Een beetje minder wijsheid voor mij!

 Afgelopen dinsdag mocht ik eindelijk mijn wijsheidstanden laten trekken. Het heeft lang geduurd, maar eindelijk was het zover. In deze blog ga ik meer vertellen over het hele 'wijsheidstanden laten trekken proces'. Het zal niet alleen gaan over de operatie, maar ook over de voorgeschiedenis ervan.

Naar de tandarts

Vorig jaar in de maand december moest ik naar de tandarts, zoals iedereen waarschijnlijk doet om het half jaar. De tandarts deed zoals altijd een controle van hoe het met mijn tanden gesteld is. Dat gebeurde door de foto van mijn gebit te vergelijken met mijn echte gebit, al snel bleek dat mijn gebit er goed uitzag (voor wie ik ben). Ze zei dat mijn tanden heel goed gepoetst waren, ze zei het echt zelfs als een compliment. Helaas was het compliment meer de sandwichtactiek, je verteld iets positiefs als broodje, nadien vertel je de hamburger. Dat is dan eigenlijk het slechte nieuws, in dit geval dat ik mijn wijsheidstanden moest laten trekken omdat er niet genoeg plaats is. Tot slot heb je het harde broodje onderaan met daar ook iets positiefs, in dit geval kwam er een 'maar' zoals bij die zovele situaties. Ze zei: 'je gaat ze alle 4 moeten laten trekken, maar ik ken een goede dokter die er gespecialiseerd in is en die je geen pijn zal doen'. Natuurlijk is dat ook zo stereotypische aan tandartsen. Daarom dacht ik in mezelf: 'ja, weer eens een sandwichtactiek'. Maar in werkelijkheid zei ik maar: 'ah, dat is goed om te horen'. Na nog een kortgesprek maakte ze een doorverwijsbrief voor een bepaalde dokter.

Parodontax

F*ck corona!

Natuurlijk, nu ik eindelijk een afspraak heb. Je kunt het waarschijnlijk al raden: mijn afspraak gaat niet door. Zoveel maanden later was het eindelijk zover om mijn tandjes te laten trekken, maar helaas werd er lastminute afgebeld. Ik mocht niet komen, want wijsheidstanden zijn natuurlijk niet zo belangrijk als corona. Daarom hebben we afgesproken om te bellen als de corona geminderd was, helaas kun je dan nog wel lang wachten. Daarom belde we een maand later toch maar eens terug naar het ziekenhuis, wat niet zoveel resultaat lied zien, maar we hebben toch maar gebeld. Daarmee hadden we ook meteen een motief om ons naar een andere arts door te verwijzen. Maar dat heeft ook nog eens een paar maanden geduurd voor we nog eens bij de tandarts kwamen voor een nieuwe doorverwijzingsbrief. Toen we die eindelijk te pakken hadden, werd het pas echt tijd om eens een afspraak te maken bij de andere arts in een ander ziekenhuis. Gelukkig ging het volgens deze weg een pak sneller, zelf een heel schap met pakken sneller. We belde maar eens even naar het onthaal van het ziekenhuis voor een afspraak, vervolgens werden we doorverbonden met zijn secretaresse. Zij zei direct dat er nog een plaatsje was 2 weken verder om op observatie te komen, natuurlijk was dat uitstekend voor ons. We gingen er direct akkoord mee.

