"Corona komt weer eens dichterbij"

In deze blog ga ik weer eens even wat dingen over corona zeggen (wat ik al vaak heb gedaan). Vandaag zal het in het bijzonder gaan over het feit dat er een grote uitbraak ontstond op mijn school, over de nieuwe corona varianten, de rellen en de vaccinaties.

"De Britse coronavariant..."

Ik weet nog dat er een tijdje geleden spraken was van een "Britse coronavariant", die variant was hier sinds kort nog niet echt bekend. Maar sinds de laatste weken kwam hij langzaam dichter, wat ons allen al bang maakte. Maar zo is hij langzaam beginnen opdagen in het land, het begon met twee scholen waar besmettingen werden vastgesteld. Al snel moesten die scholen sluiten. Nog een paar dagen later konden er nog meer scholen vanuit die regio sluiten - en op die manier is het blijven doorgaan. Vorige week kwam er op zondag in het nieuws dat er al zestig scholen moesten sluiten vanwege de Britse variant. Dat kwam bij ons al direct als een hele schok binnen, het leek zelfs alsof we een enorme aardbeving onder onze voeten konden voelen. Maar dat was gelukkig in de praktijk niet zo. Al goed, maar toch ging ik met mijn vrienden met een bang hart naar school voor het gene dat nog komen zou. We waren enorm op onze hoeden voor het virus: we trokken veel in twijfel en stelde vragen aan de leerkrachten over wat de gevolgen zouden zijn voor school en stages. Maar op dat moment deden de leerkrachten vrij ontkennend over de hele situatie. Ze zeiden dat we ons geen zorgen hoefde te maken en dat we gewoon naar school zouden kunnen gaan en naar stage, maar wij wisten diep in ons hoofd wel beter. Daarom dat we toch maar extra voorzichtig waren de laatste dagen. Maar een paar dagen later kreeg ik al via snapchat te horen dat een vriend van mij in quarantaine zat, al weer kreeg ik een schok. Het was eng en ik hield m'n hart alvast voor als ik op school zou arriveren. En ja hoor, het was al zover. Ik kwam nog maar net aan op school - en iemand die normaal stil is zei direct: "Er is al een uitbraak op school van de Britse variant!!!". Zelf zuchtte ik op dat moment eens langzaam aan in mijn chirurgisch-masker, waar weinig zuurstof door kon met gedacht: "Zien jullie nu wel". Maar daarnaast was ik heel verbaast dat de school nog niet dicht was. Iedereen kon nu eenmaal zien dat er gewoon een supergroot risico was op besmetting - en later op school werd dat gevoel alleen maar bevestigd. Want op school hoorde ik veel geroddel over welke leerlingen wel niet allemaal in quarantaine zaten, dat waren er heel wat. Waarbij ook heel wat van mijn vrienden en halve klasgenoten. Sinds die ochtend liep ik al rond met een gevoel van onrust, maar ik liet het niet of nauwelijks merken. Maar toen mijn schooldag bijna gedaan was, werd er gezegd: "vanaf morgen gaat de school dicht en het wordt alleen nog maar online les voor al zeker een week". Dus met een dubbelgevoel stapte ik in de auto om terug naar huis te rijden - en al rijdend vertelde ik tegen mijn grootvader dat ik niet meer naar school zou gaan, omdat de helft van mijn school in quarantaine zat. Het was ergens een opluchting, maar ergens ook iets wat de moed in de schoenen laat zinken. Want de sluiting van de school betekent niet enkel dat we niet naar school mogen. maar dat betekende uiteraard ook dat ik niet meer met mijn vrienden zou mogen afspreken om te gaan sporten. Terwijl het gaan fietsen of wandelen met vrienden me even het hele 'coronagebeuren' kan laten vergeten. Dat is heel jammer. Zelf had ik ook nog iets: "Ik heb nog naast die vrienden gestaan, dan kan het toch geen kwaad om ook eens met iemand uit de kring te gaan fietsen". Maar helaas kregen we strenge instructies vanuit het school en het CLB om gewoon thuis te blijven en om niet af te spreken. Dat was echt heel jammer, maar gelukkig weet ik me wel gelukkig te maken zonder het sociale gebeuren. Ook al is dat geen gemakkelijke opgaven.

De Tijd

"Rellen?"

Naast de uitbraak op school waren er ook al geruchten in de media gekomen dat er over heel het land rellen zouden uitbreken die overgewaaid zouden zijn vanuit Nederland. Dat was nog eens een ongemakkelijk gevoel erbij. Want er werd al gezegd dat er etalages zouden gesloopt worden en dat er fysieke agressie zou ontstaan. Dat is standaard al onrustwekkend nieuws, maar zeker als je hoort dat het zich niet ver van je deur zal afspelen. Ook ben ik zulke dingen niet zo gewend, want ik woon tenslotte maar in een 'boerendorpje'. Ik hoop alleen dat de rellen niet te veel schade met zich zullen meebrengen -en dat de rellen tegen de huidige coronamaatregelen niet nog hogere cijfers veroorzaken. Zelf kan ik niet begrijpen waarom mensen daar perse tegen moeten protesteren met bijhorende rellen. Maar ook weet ik wel al te goed, dat veel van die mensen gewoon een excuus zoeken om op de vuist te gaan. Wat voor mensen dat dan of wel niet zijn, dat weet ik niet - en daar wil ik ook geen uitspraken over doen. Maar volgens mij zijn het dezelfde mensen, die altijd keet maken in de voetbalstadions - of de mensen die bijvoorbeeld haatdragend zijn naar mensen met een andere nationaliteit. 

