"On the road"

Bol.com

Enkele blogs geleden schreef ik in mijn corona-blog over hoe ik studeerde voor mijn voorlopig rijbewijs. In deze blog zal ik me nog verder verdiepen in het hele "on the road verhaal". Ik schrijf in deze blog over de zelfstudie, maar ook over het effectieve leren rijden met de auto.

Zelfstudie

Sinds het begin van de corona-periode ben ik plots begonnen met leren voor een voorlopig rijbewijs. Ik leerde mij zelf al de theorie via de website: https://mijnrijbewijs.eu/. Ik begon bij hoofdstuk 1, later deed ik daar nog eens hoofdstuk 2 bij, na hoofdstuk 2 kwam hoofdstuk 3, ... . Ik leerde een hoofdstuk per dag, zo bleef ik verder doen tot ik ze allemaal had geleerd. Het duurde slechts 14 dagen voor ik alles van buiten kende, helaas was het omwille van corona nog niet mogelijk om je theoretische examen af te leggen. Dat was wel jammer, 'ach, dan maar terug hard voor school werken'. Ik werkte nog enkele weken intensief voor school tot ik hoorde dat het terug veilig was in de examencentrums, nadien maakte ik direct een afspraak voor over een weekje. Die week gebruikte ik dan maar om terug even al de leerstof terug vlot in mijn hoofd te krijgen, ook al haalde ik toen ook nog 46/50 voor de zelftest. Maar ik wou zeker zijn dat ik er doorging. Daarom bleef ik toch maar dat weekje oefenen, het duurde niet lang voor ik telkens terug 50/50 haalde. Het gevoel van 50/50 halen gaf me zelfvertrouwen en de overtuiging dat ik het examen zou kunnen afleggen. Ik telde gedurende elke dag van die week af tot ik eindelijk mijn examen mocht gaan doen. 

"Een paaltje meer of minder, dat kan toch geen kwaad! :)"

Tijdens de lange corona-periode had ik enorm veel tijd, daarom besloot mijn grootvader om met mij te gaan oefenen op een verlaten parking. De eerste keer toen we daar wouden oefenen was het starten zeer moeilijk, ik wist nog niet goed wat het koppeling-, gas en rempedaal was. Ik begon al vol te gassen zonder dat ik het koppelingspedaal ingedrukt hield, de auto begon al snel een hard geluid te maken en de motor viel direct stil. Mijn grootvader zei: 'je moet wel het koppelingspedaal indrukken, anders zal dat niet gaan'. Na heel wat keren de auto terug op te zetten lukte het opeens om te vertrekken, maar ik kon nog niet zo goed sturen. Mijn grootvader zat op zijn vingertoppen te bijten toen hij de gracht zag naderen, toen ik echt te dicht kwam riep hij: 'duw het koppelingspedaal in en ga op de rem staan!'. Ik deed direct wat hij me vroeg, ik gooide wel onmiddellijk mijn remmen toe. De auto kwam met een serieuze schok tot stilstand. Gelukkig kon mijn grootvader kalm blijven, hij leerde mij meteen hoe ik op een goede manier kon remmen en moest sturen. Het duurde helemaal niet lang voor ik al rondjes kon draaien op de parking. Toen ik redelijk vooruit kon rijden, moest ik al eens oefenen op het achteruit rijden. Dat was toch wel iets moeilijker en zeker omdat ik dat 100% op mijn spiegels moest leren. Alweer reed ik bijna de gracht in, maar ik kon deze keer de auto wel vlot tot stilstand krijgen. Het achteruit rijden koste een paar dagen rijden op de parking, eenmaal toen ik dat goed beheerste moest ik achteruit afdraaien. Ook dat begon al aardig te lukken, daarom daarna maar direct overgegaan tot het parkeren vooruit. Mijn grootvader legde me direct uit hoe ik in een ruime bocht moest gaan parkeren. De eerste keer reet ik er vlot in (met heel wat geluk), de tweede keer lukte het niet goed. Toen stond ik een beetje diagonaal geparkeerd op 2 vlakken om te parkeren, maar ook daar vond mijn grootvader iets op. Hij maakte enkele paaltjes zodat ik goed wist waar het vlak was waar ik moest parkeren. Als ik toen te hard de paaltjes naderde, dan moest ik achteruit om mij goed te zetten. Zo ging het parkeren steeds vlotter en vlotter, tot ik het altijd in een keertje kon doen. Daarna moest ik precies hetzelfde achteruit doen, ook dat lukte wel met het nodige oefenen en met de nodige paaltjes te raken. Ik reed zelf een keer over een paaltje zonder het te merken, hij sprong recht toen ik er af reed. Maar toen ook dat goed zat, was het tijd voor het allermoeilijkste: dubbel parkeren (in de lengte parkeren tussen 2 voertuigen). Ik merkte wel dat het moeilijk was om zo te parkeren, want je moest eigenlijk een s-bocht maken, de eerste keren botste ik veel op de paaltjes of ik stond schuin geparkeerd. Maar met hier en daar wat gevloek en veel oefening kwam ook dat tot een goed einde.

