"Het sprookjesbos..."

Vandaag ga ik jullie meenemen naar de wonderbaarlijke wereld van sprookjes. Maar ook ga ik een geweldige serie over sprookjes beoordelen. 

Waarom interesseren sprookjes mij?

Sprookjes zijn heel interessant omdat ze zijn gebaseerd op eeuwenoude verhalen. Of er echt waarheid achter de sprookjes zit, dat kan niemand bevestigen. Maar er werd wel gezegd dat sprookjes zijn verzonnen des tijds om kinderen de stuipen op het lijf te jagen. Dat lijkt me wel een theorie die zou kunnen kloppen, maar ook dat is niet honderd procent verklaarbaar - en dat maakt het zo mysterieus. Je hebt eigenlijk helemaal geen benul van waarop de sprookjes zijn gebaseerd. Maar daarnaast is het ook erg interessant om een verhaal te zien evolueren. Het lijkt wel een beetje op het 'roddel-effect', je zegt iets tegen iemand anders en die gaat het dan weer eens door bazuinen - en uiteindelijk is je verhaal helemaal anders. Maar langs sommige versies van de sprookjes hebben ze de normen van vandaag de dag gehanteerd, maar dat is niet bij elke versie zo. Want je hebt nu eenmaal ook sprookjes waar ze absoluut het originele verhaal willen vertonen. Beide opties zijn goede manieren van een sprookje te brengen, maar zelf hou ik ervan om alle kanten van een verhaal te leren kennen. Want dat is heel interessant - en ook de weerspiegelingen van indrukken die worden nagelaten zijn heel boeiend. Daarom vindt ik het soms zelfs een meerwaarde om een sprookje meerdere keren te bekijken. Zo kan je visie plots veranderen, ook al kijk je dan naar hetzelfde sprookje. Maar er zijn zoveel varianten waar je nooit van zult ontdekken wat de echte verhalen zijn, maar dat is niet erg. Want voor mij is de hele speurtocht het leukste aspect aan sprookjes. Maar sprookjes zijn op nog zoveel andere manieren heel leuk om te bekijken. Zo zijn andere kenmerken van een kwaliteitssprookje een goed verhaal en goed gecaste karakters. Maar daarnaast ben ik iemand die veel belang hecht aan de kleinste details van de sprookjes. Zo mag bijvoorbeeld de giftige appel van sneeuwwitje niet groen zijn, maar de appel moet rood zijn met een zekere glans erop. Die elementen zijn voor mij al van kleinst af aan belangrijk aan sprookjes. Want ik vond het als piepkleine jongen al belangrijk - dat het verhaal van de boeken - die mama me voorbracht - overeen kwamen met de tekenfilms. Die visie ben ik blijven behouden, maar dat laat zich nu eerder merken door de Netflix-serie die ik onlangs ben begonnen - of door de vele films van Sneeuwwitje. Hoe dan ook: "Waarschijnlijk is het mijn perfectionisme - dat veroorzaakt wordt door mijn autisme - wat er voor zorgt dat ik zoveel belang hecht aan de details"

Wikipedia 

"Het verhaal van Once upon a time..."

Het verhaal van deze sprookjesserie draait om een bijzonder stadje, dat Storybrooke noemt. Het stadje is absoluut niet normaal, want iedereen in de stad heeft een dubbelganger ergens in de sprookjeswereld - of is van de sprookjeswereld in de normale wereld beland. In het begin leefde iedereen in de stad op een normale manier, maar na 28 jaar werd de vloek verbroken - en ontstonden er velen conflicten tussen bepaalde personages. Elke aflevering op nieuw krijg je een nieuwe blik van een bepaalt sprookje - en ook laat dit zich dan voordoen in de 'echte wereld'. Maar het is niet omdat er sprookjes in komen, dat ze ook zijn zoals de sprookjes van 'van Grimm'. De sprookjes in de serie zijn helemaal andere koek, want zo beleven alle personages een verhaal - en dat verhaal sluit aan op de andere sprookjes. Dus alle sprookjes die je maar kunt bedenken worden samen gebundeld - om zo een erg lang verhaal te maken van 7 seizoenen van telkens 22 of 23 afleveringen. De serie heeft vele personages, aangezien er vele sprookjes zijn, maar in de hoofdrol spelen: 'de Sheriff Emma Swan', 'het jongetje Henry', 'Repelsteeltje' (mr. Gold) en 'de grote boze koningin' (Regina) die ook burgemeester is. Maar uiteindelijk zijn er nog wel meer hoofdrolspelers. Enkele voorbeelden hiervan zijn: 'Sneeuwwitje' en de 'prins', want zij doen ook elke aflevering mee. Maar ook heb je hoofdrolspelers die maar in één of een paar seizoenen hoofdrolspeler zijn, hierbij denk ik bijvoorbeeld aan: 'Captain Haak'. De serie bestaat al vanaf 2011 en is verder uitgebreid tot 2018. Puik werk dus van de bedenkers Edward Kitsis en Adam Horowitz die deze fantastische fantasy, drama, mystery-serie hebben bedacht.