HBVL

"De vaccinaties..."

En als dat nog niet genoeg is, dan zijn er nog altijd de vele problemen rond de vaccinaties. Zo levert Pfizer-biontech (te) laat vaccinaties, wat echt niet oké is - en zeker omdat ze er hopen geld voor krijgen. Maar helaas gaat Pfizer-biontech zoveel contracten aan met landen dat ze niet tijdig kunnen leveren, dat is absoluut niet oké. Zo kunnen we nog lang wachten op ons vaccin, maar gelukkig word er ook met andere producenten gewerkt. Zo zijn we gelukkig niet gebonden aan één privéfirma. Maar het trage vaccineren is niet alleen de schuld van de producent, ook heeft de overheid er schuld aan. Want de overheid beslist bijvoorbeeld om eerst iemand van 102 en van 96 te vaccineren voor het zorgpersoneel of de kinderen die superziek zijn. Dat vind ik ook al een misplaatste beslissing. Want een kind heeft nog een heel leven voor zich - en zorgpersoneel zorgt er nog een beetje voor dat de boel blijft draaien. Maar daarnaast is hun vaccinatieschema ook niet bepaald logisch en ze geven mensen valse hoop. Er worden nu eenmaal ook dingen vertoont in de media door de politiek van zaken die helemaal nog niet eens wetenschappelijk bewezen zijn. Zo krijgen mensen een vals gevoel van veiligheid. Maar anderzijds ben ik wel blij dat er zoveel firma's een vaccin hebben gemaakt. Zo kan er tenminste afgewogen worden per moment en per leeftijdsgroep welk vaccin geschikt is, maar ook zal de aanlevering groter zijn.

CD&V

Bedankt voor het lezen van deze blog. Ik hoop dat jullie deze blog die helaas niet zo positief is, leuk vonden. In deze blog stond ik vooral stil over de vaccinaties, de rellen en de privésituatie waar ik me in begeef. 

   Wat is jou mening over de situatie nu?

"Leren lopen, maar dan voor de tweede keer (en derde keer)"

Zoals jullie uit de titel van "één van de voorbije blogs" konden lezen, heb ik een revalidatie gehad. Dat was zonder enige twijfel het moeilijkste hoofdstuk van mijn leven. Tegen de dingen die toen gebeurde is corona in vergelijking werkelijk niets. Voor mij is gepasseerd, gepasseerd. Maar toch vind ik ergens dat ik dat belangrijke stuk van mijn leven niet achterwege mag en kan laten. Daarom is het vandaag de dag dat ik jullie dit moeilijke verhaal mededeel. Ook deze blog is een onderdeel van de reeks, die ik heb lopen om gaten in mijn verleden te dichten binnen deze blog. Deze blog zal dus mooi volgen op: "Van lagere school tot revalidatie", "Van kleuter tot de basisschool" en "Van baby tot kleuter".

Wat voorafging...

