"IK BEN (TE) AUTISTISCHE!"

De laatste tijd heb ik heel hard ondervonden dat ik niet zomaar een diagnose van autisme heb gekregen. Ik merk op heel wat manieren dat alles perfect moet zijn, dat is niet erg maar bij mij is het er echt over. Maar op sommige vlakken is dit bij mij ook een goede eigenschap. Hier kun je enkele situaties lezen.

Perfectionisme

Ik ben iemand die graag structuur creëert, soms zelf een beetje te veel. Zo heb ik een heel specifiek beeld van mijn dag. Mijn dag begint altijd met de volgorde opstaan, omkleden, eten, tandenpoetsen en daarna op mijn gsm om daarna naar school te gaan. Voor velen van jullie lijkt dit misschien een normaal patroon van een dag, maar bij mij is alles bijna uitgerekend tot op de second. Dat houdt in dat ik vaak gehaast of  traag ben gewoon om mijn tijdschema te respecteren, het gebeurd zelden dat mijn tijdsschema niet klopt. Ook vindt ik het belangrijk dat al mijn spullen precies op de zelfde plaats in huis liggen, ik merk het direct als er iemand in mijn kamer is geweest om bijvoorbeeld te poetsen. Vaak vraag ik ook even aan mijn moeder of zij in mijn kamer kwam, tot nu toe was zij altijd op mijn kamer geweest als er iets niet meer perfect stond. Het is misschien raar, maar ik ben echt zo hard gebonden aan mijn structuur dat ik elke kleine verandering direct op kan merken. Bij eten is het precies hetzelfde, ik kan blindelings merken onderscheiden. Veranderingen aan het recept zijn bij mij direct ondervonden. Ik kan eigenlijk zelf op basis van de smaak en aan de geur afleiden van waar het gemaakt is. Het is niet omdat ik zo snel verschillen proef, dat ik daarom ook ga zeggen van dat ik iets niet lekker vindt ofzo. Nee, ik blijf het altijd even lekker vinden. Maar ik kan gewoon altijd de verschillen ontdekken. Voor sommige is het misschien een gaven, maar voor anderen is het dat niet.

Onderwijs van morgen

Prikkels uitschakelen 

Waarschijnlijk link je autisme wel eens aan snel een overdosis prikkels binnenkrijgen, maar bij mij is het niet zo. Ik kan eigenlijk meer prikkels aan als mensen die geen autisme hebben, wat niet logische is, maar ik doe het toch maar. Hoe dat komt, dat weet niemand, maar ik denk dat het misschien komt doordat ik mij zo hard op alles kan concentreren dat ik wel selectief doof lijk. Ja, je hoort het goed. Ik kan alle geluiden uitschakelen die ik niet wil horen. Een voorbeeld hiervan is: het geluid van werken op straat. Als ik dat geluid niet wil horen, dan hoor ik dat geluid niet. Het lijkt heel positief, maar dat is het niet altijd. Soms als ik geluiden uitschakel dan hoor ik belangrijke dingen niet meer, dat is dan ook weer niet de bedoeling. Zo moest ik eens een hoor test laten doen door het CLB, op die test scoorde ik heel slecht. Ik scoorde niet slecht op de test omdat ik niet goed hoor, maar wel omdat ik geluiden van buiten had afgesloten wat inhield dat ik de spraak van de test niet meer kon horen. Daardoor werd ik doorverwezen naar een oorarts. Bij de oorarts scoorde ik wel goed, maar dat was omdat er daar geen extra geluiden zijn waardoor ik wel goed de stem kon horen. Hij zei meteen dat mijn gehoor niet normaal goed was, het omgekeerde dus. Hij vroeg meteen of ik autisme had, wat ik direct bevestigde met een 'ja'. Hij zei dat dat heel veel verklaarde. Het is niet dat ik die dingen met opzet uitzet, maar het gebeurd automatische als er veel lawaai is.

Talectum

Autisme uiten naar de buitenwereld

Onlangs vertelde mijn moeder me dat je eigenlijk niet kunt merken dat ik autisme heb, ze vind dat ik mij precies hetzelfde gedraag buitenshuis als iemand die geen autisme heeft. Alleen maak ik wel soms autistische grappen met mijn vrienden voor de grap, maar anders zou je het echt niet aan mij kunnen zien of merken. Het is niet dat ik mijn best er voor doe ofzo, absoluut niet. In het algemeen ben ik gewoon zo, maar gewoon mijn manier van denken is anders als iemand anders. Uiteindelijk is iedereen wel autistische, want iedereen zijn denkwijze is wel anders. Alleen is de denkwijze van iemand met autisme wat meer afwijkend van het beeld dat er als ideaal wordt aanschouwd. Ook al vindt ik dat 'ideaal' niet bestaat, want uiteindelijk is het woord 'ideaal' niet tastbaar ofzo. Dus voor mij persoonlijk bestaat ideaal niet.

De Drentse Brok

Volhouden

Vaak zeggen ze wel eens: "de aanhouder wint", dat is voor mij een zin die op mijn lijf geschreven staat. Ik kan zo hard volhouden dat ik bijna alles kan bereiken wat ik wil. Ik moet er gewoon in geloven en het lukt me door mijn volhoudingsvermogen, wat in heel veel gevallen goed is. Maar op sommige vlakken kan het ook behoorlijk negatief zijn. Sommige mensen denken dat ik nooit moe ben of pijn voel, maar dat is absoluut niet waar. Ik kan heel goed aanvoelen wanneer ik moe ben of pijn heb, alleen kan ik het even negeren als ik dat wil. Maar soms kan ik beter wel luisteren naar mijn pijn of vermoeidheid, anders kan ik mij forceren of ziek worden. Helaas heb ik tijdens sport mijn vermoeidheid eens 2 keer genegeerd, dat hield in dat ik erg ziek was van vermoeidheid. Ik had veel te veel calorieën en suikers verbrand. Zo veel zelfs, dat ik er dagen nog ziek van was. Zelfs met liters cola te drinken kon ik het niet oplossen. Maar nu ben ik er wel voorzichter voor, want uiteindelijk is het nooit de moeite om er zo door af te zien en het kan ook gevaarlijk worden. Daarom stop ik nu altijd als ik mij moe begin te voelen. Maar door volhouden heb ik ook een erge ziekte kunnen overwinnen (hier schrijf ik later nog over).

Gezondheidsfreaks

Oog voor detail

Nu ga ik het pas echt over een cliché hebben. Zoals iedereen wellicht wel weet hebben de meeste mensen met autisme aandacht voor details, dat is bij mij niet anders. Onlangs merkte de leraar van PAV nog op dat ik het nodig vond om alle details van de stad Antwerpen op te noemen tijdens een presentatie. Hierdoor overschreed ik de maximumtijd van 15 minuten, wat ik eigenlijk ook niet doorhad. Want uiteindelijk had ik al veel weggelaten zodat ik ongeveer voor minder als 15 minuten informatie zou hebben, maar blijkbaar dus nog niet genoeg. Gelukkig leek het voor de klas en leraar veel minder lang doordat ze de informatie wel boeiend vonden. Waar ik eigenlijk wel blij om was, want anders had ik er nog een slechter gevoel over.