GvA

De grote dag

Eindelijk was het de grote dag, de dag dat ik mijn theoretische examen zou doen. Mijn grootvader kwam mij ophalen met de auto om zo naar het examencentrum te rijden. Hij was er heel vroeg bij, dus we kwamen ook wel snel aan bij het examen. Helaas moest ik nog wel gedurende een hele tijd wachten nadat ik mij had aangemeld bij een vrouw met een fluohesje aan de ingang. Het was dus nog even wachten in volle spanning, ik begon maar even een praatje te slaan met nog wat mede kandidaten voor het examen. Zo kon ik nog even aan iets anders denken, ook al overmeesterde de lust om het examen te doen. Door het praten ging het uur dat ik moest wachten toch nog redelijk voorbij. Na heel wat mensen te zien passeren met blije of droevige gezichten die het theoretische- of praktijkexamen hadden gedaan was het eindelijk aan mij. Ik smeerde nog snel even wat alcoholegel op mijn handen om mijn handen te ontsmetten en ik ging naar binnen. De mevrouw aan het onthaal vroeg mijn pass en ik betaalde de inkomprijs, nadien wees de mevrouw mij de examenkamer aan en gaf mij een nummer van een computer in het examenlokaal. Ik blies even zachtjes de lucht uit mijn longen en ik ging zitten voor de juiste computer. Ik zag een wit scherm voor me met een boodschap dat ik geduld moest hebben. Na eventjes wachten kreeg ik een menu op het scherm, ik had de keuze om al direct het examen te doen of wel kon ik nog oefenvragen doen. Ik besloot toch maar eens even om wat voorbereidende oefeningen te doen, ik zag meteen dat het redelijk vlot ging. Daarom maar direct na enkele oefeningetjes aan het echte examen begonnen. Het examen ging zeer vlot vooruit, ik had de 15 seconden na het voorlezen zelfs niet eens nodig om het antwoord te kunnen geven. Na een klein poosje was ik eindelijk klaar, de computer had nog wel even de tijd nodig om mijn scoren te berekenen. Maar toen dat berekent was: ging er plots een enorme druk van mijn schouders. Ik was er namelijk direct door zonder er lessen voor te moeten nemen. Ik verlate de ruimte en ging terug naar de balie, daar moest ik nog even een oogtest ondergaan en ook die behaalde ik vlot. Dan maar overgaan tot de overhandiging van het aanvraagdocument en pass. Ik liep dol gelukkig het examencentrum uit en probeerde nog even mijn emoties te verstoppen, maar toen ik mijn grootouders zag toen schreeuwde ik het van ver uit: 'yes, ik heb het gehaald, ik had ... op 50'. Ook mijn grootouders konden het uitschreeuwen van geluk. In de auto belde ik direct heel de familie af om het goede nieuws te kunnen vertellen, ze hadden allemaal het vertrouwen dat ik het zou halen. Maar ze waren gewoon nog even aan het afwachten. Ik vermelde ook al direct aan mijn vader via een sms dat hij al een paar binnenspiegels en L-stickers moest gaan halen, hij wou ze met plezier gaan halen. Later toen ik terug thuis was vertelde ik ook mijn beste vrienden dat ik er door was, zij waren ook allemaal blij in mijn plaats. Helaas gooide iets roet in het eten...

One Hand in my Pocket

Helaas, pindakaas!