Toen ik in de lagere school zat, toen ging het al niet super met mijn lichaam. Mijn lichaam begon op héél wat plekken ontstekingen te krijgen - en niet de kleinste ontstekingen. Eerst waren de ontstekingen alleen maar te zien door verkleuringen op mijn lichaam. Maar later werd het ook op andere manieren zichtbaar, zo werd ik na een bepaald moment elke dag wakker met benen die heel stijf aanvoelde. Dus ik stapte met veel moeite uit mijn bed, zo stijf als een hark - en het was moeilijk om recht te blijven. Het leek zelfs alsof ik gedronken had. Op die manier zagen mijn ouders direct dat het tijd was om in te grijpen. Dus niet veel later maakte ze al een afspraak in het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Dat deden we in de hoop om iets te vinden om me te genezen. Daar begonnen ze direct met het afnemen van bloed voor onderzoek. Daarna werd ik nog eens verder gestuurd om een MRI-scan te laten nemen. Maar daarnaast werd er ook hard gekeken door de artsen zelf wat het was. Helaas konden de artsen ons niet meteen verder helpen. daarom besloten ze om de kine die ik al had vanaf mijn drie maanden uit te bouwen naar elke dag kine (soms zelfs meerdere keren per dag). De vermeerdering van de kine was om te proberen de ziekte onder controle te houden. Uiteraard wouden ze naast het onder controle houden, ook weten aan welke ziekte ik toen lied. Alleen was dat niet zo evident, daarom verwezen ze me door naar een van de beste specialisten van het UZ. Die specialist begon direct verschillende onderzoeken te doen. Helaas dezelfde onderzoeken die vooraf gebeurde - om na lang onderzoek te zeggen: "Het is kinderreuma". Dus de arts besloot om mij medicatie te geven, helaas sloeg dat niet aan. Integendeel, het bleef maar erger worden met mij. Daarom werd ik nog enorm veel keren teruggeroepen naar het UZ om telkens te horen te krijgen: "Je hebt reuma", maar dan de volgende keer is het dan weer eens iets anders. De diagnoses van de arts brachten ons helemaal in de war, we wisten totaal niet meer wat we moesten geloven. Het was gewoon telkens hetzelfde liedje - en met mij ging het ook alleen maar slechter. Het duurde niet lang voordat mijn benen al stijf werden van even te blijven zitten of van te slenteren. Daardoor werd mijn ziekte stillaan al zichtbaar in het openbaar. Na een tijdje in zo'n omstandigheden te leven, werd er plots in het ziekenhuis vastgesteld dat de kine mijn benen alleen maar forceerde. Daarom werd de kine afgebouwd. Maar ook dat had weinig resultaat, m'n benen werden zo stram dat: gewoon zitten op de grond al moeilijk ging. Zo ben ik langzaam de mogelijkheid om op de grond te gaan zitten kwijtgeraakt. Voor mij als kind werd de situatie steeds angstiger - en ook voelde ik het controle verlies over mijn lichaam. Dat gevoel had ik op een moment dat de situatie nog 'redelijk' was. Want daarna begon het rechtop lopen zelfs al te minder, mijn lichaam begon van de pijn een naar-achter-leunende-houding aan te nemen. Aan het begin was het nauwelijks te merken, maar na een tijdje was het duidelijk zichtbaar met het blote oog. Toen het zover was, werd ik vier dagen opgenomen in het UZ ter observatie. Tijdens die periode van observatie werden er niet normaal veel onderzoeken gevoerd door zéér geleerde artsen. Helaas haalde ook dat niets uit. Maar door de observatie hadden ze wel nieuwe ideeën bedacht, dat waren zowel ideeën over therapieën als over medicatie. Als therapie werd er besloten om mij hydrotherapie te laten volgen in een dichtgelegen ziekenhuis eenmaal per dag, dat nam dus veel tijd in beslag. Want het was al een dertig minuten rijden om te arriveren aan het ziekenhuis en dan had ik me nog niet omgekleed en zo. Daarnaast was er dan nog de therapie in het zwembad van één uur. Dat was dus wel degelijk iets wat veel tijd en energie koste. De medicatie die na de observatie werd voorgeschreven - had dan weer veel bijwerkingen - en sloeg ook nog eens niet aan. Maar naast de medicatie sloeg ook de hydrotherapie niet aan. Dus eigenlijk waren we na de observatie, therapieën en medicatie nog even ver van huis. Na een periode van de therapieën en de medicatie werd vastgesteld dat het nog maar eens slechter met mij ging. Daarom werd er alvast een opnamen vastgelegd voor onbepaalde duur. Helaas werd de situatie er ook niet beter op, waardoor ik zelf niet meer naar school kon. Want op dat moment liep ik zelfs al bijna met mijn hoofd op de grond, zo slecht ging het. Daardoor zat ik een paar dagen thuis tot zodra er een bed vrij kwam in het ziekenhuis. Maar een paardagen thuis zitten voor iemand die bijna niks meer kon was niet evident. Gelukkig dat mijn grootvader schrijnwerker was - en een bed timmerde voor op het gelijkvloers. Zo moest ik in ieder geval toch al niet meer naar boven. Maar op de periode dat ik thuis zat, begon ik zelfs al aanvallen te krijgen van de pijn - en ik verloor vaak het bewustzijn. Het telefoontje van het ziekenhuis dat ik mocht komen kwam dus ook niets te laat.

Huidziekten.nl

Opnamen in het ziekenhuis voor onbepaalde duur...