Facebook

Geobsedeerd 

Ik heb niet echt een verslaving ofzo, maar ik geraak wel gemakkelijk geobsedeerd door dingen. Zo ben ik een tijdje enorm geïnteresseerd geweest in Marvel strips, treinen, auto's, cijfers,... . Kortgezegd: ik kan mij gewoon in heel veel dingen veel te hard verdiepen, wat niet erg is. Maar als ik door iets gefascineerd ben, dan kan ik bijna over niets anders meer praten. Zo erg vind ik het persoonlijk niet, maar ik neem wel aan dat sommige het storend kunnen vinden. Dus sorry voor de mensen die ik verveel met mijn specifieke onderwerpen. Voor de moment ben ik nog altijd gefascineerd door autorijden en door geocaching. Maar gelukkig kan ik toch al wel wat meer vertellen over iets anders als vroeger. 

Masterfile

Vandaag kon ik eindelijk nog eens schrijven over het kernonderwerp van deze blog. Het deed me deugd om het er nog eens over te hebben via deze blog, maar ik hoop ook dat jullie het leuk vonden om dit stukje van mij te lezen. 

TV vs. YouTube vs. Netflix

Vandaag ga ik het eens hebben over drie onderwerpen die niet meer weg te denken zijn uit ons leven, het gaat om televisie, YouTube en Netflix. In deze blog vertel zet ik de nadelen en voordelen eens op een rij, ook ga ik enkele van mijn favoriete films, series en filmpjes benoemen. Maar natuurlijk ga ik ook in het kort vertellen wat televisie, YouTube en Netflix (voor mij) is.

Televisie

Als eerste ga ik het over het oude tv kijken hebben. De tv of beeldbuis werd ontwikkeld in 1922 door de ingenieur John Logie Baird en nog wat mede ingenieurs. Ze kozen ze ervoor om hier al direct een patent op te nemen, want je weet natuurlijk nooit of iets een succes wordt. In 1926 besloot hij om een demonstratie te geven aan een publiek, natuurlijk was het succes meteen raak en konden in 1929 al de eerste beelden uitgezonden worden in Kurhaus te Nederland. Dit was nog wel niet zo als we het nu kennen, toen was de lengte breedte verhouding maar amper 30cm op 30cm voor een gemiddeld publiek van 20 kijkers met zwart-witbeelden. In tussentijd is de tv enorm geëvolueerd in de loop der jaren. Zo is het nu mogelijk om dingen op te nemen, online films te bestellen en om terug te spoelen. Ook de beelden van nu zijn in kleur.

Pinterest

YouTube

Als tweede heb je YouTube, dat is een website dat in tussentijd wel door maar liefst 1,8 miljard gebruikers wordt gebruikt per maand. Het platform werd opgericht in het jaar 2005 en is nu in handen van Google. Op dit platform komen voornamelijk video's van mensen die video's maken, deze mensen noemt men youtubers. Op YouTube heb je video's op alle niveaus, je hebt video's waar uren werk in is gestoken. Maar je hebt ook video's die heel amateuristische zijn gemaakt, vaak zijn die video's gemaakt door kinderen. Op YouTube is er voor iedereen wel wat te bekijken, zowel voor jong als voor oud. Zo kijkt mijn vader bijvoorbeeld veel filmpjes van hoe hij een kippenhok kan maken en zo kijk ik mijn favoriete youtubers. Je hebt dus voor elke leeftijdsklasse en persoonlijkheid eindeloos veel video's om te bekijken, dat is gewoon fantastische.

YouTube

Netflix

Als derde is er de grote speler Netflix die werd opgericht in het jaar 1997. Deze website werd opgericht door Reed Hastings en door Marc Randolph in Scotts Valley, Californië, Verenigde Staten. Het bedrijf startte klein net zoals alle andere bedrijven. Aan het begin kochten ze de goedkoopste rechten om films en series te mogen uitzenden, ook begonnen ze met weinig budget om films en series te kunnen maken. Maar nu is deze speler een van de allergrootste ter wereld met jaarlijks een miljarden omzet door abonnementen die ze aanbieden aan hun kijkers. Hier hebben ze drie klasse in, namelijk: basic, standaard en premium. Het basic abonnement is vooral bedoeld voor mensen die graag via een apparaat Netflix kijken. Het standaard abonnement bied dan weer de mogelijkheid om via twee apparaten te gelijk er tijd te kijken, maar het premium abonnement bied je dan nog maar eens het dubbelen aan van apparaten (4 apparaten). Ook hier kan je gewoon eindeloos blijven kijken, hetzelfde als YouTube, alleen dan bij films. Ook heb je hier niet normaal keuze binnen alle mogelijke genres.

Microsoft

Algemeen

Naar mijn mening zijn al deze kanalen geweldig, alleen is het jammer dat je veel advertenties te zien krijgt via tv en YouTube. Dat probleem heb je gelukkig bij Netflix niet, je kan dus rustig je favorieten films/series bekijken. Dat principe vindt ik geweldig, daarom wil ik er ook wel een beetje meer geld voor geven. Maar ook ben ik heel erg fan van de ruime bibliotheek die Netflix aanbiedt, ook is een ruime bibliotheek een enorm voordeel bij YouTube. Maar bij YouTube is de ruime bibliotheek ook wel soms te ruim, zo kom je soms veel video's tegen die eigenlijk wel verleidelijk zijn. Maar de werkelijke content is in veel gevallen wel minder. Maar ook de ouderwetse tv doet het goed bij mij, want ik vindt het leuk om te moeten wachten op het vervolg van een film of serie. Ook al is dit effect het grootste bij de zender VTM, want zij produceren veel series zelf. Dat houdt in dat je de afleveringen meestal nog niet sneller kunt bekijken, dat houdt me dan ook hard inspanning. In dat opzicht is reclame dan toch nog niet zo slecht. Voor mij is de afwisseling van de drie het allerbeste.

Eagle Investors

Hoe heb ik deze kanalen leren kennen?

Al vanaf toen ik een baby was keek ik televisie, eerst natuurlijk naar Ketnet, later dan naar de "grote mensen programma's". Die jaren van veel tv kijken waren voor mij geweldig, waarschijnlijk ook omdat ik niet beter wist. Maar het tv kijken gezellig met het hele gezin 's avonds was echt wel de max en dat in combinatie met een hele grote zak chips, dat is gewoon puur genieten. Ook nu kan ik er nog met volle teugen van genieten.

Op de leeftijd van 9 jaar was ik bij mijn volgende verslavende platform beland: YouTube. Ik hield ervan om filmpjes te kijken via YouTube op de pc van mijn moeke, dat was vroeger mijn moment op een schooldag. Aan het begin keek ik vooral naar muziekclips van onder anderen Spy en zo, wat toen een soort van rage was. Na heel wat muziekclips te bekijken kwam New Kids Nitro en al snel kwamen alle stukjes van de films op YouTube terecht, dat was voor mij ideaal aangezien ik wel hield van dat soort onbeschofte genre. Na een paar jaar New Kids te kijken was het tijd om FC. De Kampioenen te bekijken via YouTube, dat keek ik vooral omdat ik in een revalidatie centrum terecht kwam. Zo kon ik mij toch nog een beetje vermaken, want die tijd was echt doodgaan en zeker omdat ik me niet kon bewegen. Na de revalidatie begon ik mij vooral bezig te houden met het kijken van video's van youtubers en met raps te beluisteren van rappers, wat ik tot op het heden nog altijd met veel plezier doe.