"Mijn mening over de serie..." 

Naar mijn mening is dit een geweldige serie - met een geweldig verhaal, dat ook nog eens goed is gebracht. Maar ook zijn alle personages stuk voor stuk goed gecast - en de acteurs zijn goed gekleed. Het scenario is goed geschreven. Voor mijn part is deze serie heel goed gemaakt, want de verhalen van de sprookjes zijn anders, maar ergens dan toch weer niet. De serie kan me doorheen het verhaal telkens opnieuw aangenaam verassen. Maar ook is de serie zeer verslavend, want eenmaal begonnen met kijken. Dan is het moeilijk om te kunnen stoppen, want je zit helemaal in het sprookjesachtige verhaal - en dat voelt goed. Je zinkt gewoon even weg van de realiteit, zonder dat je er iets voor moet doen (buiten kijken dan). Naar mijn mening is het een van de beste Netflix-series ooit, want ik heb niks meer dan lof over deze serie te vertellen.

HLN

Zijn jullie fan van sprookjes?

Deze blog schreef ik om jullie deze goede serie aan te bevelen. Maar natuurlijk is dit geen verplichting. Daarnaast vond ik het ook wel gewoon leuk om me even verder in het verhaal te verdiepen. Want zo ga je toch even harder malen over de dingen die zijn gebeurd in de serie.

"Zwartepieten: slaven of knechten van Sinterklaas?"

Sinterklaas is natuurlijk al wel twee maanden uit het land, maar toch ben ik onlangs nog eens in contact geweest met de hele heisa rond "de zwartenpietendiscussie". Dat kwam door één opdracht van het vak PAV (Project Algemene Vakken = wiskunde, Nederlands, geschiedenis, aardrijkskunde en biologie), waarvoor we één debat en monoloog moesten voorbrengen over "de zwartenpietendiscussie". Doorheen deze blog zal ik jullie verder vertellen hoe het in zijn werk ging. 

Hoe het begon...

We kregen aan het begin van dit trimester de opdracht om één debat en monoloog voor te bereiden over "de zwartenpietendiscussie". Voorgaand moesten we daarvoor wat oefeningen maken om al enkele stevige pro- en contra argumenten te formuleren. Dat wil dus zeggen: dat we er al argumenteringen voor moesten uitwerken, om het bestaan van 'Zwartepiet' te verdedigen of om hem af te schaffen. Vanaf het prille begin was ik al een voorstander van 'Zwartepiet' te behouden. Maar volgens de opdracht moesten we voor- en tegenargumenten noteren, dus dat deed ik dan ook maar. Ook al was het voor mij veel eenvoudiger om mijn pro argumenten te geven. Maar met een beetje improviseren lukte het me aardig om in de rol te kruipen van iemand die tegen 'Zwartepiet' is. Ik stelde me even voor dat ik één jongen was van de lagere school met een getinte huidskleur. Waardoor hij gepest werd door de velen vergelijkingen met 'Zwartepiet', klonk voor mij meteen zielig. Dus op die manier waren mijn pro- en contra argumenten toch rug-aan-rug aan elkaar gewaagd. Je kon uit de argumenteringen niet meer afleiden of ik nu voor of tegen 'Zwartepiet' was. Maar diep in mijn hoofd bleef ik wel helder een enorme voorstander voor 'Zwartepiet' gewoon te behouden, ondanks mijn improvisatiewerk. Naast de pro- en contra argumenten was het ook de bedoeling, dat we al oplossingen voor het probleem bedachten. Ik kwam al snel met ideeën over de brug om gewoon zijn héél erg opvallende kenmerken te laten verdwijnen. Daarbij denk ik aan: afro haar, grote dikke zwartepietenlippen die doen denken aan een eeuwen oud slaverenvolk - en ook wilde ik zijn grote goudenoorbellen afschaffen. Met de kleur had ik minder grote problemen. Maar om een beetje toegefelijk te zijn; was het oké dat de 'Pieten' gewoon enkele roetvlekken zouden krijgen op het gezicht - en niks meer. Maar bij mij draaide het voornamelijk over het idee, dat: "Zwartepiet, Zwartepiet moest blijven. Verder kon het mij niet zoveel schelen, alleen wou ik wel dat het nog aansloot op een bijna gelijkwaardig beeld - dat ik kreeg in mijn kindertijd.

