"Wat betekent Autisme voor mij"

In de loop der jaren, heb ik al heel veel confrontaties met mijn autisme gehad. Om te weten welke confrontaties dat dat allemaal wel niet zijn. Zul je deze tekst moeten lezen. Veel lees plezier!

Wanneer voel ik mij beperkt?

Ik voel mij in de eerste plaats heel beperkt: als ik normale kinderen naar school zie fietsen. Dan ben ik aan het wachten op mijn schoolbus. Dan denk ik in mij zelf: "waarom ben ik nu niet met hun aan het mee fietsen"? Dat antwoord weet ik maar al te best, "ik ga naar die bijzondere school omdat ik autisme heb". Maar het is niet zo: dat ik geen goede vrienden heb op die school. Jawel hoor, ik en mijn vrienden lachen om de meest belachelijke dingen. Zoals: over dat we autisme hebben. Het woord "autisme" gebruiken wij bijna in elke zin. Wat we ook doen zijn: groepen op Messenger maken. In die namen van de groepen: hebben wij een soort links met autisme verstopt. Voorbeelden daarvan kunnen zijn "de Auti-Gang" of "Autist en Vriend". Het lijkt misschien zo dat wij alleen om dingen lachen die iets met autisme te maken hebben. Dat is dus een vergissing, we lachen ook om tv programma's die we hebben bekeken of om YouTube filmpjes en zoveel meer. Alleen het jammere is: mijn vrienden wonen helaas niet dicht bij de deur. Dus helaas kan ik hun niet zoveel bezoeken wegens tijdsgebrek. Mijn broer spreekt dan weer veel af met zijn vrienden. Dat vindt ik dan weer zeer jammer, want dan zit ik thuis tv te kijken. Terwijl ik anders ook had kunnen uitgaan. Maar als ik dan eens uitga dan amuseer ik mij rot. Dan lach ik mij een breuk en dan dans ik er op los. Wat ik ook echt niet leuk vindt is: als mensen mij serieus willen beledigen. Ik ben blij dat dat bijna nooit gebeurt. Maar als het gebeurt, gebeurt het meestal achter mijn rug. Mijn mening is dan: "als je het lef niet hebt om het in mijn gezicht te zeggen, zeg dan beter niets". Maar wanneer ik mij het meest beperkt voel is: op straat. Dan heb ik het gevoel: dat ze mij aanstaren en dat ze zien dat ik autisme heb. Wat ik echter wel weet is dat je autisme normaal niet kunt zien aan de buitenkant. Tenzij je bepaalde tics hebt zoals: fladderen met je armen of dat je je hoofd heel de tijd op en neer doet. Ik heb niet echt tics, dus normaal als je mij op straat moest zien: zul je niks vermoeden. 

diversestickers.nl

Wanneer komen mensen te weten dat ik autisme heb?

De meeste mensen (buiten mijn familie) komen er achter dat ik autisme heb. Als ze de vraag stellen: "Op welke school zit je"? Dan antwoord ik: "Den Eikenboom". Vervolgens wordt dan de vraag gesteld: "waar licht dat"? Ik antwoord dan: "in Winterfell". De voorlaatste vraag die dan gesteld wordt is: "euhm, licht daar dan een middelbare school"? Mijn antwoord is dan: "ja er is een school naast de bakker, die containerklassen". Dan gaan ze mijn school associëren met een school voor minderbegaafde kinderen. Dan zeg ik: "ik zit niet op die school maar op een school die daar naast licht". Vervolgens komt dan de vraag, heb jij dan autisme? Dan vertel ik dat ik autisme heb, maar dat ik wel normaal begaafd ben. Dan zeggen ze bijvoorbeeld op mijn vakantie werk: "dat is dan wel knap van jou dat je hier kunt werken". Alweer denk ik in mij zelf: "sorry maar ik ben gewoon iemand met autisme en ik ben zelfs normaal begaafd". Dus wat is daar dan zo speciaal aan.

Mamavita.nl

Hoe ervaar ik mijn autisme?