Redelijk recent besloot ik tijdens de zelfisolatie om mijzelf een Netflix abonnement aan te schaffen. Dat was om eerlijk te zijn de beste investering die ik deed tijdens de zelfisolatie. Omdat ik me anders misschien wel eens hard zou vervelen en ook omdat ik eigenlijk al alle films van op tv had gezien. Daarom kocht ik om het meteen goed te doen een premium abonnement, zodat ik zeker zou zijn dat ik alles wel zou kunnen zien. Mijn eerste blik op de site was voor mij een nieuwe wereld die openging aangezien ik zoveel mogelijkheden nooit had om een film of serie te bekijken. Al snel had ik de smaak goed te pakken, want de eerste weken ontdekte ik al snel de term 'bingewatchen' aangezien ik de ene langdradig serie na de andere keek. Maar na een paar weken had ik mijn kijkgedrag alweer aangepast, want ik wist ook dat dat niet vol te houden was.

één

Aanraders TV

Op televisie kan ik behoorlijk wat aanraden. Een van die dingen is VTM-familie, dat is een serie die ik al zeven jaar kijk met evenveel motivatie. Ook al is de serie ook niet helemaal realistische aangezien ze zelfs soms een beetje van hun script vergeten, maar het verhaal blijft al bij al wel heel interessant. Vooral omdat er zoveel gebeurd zoals: ontvoeringen, scheidingen, hartaanvallen,... Maar ook kijk ik elk jaar weer met volle spanning naar het programma Temtation Island op de zender 5. In dat programma proberen vier koppels de verleiding op een eiland van vrijgezellen te weerstaan, sommigen lukken er heel goed in, anderen dan weer minder. Maar in ieder geval ontstaan er lachwekkende beelden van ruzies. Ook ontstaan er op dat eiland de gekste en absurdste feestjes. Als derde kijk ik ook graag naar The Masked Singer, dat is een programma waar bekende gezichten van binnen- en buitenland in een verkleedpak proberen zo goed mogelijk te zingen. Maar sommige proberen zich ook in te houden als zanger om zolang mogelijk mee te mogen doen in de show. Elke week houden we er een pronostiek over: 'Van wie zou toch achter dat masker zitten?'. Alleen zijn we jammer genoeg niet zo goed in het gokken van welk bekend gezicht er achter zit. Uiteraard heb ik nog zoveel leuke series en films om neer te schrijven, maar anders ben ik over een maand nog bezig. 😂

Flair

Aanraders YouTube

Op YouTube kijk ik het meeste naar Jordentheninja (waar ik ook eens over heb geschreven) die veel verschillende soorten video's maakt, maar al zijn video's zijn wel allemaal van een hele hoge kwaliteit. Ook al zijn sommige amper één minuut, maar dat maakt niet zoveel uit omdat het niveau toch nog altijd heel hoog is. Maar persoonlijk vindt ik de choco video's en de voice-overs nog altijd het beste. Ook kijk ik veel naar Unagize die altijd video's maakt met heel veel effecten, zoveel zelfs dat je er een spontane epileptische aanval van kunt krijgen. Meestal reageert hij op iets of op iemand in zijn video's, dat doet hij echt als de beste aangezien er gewoon waarheid achter zijn mening zit. Vaak is mijn visie ook zo. Maar de manier waarop hij het zegt is echt meesterlijk, dat doet niemand hem na. Ook al komt Acid toch ook wel in de buurt aangezien hij er ook wel wat van kent. Tot slot luister ik ook nog veel naar Nederlandse rap, vooral naar Boef. Boef schrijft mooie en persoonlijke teksten die goed in het oor klinken, hij geraakte bekend door zijn hit habiba. Daar haalde hij maar liefst een ruime 60 miljoen views op. Wat echt wel een grote prestatie is.

Trix Antwerp

Aanraders Netflix

Ook op Netflix zijn er veel te veel goede films en series, daarom schrijf ik er ook maar een paar van Netflix op. De eerste serie die ik keek was the 100, dat ging over 100 criminelen die probeerde te overleven op de aarde. Voor sommige loopt het goed af en voor sommige iets minder, maar het doel was om te testen of het terug mogelijk is om op de aarde te leven aangezien de zuurstof in de ruimte is opgeraakt. Maar ook the Circle is een geweldige serie, dat is een experiment over sociale media waarbij verschillende soorten mensen hun zelf of iemand anders zijn en chatten met elkaar in een hetzelfde huis. Ook de films van American Pie zijn heel goed gemaakt, het zijn films over voornamelijk het studentenleven. Ze steken dus hier en daar wel wat grappigs uit, wat wel interessant is om je avond te vullen.

Welke Netflix Serie?

Zoals je kon afleiden zijn alle drie de kanalen heel erg goed op hun manier. Ik ga dus geen bepaald kanaal voorruit trekken, maar ik had vooral zin om dit te schrijven. Zeker omdat ik er al lang over aan het nadenken was.

Durf te vragen!

 Vandaag ga ik tussen alle vreemde gebeurtenissen door toch nog eens over iets positiefs schrijven, want ik vind het echt belangrijk om ook leuke dingen te kunnen neerschrijven. Daarom ga ik het vandaag hebben over het televisieprogramma 'Durf te vragen'. Meer informatie over het programma en waarom het zo goed is volgt in deze blog.

Wat is 'Durf te vragen'?

'Durf te vragen' is een televisieprogramma op de zender één, het gaat over een groep mensen met een bepaald taboe. Elke week op dinsdag komt er een andere groep met een ander taboe naar de VRT studio. Het is heel mooi om te zien hoe verschillende mensen leven met verschillende taboes en wat hun verhalen en antwoorden zijn op gepaste, maar ook ongepaste vragen zijn. Het is een heel leerrijk programma, je kan er heel wat informatie over op doen van verschillende moeilijk bespreekbare thema's. Vaak zijn de antwoorden serieus, maar ze kunnen ook wel een beetje grappig verwoord zijn. Ik kijk de serie al vanaf aflevering 1 van seizoen 1 en ik kan nog altijd met volle trots zeggen dat de serie nog nooit saai is geweest.

Waarom ben ik fan? 

Persoonlijk ben ik wegens verschillende redenen een hele grote fan. Een van die redenen is omdat ik er veel uit kan leren, ook geeft het programma mij een goed gevoel. Want je krijgt zoveel taboes te zien dat het er eigenlijk op neer komt dat niemand normaal is, iedereen zal wel iets kleins of iets groters mankeren. Het programma wil niet het perfecte beeld van de mens laten zien, maar het programma laat wel zien dat niemand perfect is in tegenstelling tot de meeste programma's. Maar ook ben ik fan omdat het gewoon goed in elkaar zit. Tos slot ben ik gewoon een erg grote fan omdat ik zelf autisme heb, maar ook rond autisme kon ik nog bijleren, wat eigenlijk wel straf is. Want ik hoor al vanaf jongs of aan dingen over autisme, dit maakt het programma echt wel heel boeiend. Alleen jammer dat er nog geen aflevering is die alleen over autisme gaat.

Wikipedia

Welke aflevering vond ik het leukste?