Metronieuws

"Het opstellen van de monoloog en mijn tekst voor het debat..." 

Door de oefeningen die ik in de cursus moest maken, kon ik al héél wat dingen 'copy pasten'. Maar ik wilde nog over extra dingen stilstaan, daarom bedacht ik nog héél wat argumenten om de klas te overtuigen van 'mijn mening'. Want hoe meer sterke argumenten je hebt, hoe sterker je overkomt naar de rest in je omgeving. Zo kunnen de visies van de rest van de klas veranderen - en dat is natuurlijk de bedoeling van argumenteren. Want uiteindelijk wil je toch duidelijk maken dat je voorstander bent van dat ene punt. Dus dat moet je nu eenmaal verdedigen - en er is geen betereweg dan 'sterke argumenten' te gebruiken. Maar ook bedacht ik nog héél wat goede oplossingen voor de problemen. Later sorteerde ik mijn hard uitgewerkte pro- en contra argumenten en de oplossingen voor de problemen. Op die manier wilde ik een zeker overzicht bewaren over de dingen die ik wilde zeggen. Want door de tekst te sorteren, moet ik nu eenmaal weinig of niet zoeken achter de juiste argumenten. Maar alles aflezen zou ook niet bepaald overtuigend overkomen. Het is natuurlijk beter om je woorden op de moment zelf te kiezen, zo kan je iedereen er van op attent maken, dat je weet waar je over spreekt.

EenVandaag - AvroTros

"De monoloog uitvoeren..."

De uitvoering van het debat en monoloog vond plaats via Teams, omdat ik thuisonderwijs had door de coronacrisis. Dat maakte het voor mij uiteraard eenvoudig, om nog eens snel één enkele blik te werpen op de dingen die ik had genoteerd in mijn bestandje. Na het even doornemen van mijn bestand, was het tijd om te bepalen wie er zou beginnen aan zijn monoloog. De volgordebepaling duurde niet lang, want er waren in de klas mensen die er snel vanaf wilde zijn - en er waren er die als laatste wilde - en dan had je mij nog, de persoon waarvoor het allemaal niet zoveel uitmaakt. Dus ik vond het prima om ergens in het midden mijn monoloog uit te voeren. Dus de volgordebepaling was snel achter de rug - en het was al snel tijd om aan het echte werk te beginnen. Dus de eerste leerlingen kwamen aan de beurt - en ik nam korte notities om achteraf nog wat vragen te stellen. Want zelf ben ik iemand die graag aantoont dat hij luisterde - en er is geen betere manier omdat te bevestigen dan doorvragen te stellen. Maar het vragenstellen deed ik niet enkel omdat ik het leuk vindt, maar ook werden we beoordeeld op 'voldoende' vragen stellen. Dus ik probeerde aan elke leerling vragen te stellen - en zeker als die leerling niet lang genoeg had gepraat. Dan was het de bedoeling dat er vragen zouden komen, waardoor de leerling toch aan zijn tien minuten spreken zou geraken. Dus opletten was wel belangrijk, zo kon ik nog extra nuttige informatie vergaren over de anderen hun meningen. Na enkele monologen te horen, was het tijd voor mijn monoloog. Dus ik gaf meteen het signaal aan de meneer van PAV om de tijd te laten lopen - en begon al snel met één inleiding - om daarna over te schakelen naar de argumenteringen. An snel had ik héél wat belangrijke dingen aangehaald die ik wilde vertellen, maar ik naderde al dicht bij de max limiet. Daarom besloot ik om de rest van de zaken die ik wilde vertellen, te verkorten. Op die manier kon ik dan nog snel naar mijn slot werken - en alles kort even samenvatten. "Oef, want het was nog juist binnen de tijd. Ik had nog maar enkele magere seconden over". Na de monoloog kreeg ik amper vragen toegeworpen, wat wel wilde zeggen dat het klarentaal was. Er kwamen maar slechts twee vragen over: "het feit wat mijn inspiratiebron was". Dus na het beantwoorden van de vragen, kon ik weer verder gaan met naar de monologen te luisteren van de anderen. Ook de laatste monologen waren wel heel interessant, dus ook dan kon ik het niet laten om vragen te stellen. 

