vrijdag 31 juli 2020

Nu worden we pas echt eenzaam...

Ondertussen zijn er nieuwe maatregelen van kracht in mijn land en zelfs nog strengere in mijn provincie. Sinds een week geleden heb ik het gevoel dat ik opgesloten zit, het is vreselijk. In deze blog vertel ik er meer over.


Afgezonderd van de wereld

Een week geleden besloot de gouverneur om de bubbels te verkleinen, we zouden maar 10 mensen mogen zien per gezin in de plaats van 15 mensen per persoon. Ik snap helemaal dat het nodig was om snel nieuwe maatregelen af te kondigen, maar had het toch eerder gedaan. Er was al lang een stijging van de corona-cijfers. Als de veiligheidsraad beter naar de experten had geluisterd dan konden er minder zware maatregelen genomen worden, want dan konden er niet zoveel extra besmetten bijkomen. Ik verschoot enorm dat we nog maar 10 mensen per gezin mochten zien, ook mijn familie en vrienden verschoten enorm. Mijn broer keek al super lang uit naar een feestje met 2 van zijn vrienden met slapen, helaas gooide de beslissing van de gouverneur roet in het eten. We moesten uiteraard voorzichtig zijn voor wie we in onze bubbel op opnamen, want je hebt al snel meer als 10 mensen in je bubbel. Wij wisten al zeker dat we onze grootouders in onze bubbel wouden, dat bracht onze bubbel al op 4 mensen. Maar ook mijn broer wou nog een paar van zijn vrienden zien, mijn broer was niet de enigste. Ik, mijn mama en papa wouden ook nog graag een paar vrienden zien. Helaas is dat niet gemakkelijk als er nog maar 6 plaatsen over zijn en dan moet je nog hopen dat jouw vrienden ook jouw in hun bubbel willen, dat is nu eenmaal niet zo gemakkelijk want sommige van mijn vrienden hebben een grotere familie. Al gauw bleek dat ze het niet meer zagen zitten om af te spreken wegens corona-veiligheid.

Bol.com


Een emotionele beslissing...

Vorige week zaterdag had mijn broer al een tijdje afgesproken om een feestje te geven. Helaas moesten we bekijken of het nog wel veilig kon. Daar hadden we onze twijfels over, want het was tenslotte een slaapfeestje. We dachten er dagen over na of we het zouden kunnen doen, op de dag zelf (zaterdag) zei mijn mama: 'we kunnen het risico toch niet nemen dat zij of hun familie ziek worden'. Dus al gauw waren we aan het denken om het af te zeggen, daar was mijn 16 jarige broer niet blij mee. Hij was kwaad op alles en iedereen, hij bleef maar kwaad. Mijn moeder werd er steeds meer en meer verdrietig van om zijn plezier te moeten ontzeggen en omdat hij kwaad was. Ze vroeg hem of ze hem mocht knuffelen, dat mocht mijn mama niet. Daardoor werd het haar even veel te veel, ze ging naar boven en begon te huilen. Ze wou natuurlijk niet dat wij haar zo zagen, maar na een paar minuten ging ik toch even achterna naar boven. Ik moest haar gaan troosten, het kon niet anders. Ik legde mijn arm op haar schouder en ik zei dat het niet haar schuld was, maar dat ze niet anders kon door de corona. Ook vertelde ik haar dat het niet haar schuld was, maar dat het allemaal door die stomme corona komt. Al gauw kon ze toch troost vinden in mijn woorden, gelukkig. Ik moest er ook bijna van huilen, ik kan mijn moeder nu eenmaal niet ongelukkig aanzien. Dan hebben we toch maar besloten dat ze mochten afspreken maar dan wel zonder het slapen. Mijn broer was nog altijd kwaad, maar toch al wel minder als aan het begin.

Mijn broer is niet de enige bij wie het feestje dreigde te mislukken. Ook ik wilde graag een feestje geven, dat wilde ik nog graag doen voor mijn 18de verjaardag. Die ik nog altijd niet uitgebreid heb kunnen vieren met vrienden, dat vind ik jammer. Ik had allang de datum van 31 juli geprikt voor dat feest, maar ondertussen zijn de maatregelen nog eens strenger geworden. Ik stuurde de afgelopen week dat het wel kon doorgaan, maar een dag later zei ik dan weer: 'sorry, het is te gevaarlijk'. Zo bleef het maar doorgaan, maar ondertussen heb ik gezegd dat we het echt niet kunnen maken om het te laten doorgaan. Mijn vrienden voelden ook de ongerustheid van het feestje dat mogelijks in het water kon vallen. Ze hadden nog zo gezegd dat ze er naar uitkeken en ik keek er ook zo naar uit. Mijn vrienden begrepen wel dat het niet door kon gaan, maar ze waren toch hard bedroefd.


Colourful Rebel Blog


Nu worden we nog eens eenzamer... 

Na de beslissing van de gouverneur volgde er maandag een veiligheidsraad, de veiligheidsraad heeft bepaalde dingen nog strenger gemaakt. Zo werden die 10 mensen per gezin verzet naar 5 mensen per gezin en nog eens 10 die je met de nodige maatregelen buiten mocht zien. Dat is jammer genoeg niet het enigste, ook werd er besloten om mondmaskers in mijn provincie overal op straat te verplichten en ook werd er een avondklok ingevoerd. De café's moeten sluiten om 23:00 uur en je moet thuis zijn om 23:30 uur. Het is verschrikkelijk om te horen dat je je huis niet mag verlaten zonder masker en dat je gebonden bent aan een uur van thuiskomst, het is verschrikkelijk. Als ik de oprit verlaad voelt het alsof ik mij in oorlogsgebied begeef, al die maatregelen zijn zeer beangstigend en zeker het feit dat er misschien nog corona-golven zullen ontstaan. Vroeger dacht ik dat het heel erg was om met een mondmasker op te leven, maar nu is het ook gewoon realiteit in België. Ook heb ik intussen tijd mijn grootouders langs mijn vaderskant moeten vertellen dat ik niet meer zoveel kan langskomen door de huidige maatregelen en omdat ik ga werken. Dat was enorm moeilijk voor mij, gewoon het feit dat ik hun moest vertellen dat ze mij al zeker de volgende 4 weken bijna of niet gaan zien. Heel dit gebeuren is gewoon een van mijn grootste nachtmerries, de situatie word ook alleen maar erger. Elke dag komen er meer besmettingen bij en dan zullen er ook nog enorm veel doden volgen. Ik noem heel deze periode: 'oorlog tegen een onzichtbare vijand'. Maar het allerergste vind ik dat ik geen idéé heb van hoelang deze oorlog zal duren en of we ooit terug een normaal leven kunnen lijden.