Voor mij is het heel moeilijk om te zeggen welke aflevering ik het beste vind, maar sommige afleveringen vind ik wel beter als andere. Zo vond ik bijvoorbeeld de aflevering van 'adel (afl.2)' wel heel interessant, want je leert bijvoorbeeld etiketten van mensen van adel. Dat is toch wel eens iets anders dan dat je gewoon bent. Maar ook 'Overgewicht (afl.4)' is zeer interessant omdat je zo een klein beetje een idee krijgt van hoe het is om met een maatje meer te leven. Sommige bleken het niet erg te vinden om er zo uit te zien, maar voor anderen is het dan weer een ramp. Het is zalig om zo'n verschillen op te merken binnen een groep mensen met hetzelfde taboe. Maar wat voor mij pas echt een hele bijzondere wereld is, is het 'Zusters (afl.6)'  zijn. Zo kreeg ik te zien dat ze binnen het klooster eigenlijk bijna niet op de hoogte zijn van de media en dat ze in een hele andere wereld leven. Kortgezegd alle afleveringen zijn heel interessant, het lijkt dus onmogelijk om er een of een paar te kiezen die ik het allerbeste vind.

(Hier een klein stukje van de aflevering over adel)

Bedankt voor het lezen en bedankt aan één voor dit leuke programma! Ik verplicht niemand om het te kijken, maar ik raad het wel aan. Want het programma is zoals ik schreef heel interessant en mooi gemaakt. Na het zien van het programma ga je met een hele hoop nieuwe kennis slapen, dat is zo geweldig. Zo leer je iets bij terwijl je gewoon ontspannen voor de buis zit te kijken. 

"Opa had dood kunnen zijn!"

 In deze blog vertel ik wat meer over de situatie van mijn opa. Want op het einde van mijn vorige blog schreef ik dat hij ziek is, maar nu vind ik toch dat mijn lezers moeten weten wat de situatie precies is. Daarom zal ik nu een uitgebreide blog schrijven over het hele verhaal. 

De situatie...

Mijn opa heeft al enkele weken heel veel last van een ernstige hoest waar hij maar niet van af geraakt. Daarom wou hij al even een afspraak bij de dokter maken, alleen is dit wat moeilijker met heel de corona toestand. Maar na heel wat gebel mocht hij toch komen, omdat de toestand ook wel steeds erger werd. Maar wel mits een coronatest, daarom maakte hij eerst een afspraak in het ziekenhuis voor een coronatest. Dit lukte redelijk vlot, aangezien het toch maar een corona-drive is, dat wil zeggen dat je gewoon met de auto binnen komt gereden om dan een staafje in je neus te laten steken. Daarna rijdt je gewoon terug verder. Na een kleine week wachten krijgt hij op een vrijdag het resultaat van de test, gelukkig blijkt deze negatief te zijn. Dus het was eindelijk tijd om een afspraak te maken bij de dokter, alleen kon hij pas ten vroegste op de volgende vrijdag naar de huisdokter. Wat voor hem eigenlijk nog wel (te) lang was, maar uiteindelijk was hij dan toch eindelijk aan de beurt. Hij lied bloed trekken en deed nog wat andere testjes, het resultaat wist hij op dinsdag en de dokter vertelde hem toen dat hij gewoon wat dikker bloed had en medicatie moest pakken. Wat eigenlijk een veel te kleine diagnose is, maar hij ging erna medicatie halen terwijl mijn vader bij oma bleef. Maar erna kwam hij terug en vertelde aan mijn vader wat de dokter zei, mijn vader die een opleiding als verpleegkundige deed zei dat dat niet kon en hij had gelijk. Hij besloot om onmiddellijk met opa naar de spoed te gaan, dit was niks te vroeg. Toen hij daar aankwam moest hij direct op een bed gaan liggen en ze pompte 25 liter zuurstof door zijn longen per minuut. Dit is geen normale hoeveelheid, zoveel geven ze echt alleen maar als iemand bijna dood is. De dokters hadden dan ook gezegd dat hij in de auto kon doodvallen. Van dat nieuws was opa verschoten en ook mijn vader verschoot ervan, ook al wist hij dat het zeer ernstig was. Maar hij had het toch niet zo erg verwacht. Maar waar hij vooral van verschoot was dat hij wel een tijdje in het ziekenhuis zou moeten verblijven, al goed dat we met heel de familie op oma konden letten. Anders had de situatie wel nog wat meer gevolgen gehad. De voorbije week is opa er al veel beter aan toe en wij hebben met zijn allen het huis wat opgeruimd en er zal thuishulp komen, zo zal de stress van opa misschien toch wel minderen. Opa kon na een dag in het ziekenhuis al weg van intensieve, wat ons allen wel gerust stelde en zeker in het bijzonder onze oma die zwaar dement is. Ondertussen hebben we ook al kunnen vernemen dat hij eindelijk naar huis zou mogen, dus het is nog een paar dagen wachten hopelijk en dan kan hij op woensdag naar huis.

MagUZA

Mijn gevoel...

De dag dat hij naar het ziekenhuis moest was ik bang om hem te verliezen en zeker omdat ik hoorde dat oma even alleen zat, omdat niemand op haar kon letten. Daarom ging ik ook zo snel mogelijk naar hun huis om haar op te vangen en om toezicht te doen. Ik was nog maar net op tijd, want ze was al heel zwaar in paniek en dacht er al duidelijk aan om de auto te nemen. Ook al zou ze nooit met de auto kunnen rijden. Maar ook toen ik op de avond hoorde dat hij in de auto kon sterven, dat maakte me ook heel ongerust. Zo ongerust dat ik de komende nacht geen oog kon dicht doen, ook op school was het nog ongerust wezen. Maar op de middag hoorde ik eindelijk goed nieuws, opa zou naar een gewone afdeling verhuizen. Het geluk kon niet meer op, ik was opgelucht. Maar natuurlijk was het gevaar nog niet geweken. Nu voor de moment is het gewoon nog maar hopen dat opa woensdag naar huis kan en mag gaan.

Mijn gevoel over de dokter is niet veel goeds, ik snap niet hoe je een situatie zo slecht kunt inschatten. Hij is niet een keer in de fout gegaan, maar verschillende keren. Zo stelde hij zijn bezoek uit terwijl het heel dringend was, hij gaf een verkeerde diagnose en hij schreef verkeerde medicatie voor. Voor mij is dit echt onbegrijpelijk en zeker omdat zijn leven ervan af hangt, maar het is niet alleen zijn schuld. Ook waren de coronaregels niet ideaal voor de situatie, ook dat heeft een heel erg grote rol gespeeld en de situatie beïnvloed. Al goed dat hij het overleefd heeft, want mijn woede naar de dokter toe is al heel groot.

Mama baas

Deze blog is eigenlijk een kleine update op mijn vorige blog over mijn oma die dementie heeft. Want ik vind het heel belangrijk om ook het betere nieuws te vertellen aan mijn lezers. Bedankt voor nog altijd mijn blogs te lezen, ook al schrijf ik gewoon over de onderwerpen die ik graag eens zou willen bespreken.

ongeneeslijk ziek (jongdementie)

Helaas gaat het niet zo goed met oma, ze heeft al 8 jaar duidelijke kenmerken van jongdementie. Ik kan alleen maar elk jaar hopen dat ze het jaar haalt. Daarom moet ik er toch even iets over kwijt, want het is zwaar om haar zo zien af te takelen.

