Kerstmis vieren met een stoel minder...

Ik heb de afgelopen kerstdagen goed Kerstmis kunnen vieren, maar het was toch niet hetzelfde als anders (t.e.m. 2019). Niet wegens covid, maar het speelt er onrechtstreeks wel een rol in. Om er toch een leuke blog van te maken, ga ik ook zeker de positieve zaken van mijn Kerst benoemen.

Kerstmis in kleine kring

Op Kerstavond vieren wij altijd samen met de grootouders van mama Kerst, dat doen we al vanaf het begin zo. Gewoonlijk wordt het feestje gestart rond 13 uur. Dit jaar was het iets later. We waren vergeten om te controleren of we genoeg covid-testen hadden. Daarom moesten er nog enkele bijgehaald worden. Het duurde dan ook iets langer om ons te kunnen testen, maar al gauw hadden we voldoende covid-testen, en niemand bleek positief te testen. Dat was goed nieuws, en het feest kon toen pas echt van start gaan. 

14 uur was het toen ik met een auto vol pakjes - samen met mijn broer - aankwam bij hun. Mama en papa fietsten naar hun huis. De baan door het dorp was opvallend rustig. Het is dan ook niets om verbaasd over te zijn, dat ik en mijn broer eerder, dan de fietsers arriveerden, bij grootouders lief. Wel meteen bij aankomst sleurden we (ik en mijn broer) alle pakjes uit de kofferbak en van de achterste zetels. Er zaten 2 grote bakken vol kleine cadeaus in de auto. Daarnaast hadden we nog enkele hele grote cadeaus in de auto zitten. In een mum van tijd, lagen alle pakjes op een enorme stapel onder de boom. Mijn grootvader vroeg mij zelfs om ze even te tellen. Ik telde de pakjes heel slordig, en constateerden dat er op zijn minst 50 pakjes onderlagen. Dat is redelijk veel, en zeker voor een feestje van maar 6 personen. Ook mama en papa waren inmiddels gearriveerd. Ook zij stonden met verbazing naar de kerstboom te kijken, of betergezegd; naar wat eronder lag. 

Iedereen was benieuwd naar wat er toch in die pakjes zou kunnen zitten. Ook al had iedereen wel geniepig aan elk pakje eens gevoeld. Al snel werden er massaal véél hapjes in de oven geduwd en er werden joekels van kommen chips op tafel geplaatst. Ook de champagne werd aan een snel tempo gekraakt - of in mijn geval een cola. Het feest kon dus officieel van start gaan. 

Mondeling werd besloten dat eerst de nieuwjaarsbrieven werden voorgebracht. Mijn broer begon met zijn nieuwjaarsbrief voor zijn Peter. Het was een kort papiertje met een achttal korte regels op. Grootvader was in zijn nopjes en gaf hem een klein envelopje, dat hij nog niet meteen mocht openen. Na mijn broer was ik aan de beurt om mijn nieuwjaarswensen op te sommen. Ik haalde mijn volgeschreven A4tje boven, en begon het met de nodige pauzes, lachjes en oogcontacten voor te lezen. Mijn nieuwjaarsbrief was net zoals die van mijn broer geschreven op basis van humor en feiten. Mijn Meter was ook blij met de brief die ze voorgeschoteld kreeg. Net zoals mijn broer, kreeg ook ik een enveloppe. Gelijk overstekend, gaven we cadeaus aan beiden grootouders. In hun cadeaus zaten 2 mokken, met een print van ons op. In onze enveloppes zat cashgeld. 

De cadeau-ruil in samenhang van de nieuwjaarsbrieven, was het startschot van het openen van de pakjes. De geschenken werden doorgegeven op maat van de muziek, en waar de muziek stopte, die kreeg het cadeau. Het was een goed systeem, dat ons al snel tot de laatste pakjes bracht. Voor we aan de laatste 10 pakjes begonnen, lasten we een dartpauze in. 

Ook dat was een cadeau. Al snel was het bekend wie het beste van ons in darten was. Mama gooide in haar eerste worp al een pijltje knal in de roos - en nog eentje in trippel 18 - het laatste pijltje kwam juist onder het midden van de roos terecht. De rest was al blij als ze 3 keer in de roos konden spelen per beurt. Het darten heeft niet lang geduurd. Er was geen strijd. Dus al snel kwamen we terug bij het pakjes openen. 

