. Enigszins begon ze wel meteen tegen mensen te praten die ook een afasie (een gebrabbel) hebben. We merkte al snel dat ze het goed met elkaar konden vinden, en ze begrepen elkaar.     'Hoe mooi is dat?'    Het horen van zulke zaken is voor ons dan ook geruststellend. Dat ze op een plaats is, waar ze kan omgaan met mensen - en nog belangrijker, waar ervoor haar gezorgd wordt. We hadden al snel door dat ze het heel nauw namen met de verzorging van de patiënt. In het rusthuis hadden ze bij haar aankomst, nog net niet de rode loper uitgerold. Echter hadden ze wel een mooie kaart voor haar en een deken. Ik ben er wel van overtuigd, dat ze zeker geen functioneler cadeau konden geven. Met een dekentje, kan je elk oudje blij maken. Het feit dat ze op die manier hun kennis ook optimaal inzette. Geeft een rustgevend gevoel in onze hoofden. Dat dekentje is een klein gebaar voor het rusthuis, maar voor ons is het een serieuze blijk van vertrouwen. Eerlijk gezegd heb ik nog altijd hetzelfde gevoel over hun, maar het is ergens wel jammer dat ze haar niet leren stappen. Stappen moet een recht zijn, maar als ze op wandel kan. Dan kan ze ook voor gevaar zorgen. Ze wordt nu eenmaal nog altijd agressief naar mensen toe. Dus ik kan veiligheid overwegend wel snappen dat ze het niet zien zitten - en zeker omdat ze al naar verzorgers (en misschien wel bewoners) heeft gemept.    Verder lijkt ze het wel goed te hebben en ze wordt ook nooit opgesloten. Ze proberen haar zoveel mogelijk in de gemeenschappelijke ruimte te houden. Op die manier is ze onder de mensen en er kan een oogje in het zeil worden gehouden bij haar.

HLN

Ben jij al geconfronteerd geweest met deze verschrikkelijke ziekte?

Weten dat je oma de laatste keer in haar leven zal verhuizen, is tamelijk moeilijk. Daarom is het ook een van die dingen die je moet luchten van je hart, en wat uitgebreid moet gebeuren. Uiteraard is er dan ook geen betere manier voor, dan er snel even over te schrijven. Zo moet ik de mensen in mijn dichte omgeving er toch niet ongewild mee op zadelen. 

Ik ben mijzelf tegengekomen op een verjaardagsfeestje...

Al heel lang ben ik opzoek naar een meisje dat als twee druppels water op mij lijkt. Of ik dat ooit ging vinden, dat was tot een kleine 2 weken ondenkbaar. Grappig genoeg heeft het lot mij getart. Ik heb haar gezien. We maakte plezier. Vandaag de dag ben ik nog altijd fier. Ik lijk wel een gier. Zoveel gelach, gegiechel en getier.

Het verjaardagsfeest...

Een van mijn beste vrienden nodigde mij uit voor zijn verjaardagsfeestje. Dat was heel leuk en zeker omdat het een zwaar autistisch feestje ging worden. Grenzen waren er niet te vinden. Dus het was gewoon je meest autistische kant laten zien en genieten, met volle teugen. Dat het feest autistisch ging worden, dat wist echt iedereen. 

Daarom besloot ik om als cadeau een T-shirt te kopen met 'Autisme 4 life' op. Het was een sportief shirt in een blauwe kleur. Ideaal voor een wit-blauw contrast. De tekst was dan ook heel duidelijk te lezen. Voor de reactie van mijn goede vriend had ik geen enkel drupje angstzweet. Want ik wist als geen ander dat hij het leuk zou vinden. Ja, hoor. Hij was door het dolle heen toen hij zijn autistische T-shirt kreeg. Ik zag zijn ongeruste denkblik plots veranderen in een lach van plezier, waardering en een tikkeltje autisme. Naast het T-shirt kreeg hij nog andere leuke cadeaus van zijn vriendin en van een 'vriend'(in). Ook daar was hij zo fier 

als een gieter mee.

Na de cadeaus werden we met zijn allen de dansvloer op gesmeten. Mijn bro is een erg goede hobby-producer, en kon het dus ook niet laten om even de spits af te snijden met zijn goeie muziek. De muziek die hij speelde was heel uiteenlopend, maar dat maakte het juist zo fijn. Op die manier kreeg iedereen de kans om eens zot te dansen. Ook ik lied die kans niet aan me voorbijgaan, en begon met iedereen te walsen, shaken en te twerken. Nou ja, als je dat al twerken kunt noemen. Het was meer de Marie-Louise dan een twerk. 