Wie is oma

Mijn oma is een fantastische vrouw, ze is het zonnetje in huis. Maar door haar dementie is ze heel vaak verstrooid, dat is natuurlijk minder leuk. Ook ving ze mij en mijn broer vroeger toen we nog kleuters waren veel op. Ook dat deed ze fantastische, want we kregen bij haar altijd wel wat lekkers. We kregen elke week wortelpuree en als vieruurtje kregen we altijd heler pakken speculaas. Maar wat zij echt niet normaal goed kon was appelsienen persen en wafeltjes maken, dat kon ze echt als de beste. Ook was mijn oma de persoon die er van hield om een groot sinterklaasfeest te organiseren met alles erop en der aan. Er waren pepernoten, speculaas, mandarijnen, marsepein en we kregen ook nog eens bergen speelgoed. Ze was niet alleen fan van een sinterklaasfeest, maar ze was ook stereotypische oma die van alle gelegenheden gebruik maakte om een feestje te organiseren. Ook voor mijn nichten, broer en ik was het zo leuk om zoveel leuke feestjes te hebben. Vroeger had mijn oma iets meer moeite om goed los te komen in een gesprek, maar door haar dementie is ze iets losser. Haar karakter is helemaal veranderd en ze takelt heel fel af, wat me soms wel een beetje pijn doet.

RTL Nieuws

Een ziekte die niet te genezen valt

8 jaar geleden vonden we al dat oma er verward bijliep, ze vergat toen al redelijk snel. Ze zat er toen altijd mee, ze begreep helemaal niet hoe ze zo iets simpels kon vergeten. Altijd wou ze zich er uitgebreid voor excuseren, maar na een tijdje vergat ze zoveel dingen dat het wel eens tijd werd voor haar naar de dokter te sturen. Helaas was het precies wat we ingedachte hadden, het was jongdementie. Zelf is ze er altijd stil over, maar ze beseft wel als maar beter dat ze dementerend is. Nog een tijdje later veranderd haar karakter naar iemand die altijd maar lacht, lachen is positief. Maar zij lacht ook om de dingen die niet grappig zijn. Zo heeft ze jaren overdreven gelachen tot het echt heel erg met haar gezondheid begon te gaan. Zo snel dat de dokter haar ontoerekeningsvatbaar heeft laten verklaren, dat houdt in dat ze niet meer met de auto mag rijden en zo. Ook voor mijn opa wordt de situatie ook alleen maar erger, want het is vervelend om iemand te zien aftakelen en om te zien dat ze bijna niks meer kan onthouden. Ook al is haar langetermijngeheugen nog wel goed, ze kan dus nog dingen van 10 jaar geleden en zo onthouden. Maar de dingen die de laatste jaren zijn gebeurd, daar weet ze niks of weinig nog van. Ook maakt mijn opa zich er af en toe wel eens druk in, wat echt wel te begrijpen is als je er 24 uur van de 24 met haar doorbrengt. Maar ondertussen is haar toestand zo slecht dat haar fysiek en motoriek ook nog heel weinig is. Zo kan ze bijvoorbeeld nog maar amper fietsen en een boterham smeren gaat ook al niet meer. Ze is dus absoluut al een paar jaar niet meer bekwaam om alleen thuis te zitten, maar het gebeurd wel af en toe dat ze alleen is. Jammer genoeg loopt het dan altijd fout, zo ging mijn opa mij en het gezin eens halen van het kajakken en we gingen direct terug met hem mee. Maar oma was in die korte tijd al in paniek geschoten en was vertrokken met haar fiets, met heel veel geluk zagen we haar fietsen in de buurt. Zo is ze al goed niet verloren gereden, ook was ze redelijk snel rustig te krijgen. Maar ook vergat ze 3 jaar geleden met kerstmis wie z'n nieuwjaarsbrief had voorgelezen, terwijl iedereen eigenlijk al aan de beurt kwam. Die momenten deden mij toch wel even nadenken over hoe erg de situatie wel niet is. Het is heel jammer dat ze er geen herinneringen meer aan overhoud, maar we willen er toch zoveel mogelijk plezier mee maken. Uiteraard moeten we het gewoon maar doen voor de tijd die ze nog maar heeft. Ik zeg altijd: 'het zijn de momenten dier er toe doen.'

Ik schrijf deze blog omdat ik het zeer pijnlijk vind om mijn oma te zien aftakelen, maar ook omdat er gisteren iets groots is gebeurd. Mijn opa is ziek geworden en is in het ziekenhuis beland en mijn oma zit nu thuis, maar gelukkig kan mijn papa er even intrekken tot opa terug is. Zo heeft ze geen tijd om in paniek het huis te verlaten of om iets anders verkeerd te doen. Ook hierdoor ervaar ik dat het niet zo bestig gaat met oma. Het was niet makkelijk om dit te schrijven, maar ik ben wel blij dat ik even mijn hard kon luchten. Ik hoop alleen dat de blog een beetje interessant blijft en dat het snel beter gaat met mijn opa. Bedankt voor het lezen!

Een beetje minder wijsheid voor mij!

 Afgelopen dinsdag mocht ik eindelijk mijn wijsheidstanden laten trekken. Het heeft lang geduurd, maar eindelijk was het zover. In deze blog ga ik meer vertellen over het hele 'wijsheidstanden laten trekken proces'. Het zal niet alleen gaan over de operatie, maar ook over de voorgeschiedenis ervan.

Naar de tandarts

Vorig jaar in de maand december moest ik naar de tandarts, zoals iedereen waarschijnlijk doet om het half jaar. De tandarts deed zoals altijd een controle van hoe het met mijn tanden gesteld is. Dat gebeurde door de foto van mijn gebit te vergelijken met mijn echte gebit, al snel bleek dat mijn gebit er goed uitzag (voor wie ik ben). Ze zei dat mijn tanden heel goed gepoetst waren, ze zei het echt zelfs als een compliment. Helaas was het compliment meer de sandwichtactiek, je verteld iets positiefs als broodje, nadien vertel je de hamburger. Dat is dan eigenlijk het slechte nieuws, in dit geval dat ik mijn wijsheidstanden moest laten trekken omdat er niet genoeg plaats is. Tot slot heb je het harde broodje onderaan met daar ook iets positiefs, in dit geval kwam er een 'maar' zoals bij die zovele situaties. Ze zei: 'je gaat ze alle 4 moeten laten trekken, maar ik ken een goede dokter die er gespecialiseerd in is en die je geen pijn zal doen'. Natuurlijk is dat ook zo stereotypische aan tandartsen. Daarom dacht ik in mezelf: 'ja, weer eens een sandwichtactiek'. Maar in werkelijkheid zei ik maar: 'ah, dat is goed om te horen'. Na nog een kortgesprek maakte ze een doorverwijsbrief voor een bepaalde dokter.

Parodontax

F*ck corona!

