"Vreugde in de sneeuw..."

Vandaag ga ik het hebben over de sneeuw die de afgelopen week is gevallen. In het bijzonder over 'het spelen in de sneeuw' en de andere ervaringen die ik heb gehad met het witte sneeuwtapijt.

Wat is mijn mening over sneeuw?

Normaal ben ik niet bepaald een voorstander van sneeuwval. Want het zorgt voor véél overlast, vooral dan op straat - en dat is natuurlijk nooit leuk. Want het brengt de nodige frustraties met zich mee, zoals: "dat je gemakkelijk te laat op je locatie komt", "je glijd uit op het gladde ijs terwijl je één deugddoende wandeling maakt/één noodzakelijke fietstocht naar de winkel, omdat je voorraat eten er bijna door is" of "je moet weer eens één van je afspraken met vrienden annuleren omdat de weg er te glad bijligt". Deze voorbeelden uit mijn dagelijkse leven zeggen al dat ik niet bepaald één voorstander ben van zo'n typisch dik sneeuwtapijt. Maar toch bekijk ik de sneeuw toch iets positiever - en dan praat ik vooral over het weekend. Want als de sneeuw in het weekend valt, dan voel ik me plots weer eeuwig kind - en dan kan ik niet snel genoeg mijn dikke winterschoenen aantrekken - om buiten een sneeuwballengevecht te houden met mijn broer - of om eens vlug één overdreven grote sneeuwman te maken. Je hoort het goed, ik ben bij sneeuw niet binnen te houden, maar toch ben ik doorheen de week één enorme tegenstander van de sneeuw. Omdat m'n mogelijkheden dan weer eens beperkt zijn, net zoals bij iedereen. Wat echt jammer is - en waar ik wel eens van in mijn hoofd ga vloeken.

Max vandaag

"Mijn invulling tijdens de sneeuwvolle-dagen..."

Vorig weekend heb ik zoals bovenvermeld mijn schoenen aangetrokken - en me héél warm aangekleed om naar buiten te gaan. Want je hebt tegenwoordig niet meer elk jaar zo'n dik pak sneeuw. Daarom maar besloten om het kind in mij eens volledig zijn gang te laten gaan. Om te starten begon ik met m'n broer (die normaal altijd aan zijn Playstation gekluisterd is) sneeuwballen te gooien. Het begon met één enkele sneeuwbal, maar na een tijdje volgde er al snel een tweede - en zelfs een derde. Het sneeuwballengevecht bleef even duren, tot we weer aan het oorspronkelijke plan dachten om één sneeuwman te maken. Dus na véél sneeuwballen gooien wilden we één sneeuwman maken - en net zoals elke keer hadden we weer zin om te overdrijven. Dus we werkte al snel één groots mondelingplan uit, "van hoe we aan de slag zouden gaan". De ideeën bleven ons maar te binnen schieten, maar na een zeker ogenblik wilden we ons plan toch verzilveren naar één enorm groot project. Dus we besloten om met enorme emmers te werken, waar we dan de sneeuw indeden. Op die manier wilden we op legowaardige manier één gigantische sneeuwpop opstellen. We wilden de pop zelfs zo groot maken, dat we dachten dat we alle sneeuw in de tuin zouden nodig hebben. Dus we gingen héél erg zuinig te werk. We schraapte letterlijk de kleinste restjes sneeuw weg met één borstel en één schop. Zo kregen we al snel héél wat emmers gevuld - en zo kon onze sneeuwman ook goed groeien. Uiteraard was de sneeuwpop maken, niet enkel en alleen emmers op elkaar stapelen. Maar ook moesten alle voegjes tussen de emmers zorgvuldig worden gedicht. Die taak wou mijn broer absoluut doen, dus ik hield hem dan ook niet tegen. Zo gingen we een hele poos aan de slag, maar helaas waren we niet meer dezelfde stoere binken dan dat we vroeger waren. Want al snel ging de temperatuur tegen de avond enorm zakken, dus we besloten om er bijna mee te stoppen. Maar toch wilde we dat de sneeuwman volledig af zou zijn, dus we haalde onze schouders op en verzamelde nog wat verse moet om één mooi gezicht te maken voor de sneeuwman. We wilden uiteraard zo'n typisch sneeuwmannengezicht, dus daar hoort één grote oranje wortel bij als neus. Helaas was het plaatsen van die neus iets minder gemakkelijk, want al snel begon het gezicht van de sneeuwman helemaal uit elkaar te barsten. Maar daar waren we op voorzien, dus al snel konden we samen het gezicht bijeenhouden met onze armen. Zo hadden we rustig de kans om het gezicht te reconstrueren, met succes. Want de pop begon er helemaal op te lijken. Op dat moment waren er alleen nog enkele kleine details nodig. Zo plaatste we al snel één zak van de wortels op zijn hoofd om hem één muts te schenken - en ook tekende we zorgvuldig nog wat details op het gezicht. Zo hadden we na een hele poos één sneeuwman die super mooi was. Alleen vonden we het jammer dat we hem niet zo groot hadden gekregen als het plan was. Maar voor ons was het belangrijkste dat we er in geslaagd waren om weer eens één sneeuwman te maken. Na het bouwen van de sneeuwman kwam het leukste deel, namelijk: "de foto's maken en de sneeuwman vernielen". In het bijzonder het vernielen, want dat breng gouden herinneringen met zich mee. Zo krijgen we dan weer eens "dat goede gevoel van toen we nog ukkiepukkies waren" - en toen we op het einde altijd onze projecten van sneeuw sloopte - om het daarna te laten uitdraaien op één sneeuwballengevecht waar alle ramen het aan moesten geloven. Die momenten blijven me altijd bij - en die zal ik de rest van mijn leven koesteren!