De Morgen



Wie is schuldig?

De media en de politiek hebben al veel mensen de schuld gegeven van heel deze gebeurtenis, maar het valt me erg op dat er veel culturen worden geviseerd. Zo is de joodse, Marokkaanse, Chinese, Turkse gemeenschap geviseerd door de media en de politiek. Zoals ik in mijn vorige blog schreef vind ik dit echt niet kunnen, nog altijd blijf ik bij mijn standpunt dat het de schuld is van de mensen die het nodig vinden om nu op vakantie te gaan voor de lol. Dat vind ik echt schandalig dat je nu op vakantie moet gaan terwijl er mensen op sterven liggen, vaak zijn die mensen ook nog de genen die nog extra gaan viseren op al die gemeenschappen. Ik zou zo graag mensen er op aanspreken dat ze gewoon thuis moeten blijven, maar helaas ben ik daar niet bevoegd voor.

Paragnost Eddie


De laatste week was een erge week voor mij, maar ik ben er van overtuigd dat het ooit weer beter zal gaan. Maar we moeten gewoon braaf in ons kot blijven, misschien dat we zo eindelijk terug een vrolijk leven kunnen leiden waar veel kan en waar veel mag.


woensdag 22 juli 2020

Ze begrijpen het nog steeds niet ... (corona)

Ondertussen kregen we heel wat vrijheden van de regering, want tot enkele weken geleden daalde het aantallen besmettingen nog, niet hard, maar toch een beetje. Helaas begonnen de besmettingen weer te stijgen in België. De regering nam al snel maatregelen, maar zijn die maatregelen wel genoeg. Daar weet ik het antwoord niet op, maar ik ga wel een blog schrijven over mijn bevindingen bij de situatie.


2de golf

Al enkele weken zijn de cijfers betreft de stijging van het virus in mijn land aan het stijgen. Dat is wellicht ook de reden waarom de regering de verplichting van mondmaskers heeft ingevoegd op alle openbare plaatsen. Ik vind het zeer goed dat ze er eindelijk iets aan hebben gedaan, maar het besluit kwam te laat naar mijn mening. Ik snap dat de verplichting enkele maanden geleden nog niet realiseerbaar was, maar we hebben toch al wel enkele maanden geen schaarste meer. Dat komt uiteraard door de massaproductie wereldwijd, wereldwijd zijn ze zoveel maskers beginnen te maken manueel en industrieel dat de mensen er veel te veel binnen kregen. De mensen kregen maskers van de gemeente, provincie, van het land, werk ... . Kort gezegd we werden op een korte tijd overspoeld met maskers, we wisten zelfs niet meer wat we er mee moesten doen. Daarom gooide veel mensen de maskers weg, maar dat is niet de enige reden waarom mensen hun masker weggooide. Tegenwoordig worden de maskers veel te veel voor commerciële doeleinden gebruikt, ze lieten de maskers bedrukken met logo's en soms zelfs met effectieve reclame. Wie wil dat nu dragen als er een logo opstaat. Naar mijn mening hadden ze beter eerst de maskers verplicht en dan pas de maskers komen leveren in veel te grote hoeveelheden, dan hadden die maskers niet zomaar de vuilbak ingegaan. Ik vind het zeer straf dat ze de maskers nu hebben verplicht, enkele maanden geleden ontkende ze de werking van de maskers. Er werd letterlijk gezegd dat de maskers totaal niet helpen, terwijl ze dan weer iets later iedereen hadden opgeroepen om zelf maskers te maken. Maar ze zeiden toen dat de zelfgemaakte maskers niet echt volstonden, maar nu volstaan ze dan toch blijkbaar.


Cambio



Communicatie 

De regering is vaak dubbelzinnig over de beslissingen, maar met de corona werden de maatregelen echt niet goed aangekondigd. Er ontstonden overal gaatjes in de corona-wet, zo mag je elke week een bubbel van 15 mensen hebben. Maar bedoelen ze elke 7 dagen of gewoon letterlijk per week? Ik weet het niet meer, want eigenlijk zou je op zondag met 15 mensen kunnen afspreken en datzelfde zou je op maandag ook kunnen doen met opnieuw 15 andere mensen. Ook zeggen ze: 'oei oei oei, we moeten dringend vervroegd bij elkaar komen voor een veiligheidsraad'. Helaas weten we dan ook niet zoveel meer. Maar het allerergste vind ik dat ze zich bezig houden met abortus terwijl ze wel wat anders zouden kunnen doen. Ze zouden eigenlijk gewoon al eens moeten beginnen met het stoppen van al die ruzies en een coalitie vormen zo kunnen er dingen besproken worden die een mooi resultaat kunnen geven. Nog een laatste puntje van kritiek op de communicatie van de regering, zeg uitgebreid waar het opstaat en verwijs niet telkens naar de website. Dat zou de communicatie al direct enorm helpen.
HLN.be


De communicatie is niet enkel slecht door de regering, maar het zou ook kunnen dat de media gewoon alles verdraaid. Ik merk de laatste tijd dat de media (on)bewust rassen bekritiseerd, dat vind ik niet kunnen. Uiteindelijk ligt de schuld niet aan een bepaald ras, maar wel aan de beslissingen van de regering en aan de mensen die zich wel of niet aan de gemaakte afspraken houden. Ook ligt de oorzaak gegarandeerd aan de mensen die het nu de moment vinden om op vakantie te gaan. Dat is pas onverantwoord, de media zou beter vermelden: 'blijf voorlopig met de corona in je land'. Dat is al veel beter dan rassen te gaan bekritiseren, want een of meerdere rassen zijn niet de schuld van de opflakkering van het virus. Ik hoop gewoon zo hard dat de media gewoon eens gaat zeggen hoe het in werkelijkheid is, al dat opblazen, liegen en vervormen geeft ons een zeer vertekend beeld. Dat moet snel gedaan zijn, zo kan het niet langer meer...


Wat ik hoop...