Stad Ronse

De observatie

2 weken later was het moment suprême eindelijk aangebroken ik mocht op controle. Niet dat dat wil zeggen dat je ook direct geopereerd wordt, maar toch. Na een schooldag met een achtste lesuur kwam mijn moeder met de auto van haar werk naar de school waar ik zat. Want natuurlijk ben ik iemand die wil rijden, wanneer hij kan rijden. Dus ik reed met de auto vanaf de school naar het ziekenhuis waar de observatie plaats zou vinden. Het was een korte rit, ook al stond ik in de spits met alle kinderen die van school kwamen. We reden aan een normale snelheid naar het ziekenhuis met een moeder die altijd maar vroeg of ik zenuwachtig was. Natuurlijk ben ik voor een observatie niet bepaald zenuwachtig, maar ik zweette (zoals de helft van de tijd). Daarom dacht mijn moeder dat ik zenuwachtig was, wat eigenlijk niet helemaal waar was, maar oké. Na heel wat vragen van mijn mama, kwamen we eindelijk aan met de auto. Ik parkeerde de auto en we gingen ons aanmelden in de inkomhal via een automatische loket. Vervolgens kochten we nog snel een deo, want ik was heel bezweet van de warme autorit. Tussen de deos was er niet veel keus, er lagen maar 2 soorten deos. En dat was dan nog een mannen- en vrouwen deo, dus kiezen moest ik al niet doen. Toen we de mannen deo afrekende trokken ik en mijn mama grote ogen van de prijs van een deo, maar dat is waarschijnlijk normaal in een ziekenhuis. Nadien gingen we naar buiten om de deo op te spuiten en ook omdat het nog wel even wachten was op onze afspraak. Dus gingen we nog even op een bankje zitten wachten tot het eindelijk ongeveer aan ons was. Toen het zover was, konden we eindelijk naar het onthaal van de afdeling. Daar moesten we maar 5 minuten wachten voor we op observatie mochten komen. De dokter zei direct kom maar binnen en begon vragen te stellen over allergieën en dergelijken. Daarna vertelde hij nog even hoe de operatie ging gebeuren en hoe het erna gaat zijn. Zijn uitleg was kort, maar wel heel duidelijk. Ook stond hij logischerwijs ook open voor vragen. Daarna moesten we nog even naar het onthaal voor een afspraak te maken voor de operatie, ook hier konden we direct terecht. Ze stelde ons de vraag of ik een eenpersoonskamer wou of een tweepersoonskamer, mij maakte dat niet zoveel uit. Daarom hadden we maar een tweepersoonskamer gezegd. Ze stelde direct voor om de ingreep over 2 weken te doen, dat vond ik zeer goed. Het duurde immers toch al veel te lang en ik had die week een vrije dag, dat is altijd mooi meegenomen natuurlijk. Dus ik zei volmondig dat het héééél erg goed zou zijn. Dus ik zag haar snel even notities maken van het gesprek en vervolgens zei ze ons nog een goede dag. Nadien verlieten we verrast en blij het ziekenhuis, want het was natuurlijk wel goed om te horen dat ik eindelijk die operatie zou kunnen laten doen.