De Speld

"Het debat uitvoeren..."

Na de monologen was het tijd om te debatteren. Dat was voor mij betreft nog interessanter als de monologen zelf. Want tijdens het debat werden de discussies pas echt gevoerd, wat het wel heel boeiend maakte - en zeker omdat er voor- en tegenstanders waren in de klas. Ook kregen we tijdens het debat om de beurt de opdracht om voorzitter te zijn. Dat lokte dan ook weer telkens andere aanpakken uit, wat voor variatie zorgt - en variatie is leuk. Tijdens het debat werd er al snel aangehaald dat de kenmerken van 'Zwartepiet' problemen vormen, daarom besloten we met de klas om de kenmerken af te schaffen. Daarna werd er gezegd om zwartepiet roetpiet te noemen - of om pieten in alle huidskleuren te voorzien. Maar dat vond ik deels wel één goed plan, maar dan vond ik één algemene benaming wel beter. Dus ik voegde er aan toe om hem gewoon 'Piet' te noemen, dat vond iedereen één goede oplossing. Dus ook voor dat probleem werd één simpele en logische oplossing bedacht. Na die problemen aan te pakken, was er alleen nog het probleem van de zwarte kleur. Maar ook dat was snel op te lossen. Want iedereen kon zich wel in de mening vinden die ik had aanbracht tijdens mijn monoloog. Dus op een heel erg korte tijd hadden we één goede consensus gevormd waar iedereen achterstond. Zowel de tegenstanders als de voorstanders, dus dat was al op het eerste gezicht geslaagd. Alleen juichten we al iets te snel, want er kwamen nog vragen van de leraar die maar door twee personen beantwoord mochten worden. Dus ook daar moesten we even voor uitmaken: "Wie zou de vragen beantwoorden en wie één conclusie uitschrijven"? Ook dat was snel uitgeklaard, want er staken al snel mensen hun hand omhoog via het gele handje op Teams. Dus zij mochten de vragen beantwoorden - en voor mij was het goed om de conclusie te noteren. Dus mijn medeleerlingen begonnen met de vragen van de leraar te beantwoorden, dat ging verassend goed. Want ze slaagde erin om alle meningen van de klas te verdedigen, dus ook ik was goed vertegenwoordigd. Wat voor mij ook wel één must was. Toen zij de vragen aan het beantwoordden waren, nam ik spoedig al uitgebreide notulen voor mijn conclusie - en later schreef ik dat dan uit tot één mooi verslagje.

Sikkom

"Wat is mijn mening over het hele gebeuren?"

Zoals jullie wellicht al gemerkt hebben, ik heb wel een vrij uitgesproken mening over "de zwartenpietendiscussie". Mijn mening grenst hard aan: "Laat zwartepiet blijven"! Dat grenst erg hard aan de politieke partij: 'Vlaams belang', maar don't worry, ik ben geen racist. Sterker nog, mijn politieke voorkeur ligt dichter bij de 'Socialisten' dan bij het 'Vlaams belang'. Maar toch ben ik iemand die graag de tradities van het Vlaams volk in eren wil houden. Dus mijn mening is wel duidelijk: "Zwartepiet hoort bij Sinterklaas". Maar naar mijn mening moeten ze wel rekening houden met eigenschappen die specifiëren dat 'zwartepiet' één slaaf is. Die kunnen beter weggelaten worden. Voor de rest moet alles in zijn oorspronkelijke staat blijven, dat wil zeggen dat 'zwartepiet' gewoon de knecht is van de Sint - en dus niet de slaaf. 