Pakje na pakje werd keurig opengemaakt, in combinatie van biscuit of ijsstronk. 

Na al dat gesnoep en uitgepak, kwamen we toe aan een heerlijke maaltijd. Er stond als voorgerecht paprikasoep op het menu. Dat ging vlot naar binnen. Het was al snel tijd voor wat konijn met kroketten. Het leek wel alsof het konijn van op mijn bord, recht in mijn maag sprong. Zo snel ging het naar binnen. Na het afhandelen van gang 2, was er nog een plaatsje voor een dessert. Er was witte rijstpap. Op de rijstpap legde ik aardbeien. Dat was voor mij een zeer goede combinatie. 

De rest van de avond eindigde in een kolossaal gesprek, dat bleef duren tot 22:30. Er werden heel veel onderwerpen aangehaald. Zoveel, dat haast niemand nog kon volgen, maar dat maakt uiteindelijk niet uit. Het was gezellig en er werd veel afgelachen.

Geschenkwensen 

 Kerstmis in grote kring

Het was zover. Het was Kerstdag. Een dag die leuk hoort te zijn, maar dit jaar was het ook een dag van gemis. Oma kon er dit jaar niet bijzijn. Het vrouwtje zit in een heel ver gevorderd stadium dementie in het rusthuis, en geraakt heel snel overprikkeld. Ook is het niet netjes om haar mee te nemen naar een restaurant waar honderden mensen zaten. Het zou gewoon vragen om problemen. Ze heeft dus Kerst moeten doormaken in een rusthuis, en ze was vaak alleen. 

Toch toen we met zijn allen in een duur restaurant zaten, waar we dingen kregen voorgeschoteld, die we soms zelfs niet lekker vonden. Het eten was vaak al koud, toen het bij ons aankwam, en ze hadden gezegd dat de hele maaltijd maar circa 3 uur in beslag zou nemen. Dat bleek al gauw anders. We mochten er nog eens 1,5 uur bijtellen. Er werd gewoon zo traag gewerkt en ze beloofden meer dan dat ze waar maakten. Wat er te kiezen viel; was niets om over naar huis te schrijven. Eerst kwamen ze aan met bloemkoolsaus in een klein potje en daarboven lagen garnalen en een stukje spek. Voor dat gerecht paste ik al meteen. Vervolgens kregen we dan toch een keuze tussen vlees of vis. Het gerecht met vis was weer iets met garnalen. Het gerecht met vlees waren verschillende onderdelen van een eend, en wat sausjes/moesjes. Ook dat gerecht was niet zo warm. Na de eend, kregen we wortelsoep. Dat was wel lekker, en zeker met de broodjes en pistolets die we erbij kregen. Na uren te hoeven wachten, kregen we ons hoofdgerecht. Sommigen onder ons hadden gevulde kwartel besteld en de rest iets van vis. Persoonlijk vond ik de kwartel nog niet zo slecht, maar het was ook niet zo heel warm. Ik was de enigste met die mening. De rest liet het aan zich voorbijgaan. Ook de viseters waren niet tevreden. Als kers op de bouché brachten ze het dessert en de koffie niet gelijktijdig. Iedereen had al lang zijn kaasplank of bouché op vooraleer de koffie kwam. We irriteerden ons er blauw aan. Na 4,5 uur was iedereen stram van het zitten en we gingen naar opa zijn huis. 

Vandaaruit vertrokken er enkele naar het rusthuis om oma te bezoeken. De rest besloot te gaan wandelen. De wandeling deed ons allen goed. We hadden frisse lucht nodig na zo'n lang restaurant bezoek. Na de wandeling had iedereen wel wat stoom afgeblazen. De genen die oma gingen bezoeken hadden uiteindelijk nog meer stress.

Samen vlogen we in de ovenhapjes die in een wip waren bereid. Daarna waren er nog pistolets met kaas en paté, maar bijna niemand kon dat nog opeten na het bezoek aan het restaurant. 