Op één zekere morgen mocht ik eindelijk naar het ziekenhuis. Maar voor ik daar was, moest ik nog een lange rit afleggen. Het was een rit die zonder aanvallen verliep, wat straf was. Nadien kon ik nog net het gebouw binnen wandelen, achteruit gebogen als een stuk metaal, maar het was gelukt. Toen we bij het loket aankwamen werden we direct naar de kamer gestuurd, wat geen normale procesduren is. Normaal kan je eerst uren staan wachten, maar dat was gelukkig niet zo. Bij aankomst ging ik snel en uitgeput op bed liggen, want ik had het nodig. En vanaf dat moment volgde er een vreselijke periode van verschillende onderzoeken, het ene onderzoek al pijnlijker als het andere. Maar uiteindelijk waren de onderzoeken allemaal heel vervelend. Naast al die onderzoeken te moeten ondergaan werd ik ook gedwongen om in bed te blijven liggen. Ook dat was absoluut geen lachertje en zeker omdat ik op dat moment maar elf jaar was. Maar naast de onderzoeken en het stokstijf liggen op het bed waren er ook nog therapieën. Die therapieën waren pas echt afzien, met één specifieke therapie in het bijzonder. Wat de naam van die therapie is weet ik niet, maar ik noemde die therapie de martel-therapie. Tijdens dat soort therapieën werd ik vastgebonden met kettingen in één stoel, terwijl er naalden in mijn spieren werden gestoken. En als dat dan nog niet erg genoeg was, er werden ook plakkers bevestigd op mijn hele lichaam die gebruikt werden om elektroshocks toe te dienen. Het was een hele zware therapie en zeker omdat die therapie uren duurde. De therapie werd alleen beëindigd - op de momenten dat ik dreigde te stikken door het speeksel van de aanvallen - die door de therapie werden uitgelokt. Het was dus heel zwaar, ik had tijdens die opnamen bijna geen rust door alle dingen die ik moest ondergaan. Ook kreeg ik op een bepaald moment één heel team van gespecialiseerde artsen aan m'n bed van over de hele wereld. De artsen kwamen héél ervaren over, alleen wisten ze letterlijk te zeggen: "Dat ze zoiets nog nooit hadden gezien". Er werd tijdens de opnamen vaak aan linken met mijn autisme gedacht. Maar dat bleek er niet met zekerheid iets mee te maken te hebben. Al weer begon onze moed in de schoenen te zakken, want we kregen nog altijd geen antwoorden op onze vragen. Daar kwam dan ook nog eens bij dat het praten zelfs moeilijker ging + ook verloor ik de controle om mijn handen te bewegen. Dat was allemaal gebeurd op amper twee weken tijd, dus de situatie was niet normaal ontmoedigend. Ook moest ik dus met alles geholpen worden, ik kon niks nog. Alleen kon ik nog wiskundige berekeningen maken, die voor de meeste kinderen te moeilijk waren. Dat was het enigste dat nog een beetje hoop gaf, de antwoorden van de oefeningen moest ik dan met héél erg veel moeite zeggen. Maar daarnaast had ik nog een paar dingen die mij een beetje geluk konden geven. Zo kon ik toen even de miserie vergeten als ik macaroni met een lepel kreeg gevoerd, dus lang leve het keuze menu. Zo kon ik een ganse maand en vier dagen macaroni eten. Het begon wel te vervelen, maar het was nog altijd één moment van licht. Maar naast de macaroni heb ik die zware maand kunnen volhouden door het spotten van vogels. Op die manier dode ik al mijn weinige vrijetijd in het ziekenhuis. Gedurende die maand en vier dagen, was ik maar twee weekendde naar huis van de vier. Het eerste weekend kon ik nog met de auto naar huis, met de nodige aanvallen. Maar op de terugweg naar het ziekenhuis kreeg ik een gigantische aanval, waardoor ik meer als één uur bewusteloos was. Ik werd pas wakken vlak voordat een ambulance me kwam ophalen met de sirene aan. Dus mijn ouders waren snel terug naar huis gereden en probeerde me wakker te maken met koud water. Dat is gelukkig gelukt, maar het was toch een hele enge ervaring. Natuurlijk mocht ik na dat ene weekend niet meer naar huis, want het zou niet verantwoord zijn - en een ziekenwagen zou te veel kosten. Maar uit het niets kwam er toch iemand die had uitgevist dat liggend vervoer zou kunnen aan een degelijke prijs. Dat dachten we toch tot we bijna terug waren met de ambulance, toen kregen we plots een telefoontje dat we enorm veel zouden moeten betalen voor het vervoer. Dat was vervelend, maar gelukkig werd het toch achteraf gedekt door de verzekering. Waar we wel geluk inhadden. Na heel dat gebeuren moest ik dan nog voor een laatste keer naar huis - en dat was toen ik uit het ziekenhuis werd ontslagen. Ik werd toen niet ontslagen omdat ik genezen was, maar wel omdat ze mij niet konden helpen. Daarom werd ik doorverwezen naar een revalidatiecentrum.

Het Parool

"De weg naar de eerste stapjes... (voor de 2- en 3de keer)"