Tes

Operations time

Na 2 weken uitkijken naar de operatie was het eindelijk bijna zover voor de operatie, maar de avond voor de operatie wou ik toch nog maar even de tijd nemen om nog eens goed te kunnen eten. Ik at eerst verschillende porties aan tafel om vervolgens mij nog vol te stoppen met m&m's en worstenbroden. Ook dronk ik veel cola voor zolang het nog mocht, ik bleef maar doorgaan tot 23 uur 's avonds. Want om 24 uur zou het eten en drinken gedaan zijn tot na de operatie en de operatie zou toch pas ten vroegste om 12:30 uur zijn. Om 23 uur 's avonds werd het tijd om eens te gaan slapen, want ik wou natuurlijk ook nog een beetje uitgerust zijn. Ik sliep als een blok tot 10 uur 's morgens, nadien ging ik nog snel even basketbal spelen voor de laatste keer. Maar deze keer speelde ik geen uur, maar wel een half uur. Anders zou ik heel veel verbruiken, en veel verbruiken op een lege maag is ook niet ideaal. Na een half uurtje basketbal was het al tijd om met de auto te vertrekken, dus mijn grootvader kwam naar mijn huis zodat ik nog een laatste keer kon rijden. Ik reed naar het werk van mijn moeder om dan vervolgens als passagier met haar mee te rijden, want ja, anders zou ik misschien een te hoge hartslag hebben of het te heet hebben. Dat zou misschien willen betekenen dat ik niet geopereerd kan worden, en dat zou ook niet bepaald ideaal zijn. Daarom was het toch maar beter dat mijn moeder reed. Eenmaal toen we daar weer eens veel te vroeg aankwamen was het tijd voor de aanmelding aan die automatische loketten, die deze keer een beetje moeilijk deden. Maar na een tijdje lukte het toch nog, al goed. Na het frustrerende momentje van het loket was het tijd om naar de afdeling van de operatie te gaan. We wandelde rustig naar het onthaal waar een vriendelijke verpleegster ons onthaalde. Ze vroeg wie we waren en voor wat we kwamen, want dat is wel redelijk belangrijk. Daarna bracht ze ons naar een tweepersoonskamer en gaf ze verdere instructies zoals de operatie schort aantrekken en mondspoelen. Ook vroeg ze nog eens of we vragen hadden, alweer was het antwoord: 'nee'. Na de korte uitleg vertrok ze weer en ze zei: 'als er iets is, roep me dan maar of bel'. Ze was nog maar net weg op ik voerde haar instructies al uit. Eerst trok ik de operatieschort aan die redelijk onhandig was, want ik moest meerdere keren proberen om hem op een goede manier aan te doen. Ik denk wel drie keer, maar uiteindelijk won de aanhouder wel. Hij lied zich eindelijk strikken. Na dat karwijtje was het nu tijd om mijn mond gedurende een halve minuut te spoelen, gelukkig is dat minder moeilijk als die schort. Toen ik al haar instructies had uitgevoerd was het tijd om te wachten zoals je in elk ziekenhuis uren moet doen. Na een halfuurtje wachten was het half een, het uur dat we normaal in het ziekenhuis moesten zijn. Toen kwam de verpleegster langs om nog een uitleg te doen en om mijn hartslag te controleren, al snel bleek dat mijn hartslag goed zat, al goed. Maar ook werd er een infuus geprikt wat de verpleegster wel eerst even na vroeg of het goed was, want de operatie vond nog een paar uur later plaats. Ik zei meteen dat het goed was en dat ze het mocht prikken en dat deed ze ook. Ze spande eerst mijn arm af met zo'n typische lint, om daarna de plaats waar ze ging prikken vochtig te maken. Toen ze al het voorbereidende werk had gedaan was het tijd voor het kleine prikje, alleen verliep dat niet van een zo vlot. Ze probeerde te prikken maar ze vond mijn huid te hard, maar ergens was het ook goed. Dat was het teken dat ik een gezonde en sterke huid heb, ze vond dat mijn huid uitzonderlijk goed was. Alweer een soort van sandwichtactiek, zo zie je maar dat het veel gebruikt wordt. Nadien hield ik me nog de komende uren bezig met strips lezen, rusten, praten, en wat chatten, alleen is praktische een ander paar mouwen. Met zo'n infuus paal dingen doen is best lastig en zeker als je regelmatig van positie wil veranderen om dat je arm stijf wordt van heel de tijd de zelfde houding aan te nemen. Ook durfde ik mijn arm niet zo hard bewegen, maar het mocht eigenlijk wel. Ik vreesde er gewoon voor dat het infuus anders los zou komen, wat gelukkig helemaal niet gebeurd is. Dus ik heb me nog enkele uren moeten bezighouden met dat vervelende infuus aan je arm. Na een paar uur kwam de verpleegster terug om te zeggen dat het aan mij was, wat me een opluchtend gevoel gaf. Zeker omdat het vroeger als verwacht was, maar eerst moest ik nog even op de gang wachten. Maar uiteindelijk tegen dat ik naar de OK mocht was het al het afgesproken uur, wat eigenlijk ook niet erg is. Voor het zelfde geld moet je nog langer wachten als het afgesproken uur, maar dan ben je pas lang aan het wachten. Maar ik was toch wel blij dat de dokter van de operatie me kwam halen en me direct voorstelde aan het personeel die de operatie gingen doen. Het was een aangename kennismaking met zeer vriendelijke mensen, ik kon er zo vrienden mee worden. Na de kennismaking legde ze stap voor stap het proces uit. Eerst gingen ze mij een masker voor beademing opzetten, nadien spoten ze verdoving in het infuus en toen was ik nog even gezellig met hun aan het praten en plots was ik terug wakker. Blijkbaar was de operatie al gebeurd, na mijn ontwaken begon ik direct te tellen tot ik in slaap viel. Maar eigenlijk was ik niet in slaap aan het vallen, maar ik was wel aan het ontwaken. Ik had echt het gevoel dat weg viel, maar ik kwam eigenlijk bij. Eerst zag ik mijn dossier op het scherm wazig maar na een minuutje zag ik het zeer helder en was ik eigenlijk al volledig wakker. Na nog even op mijn bed liggen mocht ik met ijs op mijn kaken terug naar mijn kamer. Onderweg waren ze nog even me veel beterschap aan het wensen en daarna gingen ze terug weg als ik op mijn plaats stond in de kamer. Eenmaal toen ik op de kamer was werd het een lang uur van afwachten. Ik sprak het ganse uur met mijn mama over van alles en nog wat tot ik eindelijk eens wat mocht drinken. Het water dronk ik heel vlot op, waarschijnlijk omdat ik droog stond. Na nog even wachten mocht ik pudding eten, ook dat ging probleemloos naar binnen. Toen ik het op had mocht ik na een uiterst lange dag naar huis. Dat deed me deugd, maar ik voelde me zo slap als een vod, maar had wel geen pijn. Toen ik thuis kwam na een korte rit begon ik direct 2 boterhammen en 2 puddinkjes te eten, ik had er heel veel smaak van, maar ik moest wel voorzichtig zijn met de wondjes in mijn mond. Ook deed ik er een hele poos over om te eten, maar ik had tijd genoeg. Ik moest toch rusten. Nadien keek ik nog even mijn programma's (Durf te vragen en VTM familie) op tv en nam men medicatie in. Toen ik dat had gedaan was het tijd om me te smijten tegen een vermoeiende nacht.