Ook werd er niet zoveel gepraat. Opa zag er enorm van af om Kerst zonder oma te hoeven vieren, en ze was zojuist in het rusthuis in tranen uitgebarsten. Hij had het er heel moeilijk mee en had doorheen de dag niet zo heel veel te vertellen. Hij gaf ons onze cadeaus en we brachten onze nieuwjaarsbrief dit jaar niet voor. Want dat zou sowieso de druppel zijn geweest, om zelf ook in tranen uit te barsten. Ik had voor de zekerheid een brief geschreven voor hem en had hem ook bij. De anderen hadden er nog geen voorzien. Hoeveel pijn het ook zou doen. Hij wilde de brief heel graag lezen. Ook al zei ik;     "Voor mij moet je het niet doen hoor. Het is oké". Hij wilde het toch gelezen hebben wat er instond. Dus ik gunde hem dat. Verbazingwekkend kwam de eerste lach gedurende het feestje op zijn gezicht. Was het uit miserie of niet? Ik weet het niet. Hij was even stil, maar zei: "Het is de mooiste brief die ik ooit gekregen heb". Ergens leek het alsof hij er troost in kon vinden, maar waarschijnlijk is dat gewoon een illusie. Kort nadat ik de brief voorbracht, gingen we met zijn allen huiswaarts. Opa was doodop en hij was blij dat Kerstmis gedaan was. 

Manify

Hoe was jou Kerst?

Dit jaar was Kerstmis een tijd van gemengde gevoelens. We keken helemaal anders naar Kerst, als alle jaren die al voorbij zijn gestreken. Het was een verwarrende tijd. Het ene moment waren we heel blij en het anderen waren we bedroeft.

Fijne feestdagen!

Hoe moet ik met falen omgaan?

Tot nu toe heb ik van alles een succesverhaal kunnen maken. Ook van tegenslagen. 'Wat zou ik moeten doen als het eens niet lukt om iets te bereiken?'

Ziekte overwonnen

Heel wat jaren geleden, leed ik aan een ziekte, waardoor al mijn gewrichten begonnen te ontsteken. Ontstekingen kwamen er maar bij, en bij. Er gingen zelden ontstekingen weg. Op een gegeven moment werd bewegen zelfs onmogelijk. Het begon met niet kunnen stappen en het eindigden met mijn vingers niet meer kunnen bewegen. Ook het spreken werd langzamerhand moeilijker voor mij. Maar door een revalidatie van (bijna) 2 jaar is het uiteindelijk toch gelukt om terug te kunnen bewegen - en zelfs te lopen. Ook het spreken is terug op zijn plooien gekomen. Het was een hele strijd, en het was hard werken om de spieren van 7 maanden bedlegerigheid terug te winnen. Uiteindelijk ben ik er zelfs beter uitgekomen, dan dat ik ooit was. Mijn lange herstel heeft mij veel bijgeleerd, en deed mij inzien dat ik zo hard als ik kan van kleine dingen moet genieten. Daarnaast heb ik er ook uitgeleerd, dat ik elke kans om mijzelf te verbeteren met beide handen moet vastpakken. Het respecteren van alles en iedereen is iets wat zich ontwikkeld heeft, waarschijnlijk door de revalidatie. Ik was een plantje, maar toch behandelde iedereen mij relatief normaal. Zoiets is en zal een les zijn voor het leven.

Puppyplaats

Instromen naar het middelbaar

Na enkele jaren revalidatie was ik 13 jaar, en het was tijd om terug naar school te gaan. 2 jaar had ik geen cursus vastgehad en het onderwijs dat ik daarvoor kreeg, was ook niet bepaald een verrijking. Het Centrum voor Leerlingenbegeleiding oriënteerde mij naar een MSO-richting. Dat is een OV1-richting die het doel heeft om leerlingen voor zichzelf te laten zorgen. Van een diploma is er dan geen spraken van. De toenmalige directeur van mijn startjaar dacht anders over mijn kunnen. Hij geloofde in mij, en hij dacht dat ik wel BSO zou aankunnen. Ook mijn ouders dachten dat ik wel meer in mijn mars had zitten. Dus ik werd ingeschreven in BSO. Mijn cijfers daar, waren verbazingwekkend heel goed. Zelfs het beste van de klas. Gedurende jaren werkte ik mijn achterstand bij. Na een tijdje was harder ontwikkeld als de gemiddelde BSO-leerling. Mijn leerkrachten, het CLB en mijn ouders wilde mij rechtstreeks van het 3de jaar naar het 5de jaar laten gaan. Helaas is dat iets wat wettelijk niet kan. Je moet altijd de leerstof van het 4de jaar hebben gezien. Helaas heb ik dan maar mijn beurt moeten afwachten. Nog eens 1 jaar verder, kon ik niks meer leren op school. Al snel kwamen er ideeën om door te stromen naar TSO, maar dan zou ik jaren moeten overdoen. Om eerlijk te zijn, had ik daar geen zin in. Dus ik bleef maar verder gaan in de richting waar ik mee bezig was. Na mijn 6de zag ik even een uitweg van BSO naar TSO, maar het zou uiteindelijk een vreemde stap zijn geweest. Zeker omdat ik al plannen had voor boekhouden te gaan studeren - en dan zou ik ook nog eens heel wat vakken moeten zien die ik nog nooit gehad had.    'Nee, dan blijf ik beter in BSO', dacht ik in mijzelf. Wat volgens mij wel een goede beslissing was. Een diploma heb ik nu toch bijna in handbereik. Ik moet nog maar 6 maanden doorbrengen op de middelbare school, en dan kan ik eindelijk beginnen aan accounting.