Ik ervaar mijn autisme als een andere manier van denken. Je vraagt je misschien wel af:" hoe denkt ie dan"? Dat is heel normaal, dat vraag ik mij zelf namelijk ook af: "hoe denkt iemand zonder autisme"? Hoe graag ik dat ook maar zou willen weten, ik zal er nooit achter komen. Maar ik doe wel mijn uiterste best, om mij in te leven in iemand anders. Ik ervaar wel dat mijn brein eerder cijfers kan verwerken dan woorden. Want uit cijfers haal ik zoveel meer informatie dan uit woorden. Dat verklaart voor mij ook: waarom ik beter wiskunde en boekhouding kan dan vreemdentalen.

PGMCG.nl

Voor meer verhalen zoals dit: bezoek mijn site "Het leven van Auti-Man"

Van baby tot kleuter

Hoe was mijn leven toen ik nog klein was? Daar zul je een uitgebreid antwoord op krijgen. In deze blog zal het gaan over: mijn geboorte, mijn babyborrel, mijn doop, mijn eerste stapjes, de geboorte van mijn broer en wanneer ik mijn eerste keer kine kreeg.

"Hoe het begon"

Het was ergens midden in de maand maart in het jaar 2002. Mijn mama verwachten haar eerste kindje. Ze was Hoogst zwanger, twee weken later werd ik geboren als haar eerste zoon. De bevalling was vlot maar speciaal verlopen. Ik kwam namelijk niet met mijn hoofdje piepen maar met mijn benen. Toen dachten mijn ouders in hun eigen al van "dat wordt een speciaal kindje". Maar niet dat ze al door hadden dat ik de stoornis autisme had. Op de beelden die ik bij mijn opa te zien kreeg: was te zien hoe blij mijn ouders wel niet waren, en hoe ze mij mijn eerste badje gaven.Hoe ik de eerste keer omarmd werd en hoe ze de eerste keer goede dag zeiden. Hoe mijn nichtje van twee reageerde, was echt nog het grappigste van allemaal. Ze lachte naar me en zij een paar keer 'kiekeboe'. Maar hoe mijn andere grootouders tranen van geluk in hun ogen hadden, ontroerde mij echt zo hard. Mijn opa was dol blij en filmde heel de geboorte, het is echt fantastische om achteraf al die leuke beelden te bewonderen.

www.24baby.nl

"De babyborrel en de doop"

De babyborrel en de doop waren echt goed georganiseerd. Ik werd gedoopt door een priester die een goede kennis was van mijn ouders. In de kerk zaten heel veel blije mensen zoals mijn ouders, mijn familie, de vrienden en collega's van mijn ouders. Mijn nichtje mocht de kaars aansteken, en kreeg een overdonderend applaus. Daarna volgde er een heel gezellig feest. De babyborrel was aangebroken, heel het huis was versierd met kleurrijke vlaggetjes en figuurtjes. Er bracht ook een traiteur heel veel eten. En buiten stond een heel grote ooievaar voor het straat met mijn naam er op. Iedereen die langs kwam was dol gelukkig, de complimenten naar mijn ouders vlogen in het rond. Iedereen bracht stuk voor stuk een super mooi cadeau mee. Het was echt een prachtig moment!

tadaaz.be

3 maanden later

Toen ik drie maanden oud was konden mijn ouders al zien: dat mijn spieren nog al stram waren.

Mijn ouders stuurden mij naar een zeer vriendelijke kinesist die vlak bij ons woonden. Zij gaf mij kine. Ze deed allerlei oefeningen met mij op een speelse wijze, ze gebruikte bv. puzzels en treintjes om het voor mij zo aangenaam mogelijk te maken. Ze heeft me daarna nog jaren lang kine gegeven.

"Mijn eerste verjaardag"

Wij.nl

Mijn eerste verjaardag, was een droom van een feest. Mijn papa maakte een heel mooie en kleurrijke kroon en mijn mama zorgde voor heel lekkere hapjes. Ik was toen ook een heel grote fan van de: "smurfen". Dus had mijn mama een heel lekkere blauwe smurfentaart laten maken. Er stond één kaarsje op de taart, ik moest toen dat ene kaarsje uitblazen. Maar dat ging niet zo vlot, zoals het er uit zag. Ik moest meerdere keren proberen te blazen. Maar uiteindelijk lukte het wel. Het heeft mij op elk geval wel geleerd: "de aanhouder is de gene die wind".  Het was echt een geweldig feest. Er werd gelachen en gezongen. Ik was misschien wel heel jong maar zo'n moment blijf je gewoon onthouden.