Persoonlijk hoop ik dat alles terug in orde komt, maar ik vind dat ze het reizen even moeten verbieden. De mensen reizen allemaal naar toeristische plaatsen, dat zijn brandhaarden voor het virus. Ook hoop ik dat er snel een centrale regering komt, want de uiterste zijn te uiterst om goed overeen te komen. We hebben een beetje links nodig, maar ook een beetje rechts om goed te kunnen functioneren. Ik hoop eigenlijk ook dat ze bij de komende corona-golf de scholen niet gaan sluiten, dat was een zeer onverantwoordelijke beslissing. De kinderen en jongeren worden depressief van al dat thuis opgesloten zitten, doe er iets aan en laat de scholen kost wat kost open. Kinderen zijn blijkbaar toch niet zo vatbaar voor het virus, ze zouden zich veel beter kunnen voelen als ze gewoon naar het school mochten, al dan niet in bubbels.


Hetgeheimvangelukkigzijn.org



In deze blog heb ik heel wat kritiek neergeschreven, maar dat moest er gewoon even uit. Ik wil al zolang mijn kritiek met iemand delen. Dit wil niet zeggen dat ik vind dat de regering zijn werk niet heeft gedaan, uiteraard wel. Anders had de situatie misschien nog harder geëscaleerd, dus daarom even een dikke dank jullie wel aan de regering voor het land zo goed te besturen. Helaas gaat er niemand van de regering deze blog lezen of er ook maar iets van in overweging nemen, maar dat is uiteindelijk ook niet echt mijn bedoeling. Ik schrijf deze blog in de eerste plaats om mijn hard te luchten en om jullie mijn mening te geven.

dinsdag 14 juli 2020

"On the road"

bol.com | Lens verkeersleermiddelen - Theorie leren auto, P ...
Bol.com

Enkele blogs geleden schreef ik in mijn corona-blog over hoe ik studeerde voor mijn voorlopig rijbewijs. In deze blog zal ik me nog verder verdiepen in het hele "on the road verhaal". Ik schrijf in deze blog over de zelfstudie, maar ook over het effectieve leren rijden met de auto.


Zelfstudie

Sinds het begin van de corona-periode ben ik plots begonnen met leren voor een voorlopig rijbewijs. Ik leerde mij zelf al de theorie via de website: https://mijnrijbewijs.eu/. Ik begon bij hoofdstuk 1, later deed ik daar nog eens hoofdstuk 2 bij, na hoofdstuk 2 kwam hoofdstuk 3, ... . Ik leerde een hoofdstuk per dag, zo bleef ik verder doen tot ik ze allemaal had geleerd. Het duurde slechts 14 dagen voor ik alles van buiten kende, helaas was het omwille van corona nog niet mogelijk om je theoretische examen af te leggen. Dat was wel jammer, 'ach, dan maar terug hard voor school werken'. Ik werkte nog enkele weken intensief voor school tot ik hoorde dat het terug veilig was in de examencentrums, nadien maakte ik direct een afspraak voor over een weekje. Die week gebruikte ik dan maar om terug even al de leerstof terug vlot in mijn hoofd te krijgen, ook al haalde ik toen ook nog 46/50 voor de zelftest. Maar ik wou zeker zijn dat ik er doorging. Daarom bleef ik toch maar dat weekje oefenen, het duurde niet lang voor ik telkens terug 50/50 haalde. Het gevoel van 50/50 halen gaf me zelfvertrouwen en de overtuiging dat ik het examen zou kunnen afleggen. Ik telde gedurende elke dag van die week af tot ik eindelijk mijn examen mocht gaan doen. 



"Een paaltje meer of minder, dat kan toch geen kwaad! :)"

Tijdens de lange corona-periode had ik enorm veel tijd, daarom besloot mijn grootvader om met mij te gaan oefenen op een verlaten parking. De eerste keer toen we daar wouden oefenen was het starten zeer moeilijk, ik wist nog niet goed wat het koppeling-, gas en rempedaal was. Ik begon al vol te gassen zonder dat ik het koppelingspedaal ingedrukt hield, de auto begon al snel een hard geluid te maken en de motor viel direct stil. Mijn grootvader zei: 'je moet wel het koppelingspedaal indrukken, anders zal dat niet gaan'. Na heel wat keren de auto terug op te zetten lukte het opeens om te vertrekken, maar ik kon nog niet zo goed sturen. Mijn grootvader zat op zijn vingertoppen te bijten toen hij de gracht zag naderen, toen ik echt te dicht kwam riep hij: 'duw het koppelingspedaal in en ga op de rem staan!'. Ik deed direct wat hij me vroeg, ik gooide wel onmiddellijk mijn remmen toe. De auto kwam met een serieuze schok tot stilstand. Gelukkig kon mijn grootvader kalm blijven, hij leerde mij meteen hoe ik op een goede manier kon remmen en moest sturen. Het duurde helemaal niet lang voor ik al rondjes kon draaien op de parking. Toen ik redelijk vooruit kon rijden, moest ik al eens oefenen op het achteruit rijden. Dat was toch wel iets moeilijker en zeker omdat ik dat 100% op mijn spiegels moest leren. Alweer reed ik bijna de gracht in, maar ik kon deze keer de auto wel vlot tot stilstand krijgen. Het achteruit rijden koste een paar dagen rijden op de parking, eenmaal toen ik dat goed beheerste moest ik achteruit afdraaien. Ook dat begon al aardig te lukken, daarom daarna maar direct overgegaan tot het parkeren vooruit. Mijn grootvader legde me direct uit hoe ik in een ruime bocht moest gaan parkeren. De eerste keer reet ik er vlot in (met heel wat geluk), de tweede keer lukte het niet goed. Toen stond ik een beetje diagonaal geparkeerd op 2 vlakken om te parkeren, maar ook daar vond mijn grootvader iets op. Hij maakte enkele paaltjes zodat ik goed wist waar het vlak was waar ik moest parkeren. Als ik toen te hard de paaltjes naderde, dan moest ik achteruit om mij goed te zetten. Zo ging het parkeren steeds vlotter en vlotter, tot ik het altijd in een keertje kon doen. Daarna moest ik precies hetzelfde achteruit doen, ook dat lukte wel met het nodige oefenen en met de nodige paaltjes te raken. Ik reed zelf een keer over een paaltje zonder het te merken, hij sprong recht toen ik er af reed. Maar toen ook dat goed zat, was het tijd voor het allermoeilijkste: dubbel parkeren (in de lengte parkeren tussen 2 voertuigen). Ik merkte wel dat het moeilijk was om zo te parkeren, want je moest eigenlijk een s-bocht maken, de eerste keren botste ik veel op de paaltjes of ik stond schuin geparkeerd. Maar met hier en daar wat gevloek en veel oefening kwam ook dat tot een goed einde.