Na de vele flaters van mij tijdens het dansen en de artistieke kunsten van de anderen. Begon de karaoke. Meteen werd ik voor de leeuwen gegooid of betergezegd; voor de kabouters. Ik nam zelf het initiatief om 'Sinterklaaskapoentje' te zingen van kabouterplop - en dat met de afstandsbediening van de tv in de hand. Dat was dan mijn microfoon. De buren en de ouders van mijn goede auti-vriend vonden het vast oorverdovend. Echter wierp het wel zijn vruchten af bij de andere feestvierders, of dat dacht ik toch op het moment. Al gauw was mijn tijd om te performen afgelopen, maar dat was niet erg. 'Een mens mag toch ook eens rusten he'. Nu was het de tijd aan mijn semi-autistische-vriend en zijn vriendin. Het was een mooi duet, en om het duet nog wat aan te wakkeren; speelde ik (zogezegd) gitaar, drum en triangel. Het was echt mooi om hun samen te zien. Daarom was een applausje op het einde ook wel op zijn plaats.

Na het gezweet van het dansen en zingen waren we toe aan een spelletje - en dat in combinatie met popcorn en (zogezegde) alcohol vrije frisdrank. Volgens het spel moesten we rondlopen op muziek en als de muziek stopte. Dan moesten we 5 positieve staakwoorden opschrijven over de persoon waar we stopte. Zo zouden we dan uiteindelijk heel wat positieve dingen over elkaar opschrijven en het was ook een goed kennismakingsspel. Dat spel was wel leuk, want ook daardoor werd er hard gelachen.    Uiteindelijk hebben we het einde van het feestje nog opgevuld met wat gepraat en voor we het wisten was het al gedaan.

mamaliefde

Ik was NIET aan het daygamen op het feest...

Geloof het of niet, maar ik was op mijn (niet familiaire) broer zijn verjaardagsfeestje niet aan het daygamen. Wat niet wil zeggen dat ik aan het flirten was met een meisje, dat als twee druppels water op mij lijkt.

Het meisje stopte nog maar juist op de oprit met haar propere en opgeblonken auto, of ik zag al dat ik het meisje van m'n dromen zag. Ze had strak bruin haar, ogen met weerspiegeling, een gelaat om 'u' tegen te zeggen. Haar gelaat schitterde. Het leken wel sterren bij donkere hemel.

Voorzichtig zag ik haar de laatste stappen overlopen om haar auto af te sluiten. Daarna wandelde ze superelegant naar de deur - waar wij als gekken, stomverbaasd, geen woord kunnen zeggend, zaten te wuiven. Zo hard waren we in de wolken van haar. 

Na enkele seconden van bezinning schoot er een waterval van domme opmerkingen aan, bij mij (ik was weer mijzelf). Wel meteen begon ik 'hey' te zeggen en begon haar vragen te stellen. Ook lanceerde ik een lach. Het was een lach die nog sterker aanwezig was als mijn normale overdreven lach.

Al snel had ik heel veel vreemde dingen gezegd, die vreemd genoeg tot diepgang in onze gesprekken leden. Zij kon er om lachen en ik ook. Laaiend enthousiast was ik met het meisje dat zelfs dezelfde initialen heeft als mij.

Het duurde dan ook niet lang voor ik mijn prille flirtmoves aan de kant schoof voor wat ruwere moves. Mijn goede vriend begon te draaien, niet alleen met zijn virtuele draaitafel. Ook met zijn vriendin. Op dat moment kon ik toekijken met respect of ook mijn kansje wagen. Ik koos het tweede. Het gekste plan dus. Dat hield concreet in: ik wierp mijn hand onder haar ogen - vroeg; "Wil je dansen" - op mijn meest charmante manier. Nadien dacht ik er pas over na, van hoe ik het zou aanpakken. Na 1,2 tellen viel mijn frank en begon wat met haar te draaien. Die beyblate tollen uit een oude rage waren mijn inspiratie. Niet veel belovend, maar ik deed het en keek haar in de ogen. Zij was het leukste en knapste meisje dat ik ooit zag. Plots was ik ook al aan het denken: "Vandaag stopt het daygame-avontuur en ik ga de ware liefde vinden".