"De eerste stapjes"

Toen ik rond de leeftijd van één jaar zat. Begon ik te kruipen, ik was er al vrij snel mee weg. Toen kwam de dag dat mijn papa mij leerde stappen op het terras. Hij hield mij vast, ik probeerde voetje voor voetje te stappen. Hij bleef het oefenen met mij tot ik even later zonder zijn hulp kon rond wandelen. Toen was het moment daar "ik zou de wereld ontdekken". Dat deed ik ook, ik ging kruip en stap gewei's op verkenning in de tuin en in het huis. Ik had ook een kinderfietsje waar ik graag mee rond stapte in het huis. Ik kon uren lang met dat fietsje spelen. Mijn ouders leerden mij ook om puzzelstukjes te vissen en ze vervolgens in het juiste figuurtje te leggen. Alleen sloeg ik er altijd in om al die puzzelstukjes omgekeerd in de figuurtjes te leggen. Ik puzzelde niet alleen daar mee, want ik had ook nog een soort dikke plastieken blokken, die ik in elkaar moest puzzelen. Dat verliep exact op de zelfde wijze. Wat ik toen ook deed: was alle bloemetjes water geven met een fel blauw olifanten gietertje (soms ook iets te veel).

24baby.nl

"De geboorte van mijn broer"

Op 11 oktober 2003, werd mijn broer geboren. Het was voor mij de volgende ochtend: een vreemd gevoel. Want ik stond op, en plots zag ik nog een kind. Daar was ie dan, mijn broer. Mijn mama zij toen "kijk eens, dat is je kleine broer". Ik snapte er toen niks van, plots uit het niks een broer hebben. Ik begon direct met hem te spelen. Jammer dat ik die herinneringen niet meer heb. Maar mijn papa heeft het wel allemaal gefilmd, echt geweldig om te bekijken. Toen mijn broer later probeerde te kruipen. Kwam de stoute baby in mij zelf weer even te boven. Ik duwde hem heel de tijd omver, mijn mama zij altijd "stop daar nu toch eens mee". Dat begreep ik toen nog niet zo goed. Want ik bleef maar verder doen. Toen mijn broer gedoopt werd, liep ik heel de mis door de kerk. Mijn moeke liep toen achter mij aan. De ene keer liep ik naar achter in der kerk, de andere keer naar voor. Waar ik de kaars van de priester wou over nemen. Mijn moeke moest echt serieuze afstanden afleggen, want ik liep echt heel de tijd rond in de kerk. Na de doop in de kerk, werd er net zoals bij mij een enorm leuk feest georganiseerd.

Website4mama.nl

"De kindercrèche"

De crèche vond ik vroeger een erg leuke plek. Want er waren veel kinderen van mijn leeftijd: om mee te spelen. Maar dat was niet het enigen, ook de vrouw van de crèche was erg aardig. Ze speelden verschillende spelletjes met ons. Zoals het konijnenspel, dat was een soort bordspel. Waarbij je een kaart moest trekken, op de kaart stonden dan een aantal wortels. Het aantal wortels dat op je kaart stonden waren de stappen die je mocht zetten. Het Sinterklaas feest was echter ook iets fantastisch. Want er was toen iemand verkleed als Sinterklaas. Hij had een rood kostuum en een rode mijter met daarop een groot geel kruis. We zongen toen enorm veel liedjes voor de sint. En we maakten toen met zijn allen een mooie tekening. We maakten er zelfs een kleine competitie van: om ter meeste tekeningen maken. Ik had eens een keer meer dan 50 tekeningen gemaakt. Maar ik had nog niet het meeste tekeningen gemaakt. Mijn broer had er nog veel meer gemaakt. Voor Sinterklaas kreeg ik toen een oranje speelgoed vrachtwagen. Ik kon er uren mee spelen. Natuurlijk is iedereen als baby wel eens stout geweest. Zelfs ik, toen de aardige mevrouw even niet keek. Klom ik over een hekje waar ik eigenlijk niet mocht komen. Wat ik daar deed waren dingen zoals met mijn oranje vrachtwagen spelen. Maar dat was niet het enigen: ik drukte ook regelmatig op het knopje van een authentieke koekoeksklok. Die koekoeksklok maakte: het echte geluid van een koekoek, dat vond ik echt zo fantastische.

The end!

Dit was mijn tijd: als baby, maar maak je geen zorgen. Dit zal later vervolgd worden. Dan zul je mijn leven als kleuter kunnen lezen.