Gele paaltjes, de Minions van Vosselaar, liggen onder vuur ...
GvA

De grote dag

Eindelijk was het de grote dag, de dag dat ik mijn theoretische examen zou doen. Mijn grootvader kwam mij ophalen met de auto om zo naar het examencentrum te rijden. Hij was er heel vroeg bij, dus we kwamen ook wel snel aan bij het examen. Helaas moest ik nog wel gedurende een hele tijd wachten nadat ik mij had aangemeld bij een vrouw met een fluohesje aan de ingang. Het was dus nog even wachten in volle spanning, ik begon maar even een praatje te slaan met nog wat mede kandidaten voor het examen. Zo kon ik nog even aan iets anders denken, ook al overmeesterde de lust om het examen te doen. Door het praten ging het uur dat ik moest wachten toch nog redelijk voorbij. Na heel wat mensen te zien passeren met blije of droevige gezichten die het theoretische- of praktijkexamen hadden gedaan was het eindelijk aan mij. Ik smeerde nog snel even wat alcoholegel op mijn handen om mijn handen te ontsmetten en ik ging naar binnen. De mevrouw aan het onthaal vroeg mijn pass en ik betaalde de inkomprijs, nadien wees de mevrouw mij de examenkamer aan en gaf mij een nummer van een computer in het examenlokaal. Ik blies even zachtjes de lucht uit mijn longen en ik ging zitten voor de juiste computer. Ik zag een wit scherm voor me met een boodschap dat ik geduld moest hebben. Na eventjes wachten kreeg ik een menu op het scherm, ik had de keuze om al direct het examen te doen of wel kon ik nog oefenvragen doen. Ik besloot toch maar eens even om wat voorbereidende oefeningen te doen, ik zag meteen dat het redelijk vlot ging. Daarom maar direct na enkele oefeningetjes aan het echte examen begonnen. Het examen ging zeer vlot vooruit, ik had de 15 seconden na het voorlezen zelfs niet eens nodig om het antwoord te kunnen geven. Na een klein poosje was ik eindelijk klaar, de computer had nog wel even de tijd nodig om mijn scoren te berekenen. Maar toen dat berekent was: ging er plots een enorme druk van mijn schouders. Ik was er namelijk direct door zonder er lessen voor te moeten nemen. Ik verlate de ruimte en ging terug naar de balie, daar moest ik nog even een oogtest ondergaan en ook die behaalde ik vlot. Dan maar overgaan tot de overhandiging van het aanvraagdocument en pass. Ik liep dol gelukkig het examencentrum uit en probeerde nog even mijn emoties te verstoppen, maar toen ik mijn grootouders zag toen schreeuwde ik het van ver uit: 'yes, ik heb het gehaald, ik had ... op 50'. Ook mijn grootouders konden het uitschreeuwen van geluk. In de auto belde ik direct heel de familie af om het goede nieuws te kunnen vertellen, ze hadden allemaal het vertrouwen dat ik het zou halen. Maar ze waren gewoon nog even aan het afwachten. Ik vermelde ook al direct aan mijn vader via een sms dat hij al een paar binnenspiegels en L-stickers moest gaan halen, hij wou ze met plezier gaan halen. Later toen ik terug thuis was vertelde ik ook mijn beste vrienden dat ik er door was, zij waren ook allemaal blij in mijn plaats. Helaas gooide iets roet in het eten...


PPVDW: "Mam, kap met zeuren! Ik haal het examen vast wel." (+ 10 ...
One Hand in my Pocket


Helaas, pindakaas!

Na een hele tijd veel vreugde en blijdschap vond ik iets op de documenten waar ik nog geen rekening mee had gehouden. Er stond een lijst op van aandoeningen die je niet mag of gehad hebben, helaas heb ik er ooit een van gehad. Maar uiteindelijk ben ik al heel wat jaren geleden genezen verklaart van die aandoeningen. Daarom besloten we om de huisarts even te contacteren, we konden niet direct een afspraak maken. Maar we konden wel de documenten binnenbrengen, na nog eens een dikke week mocht ik eindelijk naar de dokter. Ik had een gesprek met hem over hoe mijn situatie nu is, hij vond dat er nu niet echt iets aan de hand was. Daarom maakte hij het in orde, zo kon ik toch nog rijden met de auto. We vulde de documenten zo snel mogelijk in, nadien bracht ik de documenten naar het gemeentehuis. Ze gaven me direct het goede nieuws dat het geen probleem zou zijn voor het voorlopig rijbewijs en dat ik het een paar dagen later zou mogen afhalen. Nu kon ik pas echt blij zijn, ik belde direct mijn mama om het te vertellen. Ja hoor, een paar dagen later mocht ik het inderdaad komen afhalen. Ik verlate het gemeentehuis met een smile die ik nog nooit eerder had, ik was gewoon dol gelukkig.

De voedingswaarde van pindakaas - aHealthylife.nl
aHealthylife


"The first time on the road"