Na de ziekenhuisopnamen volgde er een erg lange revalidatie van meer als anderhalf jaar. Dat is erg lang - en zeker als je bijna niemand kunt zien. Vooral aan het begin van mijn revalidatie werd ik helemaal alleen in een kamer gezet, das was met geen of amper therapieën. Het was dus saai en ik kon niemand horen. Dat is voor mij absoluut de hel, want ik ben nu eenmaal iemand die veel mensen hun stem moet horen. Maar gelukkig kon ik na enkele weken wel mijn kamer uit met een brancard voor therapieën. Ik was blij omdat ik mijn kamer uit mocht voor een halfuur, maar de therapieën waren wel minder, want het deed pijn. Maar dat was voor mijn eigen bestwil. Tijdens die therapieën werd ik in zittende houding rechtgezet, wat toen aanvoelde alsof mieren me levend opaten. Het deed dus veel pijn en ik verloor er ook vaak het bewustzijn mee. Maar met veel oefening en heel wat ingespoten vloeistoffen ging het wel telkens beter en beter. Maar ook had ik therapieën om terug te leren spreken, want ook dat was erg belangrijk. Eerst kreeg ik alleen maar een beetje gebrabbel uitgekraamd, maar later kon ik toch al terug woorden zeggen - en daarna zelfs terug zinnen. Elke voorruitgang was voor mij een grote motivatie om verder te zetten. Maar ergens had ik wel het gevoel dat ik nooit meer een normaal leven zou kunnen lijden. In die tijd werd er hard gewerkt om in de toekomst in een zitschelp te gaan zitten, maar die stap sloeg ik tegen ieders verwachtingen over. Wat nog veel beter was als de dromen die ik had over mijn verdere leven als mens. Iets later toen ik al een beetje beter was, mocht ik eindelijk in de leefgroep. Daar kon ik niks doen, maar gewoon het horen van mensen was al goed voor mij. Gedurende de revalidatie mocht ik steeds meer en meer, al goed. Want het was doodgaan van de verveling, zo'n hele dagen alleen zitten in een kamer tussen vier muren. Daardoor was ik echt tevreden met de kleinste stappen die ik kon zetten. Zo denk ik bijvoorbeeld aan het terug kunnen bewegen van mijn vingers - en later dan echt het echte stappen. Het was een héél erg lang traject dat héél wat moeite en tijd koste. Maar met de juiste motivatie en kracht ben ik er toch maar mooi in geslaagd om het onmogelijke te doen, dat dacht ik toch. Want daarna werd het lopen langzaam opgebouwd. Dus ik moest op bepaalde momenten nog gewoon op een brancard liggen, het was tenslotte de bedoeling om langzaam terug spieren op te bouwen. Toen ze dachten dat ik klaar was om buiten eens te gaan spelen, dat was fout. Want op dat moment was ik zeer enthousiast en wou buiten alles doen wat ik zoveel jaren had moeten missen. Ik ging op dat moment steppen, fietsen op de gocart, maar helaas duurde het geen tien minuten voor ik mijn voet op twee plaatsen had gebroken. Nadien klom ik met mijn gebroken voeten nog gewoon de trap op alsof er niks was gebeurd, dat kwam ongetwijfeld door de adrenaline die door mijn aderen stroomde. Maar eenmaal op mijn bed terug, toen was de adrenaline uitgewerkt en ik moest wenen van de pijn. Daarom werd ik in een rolstoel gezet en naar het ziekenhuis gebracht - en daar werden toen scans vastgelegd van een voet die tweemaal gebroken was. Het zou dus nog een lange revalidatie worden. Even verloor ik er bijna de moet door, maar plots besefte ik me wat ik al verwezenlijkt had. Dus ik raapte de moet die bijna onder de schoenen zakte terug op - en begon meteen terug hard te werken om terug te lopen. Dat duurde dan nog eens één halfjaar, wat wel lang is. Maar ook die tijd probeerde ik optimaal te benutten. Zo heb ik dag-in-dag-uit zes uur per dag in de fitness doorgebracht in het revalidatiecentrum plus dan nog eens het rijden in één rolstoel. Al snel werden mijn slappe armpjes buiten proportiegespierd, alleen bleven de beentjes wat achter. Maar doorheen de tijd bouwde ik het hele stappen terug op, stap voor stap tot ik ook mijn benen uren per dag aan het aftrainen was in de fitness. Na anderhalf jaar zat mijn zware revalidatie er eindelijk op, het was een moment van genot, al standaard. Maar daar kwam dan nog eens bij dat gans mijn familie die hard voor me hadden gesupporterd, me kwamen ophalen met de fiets, dat was eens een verassing. En bij aankomst thuis, werd er een héél erg groot feest gegeven om mijn terugkeer naar huis te vieren.

Volkskrant

Wat fijn dat je deze blog hebt gelezen! In deze blog heb ik geprobeerd om heel mijn ziel in te weerspiegelen, wat niet gemakkelijk was. Maar toch heb ik gedurende uren hieraan gewerkt, om toch maar ook deze fase van mijn leven met jullie te delen. Het was erg zwaar om dit te schrijven, maar toch is het gelukt. Ook al heb ik niet alles uitgeschreven, want dat zou niemand lezen vrees ik. Daarom heb ik zo nauwkeurig mogelijk alle belangrijkste elementen uitgeschreven in één blog. 

Knopen doorhakken... (Studiekeuze)

Onlangs schreef ik in mijn blog over "mijn goede voornemens" over het feit dat ik een algemeen jaar TSO zou doen; maar ondertussen zijn er nog betere dingen op mijn pad gekomen die ik zou kunnen doen om te bereiken, wat ik wil bereiken. In deze blog ga ik jullie verder wegwijs maken in hoe ik heb gezocht naar het ideale traject voor mij. Maar ook ga ik schrijven over de verschillende pistes die ik gedurende maanden heb onderzocht.

Hoe het begon...

Toen dit schooljaar begon, leek het wel of ik mijn vorige jaar over deed. Dat lijkt misschien raar en zeker omdat ik niet moest blijven zitten, maar omdat ik een klas op mijn eigen ben, daarom vorm ik al jaren een graad klas. Het ene jaar met leerlingen van een jaar hoger als mij, het andere jaar met leerlingen die een jaar lager zitten. Maar daardoor zag ik vorig schooljaar al de leerstof van het 6de jaar Office (ik zit nu in die klas). Natuurlijk moet ik dan nog de leerstof van het 5 jaar zien, dat is wat ik voor de moment doe. Ik heb het dus dit jaar wel heel gemakkelijk, want de dingen die ik dit jaar zie bevatten maar een fractie van wat ik vorig schooljaar zag. Daardoor hadden mijn ouders en ik in september al het gevoel dat ik een beetje mijn tijd aan het verspillen ben. Dat zette ons even aan het denken, al snel kwamen er ideeën om al direct na mijn 6de jaar in te stromen in het hoger onderwijs. Wat in normale omstandigheden geen logische stap is, maar in mijn verhaal zou het nog niet zo slecht zijn. Het enige probleem zou dan zijn, dat ik dan alleen maar een getuigschrift op zak zou hebben en dus geen diploma. Maar daarnaast kwam dan ook het idee naar boven om een algemeen jaar te doen op technisch niveau na mijn 6de jaar. Maar ook dat is het zelfde liedje als direct doorstromen van het 6de jaar BSO naar het hoger onderwijs. Alleen komt daar dan nog eens bij dat het voorbereid op ten minste een professionele bachelor, dus niet op een graduaat dat ik zonder probleem zou moeten aankunnen. Maar als ik dan van een 6de jaar BSO zou doorstromen naar het hoger onderwijs, dan zou ik wel een graduaat verkozen hebben. Zelf had ik altijd het idee: "gewoon springen". Maar dat zouden risico's zijn die niet beslist nodig waren. Maar toch was mijn visie vanaf september naar het 7ste jaar algemeen te gaan.