VTM

Hoe moet ik omgaan met mijn autisme?

Als kind en als tiener heb ik lang gezocht naar een manier, om autisme een plaatsje te geven in mijn leven. Het was alles behalve evident, maar het is mij toch maar gelukt, en op een goede manier. Want ik had lang een ontkenningsfase over mijn autisme. Ik probeerde het zo goed mogelijk te verbergen. Waarschijnlijk deed dat het juist opvallen. Naast die strategie heb ik nog heel wat andere dingen geprobeerd. De strategie die mij uiteindelijk geholpen heeft, is mijzelf zien als 2 personen. Het autistische gedeelte van mij en de persoon wie ik ben zonder autisme. Door van die 2 helften, 2 gehelen te maken, heb ik kunnen ervaren dat ik mijn stoornis niet ben. Ik kan dus zeggen: "Nu ben ik Siebe", en misschien 5 mintuten later kan ik ervoor kiezen om de 'Auti-Man' te zijn. Mijn autistische kant dus. 

'Wie je bent, dat heeft vaak te maken met wie je denkt te zijn'.

Vakantiewerk

Vakantiewerk heeft mijn mama nooit als een mogelijkheid voor mij gezien. Vrijwilligerswerk ook niet, maar ik was te koppig om naar haar te luisteren. Ik zocht zelf contact met mensen van een winkeltje die faire-producten verkochten. Bij hun was ik al jaren vaste klant en ik vroeg of ik bij hun vrijwilligerswerk mocht komen doen. Dat mocht wel van hun, en ze waren heel blij met mijn hulp. Ze vroegen mij heel veel - om te komen helpen - in de winkel en op evenementen. Toen mijn mama zag hoe goed ik het daar deed, mocht ik na heel wat geklaag en gezaag vakantiewerk gaan doen bij haar op het werk. In het ziekenhuis. Ook daar verliep het feilloos. Ze waren zo blij met het werk dat ik leverde. Nog niet zolang geleden hebben ze mijzelf een vaste-job aangeboden. Nu weet mijn mama wel beter. Ze had volgens mij vooral de vrees dat ik te traag zou zijn, maar het tegendeel is bewezen. :)

Alaska Group

Stages vanuit mijn schoolrichting 

In het 5de jaar Kantoor, deed ik een stage bij de gemeente waar ik woon. Daar hielp mijn opa mij binnen. Ook daar ging ik vlotjes uit de startblokken, en ronde mijn stage op een goede manier af. Ook daar zou later mogen gaan werken.

In het 5de jaar ging ik ook op werkplekleren. Daar moest ik eerst inpakken, maar later mocht ik orderpicken met geautomatiseerde toestellen. De man die mij het leerde, zei al lachend dat er mocht beginnen.    'Jij mag hier vast in dienst komen'.