Huizeph.nl

Ben jij voor- of tegenstander van 'Zwartepiet'?

Bedankt voor het lezen van deze blog over de hele "zwartenpietendiscussie".

"Vreugde in de sneeuw..."

Vandaag ga ik het hebben over de sneeuw die de afgelopen week is gevallen. In het bijzonder over 'het spelen in de sneeuw' en de andere ervaringen die ik heb gehad met het witte sneeuwtapijt.

Wat is mijn mening over sneeuw?

Normaal ben ik niet bepaald een voorstander van sneeuwval. Want het zorgt voor véél overlast, vooral dan op straat - en dat is natuurlijk nooit leuk. Want het brengt de nodige frustraties met zich mee, zoals: "dat je gemakkelijk te laat op je locatie komt", "je glijd uit op het gladde ijs terwijl je één deugddoende wandeling maakt/één noodzakelijke fietstocht naar de winkel, omdat je voorraat eten er bijna door is" of "je moet weer eens één van je afspraken met vrienden annuleren omdat de weg er te glad bijligt". Deze voorbeelden uit mijn dagelijkse leven zeggen al dat ik niet bepaald één voorstander ben van zo'n typisch dik sneeuwtapijt. Maar toch bekijk ik de sneeuw toch iets positiever - en dan praat ik vooral over het weekend. Want als de sneeuw in het weekend valt, dan voel ik me plots weer eeuwig kind - en dan kan ik niet snel genoeg mijn dikke winterschoenen aantrekken - om buiten een sneeuwballengevecht te houden met mijn broer - of om eens vlug één overdreven grote sneeuwman te maken. Je hoort het goed, ik ben bij sneeuw niet binnen te houden, maar toch ben ik doorheen de week één enorme tegenstander van de sneeuw. Omdat m'n mogelijkheden dan weer eens beperkt zijn, net zoals bij iedereen. Wat echt jammer is - en waar ik wel eens van in mijn hoofd ga vloeken.

Max vandaag

"Mijn invulling tijdens de sneeuwvolle-dagen..."

Vorig weekend heb ik zoals bovenvermeld mijn schoenen aangetrokken - en me héél warm aangekleed om naar buiten te gaan. Want je hebt tegenwoordig niet meer elk jaar zo'n dik pak sneeuw. Daarom maar besloten om het kind in mij eens volledig zijn gang te laten gaan. Om te starten begon ik met m'n broer (die normaal altijd aan zijn Playstation gekluisterd is) sneeuwballen te gooien. Het begon met één enkele sneeuwbal, maar na een tijdje volgde er al snel een tweede - en zelfs een derde. Het sneeuwballengevecht bleef even duren, tot we weer aan het oorspronkelijke plan dachten om één sneeuwman te maken. Dus na véél sneeuwballen gooien wilden we één sneeuwman maken - en net zoals elke keer hadden we weer zin om te overdrijven. Dus we werkte al snel één groots mondelingplan uit, "van hoe we aan de slag zouden gaan". De ideeën bleven ons maar te binnen schieten, maar na een zeker ogenblik wilden we ons plan toch verzilveren naar één enorm groot project. Dus we besloten om met enorme emmers te werken, waar we dan de sneeuw indeden. Op die manier wilden we op legowaardige manier één gigantische sneeuwpop opstellen. We wilden de pop zelfs zo groot maken, dat we dachten dat we alle sneeuw in de tuin zouden nodig hebben. Dus we gingen héél erg zuinig te werk. We schraapte letterlijk de kleinste restjes sneeuw weg met één borstel en één schop. Zo kregen we al snel héél wat emmers gevuld - en zo kon onze sneeuwman ook goed groeien. Uiteraard was de sneeuwpop maken, niet enkel en alleen emmers op elkaar stapelen. Maar ook moesten alle voegjes tussen de emmers zorgvuldig worden gedicht. Die taak wou mijn broer absoluut doen, dus ik hield hem dan ook niet tegen. Zo gingen we een hele poos aan de slag, maar helaas waren we niet meer dezelfde stoere binken dan dat we vroeger waren. Want al snel ging de temperatuur tegen de avond enorm zakken, dus we besloten om er bijna mee te stoppen. Maar toch wilde we dat de sneeuwman volledig af zou zijn, dus we haalde onze schouders op en verzamelde nog wat verse moet om één mooi gezicht te maken voor de sneeuwman. We wilden uiteraard zo'n typisch sneeuwmannengezicht, dus daar hoort één grote oranje wortel bij als neus. Helaas was het plaatsen van die neus iets minder gemakkelijk, want al snel begon het gezicht van de sneeuwman helemaal uit elkaar te barsten. Maar daar waren we op voorzien, dus al snel konden we samen het gezicht bijeenhouden met onze armen. Zo hadden we rustig de kans om het gezicht te reconstrueren, met succes. Want de pop begon er helemaal op te lijken. Op dat moment waren er alleen nog enkele kleine details nodig. Zo plaatste we al snel één zak van de wortels op zijn hoofd om hem één muts te schenken - en ook tekende we zorgvuldig nog wat details op het gezicht. Zo hadden we na een hele poos één sneeuwman die super mooi was. Alleen vonden we het jammer dat we hem niet zo groot hadden gekregen als het plan was. Maar voor ons was het belangrijkste dat we er in geslaagd waren om weer eens één sneeuwman te maken. Na het bouwen van de sneeuwman kwam het leukste deel, namelijk: "de foto's maken en de sneeuwman vernielen". In het bijzonder het vernielen, want dat breng gouden herinneringen met zich mee. Zo krijgen we dan weer eens "dat goede gevoel van toen we nog ukkiepukkies waren" - en toen we op het einde altijd onze projecten van sneeuw sloopte - om het daarna te laten uitdraaien op één sneeuwballengevecht waar alle ramen het aan moesten geloven. Die momenten blijven me altijd bij - en die zal ik de rest van mijn leven koesteren!

Foto van zelfgemaakte sneeuwpop

"De zwarte sneeuw..." 

Naast al die mooie memories, zijn er ook iets mindere momenten aan de sneeuw. Dat was ongetwijfeld toen ik nog eens met de auto ging rijden, want ik was nog maar juist mijn straat uit - en ik kon de gevolgen al zien. Er was al één auto op één boom gereden, wat me wel deed schrikken - en zeker omdat het de eerste keer was dat ik door de sneeuw reed. Maar toch hield ik het hoofd letterlijk en figuurlijk koel en reed ik rustig verder naar mijn bestemming. Ook kon ik zonder moeite het beeld ontkoppelen van mijn gedachtegang. Tijdens de rit reed ik niet al te snel met het gladde wegdek, dus ik reed misschien vijf kilometer per uur trager dan maximaal is toegelaten. Maar blijkbaar vindt niet iedereen dat ze moeten vertragen. Want er waren véél bestuurders die zonder pardon tegen snelheden die hoger waren als toegelaten voorbijkwamen. Dat was voor mij heel moeilijk te begrijpen, ik had zoiets van: "waarom"? Die vraag zal onbeantwoord blijven, maar uiteindelijk: "hoe lang ik er niet mee in de problemen kom, gaat het me allemaal niets aan". Maar naast "de avonturen met de auto in de sneeuw" kwam er ook nog eens bij dat ik in het weekend niet zou kunnen afspreken met vrienden - en dat was voor mij overduidelijk het moeilijkste. Want ik had er eerlijkgezegd echt wel nood aan. Want ik kon nu eenmaal al weken niet afspreken met vrienden omwille van het slechte weer - en de corona maakt het er ook niet beter op. Maar gelukkig is het dit weekend ander, want dit weekend zijn de fietspaden al meer toegankelijk om met de fiets te rijden dan vorig weekend, al goed!

HLN

Wat waren jou leukste avonturen in de sneeuw?

Ik ben blij dat ik deze blog nog heb kunnen schrijven, want zulke blogs schrijf ik toch wel het liefste in tijden dat het sneeuwt. Ook hoop ik dat jullie leuke tijden hebben gekend in de sneeuw dit jaar.

De superhelden tag

Vandaag wil ik eens iets nieuws proberen op mijn blog. Want een beetje variatie is altijd wel leuk, daarom heb ik besloten om ook eens een tag te doen. Maar wel niet zo'n tag die al de ronde doet, ik hou het liever op een tag met zelfgemaakte vragen. Zo kan ik het een beetje naar mijn wens maken.

