Nu worden we pas echt eenzaam...

Ondertussen zijn er nieuwe maatregelen van kracht in mijn land en zelfs nog strengere in mijn provincie. Sinds een week geleden heb ik het gevoel dat ik opgesloten zit, het is vreselijk. In deze blog vertel ik er meer over.

Afgezonderd van de wereld

Een week geleden besloot de gouverneur om de bubbels te verkleinen, we zouden maar 10 mensen mogen zien per gezin in de plaats van 15 mensen per persoon. Ik snap helemaal dat het nodig was om snel nieuwe maatregelen af te kondigen, maar had het toch eerder gedaan. Er was al lang een stijging van de corona-cijfers. Als de veiligheidsraad beter naar de experten had geluisterd dan konden er minder zware maatregelen genomen worden, want dan konden er niet zoveel extra besmetten bijkomen. Ik verschoot enorm dat we nog maar 10 mensen per gezin mochten zien, ook mijn familie en vrienden verschoten enorm. Mijn broer keek al super lang uit naar een feestje met 2 van zijn vrienden met slapen, helaas gooide de beslissing van de gouverneur roet in het eten. We moesten uiteraard voorzichtig zijn voor wie we in onze bubbel op opnamen, want je hebt al snel meer als 10 mensen in je bubbel. Wij wisten al zeker dat we onze grootouders in onze bubbel wouden, dat bracht onze bubbel al op 4 mensen. Maar ook mijn broer wou nog een paar van zijn vrienden zien, mijn broer was niet de enigste. Ik, mijn mama en papa wouden ook nog graag een paar vrienden zien. Helaas is dat niet gemakkelijk als er nog maar 6 plaatsen over zijn en dan moet je nog hopen dat jouw vrienden ook jouw in hun bubbel willen, dat is nu eenmaal niet zo gemakkelijk want sommige van mijn vrienden hebben een grotere familie. Al gauw bleek dat ze het niet meer zagen zitten om af te spreken wegens corona-veiligheid.

Bol.com

Een emotionele beslissing...

Vorige week zaterdag had mijn broer al een tijdje afgesproken om een feestje te geven. Helaas moesten we bekijken of het nog wel veilig kon. Daar hadden we onze twijfels over, want het was tenslotte een slaapfeestje. We dachten er dagen over na of we het zouden kunnen doen, op de dag zelf (zaterdag) zei mijn mama: 'we kunnen het risico toch niet nemen dat zij of hun familie ziek worden'. Dus al gauw waren we aan het denken om het af te zeggen, daar was mijn 16 jarige broer niet blij mee. Hij was kwaad op alles en iedereen, hij bleef maar kwaad. Mijn moeder werd er steeds meer en meer verdrietig van om zijn plezier te moeten ontzeggen en omdat hij kwaad was. Ze vroeg hem of ze hem mocht knuffelen, dat mocht mijn mama niet. Daardoor werd het haar even veel te veel, ze ging naar boven en begon te huilen. Ze wou natuurlijk niet dat wij haar zo zagen, maar na een paar minuten ging ik toch even achterna naar boven. Ik moest haar gaan troosten, het kon niet anders. Ik legde mijn arm op haar schouder en ik zei dat het niet haar schuld was, maar dat ze niet anders kon door de corona. Ook vertelde ik haar dat het niet haar schuld was, maar dat het allemaal door die stomme corona komt. Al gauw kon ze toch troost vinden in mijn woorden, gelukkig. Ik moest er ook bijna van huilen, ik kan mijn moeder nu eenmaal niet ongelukkig aanzien. Dan hebben we toch maar besloten dat ze mochten afspreken maar dan wel zonder het slapen. Mijn broer was nog altijd kwaad, maar toch al wel minder als aan het begin.

