Van lagere school tot revalidatie

Voor mij was de lagere school in het buitengewoononderwijs echt slecht, daarom een kort artikel over hoe deze periode voor mij was. In dit artikel ga ik het hebben over het onderwijs maar ook over hoe het buiten de school was.

Hoe was mijn tijd op de lagere school?

Voor mij was de tijd op de lagere school een vreselijk moment. Dat kwam enerzijds door het veel te lage onderwijs. Maar anderzijds had het onderwijs een te kort aan sociaal contact, dat speelde er ook een belangrijke rol in. Zo was de klas ingedeeld in allemaal verschillende hokjes, op die manier zat iedereen ver uit elkaar. Wat helemaal niet leuk is, maar ook buiten de school zag ik zo goed als geen vriendjes aangezien al die leerlingen op zo'n verre afstanden woonden van mijn huis. Die vrienden waren voor mij als lagereschoolkind dan ook niet toegankelijk. Ook kwam er dan nog eens bij dat een klas heel klein was, soms zat je met één of twee kinderen in een klas. Voor veel kinderen met autisme is dat het ideale scenario, maar voor mij gaf het zware tekorten in mijn sociale omgang. Ik had dus in die tijd het gevoel dat ik weinig vrienden had, maar toch heb ik veel moeite gedaan om me sterk te houden. Dat is me dan ook heel goed gelukt, al zeg ik het zelf. Maar die tijd gaf me mogelijks wel de ruimte om te groeien in de persoon die ik nu ben. Helaas was er dan ook nog de leerstof die ik kreeg, die eigenlijk geen leerstof was. Zo moest ik voor het grootste deel van de dag met speelgoed spelen en er was ook nog een halfuurtje wiskunde en taal bij, maar dat was het dan. Meer onderwijs kreeg ik eigenlijk op een dag niet, daardoor zijn mijn ouders heel veel gaan klagen over het onderwijs, en terecht eigenlijk. Helaas werd er weinig geluisterd naar mijn ouders, maar toch bleven mijn ouders strijden voor mijn onderwijs. Ze stormde week-na-week het lokaal van de directrice binnen om hun er toch maar van te overtuigen dat ik moeilijkere leerstof nodig had. Dat heeft mijn ouders heel veel energie gekost, maar toch heeft het schot in de zaak gebracht. Zo heb ik dan uiteindelijk toch veel meer les gehad. Maar alsnog had ik veel te korten op die school, daarom wou ik in die tijd van school veranderen. Maar dat ging helaas niet zomaar aangezien ik de kine op die school wel kon gebruiken. Want met mijn gewrichten ging het in die tijd echt niet goed, het leek week-na-week zelfs slechter te gaan met mijn gewrichten. We dachten dat het door mijn snelle groei kwam, maar er was toch wel iets meer aan de hand met mijn lichaam. Ook zat ik op die school voor de ondersteuning die ik met ergo en logo kreeg, ook al was dat ook maar zwak. Maar de hoofdreden waarom ik op die school zat was toch omdat ik autisme heb. Mijn ouders hadden destijds gezien dat het daarmee was fout gelopen op de kleuterschool. Daarom wouden ze me op die school houden, maar er moesten wel dingen op die school voor mij veranderen. Door mijn vraag om van school te veranderen geraakte mijn moeder soms gefrustreerd, zo gefrustreerd zelfs dat ze schreeuwde: "Dat gaat niet met uw autisme!!!". Ik wist toen op mijn achtjaar helemaal niet waar het over ging. Maar die dag volgde er wel een lange, maar duidelijke uitleg. Een uitleg die mij altijd bijgebleven is. Zo hebben ze samengevat: "autisme is een andere manier van denken". Toen stelde ik de vraag: "Wat is anders denken?". Daar konden ze niet echt een antwoord opgeven, daardoor ging ik zelf opzoek naar mijn antwoord. Zo heb ik na een lange tijd zelf ontdekt dat autisme gewoon een denkwijze is die ver van het 'normale' ligt. Ook ontdekte ik dat het normale niet meer is dan een verzamelnaam, want normaal bestaat in mijn ogen niet. Ook was die tijd een zoektocht naar wie ik was, maar door de jaren heen heb ik uiteindelijk gevonden wie ik ben.

Libelle Mama

Buiten de school...