Wie is je favoriete superheld?

Dat is een heel erg moeilijke vraag, maar ergens ook niet. Als ik ga kijken naar de held met de beste superkrachten dan ga ik ongetwijfeld voor Spiderman. Maar als ik ga kijken naar de grappigste superheld, dan is het antwoord Deadpool. Want het is gewoon hilarisch hoe Deadpool zomaar iedereen vermoord. Daarnaast doet hij ook gewoon de domste dingen die op niks slagen. Maar ook zijn karakter en superheldenkostuum zijn geweldig. Maar Spiderman is dan weer cool omdat hij een tiener is en van gebouw naar gebouw kan slingeren. Ook sluit Spiderman wel hard aan bij mijn leefwereld.

Welke superheld zou jij willen zijn?

Als je mij enkele jaren geleden had gevraagd welke superheld ik zou willen zijn, dan had ik sowieso Spiderman gezegd. Want vroeger was het absoluut mijn droom om tussen gebouwen te kunnen slingeren, ik droomde vroeger soms gewoon dat ik Spiderman zou zijn. Maar dat ben ik niet, maar ik ben wel Auti-man - en dat is leuk. Ook al kan ik niet slingeren tussen gebouwen met mijn spinnenwebben en heb ik geen web schieters. Maar ik ben wel blij om de persoon die ik geworden ben, ook al is mijn autisme soms lastig. Maar ik probeer het gewoon als een gave te zien. 

Wikipedia

Wat is de coolste superkracht?

Als ik ga kijken naar de films, dan zou ik zeggen: 'vliegen'. Want het lijkt me geweldig om overal naartoe te kunnen vliegen. Maar daarnaast is er ook nog de kracht van And-man, om zomaar groot of klein te worden wanneer het uitkomt. Dat lijkt me wel handig, niet alleen voor schurken te verslaan. Maar het is ook vrij gemakkelijk in het dagelijkse leven. Zo zal ik bijvoorbeeld niet meer hoeven te bukken als ik een ruimte binnen ga met een veel te lage deur. Maar ook zou ik met die kracht alles kunnen grijpen in het rek van de supermarkt, dan is het gedaan met een kruk te hoeven gebruiken. Maar de kracht die echt het coolste is, dat is gewoon zijn wie je bent; je er gewoon niks van aantrekken wat anderen van je vinden of denken. Dat zou pas echt cool zijn.

Gamingnation

                                                Marvel of DC?

Dat is een erg moeilijk dilemma voor velen, maar voor mij is het héél helder Marvel. Dat wil niet zeggen dat ik DC slecht vind, maar Marvel trekt me gewoon meer aan. Waarom weet ik niet precies, maar ik vond het altijd leuk om Stanley (de uitvinder van Marvel) te zoeken in de vele Marvel-films. Dat was voor mij een hele sport. Maar daarnaast vind ik ook dat de films goed in elkaar zitten met een supergoed verhaal; het is gewoon een genot om het te bekijken. Maar de DC films zijn ook wel goed, maar ik vind ze gewoon iets minder als Marvel.

Screenrobot 

Welke superkracht zou je willen bezitten?

Zoals ik al had gezegd. het lijkt me geweldig om klein of groot te worden wanneer ik maar wil. Maar ook het vliegen of het slingeren lijkt me echt wel de max. Er zijn zoveel superleuke superkrachten, maar alle superkrachten zouden wel wat te veel krachten zijn. Ik wil nu eenmaal geen Thanos worden ofzo, want dat zou willen betekenen dat iedereen me zou haten. Maar een paar extra superkrachten zijn wel altijd welkom, zo zou zo'n magisch schild van Captain America of een hamer van Thor ook wel welkom zijn. Daarnaast zou zo'n hoog technologisch pak ook wel leuk zijn. Eigenlijk zijn dat héél wat superkrachten bij elkaar. Dus de superkracht die ik graag zou hebben is zo'n krachtig pantser van Iron-man met misschien de combinatie met gewoon me zelf kunnen zijn.

Marvel

Welke talenten zijn voor jou een superkracht?