Na het swingen, walste ik me snel door de karaoke, en probeerde toen pas echt bij haar te scoren. Allereerst voor ik dat deed, moest ik nog wel mijn trukendoos of betergezegd zak bovenhalen. Uit mijn rugzak pakte ik mijn snap-, positieve energiekaartjes. Naast de kaartjes haalde ik ook een boekje tevoorschijn. Dat boekje noemde ik het "Frietboekje". Waarom die naam? Ik had enorm veel zin in frietjes toen ik dat boekje maakte en het was het eerste waar ik opkwam. Dus ik kwam op het idee om het er op te stickeren. Anyway, even teruggaan naar het verhaal... 'Het frietboekje' draaide ik zo snel als ik kon om, zodat niemand al kon zien wat er opstond. Vervolgens liep ik naar het meisje met een dikke, dikke glimlach en vroeg of ze van frietjes hield. Ongerust vroeg ze "waarom???" en zei al snel: "ja". Na de 'ja' ging ik vliegensvlug over tot een overhandiging. Ze was er blij mee. Ook al viel ik er mee uit de lucht. Ze lachte op elk geval wel, of het door geluk of verbazing was? Geen idee. Haar lach betekende genoeg voor mij om het te doen. Na de stunt met het boekje. Vond ik; dat ik nog vruchten op of van de taart kon gooien. Als kers op de taart versierde ik haar letterlijk met een rode slinger. Dat was iets wat ik altijd bij had. 'Je weet maar nooit als je de ware tegen het lijf loopt...'. Wat later gaf ik ook nog positieve energie aan de moeder van mijn goede vriend, door middel van zo'n kaartje. Ook zij was er blij mee.

Na heel wat vreemde kuren te verkopen. Was er nog wel ruimte voor nog meer. Natuurlijk kon ik die ruimte niet onbenut laten liggen. Het hoeft je dan ook niet te verbazen dat ik met heel aparte vragen over de brug kwam, tijdens het spel: 'Waarheid, durven of doen'. De vragen maakte het vreemd en soms misschien ongemakkelijk (op een leuke manier), maar ik kwam wel goede dingen te weten. Het meest gebruikelijke was dat het meisje van mijn dromen een relatie had. Dat betekende dus dat we maar gewoon vrienden konden zijn. Waar ik mij direct bij neer legde. Want ik ben een fan van 'liever 10 vogels in de lucht, dan 1 in de hand'. Het feit dat een relatie er niet in zat, maakte mij niet triest. Het duurde geen seconde, voor ik er vrede mee had. Meteen ging ik dan ook voort met het gene waar ik mee bezig was. Autistisch zijn en doen.

Niet veel later kwamen we toe bij een spel om elkaar beter te leren kennen - en waarbij je positieve dingen over elkaar schrijft. Ook daar kon ik het niet laten om speciaal te doen. Zo waren mijn positieve dingen voor het meisje: 'Afspreken?', 'Slim' en nog een hele reeks andere dingen over haar leuke persoonlijkheid.

Tot slot spraken we nog even met elkaar, tot het meisje met dezelfde initialen als mij vertrok.

Bol.com

Ze leefde nog lang en gelukkig...

Direct na de ontmoeting met het meisje zag ik al dat ze mij had toegevoegd op snapchat en op facebook. Daar was ik blij om, dat was al een goed begin van een goeie vriendschap. Redelijk snel daarna begonnen we al te praten en ik werd zelfs getagd in berichten door haar. We waren door het dolle heen, met onze sterke vriendschap die we juist hadden gelegd. Later werden er zelfs plannen gemaakt om af te spreken. Helaas hebben we elkaar nog niet terug ontmoet door ziekte, maar een van de weken gaan we sowieso terug afspreken - en dan geef ik haar het boekje terug af, waar we inschreven. Wanneer we elkaar terug gaan zien, dan zal het een groot feest zijn - en zeker als ik de chat conversaties al zie als een kleine party.

Bol.com

Ben jij ooit je vrouwelijke/mannelijke versie tegengekomen? 

"Oh, wat ben ik blij met mijn Sneeuwwitje, mijn zus, mijn droomvrouw - die samen met mij door het leven gaat". We zijn op enkele uren naar elkaar toe gegroeid als beste vrienden.

• Bro, bedankt voor het leuke feestje. Ik was vereerd dat ik aanwezig mocht zijn.
• Vriendin van bro, bedankt om mij niet neer te steken met een speelgoed mes.
• Sneeuwwitje, bedankt dat ik in je gezelschap mocht vertoeven. 

Samen gaan we nog voor een lange vriendschap staan, tot in de eeuwigheid...

Kleur is wat betekenis kent...

Je merkt het of niet, maar er is weer een golf aan zieke mensen. Corona, verkoudheden en griep nemen weer de hand. Dat is vervelend, maar deze periode is niet alleen maar slecht. Het heeft ook zijn kleine geschenkjes en dat kan voor kleur zorgen. Niet alleen in de figuurlijke zin, maar ook in de letterlijke.

Hierboven kan je de betekenis van kleuren zien.

Corona is back!

Het feit dat corona en andere ziektes terug zijn, is geen goed teken, maar we leren er wel mee te leven. 'Ach, dat denk ik toch'. 

Onlangs werden door de overheid nieuwe maatregelen aangekondigd. Na onze maand volledige vrijheid, werden we met zijn allen terug op het matje geroepen. Herhaaldelijk wordt er weer van ons verwacht een mondmasker te dragen. Als extraatje mogen we nog wel naar evenementen en dat zonder mondmasker; onder voorwaarden van een covid-safe ticket. Is het dan allemaal zo erg? 'Nee', ik vindt van niet. We krijgen de kans om te 'leven' en dat met drastische opflakkeringen van corona. We kunnen zelfs iedereen zien die ons nauw bij het hart ligt. Dat is toch wel een mooier beeld als die grijze muren die we wellicht allemaal al grijs gekeken zijn. 