Nadat ik mijn voorlopig rijbewijs kreeg was het direct tijd voor een rit in een rustige omgeving. Met mijn grootvader aan mijn zijde reed ik de eerste kilometers op de weg, het was zalig. Ik reed verschillende rondes ergens bij mij in de buurt, de eerste ronde reed ik zeer traag, de tweede dan weer iets sneller, ik bleef het opbouwen tot ik aan een normale snelheid kon rondrijden. Na mijn eerste rit had ik de smaak al goed te pakken, ik besloot al direct om met mijn grootvader eens een verdere rit te doen. De volgende dag was het al zover, we gingen een tour doen naar een winkel in een andere gemeente. We vertrokken bij mijn grootvader, daar gingen we een grote baan op. Dat was voor mij iets nieuws, want ik had alleen nog maar op een rustige weg en parking gereden. Heel erg zachtjes reed ik de grote baan op, maar natuurlijk moest het wat sneller allemaal gaan. Daarom zei mijn grootvader: "nu moet je direct al 50 km/h rijden". Ik luisterde goed naar mijn grootvader en ging al snel naar die snelheid, later toen ik uit de bebouwde kom ging reed ik 70 km/h in vierde versnelling. Ook dat was voor mij weer een helemaal nieuwe ervaring, maar ook mijn eerste kruispunt iets verder was ook een serieuze nieuwe ervaring. Het ging al direct vlot vooruit, het duurde niet lang voor we bij de winkel aankwamen. Eenmaal toen we daar aankwamen moest ik de auto voor de eerste keer tussen twee auto's parkeren, ook dat was even spannend. Maar met de nodige tijd verliep ook dat vlot. Na het winkelen reden we in een grote omweg terug naar mijn grootouders. Alweer besloten we om nog een verdere tour te doen, deze keer rede we helemaal tot bij een vriendin van mij die redelijk ver woont. Ook die rit was even aftasten van wat het zou geven, maar het viel erg goed mee, ik moest door verschillende dropcentrums rijden. Dat ging toch al behoorlijk vlot, ook durfde ik al beter gas te geven. Het verliep allemaal vlot, daarom gingen we de volgende dag maar eens een echte grote tour doen. Een tour van wel 80 km, die ik aan een goede snelheid reed. Maar ik was wel 1 keer stilgevallen, daar verschoot ik toch wel even van. Maar niks gebeurd, ik reed gewoon rustig verder. Ondertussen heb ik nog veel meer met de auto gaan rijden, het is nu namelijk een routine geworden om elke dag een grote tour met de auto te rijden. Want het is nu eenmaal de beste manier om het te leren en het is gewoon een top gevoel om met de auto te rijden. 


How to improve road safety with the power of AI and Telematics ...
Sparkbit

Zo was de corona-periode toch nog voor iets goed, want zo had ik ruim de tijd om te oefenen op de theorie en de praktijk van  het autorijden. Het autorijden is iets wat mij een beetje zenuwachtig maakte, maar nu is het autorijden een soort van ontspanning of een hobby zelf. Het is ronduit geweldig, daarom ben ik ook zo blij dat alles goed kwam.

vrijdag 10 juli 2020

Ren voor je leven!

Zoals ik in een van de vorige blogs had verteld besteed ik tegenwoordig veel tijd aan lopen. In deze blogpost ga ik het er iets ruimer over hebben, zodat jullie weten wat mijn motivaties en gevoelens erbij zijn.

Hoe begon het?

Door de saaie corona periode had ik heel weinig te doen, net zoals mijn mama. Mijn mama loopt anders met een vriendin van haar, maar ook dat kon niet wegens de corona dreiging. Daarom vroeg mijn mama of ik geen zin had om met haar te lopen, dat zag ik meteen zitten en ik zei onmiddellijk met grootse overtuiging: 'ja'. Toen het mooi weer was zei ik tegen mijn mama vertrekken we? Ze vond het direct goed, ze zei: 'zullen we een tour van 3 kilometer doen?' Dat vond ik een goed idéé om mee te starten, dus we vertrokken voor een rondje in het bos vlak voor de deur. We liepen tegen een matig tempo door het bos, genietend van de frisse lucht, de natuur en de rust. We vertelden hier en daar wat, maar in het algemeen waren we stil zodat we al die vogeltjes konden horen fluiten. Het was een prachtig concert van de vogels. We waren nog maar net vertrokken en we kwamen al terug, dat heb je nu eenmaal met een tour van 3 kilometer. Vlak voor we thuis aankwamen vroeg mijn mama of het vlot ging en of ik het leuk vond, ik kon met overtuiging zeggen dat ik er van genoot. Ook vertelde ze dat ze het geweldig vond, daarom besloten we dat we nog zouden gaan lopen. Alleen zouden we onze tour dan wat uitbreiden.

De smaak te pakken...

De tweede keer toen ik ging lopen was twee dagen later aangezien het niet goed is om elke dag te gaan lopen. Doen besloten om de fiets te pakken naar een verder bos dat groter en mooier is dan het eerste bos, eenmaal aangekomen begonnen we direct te stretchen. Zo wilden we kwetsuren voorkomen, want kwetsuren zijn nooit leuk. Na dat we heel hard hadden gestretcht was het tijd om aan de kortste looproute van het bos te beginnen, de route van 6 kilometer die werd aangegeven met paarse pijltjes. Zoals voordien was het weer zo zalig om de vogeltjes te zien fluiten en de rust te mogen ervaren. Maar deze keer zagen we nog meer in het bos, we zagen een ree met een jong reetje. Ze waren zich er niet van bewust dat we vlak langs hun liepen, want de wint stond zodanig dat de dieren ons niet konden ruiken. Het was prachtig om de dieren te zien huppelen en te zien grazen, alweer kregen we nog meer motivatie om te lopen. We liepen de hele tour en we spraken over de mooie verschijning die we zagen, het was ongelofelijk. De dieren blijven nog altijd ergens in mijn hoofd spoken. Eenmaal terug aan onze startplaats stretchte we ons weer en we besloten om de volgende keer toch nog een langere tour te doen.

De derde keer de schoenen van onder het stof gehaald...

Inmiddels was het tijd om de derde keer te gaan lopen, want het deed ons beiden zoveel deugt. We fietste weer eens terug naar dat zelfde bos om nog eens een tour te doen. We begonnen hetzelfde zoals vorige keren, eerst stretchen en dan lopen. Maar deze keer keken we tijdens het stretchen op een kaart die daar aan een soort van houten muur stond, daar was op te zien hoe we ongeveer zouden kunnen lopen. We besloten een stuk van de paarse tour te doen tot we bij de gele tour aankwamen, zo is het dan makkelijk om in te schatten hoe groot de tour ongeveer zou zijn. Eenmaal toen we besloten hadden welke tour we wouden doen, vertrokken we direct het bos in. Mijn mama gaf het tempo aan en ik liep zijdelings naast haar genietend van al dat moois in de vrije natuur, het was nog steeds ongelofelijk. Alweer zagen we wild in het bos, deze keer was het een haas. Hij stak de pad tegen een serieuze snelheid over, hij liep rakelings naast ons de pad over. Alweer hadden we iets om over te praten, we bleven er over praten tot we van het paarse pad op het gele pad moesten. We keken goed rond want we zagen eerst de gele pijl niet staan, gelukkig lied de gele pijl zich na een tijdje door mij zien. Dus we gingen het andere pad op tot we ergens halverwege de gele tour aankwamen, daar was de mogelijkheid om een lus van de gele tour af te snijden. Dat was uiteindelijk ook het plan, we liepen toen even snel een eeuwen oude dreef binnen om zo terug mooi op onze tour te komen. Na een tijdje kwamen we terug op het paarse pad, dat bleven we volgen tot we op de bestemming kwamen. Helaas was er een pijltje naar de verkeerde richting gedraaid, we volgde dat pijltje en we zagen al snel dat er iets niet klopte. We besloten om terug te lopen om te zien of het wel klopt en inderdaad het klopte niet. De pijl was gewoon random in het rond gedraaid, dan maar met extra meters verder onze tour afgemaakt. Aan het einde van de tour waren we moe, maar nog niet uitgeput. Daarom gingen we het voorlopig op die tour houden. We bleven deze tour doen tot mijn mama terug moest gaan werken, later deed ik de tour ook nog een paar keer.