Helaas had de gemeente in mijn 6de jaar geen plaatsje meer vrij voor een stagiair. Dus ik moest opzoek naar een nieuwe stageplaats. Al snel kon ik bij een dienstenchequebedrijf terecht als administratief bediende in stage. De eerste dag zagen ze al dat administratie mij goed lag. Daarom kreeg ik ook de kans om meer verantwoordelijkheid te krijgen. Ze goven zelfs een beetje consulentenwerk in mijn werkbakje. Later volgde er zelfs opdrachten vanuit de boekhouding. Het laatste semester lieten ze mij zelfs soms, alleen het kantoor runnen. Ook op die manier kon ik mij nog maar eens bewijzen. Ze waren in hun nopjes van mijn werk. Ook daar kreeg ik de vraag of ik voor hun zou willen komen werken.

Tijdens mijn 6de jaar deed ik ook stage in een logistiek bedrijf. Ook daar wilden ze mij een vaste job aanbieden. Voor hun was ik een gratis werkkracht. Ik mocht doen wat een vaste medewerker deed en ik moest zelfs soms mensen opleiden. 

Ook dit jaar (in het 7de jaar logistiek) werk ik bij het logistieke bedrijf van het 6de jaar, en nog steeds zijn ze heel blij met mij als hun stagiair.

Fun fact: Tijdens een kennismakingsgesprek met mijn bankdirecteur, merkte hij op dat ik wel goed zou kunnen zijn als bankbediende. Dus hij vroeg mij of ik voor hem zou kunnen komen werken.    'Zou je voor ons kunnen komen werken. Jou profiel is precies wat we hier nodig hebben.' Het gekke is, dat ik bij hun nooit stage heb gedaan. Ik kwam gewoon mijn eerste keer kennis maken met hun, omdat ik 18 was geworden.

De Unie

Rijbewijs halen

Zowel mijn theoretisch, als praktisch rijexamen legde ik probleemloos af zonder lessen. Alles wat ik gebruikte was de website van 'mijnrijbewijs.eu' en YouTube filmpjes. Ook mijn mama en grootvader hebben in dit succes een grote rol gespeeld. Zij gingen samen met mij rijden. Daar hebben we uren aan besteed. Ik was dol gelukkig toen ik voor de eerste keer sloeg voor mijn theorie - en zeker voor mijn praktijk. Tijdens mijn praktijkexamen had ik heel wat onverwachte wendingen.

Schoolplaten.com

Rijbewijs voor vorkheftruck halen

Net zoals bij mijn rijbewijs B, ging ook het rijden met een heftruck heel goed. Alleen vreesde ik daar wel een beetje voor de tijd. Want ik was aan het begin niet zo snel, maar tijdens het examen was ik de snelste van iedereen. Snelheid was niet alles. Je moest ook veilig kunnen rijden, maar ook dat was het geval. Tot mijn verbazing ben ik heel vlot geslaagd voor het rijexamen, en heb ik nu mijn sectoraal-attest.

Motrac.nl

Sociale contacten

Heel vreemd voor iemand met autisme, maar ik heb helemaal geen moeite om sociale contacten te leggen. Ik maak overal vrienden en heb geweldige gesprekken met mensen. Het horen van mensen hun stemmen maakt mij erg gelukkig.

Helaas heb ik de ware nog niet gevonden. Het meisje waar ik mee wil sterven, als koppel, op 100jarige leeftijd. Het is wel een beetje jammer dat ik haar nog niet ontdekt heb, maar er is nog hoop. Ooit zal ik haar vinden. Ik weet niet hoe oud ik dan wel niet mag zijn, maar ooit gebeurd het. Mijn hobby (daygamen) brengt mij in contact met heel wat vrouwen. Er zal er wel eens eentje bij zijn. Het winnende lotje. Één vrouw op de miljoen.

Zorgexpert

Wat moet ik doen als ik eens faal?

Ik heb nog nooit gefaald. Dus hoe zou ik ermee moeten omgaan, als bijvoorbeeld; het verder studeren mij niet lukt? Ik hoop dat ik mij er dan snel kan overzetten, om mij erna terug te herpakken. Toen ik voor mijn praktisch heftruckexamen moest gaan. Toen stelde ik mijzelf die vraag. Ik hoop stiekem een beetje dat die vraag nog niet snel beantwoord wordt. :D

Ingspire

Vandaag heb ik een korte samenvatting gegeven van mijn leven. Als ik zelf de samenvatting lees, dan vraag ik mij wel eens af; 'Hoe moet ik omgaan met falen?', een vraag die nog lang door mijn hoofd zal spoken. Weten jullie daar een klaar antwoord op?