Biblyo

Gesprekken school en CLB (Centrum Voor Leerlingenbegeleiding)

Na heel wat gesprekken met mijn ouders was het tijd om het te vertellen aan mijn klastitularissen. Zij zagen het niet aankomen, maar ze waren wel van mening dat ik het gewoon zou moeten doen als ik daar zin in heb. Maar ook namen ze rustig de tijd tijdens de lessen coaching om mogelijke trajecten uit te tekenen die ik zou kunnen doen. Uit de gesprekken kwam bijna altijd hetzelfde tevoorschijn. Er werd altijd gezegd dat ik het waarschijnlijk wel zou kunnen, maar dat ze dat natuurlijk niet zouden kunnen garanderen. Helaas is het wel makkelijker te zeggen dan te doen, daarom maakte we ons vaak de bedenking: "wat als het niet lukt?". Na lang na te denken waren we er vrij zeker van dat ik een algemeen jaar zou doen, daarom vond ik, mijn ouders en de leerkrachten het wel nuttig om mijn basis al uit te breiden van wiskunde, natuurwetenschappen en etc. Daarom maakte ik al even koppies van de cursus die mijn leerkracht had opgesteld voor leerlingen die het zelfde traject wouden doen. In de vakanties ging ik al vast aan de slag met die cursus. Na nog wat 'alles op een rijtje te zetten' was het tijd om een gesprek te doen met het CLB. Daar werd gezegd dat ik het gewoon moest doen en dat ik zou kunnen genieten van een goede begeleiding om in het gewone onderwijs in te stromen, dat klonk goed. Ook stelde de mevrouw van het CLB voor om mijn vragen te laten beantwoorden door de school waar ik dat jaar zou willen doen. Maar ook vroeg ze of het mogelijk zou zijn om een openlesdag bij te wonen, helaas is dat niet mogelijk door de coronadreiging. Wat wel te verstaan is en wat we ook wel zagen aankomen. Ook vertelde het CLB en de school dat ik ook niet meer terug zou kunnen, aangezien ik als enigste in dat jaar BSO zit. Als ik naar een andere school zou gaan, dan zouden ze het dus niet zien zitten om een jaar in te richten waar 'mogelijks' iemand in gaat zitten. Dat zou voor de school betekenen dat ze extra geld en jobs op één jaar zouden moeten zetten, waar zelfs niemand inzit. Wegens die garanties eist de school een antwoord voor ten laatste maart, omdat ze dan de klasindelingen maken. Ook werden we dus onder tijdsdruk gezet, wat het natuurlijk ook niet gemakkelijker maakt. Na het gesprek met het CLB volgde er nog een goed gesprek met één van mijn titularissen. Op dat gesprek werd verteld dat ze bereid waren om mij les op maat te geven met als eindresultaat een diploma Business Support. Dat wouden ze doen zodat ik na een 7ste jaar nog een algemeen jaar zou kunnen gaan doen. Maar na even nadenken zou dat niet zo logische zijn, want anders zou ik veel te veel dingen gaan leren waar ik uiteindelijk toch niets mee zou kunnen doen. Want mijn plan is natuurlijk nog altijd een bachelor accounting halen. Daarom na dat gesprek nog maar eens een gesprek en onderzoek gedaan. Dat gesprek ging vooral over instromen na een 6de jaar naar het hoger onderwijs. Dat had voor mij al een goede oplossing geweest - en zeker omdat het eerste jaar graduaat voor mij persoonlijk niet zoveel moeilijker zou zijn als het 7ste jaar BS. Maar ook op dat gesprek wrong het schoentje aangezien ik dan geen diploma zou hebben, tenzij ik zou slagen in het eerste jaar accounting op de hogeschool. Maar plotseling bracht de leerkracht een goed idee naar boven. Ze zei dat Logistiek een richting is die zeer gegeerd is, dus het is een knelpuntberoep. Daarom stelde ze voor om misschien eerst Logistiek te doen - om daarna dan voor een graduaat boekhouden te gaan en daarna zou ik dan nog altijd met een schakeljaar mijn bachelor diploma kunnen halen. Dat wil zeggen dat ik een combinatie zou hebben van twee nuttige diploma's. Zo zou ik dan een administratieve functie kunnen doen binnen de logistiek. Voorbeelden daarvan zijn: magazijnverantwoordelijke, voorraadbeheerder...