Een kapotte schoen, daar is niks aan te doen...

Wat later toen ik alleen ging lopen hield mijn oude sportschoen het niet meer, de zool viel er halverwege de tour af. Helaas moest ik toen stoppen, dat vond ik wel jammer. Want het lopen was zo'n moment van rust en zaligheid, gelukkig kon ik de volgende dag met nog een paar sportschoenen het bos in. Zo kon ik toch nog gaan lopen, die schoenen ben ik tot voor kort blijven gebruiken. De laatste tijd draag ik een nieuw paar loopschoenen. Die loopschoenen maken het lopen nog veel eenvoudiger en op die manier zal ik ook zeker geen bleinen krijgen van het lopen.

Vordering lopen...

Na heel wat kilometers af te lopen ben ik de tour beginnen te vergroten, ik liep eerst de volledige gele en paarse tour die 11 kilometer was in totaal. Vervolgens heb ik nog een aansluiting gevonden op de groene tour die nog eens 1,5 kilometer telden. Het lopen ging zeer vlot en het ging zelfs nog beter en beter van het moment dat ik liedjes begon na te rappen en te zingen, zo voelde het lopen pas echt licht aan. Het lopen voelde door het zingen zo probleemloos aan dat ik dezelfde tour kon doen, alleen begon ik dan van thuis uit. Vanaf dat moment werd de tour 14 a 15 kilometer. Nu loop ik al enkele weken 2 keer per week de afstand van 14 a 15 kilometer en het blijft maar beter gaan, misschien dat ik later nog eens de tour groter moet maken en zeker als ik zoveel in het bos blijf rappen en zingen. Misschien denk je: 'vinden mensen het niet vreemd als je random rapt en zingt in het bos'? Daar is het antwoord 'ja' op. Het is natuurlijk niet helemaal normaal om zonder koptelefoon of oortjes in het bos te gaan rappen of zingen, daarom krijg ik ook vreemde blikken toegeworpen van mensen. Wat mij uiteindelijk ook helemaal niet verbaasd, het zal altijd vreemd zijn als iemand uit het niets in een bos begint te rappen of te zingen. 😛

Kort gezegd het lopen helpt mij om even heel de corona-toestand te vergeten en om mij te ontspannen. Maar het bied ook gewoon een zee van rust, maar is ook gewoon puur genieten om vogels te horen fluiten en wild te zien. Uiteindelijk was het vooral bedoeld om niet te veel corona-kilo's op te bouwen en voor mijn conditie een beetje op pijl te houden. Maar alles wat je er extra mee door neemt als voordeel is alleen maar goed.

woensdag 1 juli 2020

"Zijn datingsites niet wanhopig?"

Zijn datingsites wanhopig, het antwoord op die vraag is: 'ja'. In deze blog ga ik het hebben over mijn online en gewoon datinggedrag. Persoonlijk denk ik dat dit misschien wel de leukste blog zal zijn die ik ooit schreef. Dus lezen maar als je wilt lachen met de onhandigheid van een ander of als je zelfs wil daten of gewoon geïnteresseerd bent in het online dating leven van iemand anders. In deze blog kan je verhalen over alles horen wat te maken heeft met daten.


Wat is mijn mening over daten?

Voor ik begon met daten vond ik daten iets wat ik absoluut wou doen, helaas had ik niemand echt in mijn omgeving waar ik mee zou willen daten. Ik vond het heel jammer, want ik wou al zolang het gevoel van liefde en genot voelen. Ik dacht in mijzelf je zult ooit wel eens iemand tegen het lijf lopen, helaas is dat niet zo eenvoudig als het lijkt. Mijn vriendengroep was op dat moment bezig met allerlei dating-app's, ik moest er aan het begin niks van weten. Tot mijn vrienden leuk via een van de zovele app's begonnen te sturen met elkaar voor de lol, toen dacht ik: 'ik doe ook mee'. Want ik vond het eerst zeer wanhopig om uren op zo'n applicatie te zitten. Naar gelang de tijd ben ik meer beginnen te beseffen dat dat voor mij nog niet zo slecht is. Maar of het helpt, dat is dan weer andere koek.


RTL Nieuws


Hoe begon het?

Op de leeftijd van 15 jaar merkte ik dat bijna al mijn vrienden er al mee bezigwaren, ik was tot dan van mening dat het gewoon wanhopig is. Toen mijn vrienden met elkaar begonnen te chatten via datingsites ben ik ook maar begonnen, want het is niet leuk om achter te blijven. Dus ik maakte m'n eerste dating account op de app 'Yubo', dat is een app voor jongeren tussen de 12 en de 25 jaar. Na even te swipen had ik de smaak aardig te pakken, ik swipte en ik swipte en zonder dat ik het wist was ik eraan begonnen.