Buiten het schoolse hield ik me vooral bezig met het ravotten met mijn broer die anderhalf jaar jonger is. Samen deden we de gekste dingen. We konden putten graven van meters diep waar we maanden aan konden graven. Alleen waren die putten soms wel een beetje gevaarlijk en zeker omdat we daar geen grenzen in kenden. Zo hebben we ooit eens op een zekere dag een enorme tunnel proberen te graven. Die tunnel liep twee meter en een beetje ver, maar voor kinderen van de lagere school is dat wel heel extreem. Ook is zo'n tunnel nooit zonder gevaar, daarom probeerden onze ouders altijd te vragen om de put en de tunnel ook eens dicht te doen. Dat wouden we dan weer niet, want we hadden immers zo hard gewerkt aan die tunnel. Maar bij die tunnel kwam er nog een gevaar, ook sleurde we liters water naar het gat omdat we het leuk vonden om met slijk te spelen. Als lagere school kinderen waren we altijd smerig, we hingen elke dag zonder enige twijfel onder de modder. Maar in onze kinder-kindertijd deden we nog zoveel andere maffe dingen. Ook maakte we enorme kampen in het bos bij onze grootouders. Dat kwam ongetwijfeld doordat onze grootvader ons al van jongst af aan een zaag in onze handen wierp. Daardoor kregen we veel zin om dingen kapot te zagen en om dingen te maken. Zo konden we verschillende dingen maken in zijn kelder, maar we hielden er vooral van om in het bos bomen te gaan omzagen. Het begon telkens met erg kleine bomen, maar wat later werden die bomen dan weer wat groter. Zo deden we na een tijdje bomen om die voor enorme schade zouden kunnen zorgen als ze verkeerd vielen, maar gelukkig was het bos heel ruim en was het moeilijk om schade bij andere mensen te veroorzaken. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat de bomen niet op ons zouden kunnen vallen. Gelukkig had onze grootvader geprobeerd om ons technieken aan te leren, of dat goed gelukt is, dat weet ik niet. Maar we hebben in ieder geval geen (te) grote bomen op ons gekregen. Soms was onze grootvader wel ongerust als we bomen omzaagde in het bos. Maar dat deden we wel nooit zo ver van zijn deur af, dus hij zou in geval van nood altijd snel kunnen ingrijpen. Naast putten graven en bomen omzagen waren we er ook wel voor te vinden om gedurende een lange tijd op de trampoline te springen. Dat was voor ons een echte uitlaatklep en zeker als we dat in combinatie deden met ballen. We vonden het zalig als de ballen telkens als we sprongen ook mee de lucht ingingen, dat gaf ons een geweldig gevoel. Over ballen gesproken: vroeger vonden wij het geestig om met een voetbal in de bomen te shotten om dan zoveel mogelijk takken naar beneden te krijgen. Zo kregen we dan telkens heel de gazon goed gevuld met takken en bladeren, maar het allerleukste eraan was toch wel dat papa het altijd kon opruimen. Naast de vele dingen die we buiten deden, deden we ook heel wat dingen binnen in huis. Zo konden we er heel hard van genieten om enorme Legoconstructies te bouwen, het was een soort tot leven brengen van onze droomwereld. We konden heler dagen besteden aan het bouwen van een constructie of soms vonden we het leuk om een hele stad te bouwen in Lego. Tot slot hield ik me vaak bezig met touw klimmen, op het moment van het klimmen dacht ik even dat ik een aap was. Maar dat is dan ook niet verwonderlijk voor een kind dat op de lagere school zit. Het klimmen bleef niet klimmen, ook vond ik het geestig om met het touw in de boom te slingeren. Dat is logisch voor apen, toch? :D

Strongfit Community

Mijn tijd op de lagere school was lastig, maar de tijden buiten het school waren wel de max. Helaas was mijn tijd op de lagere school wel drastisch beëindigd door mijn ziekte die steeds erger en erger werd. Het verhaal van mijn ziekte zal zeker nog volgen. Want ik heb tenslotte een reeks van blogs lopen om de gaten in mijn leven te vullen op deze blog. Lees ook zeker: "Van baby tot kleuter" en "Van kleuter tot de basisschool"!

Bedankt voor het lezen van deze moeilijke en persoonlijke blog!