24Baby.nl

Waarom heet ik Auti-Man?

Het heeft verschillende redenen waarom ik mijzelf Auti-Man noem op Blogger. In deze blog beschrijf ik waarom ik mij nu net zo noem.

Reden 1.

sideshow.com

Er zijn zoveel superhelden zoals Spider-man, Wolverine, Captain Amerika enzovoort. Maar er is nog geen een superheld die autisme als een kracht gebruikt, zowel bij Marvel als bij DC. Daarom noem ik mij zelf Auti-Man, want ten slotte is autisme niet alleen een zwakte. Maar het kan ook een Superkracht zijn, want mensen met autisme merken dingen veel sneller op dan mensen zonder autisme. Maar dat is nog lang niet alles: je hebt ook meer oog voor detail. Je vertelt sneller wat er in je opkomt en je bekijkt het leven van uit een andere zonnebril. Wat tot heel goede ideeën kan leiden, waar iemand anders nooit zou opkomen. Dus mijn besluit is: waarom autisme niet gewoon als een superkracht bekijken in plaats van als een beperking.

Reden 2.

Auti-Man bestaat uit twee woorden: autisme en Man. Autisme omdat: ik iemand ben met autisme en omdat deze blog ook over dit onderwerp gaat. Man omdat: ik een man ben. Dit maakt dus mijn naam 'Auti-Man'.

Reden 3.

Ik maak soms wel eens video's voor mij zelf over 'Auti-Man'. In deze video's doe ik de gekste dingen en help ik iedereen en alles in mijn omgeving. Ik draag in deze video's ook een deken dat ik als cape gebruik. Ik maak dus eigenlijk een soort parodie op Superman. Die ik ook monteer en op privé op YouTube zet. Ik denk er heel misschien zelfs aan om ze later online te zetten.

Conclusie:

Ik noem mij zelf Auti-Man omdat: ik vind dat er veel te veel negativiteit over autisme heerst. Hier wou ik zelf even over nadenken. Want er moet echt iets veranderen. Hierdoor kwam ik op het idéé om mij zelf Auti-Man te noemen. Ik weet: het zal het probleem niet oplossen maar het zal misschien wel mensen met en zonder autisme tot inzichten brengen. Zoals je wellicht hebt gelezen, heb ik al video's en een blog over mijn leven als Auti-Man gemaakt. Maar misschien als er genoeg interesse is in "Het leven van Auti-Man" schrijf ik wel een boek of maak ik een film.

alletop10lijstjes.nl

Wat kan je van deze blog verwachten?

Hallo ik ben Auti-Man! In deze blog zul je te weten komen over wat deze blog gaat, kom je te weten wie ik ben. Veel lees plezier!

Wie ben ik?

Ik ben een 17 jarige, normaal begaafde jongen met a.s.s. dat betekent dat ik een Autisme Spectrum Stoornis heb. Ik heb al enorm veel meegemaakt. En ik zou graag mijn leven anoniem uitschrijven op blogger. Dat wil zeggen dat ik personen en plaatsen misschien wel eens een andere benaming zal geven. Ik heb nog maar weinig ervaring in het schrijven van blogs. Maar ik zal zeker mijn best doen om een uitgebreid verhaal telkens uit te schrijven.

Over wat gaat deze blog?

Deze blog zal gaan over al mijn confrontaties en avonturen met mijn autisme. Van mijn geboorte tot de toekomst maar echter ook over het heden. Ik zal bijvoorbeeld ook uitschrijven hoe dat ik contacten, hobby's, politieke beslissingen, films of series en zoveel meer ervaar.

Voor wie schrijf ik deze blog?

Deze blog is gemaakt voor: mensen met autisme, maar ook voor de personen die op de een of de andere manier in aanraking zijn gekomen met a.s.s. (Autisme Spectrum Stoornis). Deze blog kan ook interessant zijn voor jouw. Zonder dat je autisme hebt of er mee in aanraking bent geweest. Ik schrijf deze blog niet alleen om andere mensen te inspireren of iets bij te brengen. Maar ook omdat: ik zo mijn verhaal kwijt kan aan iemand.

Conclusie:

Als je meer te weten wilt komen over autisme en mijn avonturen en confrontaties met autisme.

Dan zit je hier zeker aan het juiste adres.