Gids voor het Zuiden


Yubo

Zoals je in de vorige alinea kon lezen was mijn eerste dating-app 'Yubo'. Voor mij als 15 jarig kind leek het alsof ik het warme water had uitgevonden, helaas bleek dat later anders te zijn. Ik plaatste meteen een paar foto's van spontane momenten en begon mensen te liken. Een like wou eigenlijk zeggen dat je die persoon wel leuk vind, dus ik likte en ik likte, maar na een week als een zot te liken had ik heel België beoordeeld. Jammer, maar helaas. Gelukkig had ik wel al een paar leuke conversaties die ik met de stomste openingszinnen had uitgelokt, openingszinnen zoals: 'Ben jij de zon'? Al zeg ik het zelf, ik was creatief in het gebruik van openingszinnen die ik zelf verzon, maar die direct al wel cliché klonken. Ook gebruikte ik Yubo al als een soort Whatsapp voor mijn vrienden. We vertelde over van alles en nog wat en we verzonnen ook massaal veel uitdagingen voor elkaar. Zo moest ik zo snel mogelijk een telefoonnummer van een meisje fixen, ik had er welgeteld 1 dag voor nodig. "Wat je toch met een stomme openingszin kunt bereiken".  Mijn bedoeling van het hele Yubo-gebeuren was om vrienden te maken, met misschien als resultaat een lief. Ik was dus gewoon mijzelf op de app, dat deed ik door grapjes te maken en door te plagen. Dat vonden de meeste meisjes wel leuk, zo leuk zelfs dat ze mij direct hun snap gaven. Natuurlijk maakte ik ook gebruik van de snaps die ik kreeg, ik stuurde er per direct naar. Het verbaasde mij telkens dat er zoveel mensen op een redelijke afstand van mij woonde, want toen voor kort kende ik de app zelfs nog niet. Na de eerste week ontdekte ik toen dat zo'n apps er alleen op uit zijn om geld te verdienen, toch bleef ik de app nog even gebruiken. Maar helaas was ik al wel verkeerde dingen tegengekomen op de app, daarom na een tijdje besloten om er mee te stoppen. Ik had nu eenmaal toch al een grote lijst met leuke meisjes die ik via Yubo leerde kennen, met sommige van hun stuur ik zelfs nu nog.

AppWereld


Snapchat

Ook de applicatie 'snapchat' gebruikte ik om een match te vinden. Via die app boekte ik meer resultaat als Yubo, ook al zorgde Yubo er ook wel een beetje voor dat ik haar leerde kennen.
Ik was namelijk met iemand aan het sturen die ik van Yubo kende, ik stuurde er weken mee aan een stuk tot ze op vakantie was. Toen ze op vakantie was lied ze haar streaks (dagen na elkaar contact) overpakken door haar beste vriendin, dat kwam mij goed uit. Haar vriendin was toevallig nog leuker als zij, dus we begonnen te praten over bijna alles. Het duurde slechts 5 minuten voor ze aan mij vroeg om me toe te voegen op snapchat, natuurlijk kon ik niet anders dan volmondig: 'ja' te zeggen. Die avond streek voorbij door de zeer leuke conversaties met haar, helaas was haar beste vriendin daar iets minder blij mee. Zij kwam direct online en begon kwaad op haar en op mij te zijn, ze bleef maar kwaad op mij en op haar gedurende weken. Maar dat kon ons niet meer zoveel schelen, we bleven toch sowieso met elkaar sturen en later zelfs facetimen. Onze vriendschap bleef maar groeien en groeien. Op een gegeven moment heb ik zelf met haar afgesproken in een pretpark. We maakte er een leuke dag van en konden over alles praten. Helaas hebben nog geen nieuwe datum kunnen prikken om nog eens af te spreken, maar we blijven wel elke dag nog sturen met elkaar als bff's. Maar we zijn er wel zeker van dat we op een zekere dag nog eens zullen afspreken om nog wat bij te babbelen, want de conversaties met haar zijn enorm leuk.

Frankwatching


F3

F3 was een applicatie zoals Yubo, alleen kon je met die app anonieme vragen aan elkaar stellen. Die app was ook wel leuk om dingen op je verhaal te plaatsen op snapchat. Bij deze app was dating helemaal niet de prioriteit, dus ik gebruikte het er ook niet voor. Gedurende een hele tijd kreeg ik vragen toegestuurd van mensen, dat was wel leuk en mysterieus. Via die app leek het wel of de meisjes met mij wouden flirten in plaats van andersom, als ik eerlijk ben vond ik dat niet zo erg. Maar net zoals alle leuke app's moest je ook voor deze app betalen voor meer mogelijkheden, daarom heb ik mijzelf gedurende 1 maand een abonnement cadeau gedaan. Helaas bleek dat ik niet meer mogelijkheden had op de app, daarom na 3 weken met een abonnement het account en het abonnement stopgezet. Want uiteindelijk waren de mogelijkheden van de app ongeacht een abonnement of niet toch hetzelfde, daarom was de verstandigste beslissing om de app maar weg te gooien. Met de mensen waar ik een goeie band mee had bleef ik communiceren via andere kanalen, want ik had geen zin om al mijn vriendschappen weg te gooien. Na F3 had ik even genoeg van al die app's, daarom een tijdje niet meer bezig geweest met zulke app's.


Google Play


Badoo

Na een hele tijd terug besloten om met dating-app's te beginnen, ik voelde me gewoon te eenzaam soms. Natuurlijk had ik niet echt meer een idéé van wat ik moest downloaden, daarom ging ik maar eens op onderzoek tussen de velen 'echte' dating-app's. Ik bezocht veel pagina's met beoordelingen over dating-app's en ik keek er video's over op YouTube, na heel wat gesurf leek Badoo wel de beste applicatie voor mij. Daarom ben ik direct in de commentaren van de store gaan lezen, daar zag ik een heleboel verdeelde meningen staan, maar uiteindelijk is dat precies wel normaal bij zulke app's. Direct na het downloaden maakte ik direct een account en kon direct beginnen met het swipen. Toen ik net nieuw was duurde het slechts enkele seconden voor mijn profiel gelikt werd, na een tijdje ondervond ik dat de app gewoon zelf valse berichten stuurt. Echter was ik helemaal door niemand gelikt. Ook waren na een paar swipes mijn swipes op, ook al zij de app dat je onbeperkt kon swipen. Helaas waren dat ook leugens, ook negerde de mensen mij vaak of de app gaf je berichten niet door aan de leden naar waar je een berichtje stuurde. Toen ik het bijna wou opgeven werd ik gecontacteerd door een aardig meisje dat maar 10 kilometer uit mijn buurt woonde, we begonnen direct diepgaande gesprekken over koetjes en kalfjes te voeren. We kregen echt een super goede band en we wisselde elkaars telefoonnummers uit, zo konden we goed contact met elkaar houden zonder dat de app plots valse meldingen geeft. Na heel wat gesprekken vonden we dat het tijd werd voor een date waar we allebei helemaal achter stonden, maar dat moest toch nog even wachten omwille van de corona dreiging. Ondertussen hebben we al een leuke date gehad, na een tijdje wel ondervonden dat we uitgepraat waren. Eigenlijk vooral zij, ik had eigenlijk nog heel erg veel te vertellen. "Ach jammer maar helaas".