Klasse

De mogelijke trajecten:

7BS -> graduaat accounting

Het meest logische traject is ongetwijfeld 7BS, helaas zou ik in die klas niets meer kunnen bijleren over boekhouding. Want het is de bedoeling dat je in het 6de jaar Office alle leerstof rond boekhouden kent. Het 7ste jaar bestaat uit een heel erg groot deel herhaling van de voorbijenjaren. Dat is voor mij als iemand die voorruit in het leven wil, niet echt een goede optie - en zeker niet omdat uiteindelijk toch maar het hoogste diploma gaat tellen. Want als ik accounting heb gedaan, dan heb ik plots één hoger administratief diploma te pakken. Waarom zou ik dan nog eerst voor die herhaling gaan, die ik toch al ken.

Jobat.be

Algemeenjaar TSO/Naamloos jaar -> bachelor of graduaat accounting

Voor mij persoonlijk zou dit een goede en logische stap kunnen zijn. Maar alleen loop ik dan het risico dat ik zonder diploma eindig. Dat is dan ook het gene dat me tegenhoudt, maar het zou wel een goede manier zijn om mijn kennis goed uit te breiden. Maar om mijn kennis bij te schroeven hoef ik niet noodzakelijk zo'n jaar te doen. Uiteindelijk kan ik nog altijd mijn kennis uitbreiden door gewoon op zelfstandige basis bij te leren. Ook ben ik met dat jaar nog niet klaar voor de arbeidsmarkt, met dat jaar ligt de verwachting echt op verder studeren. Daarom speel ik liever op veilig.

Wilfam

6 Office -> graduaat accounting

Voor mij persoonlijk is dit een geweldige oplossing. In het 6de heb ik de laatste kennis binnengehaald die ik nodig heb om die richting aan te kunnen. Ook zijn er geen specifieke taalvakken in de richting accounting, ook dat maakt het eenvoudig voor mij. Want taalvakken zijn nu eenmaal vaak mijn struikelvakken, niet dat ik die slecht doe op de middelbare school, maar het vraagt toch wel aanzienlijk meer tijd om die vakken te studeren. Ook bij deze stap loop ik een risico om mijn diploma niet te behalen, maar dat risico is zo goed als onbestaand. Maar ergens zou ik het ook wel stom vinden dat ik daarvoor nog een ander diploma laat staan, terwijl dat diploma bijna voor het grijpen is.

7 Logistiek -> graduaat accounting

Uit de vier oplossingen die ik voor ogen had, is deze oplossing zonder enige twijfel de beste. Op deze manier kan ik één diploma bemachtigen van een knelpuntberoep, attesten halen voor heftrucks en andere interne transportmiddelen. Maar daarnaast kan ik ook nog eens extra stages doen, wat zeker ook mooi gaat zijn om op mijn cv te zetten. Maar na dat jaar kan ik dan nog altijd mijn passie gaan volgen en gewoon die graduaat accounting doen - en misschien daarna nog een bachelor. Op die manier kan ik twee erg waardevolle diploma's verzilveren, waarom dan nog twijfelen?

Logistiek.nl

Ik ben erg blij dat ik na lang zoeken toch eindelijk wat knopen heb kunnen doorhakken rond het verder studeren. Wat ik nu beslist heb voelt zonder enige twijfel het beste aan, het geeft een groot gevoel van zekerheid. Ook mijn kansen op de arbeidsmarkt gaan groot zijn door deze diploma combinatie.

Ik hoop dat jullie (mijn lezers en voorbijgangers) het ook een beetje relevant vonden. Maar stiekem hoop ik ook wel dat deze blog op één zekere dag iemand mag helpen die in mijn situatie verzeilt geraakt is. 😅 

Tot slot wil ik nog enkele special thanks uitdelen. Bedankt leerkrachten om op zo'n goede manier waardevolle informatie te vergaren en om zo goed naar mijn behoeftes te luisteren tijdens de lange gesprekken. Als tweede wil ik graag al mijn matties bedanken die mij sterk hebben aangemoedigd terwijl ik een moeilijke keuze moest maken. Maar ook vind ik dat mijn ouders heel goed konden adviseren, daarom bedankt om mijn adviseerders te spelen. Natuurlijk ben ik ook nog iedereen dankbaar die de kracht heeft om mijn blogs uit te lezen.

Mijn goede voornemens voor 2021...

Net zoals de meeste mensen heb ik ook een aantal van die typische en niet typische goede voornemens. In deze blog zal ik zo concreet mogelijk mijn belangrijkste goede voornemens ontleden tot op het bot. De voornemens die ik ga vermelden zijn heel gevarieerd. Enkele voornemens bevinden zich binnen het bloggen, anderen dan weer niet.

Goed Georganiseerd

Voornemen 1: Positiever omgaan met corona

In 2020 deed ik al serieus mijn best om van corona iets positiefs te maken, dat was niet altijd gemakkelijk. Maar toch deed ik het afgelopen jaar heel hard mijn best om niet (te) veel te zagen en te klagen over de coronamaatregelen. Dat lukte mij de ene periode al beter als de andere, het kan dus nog wel iets beter. Daarom neem ik als belangrijkste voornemen "het positiever omgaan met corona" mee door. Op die manier wil ik in 2021 het onderste uit de kan halen om toch maar met een dikke smiley-face elke dag te beleven. Dat wordt een hele uitdaging, maar toch ga ik er heel veel energie insteken. Zo wil ik mijn naaste omgeving met dezelfde goede-vibs besmetten om het beste uit elke dag te halen.