Na een hele tijd veel vreugde en blijdschap vond ik iets op de documenten waar ik nog geen rekening mee had gehouden. Er stond een lijst op van aandoeningen die je niet mag of gehad hebben, helaas heb ik er ooit een van gehad. Maar uiteindelijk ben ik al heel wat jaren geleden genezen verklaart van die aandoeningen. Daarom besloten we om de huisarts even te contacteren, we konden niet direct een afspraak maken. Maar we konden wel de documenten binnenbrengen, na nog eens een dikke week mocht ik eindelijk naar de dokter. Ik had een gesprek met hem over hoe mijn situatie nu is, hij vond dat er nu niet echt iets aan de hand was. Daarom maakte hij het in orde, zo kon ik toch nog rijden met de auto. We vulde de documenten zo snel mogelijk in, nadien bracht ik de documenten naar het gemeentehuis. Ze gaven me direct het goede nieuws dat het geen probleem zou zijn voor het voorlopig rijbewijs en dat ik het een paar dagen later zou mogen afhalen. Nu kon ik pas echt blij zijn, ik belde direct mijn mama om het te vertellen. Ja hoor, een paar dagen later mocht ik het inderdaad komen afhalen. Ik verlate het gemeentehuis met een smile die ik nog nooit eerder had, ik was gewoon dol gelukkig.

aHealthylife

"The first time on the road"

Nadat ik mijn voorlopig rijbewijs kreeg was het direct tijd voor een rit in een rustige omgeving. Met mijn grootvader aan mijn zijde reed ik de eerste kilometers op de weg, het was zalig. Ik reed verschillende rondes ergens bij mij in de buurt, de eerste ronde reed ik zeer traag, de tweede dan weer iets sneller, ik bleef het opbouwen tot ik aan een normale snelheid kon rondrijden. Na mijn eerste rit had ik de smaak al goed te pakken, ik besloot al direct om met mijn grootvader eens een verdere rit te doen. De volgende dag was het al zover, we gingen een tour doen naar een winkel in een andere gemeente. We vertrokken bij mijn grootvader, daar gingen we een grote baan op. Dat was voor mij iets nieuws, want ik had alleen nog maar op een rustige weg en parking gereden. Heel erg zachtjes reed ik de grote baan op, maar natuurlijk moest het wat sneller allemaal gaan. Daarom zei mijn grootvader: "nu moet je direct al 50 km/h rijden". Ik luisterde goed naar mijn grootvader en ging al snel naar die snelheid, later toen ik uit de bebouwde kom ging reed ik 70 km/h in vierde versnelling. Ook dat was voor mij weer een helemaal nieuwe ervaring, maar ook mijn eerste kruispunt iets verder was ook een serieuze nieuwe ervaring. Het ging al direct vlot vooruit, het duurde niet lang voor we bij de winkel aankwamen. Eenmaal toen we daar aankwamen moest ik de auto voor de eerste keer tussen twee auto's parkeren, ook dat was even spannend. Maar met de nodige tijd verliep ook dat vlot. Na het winkelen reden we in een grote omweg terug naar mijn grootouders. Alweer besloten we om nog een verdere tour te doen, deze keer rede we helemaal tot bij een vriendin van mij die redelijk ver woont. Ook die rit was even aftasten van wat het zou geven, maar het viel erg goed mee, ik moest door verschillende dropcentrums rijden. Dat ging toch al behoorlijk vlot, ook durfde ik al beter gas te geven. Het verliep allemaal vlot, daarom gingen we de volgende dag maar eens een echte grote tour doen. Een tour van wel 80 km, die ik aan een goede snelheid reed. Maar ik was wel 1 keer stilgevallen, daar verschoot ik toch wel even van. Maar niks gebeurd, ik reed gewoon rustig verder. Ondertussen heb ik nog veel meer met de auto gaan rijden, het is nu namelijk een routine geworden om elke dag een grote tour met de auto te rijden. Want het is nu eenmaal de beste manier om het te leren en het is gewoon een top gevoel om met de auto te rijden. 

Sparkbit

Zo was de corona-periode toch nog voor iets goed, want zo had ik ruim de tijd om te oefenen op de theorie en de praktijk van  het autorijden. Het autorijden is iets wat mij een beetje zenuwachtig maakte, maar nu is het autorijden een soort van ontspanning of een hobby zelf. Het is ronduit geweldig, daarom ben ik ook zo blij dat alles goed kwam.