Natuurlijk, nu ik eindelijk een afspraak heb. Je kunt het waarschijnlijk al raden: mijn afspraak gaat niet door. Zoveel maanden later was het eindelijk zover om mijn tandjes te laten trekken, maar helaas werd er lastminute afgebeld. Ik mocht niet komen, want wijsheidstanden zijn natuurlijk niet zo belangrijk als corona. Daarom hebben we afgesproken om te bellen als de corona geminderd was, helaas kun je dan nog wel lang wachten. Daarom belde we een maand later toch maar eens terug naar het ziekenhuis, wat niet zoveel resultaat lied zien, maar we hebben toch maar gebeld. Daarmee hadden we ook meteen een motief om ons naar een andere arts door te verwijzen. Maar dat heeft ook nog eens een paar maanden geduurd voor we nog eens bij de tandarts kwamen voor een nieuwe doorverwijzingsbrief. Toen we die eindelijk te pakken hadden, werd het pas echt tijd om eens een afspraak te maken bij de andere arts in een ander ziekenhuis. Gelukkig ging het volgens deze weg een pak sneller, zelf een heel schap met pakken sneller. We belde maar eens even naar het onthaal van het ziekenhuis voor een afspraak, vervolgens werden we doorverbonden met zijn secretaresse. Zij zei direct dat er nog een plaatsje was 2 weken verder om op observatie te komen, natuurlijk was dat uitstekend voor ons. We gingen er direct akkoord mee.

Stad Ronse

De observatie

2 weken later was het moment suprême eindelijk aangebroken ik mocht op controle. Niet dat dat wil zeggen dat je ook direct geopereerd wordt, maar toch. Na een schooldag met een achtste lesuur kwam mijn moeder met de auto van haar werk naar de school waar ik zat. Want natuurlijk ben ik iemand die wil rijden, wanneer hij kan rijden. Dus ik reed met de auto vanaf de school naar het ziekenhuis waar de observatie plaats zou vinden. Het was een korte rit, ook al stond ik in de spits met alle kinderen die van school kwamen. We reden aan een normale snelheid naar het ziekenhuis met een moeder die altijd maar vroeg of ik zenuwachtig was. Natuurlijk ben ik voor een observatie niet bepaald zenuwachtig, maar ik zweette (zoals de helft van de tijd). Daarom dacht mijn moeder dat ik zenuwachtig was, wat eigenlijk niet helemaal waar was, maar oké. Na heel wat vragen van mijn mama, kwamen we eindelijk aan met de auto. Ik parkeerde de auto en we gingen ons aanmelden in de inkomhal via een automatische loket. Vervolgens kochten we nog snel een deo, want ik was heel bezweet van de warme autorit. Tussen de deos was er niet veel keus, er lagen maar 2 soorten deos. En dat was dan nog een mannen- en vrouwen deo, dus kiezen moest ik al niet doen. Toen we de mannen deo afrekende trokken ik en mijn mama grote ogen van de prijs van een deo, maar dat is waarschijnlijk normaal in een ziekenhuis. Nadien gingen we naar buiten om de deo op te spuiten en ook omdat het nog wel even wachten was op onze afspraak. Dus gingen we nog even op een bankje zitten wachten tot het eindelijk ongeveer aan ons was. Toen het zover was, konden we eindelijk naar het onthaal van de afdeling. Daar moesten we maar 5 minuten wachten voor we op observatie mochten komen. De dokter zei direct kom maar binnen en begon vragen te stellen over allergieën en dergelijken. Daarna vertelde hij nog even hoe de operatie ging gebeuren en hoe het erna gaat zijn. Zijn uitleg was kort, maar wel heel duidelijk. Ook stond hij logischerwijs ook open voor vragen. Daarna moesten we nog even naar het onthaal voor een afspraak te maken voor de operatie, ook hier konden we direct terecht. Ze stelde ons de vraag of ik een eenpersoonskamer wou of een tweepersoonskamer, mij maakte dat niet zoveel uit. Daarom hadden we maar een tweepersoonskamer gezegd. Ze stelde direct voor om de ingreep over 2 weken te doen, dat vond ik zeer goed. Het duurde immers toch al veel te lang en ik had die week een vrije dag, dat is altijd mooi meegenomen natuurlijk. Dus ik zei volmondig dat het héééél erg goed zou zijn. Dus ik zag haar snel even notities maken van het gesprek en vervolgens zei ze ons nog een goede dag. Nadien verlieten we verrast en blij het ziekenhuis, want het was natuurlijk wel goed om te horen dat ik eindelijk die operatie zou kunnen laten doen.