Wikipedia

Recuperatie

De afgelopen dagen waren vermoeiend met al die medicatie en ik mocht niet veel eten. Maar gelukkig had ik wel niet zoveel pijn, de eerste dagen toch niet. Maar nu ik mijn medicatie aan het afbouwen ben, wordt het wel iets pijnlijker. Het leuke eraan is wel dat ik nog wel leuke dingen kon doen, hier denk ik aan een taart bakken, gaan winkelen. Maar ik ben toch wel blij dat ik terug naar school kan, want het is toch wel een beetje saai om heel de dag alleen thuis te zitten. Ook heb ik een hele hoop films bekeken, films van alle genres: actie, triller, comedy, horror en zelfs een beetje erotiek. De meeste films die ik bekeek had ik al wel heel wat keren gezien, maar ik keek er ook die ik nog niet had gezien. Ook vond ik het leuk om af en toe eens een frisse neus te halen door eens een wandelingetje te doen en om naar de vogeltjes te luisteren in het bos. Maar wat ik het allerleukste vond waren alle leuke berichtjes van mensen in mijn dichte omgeving, zoals: mijn broeders, klasgenoten, leerkrachten, mensen van stage, leerkrachten, mensen van mijn hobby's. Aan jullie allemaal een dikke merci!!!

Partena Ziekenfonds

De afgelopen week was een zware week, maar ik ben toch blij dat het dag op dag beter gaat. Ik hoop dat het niet lang meer duurt voor ik terug alles mag eten, want het eten is een van de grootste gemiste dingen die eraan zijn.