Deze vraag is echt voor mij op het lijf geschreven 🤣. Want mijn autisme zorgt ervoor dat ik redelijk hard wordt onderscheden van "het gewone", ook al heb ik maar een lichte versie. Maar door mijn autisme ben ik (te) erg perfectionistisch. Vooral dan in de zin van een "groot oog voor detail hebben". Maar dat is niet het enige. Ook is mijn oriëntatie vermogen heel goed; ik kan overal gemakkelijk de weg terugvinden; een kompas heb ik dus niet nodig, of misschien toch wel voor het geocachen. Maar als derde bekijk ik het leven volgens velen uit een andere zonnebril. Dat kan er dan weer voor zorgen dat ik met originele manieren kan afkomen om problemen op te lossen. Dat is dan misschien nog een van mijn grootste krachten naast "mezelf zijn".

Bij wie zou je in het superhelden-team willen zitten?

Net zoals iedereen zou ik ongetwijfeld graag met mijn vrienden in een superhelden-team zitten, want dat is gewoon de max. Maar het lijkt me ook wel wat om lid van de Avengers te worden; waar ik trouwens voor de grap eens voor gesolliciteerd heb. Maar dat was puur voor de fun, ik wist nu eenmaal ook dat die mailbox helemaal vol zit met mails. Maar het was gewoon een grapje (zoals ik er wel meer maak). Maar anyway, het lijkt me wel geweldig om samen met Spiderman, Hulk, Captain America en Iron-man schurken te verslaan. Alleen zou ik dan nog een kleine uitbreiding willen doen van de Avengers. Zo zou ik ook nog graag "Groot, het twijgje" willen toevoegen - samen met Deadpool aan de Avengers. Want zo hebben we ook nog het schattige van Groot en het tegendraadse van Deadpool.

Superguide 

Zou je anoniem superheld willen zijn of mag iedereen weten wie je bent?

Persoonlijk zou ik er liever voor kiezen om het geheim te houden, aangezien ik dan ook schurken heb als vijanden. Dat lijkt me gewoon het veiligste, anders zou ik zomaar eens aangevallen kunnen worden door een schurk - en daar sta ik niet om te springen. Maar anderzijds ben ik ook niet iemand die graag veel roem wilt, daarom dat een Spiderman ook wel goed op mij aansluit. Wat Spiderman doet is eigenlijk ideaal, gewoon de stadsheld zijn, meer niet - en gewoon wat fun maken met je superhelden krachten. Meer moet dat absoluut niet zijn.

Disneykamers

Welke gave wil je niet hebben als superheld?

Hele moeilijke vraag, maar ik zou beter de vraag kunnen ombuigen naar: "Welke superheld wil je niet zijn"? Dan pak ik ongetwijfeld de Hulk, want het zou nu eenmaal niet zo leuk zijn als ik mezelf niet in de hand zou hebben - en dat ik zomaar dingen kapot zou maken. Daarom wil ik absoluut niet de Hulk zijn. Maar daarnaast wil ik ook geen Thanos zijn die de wereld verwoest. Maar dat is dan weer meer een superschurk, dan praten we over nog eens een ander paar mouwen. Maar voor de rest lijken alle positieve krachten me wel heel erg leuk.

Wikipedia

Heb je ooit al gedroomd over superheld zijn?

Ja, daar is mijn antwoord overduidelijk "ja" op. Want ik droom er zelfs nu nog over. Ik noem me nu ook niet voor niets Auti-Man. Maar het verschil met nu - en vroeger is wel dat ik het nu wel weet te relativeren, wat vroeger niet altijd het geval was. Want toen kon ik in een dromerige wending tegen het plafond kruipen, omdat ik op dat moment het gevoel had dat ik Spiderman was. Dat zag er op dat moment wel raar uit - en nu ziet dat plafond er tot vandaag de dag nog altijd vreemd uit, dat komt ongetwijfeld door de vele voetafdrukken op het plafond. Maar ook had ik als kind nog andere dromen over superhelden, maar de krachten van die superhelden kon ik iets moeilijker nadoen tijdens het spelen.

Als je goed kijkt, dan zie je de voetafdruk op het plafond staan.

Ik hoop dat jullie mijn nieuwe concept op de blog leuk vinden en je mag altijd gebruik maken van deze tag.