Technopolis

Voornemen 2: Basis opbouwen voor een hogere schoolrichting

Dit is voor de meeste onder jullie een nieuw weetje, maar volgend jaar ga ik een algemeen jaar TSO doen in de plaats van een algemeen jaar BSO. Daarom ga ik dit jaar heel hard werken om mijn basis van bepaalde vakken bij te spijkeren, wat nodig gaat zijn. Want  ik heb nu eenmaal de meeste vakken van TSO niet of weinig gehad. Daarom ga ik mijzelf voornemen om tot september zoveel mogelijk technische vakken bij te studeren in mijn vrijetijd. Ook dit gaat een moeilijk voornemen zijn, maar eigenlijk was ik al met dit voornemen bezig. Dat geeft mij alvast de kracht om te kunnen oriënteren hoe moeilijk het gaat worden. Tot nu toe vindt ik de leerstof die ik erbij moet studeren nog niet al te moeilijk. Maar dat kan snel veranderen, daarom ga ik zeker streven naar zoveel mogelijk technische leerstof te zien.

MNM.be

Voornemen 2.1: Het algemeen jaar

Naast basis opbouwen voor volgend jaar zal ik het ook goed moeten doen in die andere richting. Maar ook het feit dat het in een andere school gaat zijn, dat is ook een enorme verandering. Daarnaast is deze school geen buitengewoononderwijs zoals mijn huidige school. Het gaat dus driedubbel hard veranderen, daarom dus ook het goed voorbereiden. Het gaat wennen zijn, maar ik voel me gedreven en klaar om te springen voor deze enorme stap. Naast het goed om te gaan met die veranderingen ga ik ook mijn best doen om zo'n goed mogelijke resultaten te scoren.

De school in Brussel

Voornemen 3: Sporten

In 2020 was ik al goed bezig met het sporten. Ik heb veel gelopen, basketbal gespeeld (thuis), gewandeld, gefietst, maar toch heb ik een beetje het geocachen links laten liggen terwijl ik echt superveel van geocaching hou. Dat kwam door verschillende factoren: gebrek aan tijd, maar ook was het geheugen van mijn GPS vol. Helaas kon ik de afgelopen maanden niet zomaar een nieuw geheugen gaan halen met de corona, maar gelukkig kreeg ik voor Kerst wel een geheugen voor mijn GPS. Dus voor 2021 geen of weinig excuses om niet gaan te geocachen.

Geocachen.be

Voornemen 4: Gezonder eten

Doorheen 2020 heb ik overtuigend meer gegeten als anders, zonder enige twijfel door het vele thuis zitten. Ik at veel meer chips en snoepgoed als normaal, maar gelukkig kom ik amper bij. Maar toch ga ik het volgende jaar mijn voeding een beetje onder de loep nemen. Dat ga ik niet doen door een streng dieet, want dat is niks voor mij. Maar ik ga er gewoon op letten om frisdrank en ongezond eten/snoep zo weinig mogelijk te eten. Af en toe ga ik uiteraard wel eens een zonde begaan, maar dat kan geen kwaad. Het gaat er gewoon over dat ik minder ongezonde dingen eet of drink. Maar ook is gezond eten: "veel fruit en groenten eten". Dat deed ik de afgelopen jaren ook al, maar dat is gewoon iets wat ik zeker niet mag laten vervagen.

De Morgen

Voornemen 5: Meer bloggen 

Het afgelopen jaar heb ik heel wat blogs geschreven, maar liefst 26. Maar toch vindt ik het maar een beetje mager. Dat komt omdat er op een bepaald moment in 2020 maanden zijn overgegaan zonder dat ik één blog had gedropt. Dat vind ik vrij sneu, zeker omdat ik er van kan genieten om in combinatie met een kopje thee blogs te schrijven. Ook dat is iets wat ik beter wil doen in 2021, dat neemt niet weg dat ik georganiseerd ga bloggen. Mijn blogs zullen nog altijd sporadisch uitkomen. Dat houdt in dat ik zo hier en daar eens een blog drop, maar ik ga toch wel kost wat kost elke maand wel eens iets schrijven. Met meer te bloggen wil ik uiteraard ook niet mijn blogs slechter schrijven of minder verzorgen. Dat ga ik dus zeker niet doen, want voor mij persoonlijk blijft bloggen gewoon een hobby en iets om mijn gedachten in te steken. Ik wil er dus helemaal niet commercieel in worden, daarom dus ook geen advertenties. Mijn blog is er gewoon puur en alleen voor het amusement. :P

CreaTaal

In deze blog heb ik mijn belangrijkste goede voornemens met liefde voor jullie uitgeschreven. Ik hoop dat ik ze stuk voor stuk van mijn lijstje ga kunnen schrappen van voornemens die ik wilde realiseren. Of dat gaat lukken, dat weet ik niet. Maar ik ga er zeker en vast werk van maken.

Wat zijn jou goede voornemens voor 2021?