Tes

Operations time

Na 2 weken uitkijken naar de operatie was het eindelijk bijna zover voor de operatie, maar de avond voor de operatie wou ik toch nog maar even de tijd nemen om nog eens goed te kunnen eten. Ik at eerst verschillende porties aan tafel om vervolgens mij nog vol te stoppen met m&m's en worstenbroden. Ook dronk ik veel cola voor zolang het nog mocht, ik bleef maar doorgaan tot 23 uur 's avonds. Want om 24 uur zou het eten en drinken gedaan zijn tot na de operatie en de operatie zou toch pas ten vroegste om 12:30 uur zijn. Om 23 uur 's avonds werd het tijd om eens te gaan slapen, want ik wou natuurlijk ook nog een beetje uitgerust zijn. Ik sliep als een blok tot 10 uur 's morgens, nadien ging ik nog snel even basketbal spelen voor de laatste keer. Maar deze keer speelde ik geen uur, maar wel een half uur. Anders zou ik heel veel verbruiken, en veel verbruiken op een lege maag is ook niet ideaal. Na een half uurtje basketbal was het al tijd om met de auto te vertrekken, dus mijn grootvader kwam naar mijn huis zodat ik nog een laatste keer kon rijden. Ik reed naar het werk van mijn moeder om dan vervolgens als passagier met haar mee te rijden, want ja, anders zou ik misschien een te hoge hartslag hebben of het te heet hebben. Dat zou misschien willen betekenen dat ik niet geopereerd kan worden, en dat zou ook niet bepaald ideaal zijn. Daarom was het toch maar beter dat mijn moeder reed. Eenmaal toen we daar weer eens veel te vroeg aankwamen was het tijd voor de aanmelding aan die automatische loketten, die deze keer een beetje moeilijk deden. Maar na een tijdje lukte het toch nog, al goed. Na het frustrerende momentje van het loket was het tijd om naar de afdeling van de operatie te gaan. We wandelde rustig naar het onthaal waar een vriendelijke verpleegster ons onthaalde. Ze vroeg wie we waren en voor wat we kwamen, want dat is wel redelijk belangrijk. Daarna bracht ze ons naar een tweepersoonskamer en gaf ze verdere instructies zoals de operatie schort aantrekken en mondspoelen. Ook vroeg ze nog eens of we vragen hadden, alweer was het antwoord: 'nee'. Na de korte uitleg vertrok ze weer en ze zei: 'als er iets is, roep me dan maar of bel'. Ze was nog maar net weg op ik voerde haar instructies al uit. Eerst trok ik de operatieschort aan die redelijk onhandig was, want ik moest meerdere keren proberen om hem op een goede manier aan te doen. Ik denk wel drie keer, maar uiteindelijk won de aanhouder wel. Hij lied zich eindelijk strikken. Na dat karwijtje was het nu tijd om mijn mond gedurende een halve minuut te spoelen, gelukkig is dat minder moeilijk als die schort. Toen ik al haar instructies had uitgevoerd was het tijd om te wachten zoals je in elk ziekenhuis uren moet doen. Na een halfuurtje wachten was het half een, het uur dat we normaal in het ziekenhuis moesten zijn. Toen kwam de verpleegster langs om nog een uitleg te doen en om mijn hartslag te controleren, al snel bleek dat mijn hartslag goed zat, al goed. Maar ook werd er een infuus geprikt wat de verpleegster wel eerst even na vroeg of het goed was, want de operatie vond nog een paar uur later plaats. Ik zei meteen dat het goed was en dat ze het mocht prikken en dat deed ze ook. Ze spande eerst mijn arm af met zo'n typische lint, om daarna de plaats waar ze ging prikken vochtig te maken. Toen ze al het voorbereidende werk had gedaan was het tijd voor het kleine prikje, alleen verliep dat niet van een zo vlot. Ze probeerde te prikken maar ze vond mijn huid te hard, maar ergens was het ook goed. Dat was het teken dat ik een gezonde en sterke huid heb, ze vond dat mijn huid uitzonderlijk goed was. Alweer een soort van sandwichtactiek, zo zie je maar dat het veel gebruikt wordt. Nadien hield ik me nog de komende uren bezig met strips lezen, rusten, praten, en wat chatten, alleen is praktische een ander paar mouwen. Met zo'n infuus paal dingen doen is best lastig en zeker als je regelmatig van positie wil veranderen om dat je arm stijf wordt van heel de tijd de zelfde houding aan te nemen. Ook durfde ik mijn arm niet zo hard bewegen, maar het mocht eigenlijk wel. Ik vreesde er gewoon voor dat het infuus anders los zou komen, wat gelukkig helemaal niet gebeurd is. Dus ik heb me nog enkele uren moeten bezighouden met dat vervelende infuus aan je arm. Na een paar uur kwam de verpleegster terug om te zeggen dat het aan mij was, wat me een opluchtend gevoel gaf. Zeker omdat het vroeger als verwacht was, maar eerst moest ik nog even op de gang wachten. Maar uiteindelijk tegen dat ik naar de OK mocht was het al het afgesproken uur, wat eigenlijk ook niet erg is. Voor het zelfde geld moet je nog langer wachten als het afgesproken uur, maar dan ben je pas lang aan het wachten. Maar ik was toch wel blij dat de dokter van de operatie me kwam halen en me direct voorstelde aan het personeel die de operatie gingen doen. Het was een aangename kennismaking met zeer vriendelijke mensen, ik kon er zo vrienden mee worden. Na de kennismaking legde ze stap voor stap het proces uit. Eerst gingen ze mij een masker voor beademing opzetten, nadien spoten ze verdoving in het infuus en toen was ik nog even gezellig met hun aan het praten en plots was ik terug wakker. Blijkbaar was de operatie al gebeurd, na mijn ontwaken begon ik direct te tellen tot ik in slaap viel. Maar eigenlijk was ik niet in slaap aan het vallen, maar ik was wel aan het ontwaken. Ik had echt het gevoel dat weg viel, maar ik kwam eigenlijk bij. Eerst zag ik mijn dossier op het scherm wazig maar na een minuutje zag ik het zeer helder en was ik eigenlijk al volledig wakker. Na nog even op mijn bed liggen mocht ik met ijs op mijn kaken terug naar mijn kamer. Onderweg waren ze nog even me veel beterschap aan het wensen en daarna gingen ze terug weg als ik op mijn plaats stond in de kamer. Eenmaal toen ik op de kamer was werd het een lang uur van afwachten. Ik sprak het ganse uur met mijn mama over van alles en nog wat tot ik eindelijk eens wat mocht drinken. Het water dronk ik heel vlot op, waarschijnlijk omdat ik droog stond. Na nog even wachten mocht ik pudding eten, ook dat ging probleemloos naar binnen. Toen ik het op had mocht ik na een uiterst lange dag naar huis. Dat deed me deugd, maar ik voelde me zo slap als een vod, maar had wel geen pijn. Toen ik thuis kwam na een korte rit begon ik direct 2 boterhammen en 2 puddinkjes te eten, ik had er heel veel smaak van, maar ik moest wel voorzichtig zijn met de wondjes in mijn mond. Ook deed ik er een hele poos over om te eten, maar ik had tijd genoeg. Ik moest toch rusten. Nadien keek ik nog even mijn programma's (Durf te vragen en VTM familie) op tv en nam men medicatie in. Toen ik dat had gedaan was het tijd om me te smijten tegen een vermoeiende nacht.

Wikipedia

Recuperatie

De afgelopen dagen waren vermoeiend met al die medicatie en ik mocht niet veel eten. Maar gelukkig had ik wel niet zoveel pijn, de eerste dagen toch niet. Maar nu ik mijn medicatie aan het afbouwen ben, wordt het wel iets pijnlijker. Het leuke eraan is wel dat ik nog wel leuke dingen kon doen, hier denk ik aan een taart bakken, gaan winkelen. Maar ik ben toch wel blij dat ik terug naar school kan, want het is toch wel een beetje saai om heel de dag alleen thuis te zitten. Ook heb ik een hele hoop films bekeken, films van alle genres: actie, triller, comedy, horror en zelfs een beetje erotiek. De meeste films die ik bekeek had ik al wel heel wat keren gezien, maar ik keek er ook die ik nog niet had gezien. Ook vond ik het leuk om af en toe eens een frisse neus te halen door eens een wandelingetje te doen en om naar de vogeltjes te luisteren in het bos. Maar wat ik het allerleukste vond waren alle leuke berichtjes van mensen in mijn dichte omgeving, zoals: mijn broeders, klasgenoten, leerkrachten, mensen van stage, leerkrachten, mensen van mijn hobby's. Aan jullie allemaal een dikke merci!!!

Partena Ziekenfonds

De afgelopen week was een zware week, maar ik ben toch blij dat het dag op dag beter gaat. Ik hoop dat het niet lang meer duurt voor ik terug alles mag eten, want het eten is een van de grootste gemiste dingen die eraan zijn. 

Geen Auti-Man, zonder masker 👽

Na heel wat blogs werd het tijd om me toch eens een masker aan te schaffen. Geef maar toe, wat is een held zonder masker? Aja... dacht ik al, niet veel dus. Daarom heb ik mij toch maar eens een masker aangekocht.

Hoe ontstond het idee?

Tijdens de lange zomervakantie had ik een periode dat ik tijd zat had, ik moest iets nuttigs doen. Daarom besloot ik om nog wat dingen voor mijn levenswerk te doen. Er waren heel veel dingen die ik kon doen, zoals blogs schrijven, filmpjes maken, werken aan de website,... . Zoals je wellicht gemerkt hebt, ik heb veel verschillende dingen gedaan de afgelopen maanden voor mijn levenswerk. Ik heb ook effectief blogs geschreven of aan de website gewerkt, maar ik wou ook video's kunnen maken voor op mijn website. Daarom heb ik besloten om een masker te laten maken bij Decathlon, daarom afgesproken met een goede vriend om naar de Decathlon te gaan. Hij vond het een goed idee omdat we zo nog eens autistische konden doen, maar het was sowieso ook gewoon leuk om hem nog eens te zien. 