Foto van zelfgemaakte sneeuwpop

"De zwarte sneeuw..." 

Naast al die mooie memories, zijn er ook iets mindere momenten aan de sneeuw. Dat was ongetwijfeld toen ik nog eens met de auto ging rijden, want ik was nog maar juist mijn straat uit - en ik kon de gevolgen al zien. Er was al één auto op één boom gereden, wat me wel deed schrikken - en zeker omdat het de eerste keer was dat ik door de sneeuw reed. Maar toch hield ik het hoofd letterlijk en figuurlijk koel en reed ik rustig verder naar mijn bestemming. Ook kon ik zonder moeite het beeld ontkoppelen van mijn gedachtegang. Tijdens de rit reed ik niet al te snel met het gladde wegdek, dus ik reed misschien vijf kilometer per uur trager dan maximaal is toegelaten. Maar blijkbaar vindt niet iedereen dat ze moeten vertragen. Want er waren véél bestuurders die zonder pardon tegen snelheden die hoger waren als toegelaten voorbijkwamen. Dat was voor mij heel moeilijk te begrijpen, ik had zoiets van: "waarom"? Die vraag zal onbeantwoord blijven, maar uiteindelijk: "hoe lang ik er niet mee in de problemen kom, gaat het me allemaal niets aan". Maar naast "de avonturen met de auto in de sneeuw" kwam er ook nog eens bij dat ik in het weekend niet zou kunnen afspreken met vrienden - en dat was voor mij overduidelijk het moeilijkste. Want ik had er eerlijkgezegd echt wel nood aan. Want ik kon nu eenmaal al weken niet afspreken met vrienden omwille van het slechte weer - en de corona maakt het er ook niet beter op. Maar gelukkig is het dit weekend ander, want dit weekend zijn de fietspaden al meer toegankelijk om met de fiets te rijden dan vorig weekend, al goed!

HLN

Wat waren jou leukste avonturen in de sneeuw?

Ik ben blij dat ik deze blog nog heb kunnen schrijven, want zulke blogs schrijf ik toch wel het liefste in tijden dat het sneeuwt. Ook hoop ik dat jullie leuke tijden hebben gekend in de sneeuw dit jaar.