NAR-CNT

Wat er onder onze voeten is...

Wat er onder onze voeten ligt, is meestal niet het vrolijkste om naar te kijken of is er misschien iets veranderd? Ja, zeker en vast. Kom eens uit je kot en ga eens de straten op of het bos in. Je zal snel ervaren dat er een heel pak bladeren de ondergrond bedekt. Er is geen enkel moment doorheen het jaar dat je zo vrolijk kan worden door naar de grond te kijken als in de herfst. Niet alleen de grond is bedekt met kleur. Ook de bomen dragen nog de laatste blaadjes van hun kruin - die nu als enkelingen de aandacht kunnen vestigen van ieder die het bos lief is. Want eenzelfde blaadje van een boom in de herfst. Is niet hetzelfde als datzelfde blaadje in de zomer. In de herfst moeten we niet ver van uit onze zetel om een beetje kleur te zien. In de zomer gaan we eerder figuurlijk opzoek naar de kleur van het leven. Na al die kleuren komen we helaas in de maanden januari, februari (en misschien een stukje van maart) in het donkere terecht. We zien dan geen of weinig kleur meer in de realiteit en we zien weinig planten het hoofdje boven de grond steken. Dat zijn dan bij uitstek ook de maanden dat mensen het ongelukkigst zijn. Na de maanden van grauw en duisternis, worden onze harten weer verwarmd door de zon en krijgen we weer hoop, door de aanwezigheid van nieuw leven. Dat noemen we de lente en na de lente is onze cirkel weer rond.

Het Nieuwsblad

Op stap in het bos...

Zojuist vertelde ik al over de velen die ziek zijn geworden deze periode. Ook ik ben niet kunnen ontsnappen aan de velen beestjes die mij per se moesten hebben. Dus ik mocht het ook ontgelden. Dat wil zeggen niet naar school, geen stage en ook niet werken in de vakantie. Veel sociaal contact dat wegvalt dus, maar ik had wel veel tijd met mijn gezin. Want zij waren ook al de dupe van het virus. Zij moesten veiligheidsoverwegen hun ziektedagen thuis of in het bos doorbrengen. Voor we het bos ingingen keken we eerst heel veel films, maar uiteindelijk wordt je dat snel beu. Al snel maakte we het plan om elke dag een deugddoende wandeling te maken in de bossen. Een superidee! Het bos is een goed medicijn om je laatste symptomen weg te werken. De door de bomen gezuiverde lucht die je kan inademen. Het rustgevende -en mooie geluid van de vogeltjes die fluiten. Om nog maar te zwijgen over al die prachtige kleuren die je opzadelen met positieve energie- en gevoelens. Niet alleen de kleuren dragen bij tot de verbeelding. Ook de krakende bladeren onder je schoenen spelen een rol. Zij geven je het gevoel dat je op de wolken loopt. De lasten die je draagt op je schouders vallen op 1,2,3 weg. Ook krijg je een ligt gevoel. Je gaat je precies een pluimpje voelen dat heen en weer beweegt, met de zachte wind. Naast al deze filosofische praat over het bos, zijn er daarentegen duizenden paddenstoelensoorten die allemaal gevonden willen worden. Ik noem ze ook wel eens 'de parels van de herfst'. Dat zijn ze ook en zeker als je ziet hoe hard het rood van de vliegenzwam kan schitteren. :P

Belgisch Antigifcentrum 

'Kleur doet leven'

Er wordt wel eens gezegd dat 'kleur doet leven', maar is dat wel zo? Bij mij in ieder geval wel. Als ik droevig ben, dan zal ik eerder kijken naar donkere kleuren. Als ik dan weer blij ben, dan zal ik eerder de lichtere kleuren opzoeken. Eigenlijk zijn mensen wezens die hun innerlijke persoon overal gaan proberen terug te zoeken. Dat doen ze vaak in films, boeken, activiteiten, maar ze zijn ook automatisch geneigd om te kijken naar de kleuren die iets te maken hebben met hun emoties. Naast donkere en lichte kleuren, zijn kleuren ook wel te verdelen in koude en warme kleuren. Koude kleuren zijn meer de droevige kleuren en warme kleuren weerspiegelen passie- en geluk.

Style Consulting

Kan jij kracht uit kleur halen?

Na het lezen van deze blog hoop ik dat jullie de kracht van kleur kunnen gebruiken in jullie levens. Dat zou echt fijn zijn, want we leven nog altijd in lastige tijden.