AppWereld


Mijn allereerste date

Mijn allereerste date was eigenlijk niet een echte date, want ik had tegen het meisje dat ik via snapchat leerde kennen al gezegd dat ik onze relatie echt alleen maar vriendschappelijk zie. Zij voelde iets meer als mij, ik vond het jammer dat ik haar moest zeggen dat ik het alleen maar vriendschappelijk zag. Ik had haar op een uiterst beleefde manier gezegd dat onze vriendschap veel meer voor mij betekende als een relatie, wat ik ook echt voor de volledige 100% meende. Ik was heel opgelucht dat we ons als heel goede vrienden konden amuseren in een pretpark en op de chat.

Toen ik na maanden chatten met haar had afgesproken op de parking van een pretpark was ik heel zenuwachtig, ik vreesde continu dat ze misschien niet zou opdagen. Gelukkig deed ze dat wel, al direct ging er een hele druk van mijn schouders af. Maar ze was niet alleen zoals afgesproken, we hadden beide afgesproken met elkaar dat we dan met heel haar gezin zouden gaan. Ook dat gebeurde, het was heel grappig om al direct haar hele familie te zien. Ze had een fantastische familie, ik vond iedereen van haar familie stuk voor stuk fijne mensen. Ze was er met haar zusje, haar broer en ouders. Toen ik haar zag aankomen moest ik direct lachen, want ik herkende haar direct. Ze was nog mooier als via de chat en met haar familie klikte het ook al direct. We waren heel heel goed op tijd, zo goed op tijd dat zelfs het pretpark nog niet open was. We konden dus nog een heel erg lang gesprek houden voor we met alle snelheid naar de andere kant van het pretpark vlogen om als eerste in een attractie te zitten. Het was fantastische, haar zusje wou altijd met haar in een attractie. Daarom moest ik in sommige attracties met haar broer gaan zitten, dat vond ik ook niet erg. Want ik ben namelijk ook heel erg goed bevriend geraakt met haar broer, het was echter wel een grappig zicht. Zo stond ik op die manier soms ook op de foto in de attractie. De dag vloog voorbij en aan het einde van de dag gaf ik haar nog een dikke knuffel en zei ik dat ik mij rot geamuseerd had. Ook gaf ik haar familie nog een hand en zei: 'tot de volgende keer'.


Versiercoach.nl


Mijn Badoo date

Mijn tweede date verliep niet helemaal volgens plan, mijn date kwam al direct een halfuurtje te laat en ik kon haar niet contacteren. Net zoals de vorige keer had ik de schrik dat ze niet zou komen, gelukkig belde ze me iets later terug om te zeggen dat ze moest overwerken. Dat begreep ik wel want ze werkte bijna dag en nacht in een bakkerij. Toen ze eenmaal aankwam gefietst wou ik haar direct knuffelen, zo rap zelf dat ze nog niet de tijd had om van haar fiets te stappen. Ze knuffelde direct terug en was ook heel erg blij om mij te zien. We gingen direct wandelen in het park en aan een rivier, ik begon het gesprek want zij was nog een beetje verlegen (ik ook). Het duurde niet lang voor we een deftig gesprek hadden en voor we beiden open konden bloeien. Alles kwam tijdens onze date ter spraken, van haar werk tot kinderen en dergelijken. Helaas dat we allebei geen personen zijn die spontaan gemakkelijk vinden, daarom moest ik haar voor elk contact toestemming vragen. Eerlijk gezegd durfde ik ook niet zo goed te vragen of ik haar hand mocht vasthouden en haar mocht knuffelen, maar met een beetje moet dat ik ver moest gaan zoeken lukte het wel. Helaas is het niet echt verder gekomen als handjes geven en knuffelen, maar uiteindelijk is lichamelijk contact voor mij ook niet het belangrijkste. Daarom maar gewoon gezellig gepraat en een koekje op een bank gegeten en even gaan schommelen in een grote schommel in het park, je moest ons eens zien. Net twee kinderen. Ze vroeg me in de schommel of ik kinderen wou, ik zei later dat ik dat misschien zou willen. Maar ik merkte al rap dat zij toch liever al direct kinderen zou hebben, maar het bleef gezellig tot dat het enorm ging regenen. Na de regen zijn we toch maar beide naar huis gefietst en we wouden toen beide precies toch nog eens afspreken of dat dacht ik toch. Want toen ik eenmaal thuis was, verliep het gesprek toch niet meer zoals voor de date. Persoonlijk vind ik het jammer dat het zo is gelopen want ik geloofde helemaal in een relatie met haar. Maar langs de andere kant was het weer een goeie levenservaring, ik kan er alleen maar uit leren.


ELLE Belgique


First dates

Onlangs keek ik met mijn ouders het programma: 'First dates'. Tijdens dat programma zei mijn vader om te zwansen dat ik mij moest inschrijven, ik zij toen: 'oké'. Maar mijn vader was even afgeleid en hoorde dat niet, dus ik schreef mij wel degelijk in. Ik vulde een lijst online in met super veel vragen die ik allemaal zo eerlijk mogelijk had beantwoordt, na een paar dagen kreeg ik reactie op mijn inschrijving dat ze iemand leuk voor mij hadden gevonden. Ik zei het tegen mijn ouder dat ik mij had ingeschreven voor 'First dates' en die werden helemaal gek toen ze hoorden dat ik dat echt had gedaan, daarom schreef ik mij per direct uit. M'n ouders snapte niet waarom ik het deed, ik zei toen: 'papa had gezegd dat ik mij moest inschrijven'. Toen zei mijn papa dat het maar om te lachen was, want die dacht dat ik dat nooit echt zou doen. Aan zo'n situaties merk ik eigenlijk vooral dat ik autisme heb.

Showbizzsite


Na heel wat geswipe en gesurf ben ik nog altijd single, dat vind ik niet zo heel erg. Want uiteindelijk heb ik zo wel veel tijd voor mijn hobby's, school en voor met de auto te rijden. Maar om eerlijk te zijn zou ik toch wel iemand willen waar ik mijn leven mee kan delen en waar ik mee kan lachen tijdens goede dagen en waar ik terecht kan bij slechte dagen. 'Ach ja, dan nog maar even single pringle zijn'.