Knesselaars Nieuws

De aankoop

Na een paar dagen was het eindelijk zover, we konden een outfit voor mij laten maken. Het was een regenachtige dag, maar dat hield ons niet tegen. We gingen de Decathlon binnen, daar stond een mevrouw om alles in verband met de corona in goede banen te leiden. Ze gaf ons alcoholgel en ze gaf ons beide een karretje om de winkel binnen te wandelen, zo konden ze goed bijhouden hoeveel volk er in de winkel was. Vervolgens legde we onze natte rugzakken en jassen in een kastje, want het is natuurlijk niet bepaald leuk om rond te lopen met nat materiaal. Toen onze jassen opgeborgen lagen was het tijd om eindelijk op onderzoek te gaan tussen de vele materialen. We zagen al direct enkele leuke T-shirtjes die wel zouden kunnen passen voor de autistische auti-man. Daarom besloot ik om ze even te passen, en ja hoor, hij paste als gegoten. Dus natuurlijk wou ik er direct een leuke print op laten zetten van mijn logo, maar helaas was dat niet zo simpel. De man van het drukkersstandje zei ons dat je een stick moest meebrengen met het originele logo om te laten drukken op de T-shirt terwijl hij ons aankeek met een verbaasde blik. Ik kon direct van zijn gezicht aflezen dat hij ons vreemd vond en helemaal omdat ik zei of hij het auti-man logo erop kon drukken, wat helaas niet ging. Daarom maar terug eens gaan zoeken tussen de vele nuttige spullen om te laten bedrukken. Het duurde niet lang voor ik een paar leuke bandana's vond die ik wel wilde kopen voor een masker. Dus alweer ging ik naar de man van het drukstandje die ons met een vragende blik aankeek. Hij vroeg ons met moeite wat hij voor ons kon doen, we zeiden in koor of hij een masker van die bandana kon maken. Alweer kregen we roodlicht, hij kon het niet bedrukken. Dat vonden we al niet leuk, maar ik had nog de hoop dat hij er gaten in zou snijden om te zien. Natuurlijk wou hij de goederen niet kapot snijden, wat ook heel erg jammer is. Na het korte gesprek met de drukker besprak ik even met mijn broeder wat ik moest doen. Hij wist het niet meer, hei zei dat ik het zelf moest weten. Daarom heb ik gedurende een kwartier nagedacht over wat ik moest doen. Na heel wat ideeën die de vuilbak invlogen kwam ik tot het besluit dat ik het masker misschien zelf zou kunnen afwerken met paperclips en door er gaten in te snijden. Ik riep heel luid tegen mijn broeder: 'yes ik heb een plan!'. Hij vroeg me wat mijn plan was, dus ik gaf hem direct een uitgebreid antwoord. Hij had er twijfels over of het zou lukken, maar uiteindelijk is zo'n bandana ook niet bepaald duur. Dus het zou het proberen waard zijn, dat betekende afrekenen maar. We liepen samen met opgeheven hoofd naar de kassa om eindelijk deze aankoop af te rekenen. Daarna hebben we nog wat andere leuke autistische dingen gedaan...

Het Belang van Limburg

In de maak

De bandana is aangekocht, maar daarmee heb ik nog geen masker. Daarom besloot ik om er maar eens snel zelf gaten in te snijden voor de ogen. Het ging goed voorruit, ik zette het masker op en ik hield mijn vinger op de plaats van mijn oog. Vervolgens pakte ik een mes en sneed er een klein gaatje in. Toen dat gebeurde was de andere kant aan de beurt, ook dit verliep heel vlot. Het resultaat was geweldig, ik kon goed voor me kijken en ik had het gevoel dat het er wel leuk uit zou zien. Maar toen bedacht ik me nog dat de bovenkant helemaal open was, daarom besloot ik maar om het dicht te maken. Alleen moest ik nog even nadenken hoe ik dat zou doen, maar het antwoord op die vraag liet niet lang op zich wachten. Na een paar minuutjes kwam ik op het idee om het dicht te maken met paperclips, ik vreesde alleen dat het niet zo goed zou blijven houden. Dus ik spande de bovenkant volledig dicht met paperclips tot er geen gat meer te zien was. Helaas heeft het lang geduurd tot alle gaten dicht waren, maar een goed masker vraagt sowieso veel tijd.

Kinderwoorddienst

'Nu ben ik pas echt Auti-Man'

Na heel wat tijd was het moment aangebroken om mijn eerste kortfilm te maken, dit deed ik samen met mijn bro. Je weet wel de persoon waar ik ook de bandana mee ging kopen. Dus we spraken weer eens af om samen een kortfilm te maken, deze keer spraken we af bij hem thuis. Want het was ook de ideale locatie om daar in de buurt een kortfilm op te nemen. Maar natuurlijk zou het gek zijn om alleen af te spreken voor een film, we wouden natuurlijk ook nog andere leuke dingen doen. Daarom childe we maar eerst wat, dat is nu eenmaal altijd geweldig om met je beste vriend wat te chillen (wat praten en lachen). Nadien was het eindelijk zo ver om naar een speciale locatie te gaan voor de kortfilm. We besloten om naar een bos te gaan niet ver weg van zijn huis. Het was amper 5 minuten stappen voor we een groot bos zagen met het geschikte landschap om een kortfilm op te nemen. Maar voor we konden beginnen, moest ik eerst een goed plan bedenken van hoe we het zouden moeten aanpakken. Daarom besloot ik al snel dat mijn bro met mijn gsm zou filmen, zo is het natuurlijk gemakkelijker om een beeld goed vast te leggen. Al gauw was het tijd om te dansen en om te vechten tegen de lucht, natuurlijk kwamen er ook nog wel vijanden, maar die waren nog niet te zien. Maar ik danste en ik vocht niet alleen, ook hield ik me bezig met in bomen te klimmen en te rollen over de grond en al snel hadden we heel wat bruikbaar materiaal voor een kortfilm. Het was lachen om de film op te nemen, want je ziet waarschijnlijk ook niet zomaar iemand tegen de lucht vechten he. Na heel wat af te lachen was het tijd om weer huiswaarts te vertrekken. Dat gebeurde met de nodige grappen en met het nodige autisme dat er nog in ons zat. En zo vloog de dag voorbij...

To create

Na een tijdje was het tijd om het beeldmateriaal te verwerken. Daarom heb ik er werk van gemaakt om een geweldige kortfilm te maken (al zeg ik het zelf). Het begon allemaal met het beeldmateriaal te zoeken en in een logische volgorde te plaatsen, daarna moest ik het slechte beeldmateriaal verwijderen. Toen ik beeldmateriaal had om te gebruiken, was het tijd om er leuke effecten enzo aan toe te voegen. Denk maar eens aan vijanden of aan wapens. Maar veel meer ga ik over dit deel niet kunnen zeggen, daarom adviseer ik je om gewoon de kortfilm met je eigen ogen te zien. Dat gaat uiteraard het beste zijn om te weten waar het over gaat. Na een paar uurtjes monteren was het tijd om de kortfilm op YouTube te plaatsen en om het op mijn website te zetten. Dus ik wachtte met volle geduld af tot de video geüpload was. Het gaf me zo'n geweldig gevoel om mijn eigen Auti-Man kortfilm online te gooien. Ook nu zo'n redelijke tijd erna vind ik het nog steeds geweldig.

Bedankt voor het lezen van de blog en ik hoop dat het een leuke kortfilm is. Er is alvast veel werk en plezier ingekropen, daarom hoop ik dat het voor jullie ook leuk is om er naar te kijken.