Mijn broer is niet de enige bij wie het feestje dreigde te mislukken. Ook ik wilde graag een feestje geven, dat wilde ik nog graag doen voor mijn 18de verjaardag. Die ik nog altijd niet uitgebreid heb kunnen vieren met vrienden, dat vind ik jammer. Ik had allang de datum van 31 juli geprikt voor dat feest, maar ondertussen zijn de maatregelen nog eens strenger geworden. Ik stuurde de afgelopen week dat het wel kon doorgaan, maar een dag later zei ik dan weer: 'sorry, het is te gevaarlijk'. Zo bleef het maar doorgaan, maar ondertussen heb ik gezegd dat we het echt niet kunnen maken om het te laten doorgaan. Mijn vrienden voelden ook de ongerustheid van het feestje dat mogelijks in het water kon vallen. Ze hadden nog zo gezegd dat ze er naar uitkeken en ik keek er ook zo naar uit. Mijn vrienden begrepen wel dat het niet door kon gaan, maar ze waren toch hard bedroefd.

Colourful Rebel Blog

Nu worden we nog eens eenzamer... 

Na de beslissing van de gouverneur volgde er maandag een veiligheidsraad, de veiligheidsraad heeft bepaalde dingen nog strenger gemaakt. Zo werden die 10 mensen per gezin verzet naar 5 mensen per gezin en nog eens 10 die je met de nodige maatregelen buiten mocht zien. Dat is jammer genoeg niet het enigste, ook werd er besloten om mondmaskers in mijn provincie overal op straat te verplichten en ook werd er een avondklok ingevoerd. De café's moeten sluiten om 23:00 uur en je moet thuis zijn om 23:30 uur. Het is verschrikkelijk om te horen dat je je huis niet mag verlaten zonder masker en dat je gebonden bent aan een uur van thuiskomst, het is verschrikkelijk. Als ik de oprit verlaad voelt het alsof ik mij in oorlogsgebied begeef, al die maatregelen zijn zeer beangstigend en zeker het feit dat er misschien nog corona-golven zullen ontstaan. Vroeger dacht ik dat het heel erg was om met een mondmasker op te leven, maar nu is het ook gewoon realiteit in België. Ook heb ik intussen tijd mijn grootouders langs mijn vaderskant moeten vertellen dat ik niet meer zoveel kan langskomen door de huidige maatregelen en omdat ik ga werken. Dat was enorm moeilijk voor mij, gewoon het feit dat ik hun moest vertellen dat ze mij al zeker de volgende 4 weken bijna of niet gaan zien. Heel dit gebeuren is gewoon een van mijn grootste nachtmerries, de situatie word ook alleen maar erger. Elke dag komen er meer besmettingen bij en dan zullen er ook nog enorm veel doden volgen. Ik noem heel deze periode: 'oorlog tegen een onzichtbare vijand'. Maar het allerergste vind ik dat ik geen idéé heb van hoelang deze oorlog zal duren en of we ooit terug een normaal leven kunnen lijden.

De Morgen

Wie is schuldig?

De media en de politiek hebben al veel mensen de schuld gegeven van heel deze gebeurtenis, maar het valt me erg op dat er veel culturen worden geviseerd. Zo is de joodse, Marokkaanse, Chinese, Turkse gemeenschap geviseerd door de media en de politiek. Zoals ik in mijn vorige blog schreef vind ik dit echt niet kunnen, nog altijd blijf ik bij mijn standpunt dat het de schuld is van de mensen die het nodig vinden om nu op vakantie te gaan voor de lol. Dat vind ik echt schandalig dat je nu op vakantie moet gaan terwijl er mensen op sterven liggen, vaak zijn die mensen ook nog de genen die nog extra gaan viseren op al die gemeenschappen. Ik zou zo graag mensen er op aanspreken dat ze gewoon thuis moeten blijven, maar helaas ben ik daar niet bevoegd voor.

Paragnost Eddie

De laatste week was een erge week voor mij, maar ik ben er van overtuigd dat het ooit weer beter zal gaan. Maar we moeten gewoon braaf in ons kot blijven, misschien dat we zo eindelijk terug een vrolijk leven kunnen leiden waar veel kan en waar veel mag.