Hoe begon het?
Door de saaie corona periode had ik heel weinig te doen, net zoals mijn mama. Mijn mama loopt anders met een vriendin van haar, maar ook dat kon niet wegens de corona dreiging. Daarom vroeg mijn mama of ik geen zin had om met haar te lopen, dat zag ik meteen zitten en ik zei onmiddellijk met grootse overtuiging: 'ja'. Toen het mooi weer was zei ik tegen mijn mama vertrekken we? Ze vond het direct goed, ze zei: 'zullen we een tour van 3 kilometer doen?' Dat vond ik een goed idéé om mee te starten, dus we vertrokken voor een rondje in het bos vlak voor de deur. We liepen tegen een matig tempo door het bos, genietend van de frisse lucht, de natuur en de rust. We vertelden hier en daar wat, maar in het algemeen waren we stil zodat we al die vogeltjes konden horen fluiten. Het was een prachtig concert van de vogels. We waren nog maar net vertrokken en we kwamen al terug, dat heb je nu eenmaal met een tour van 3 kilometer. Vlak voor we thuis aankwamen vroeg mijn mama of het vlot ging en of ik het leuk vond, ik kon met overtuiging zeggen dat ik er van genoot. Ook vertelde ze dat ze het geweldig vond, daarom besloten we dat we nog zouden gaan lopen. Alleen zouden we onze tour dan wat uitbreiden.
De smaak te pakken...
De tweede keer toen ik ging lopen was twee dagen later aangezien het niet goed is om elke dag te gaan lopen. Doen besloten om de fiets te pakken naar een verder bos dat groter en mooier is dan het eerste bos, eenmaal aangekomen begonnen we direct te stretchen. Zo wilden we kwetsuren voorkomen, want kwetsuren zijn nooit leuk. Na dat we heel hard hadden gestretcht was het tijd om aan de kortste looproute van het bos te beginnen, de route van 6 kilometer die werd aangegeven met paarse pijltjes. Zoals voordien was het weer zo zalig om de vogeltjes te zien fluiten en de rust te mogen ervaren. Maar deze keer zagen we nog meer in het bos, we zagen een ree met een jong reetje. Ze waren zich er niet van bewust dat we vlak langs hun liepen, want de wint stond zodanig dat de dieren ons niet konden ruiken. Het was prachtig om de dieren te zien huppelen en te zien grazen, alweer kregen we nog meer motivatie om te lopen. We liepen de hele tour en we spraken over de mooie verschijning die we zagen, het was ongelofelijk. De dieren blijven nog altijd ergens in mijn hoofd spoken. Eenmaal terug aan onze startplaats stretchte we ons weer en we besloten om de volgende keer toch nog een langere tour te doen.
De derde keer de schoenen van onder het stof gehaald...
Inmiddels was het tijd om de derde keer te gaan lopen, want het deed ons beiden zoveel deugt. We fietste weer eens terug naar dat zelfde bos om nog eens een tour te doen. We begonnen hetzelfde zoals vorige keren, eerst stretchen en dan lopen. Maar deze keer keken we tijdens het stretchen op een kaart die daar aan een soort van houten muur stond, daar was op te zien hoe we ongeveer zouden kunnen lopen. We besloten een stuk van de paarse tour te doen tot we bij de gele tour aankwamen, zo is het dan makkelijk om in te schatten hoe groot de tour ongeveer zou zijn. Eenmaal toen we besloten hadden welke tour we wouden doen, vertrokken we direct het bos in. Mijn mama gaf het tempo aan en ik liep zijdelings naast haar genietend van al dat moois in de vrije natuur, het was nog steeds ongelofelijk. Alweer zagen we wild in het bos, deze keer was het een haas. Hij stak de pad tegen een serieuze snelheid over, hij liep rakelings naast ons de pad over. Alweer hadden we iets om over te praten, we bleven er over praten tot we van het paarse pad op het gele pad moesten. We keken goed rond want we zagen eerst de gele pijl niet staan, gelukkig lied de gele pijl zich na een tijdje door mij zien. Dus we gingen het andere pad op tot we ergens halverwege de gele tour aankwamen, daar was de mogelijkheid om een lus van de gele tour af te snijden. Dat was uiteindelijk ook het plan, we liepen toen even snel een eeuwen oude dreef binnen om zo terug mooi op onze tour te komen. Na een tijdje kwamen we terug op het paarse pad, dat bleven we volgen tot we op de bestemming kwamen. Helaas was er een pijltje naar de verkeerde richting gedraaid, we volgde dat pijltje en we zagen al snel dat er iets niet klopte. We besloten om terug te lopen om te zien of het wel klopt en inderdaad het klopte niet. De pijl was gewoon random in het rond gedraaid, dan maar met extra meters verder onze tour afgemaakt. Aan het einde van de tour waren we moe, maar nog niet uitgeput. Daarom gingen we het voorlopig op die tour houden. We bleven deze tour doen tot mijn mama terug moest gaan werken, later deed ik de tour ook nog een paar keer.
Een kapotte schoen, daar is niks aan te doen...
Wat later toen ik alleen ging lopen hield mijn oude sportschoen het niet meer, de zool viel er halverwege de tour af. Helaas moest ik toen stoppen, dat vond ik wel jammer. Want het lopen was zo'n moment van rust en zaligheid, gelukkig kon ik de volgende dag met nog een paar sportschoenen het bos in. Zo kon ik toch nog gaan lopen, die schoenen ben ik tot voor kort blijven gebruiken. De laatste tijd draag ik een nieuw paar loopschoenen. Die loopschoenen maken het lopen nog veel eenvoudiger en op die manier zal ik ook zeker geen bleinen krijgen van het lopen.
Vordering lopen...
Na heel wat kilometers af te lopen ben ik de tour beginnen te vergroten, ik liep eerst de volledige gele en paarse tour die 11 kilometer was in totaal. Vervolgens heb ik nog een aansluiting gevonden op de groene tour die nog eens 1,5 kilometer telden. Het lopen ging zeer vlot en het ging zelfs nog beter en beter van het moment dat ik liedjes begon na te rappen en te zingen, zo voelde het lopen pas echt licht aan. Het lopen voelde door het zingen zo probleemloos aan dat ik dezelfde tour kon doen, alleen begon ik dan van thuis uit. Vanaf dat moment werd de tour 14 a 15 kilometer. Nu loop ik al enkele weken 2 keer per week de afstand van 14 a 15 kilometer en het blijft maar beter gaan, misschien dat ik later nog eens de tour groter moet maken en zeker als ik zoveel in het bos blijf rappen en zingen. Misschien denk je: 'vinden mensen het niet vreemd als je random rapt en zingt in het bos'? Daar is het antwoord 'ja' op. Het is natuurlijk niet helemaal normaal om zonder koptelefoon of oortjes in het bos te gaan rappen of zingen, daarom krijg ik ook vreemde blikken toegeworpen van mensen. Wat mij uiteindelijk ook helemaal niet verbaasd, het zal altijd vreemd zijn als iemand uit het niets in een bos begint te rappen of te zingen. 😛
Kort gezegd het lopen helpt mij om even heel de corona-toestand te vergeten en om mij te ontspannen. Maar het bied ook gewoon een zee van rust, maar is ook gewoon puur genieten om vogels te horen fluiten en wild te zien. Uiteindelijk was het vooral bedoeld om niet te veel corona-kilo's op te bouwen en voor mijn conditie een beetje op pijl te houden. Maar alles wat je er extra mee door neemt als voordeel is alleen maar goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten