ongeneeslijk ziek (jongdementie)

Helaas gaat het niet zo goed met oma, ze heeft al 8 jaar duidelijke kenmerken van jongdementie. Ik kan alleen maar elk jaar hopen dat ze het jaar haalt. Daarom moet ik er toch even iets over kwijt, want het is zwaar om haar zo zien af te takelen.

Wie is oma

Mijn oma is een fantastische vrouw, ze is het zonnetje in huis. Maar door haar dementie is ze heel vaak verstrooid, dat is natuurlijk minder leuk. Ook ving ze mij en mijn broer vroeger toen we nog kleuters waren veel op. Ook dat deed ze fantastische, want we kregen bij haar altijd wel wat lekkers. We kregen elke week wortelpuree en als vieruurtje kregen we altijd heler pakken speculaas. Maar wat zij echt niet normaal goed kon was appelsienen persen en wafeltjes maken, dat kon ze echt als de beste. Ook was mijn oma de persoon die er van hield om een groot sinterklaasfeest te organiseren met alles erop en der aan. Er waren pepernoten, speculaas, mandarijnen, marsepein en we kregen ook nog eens bergen speelgoed. Ze was niet alleen fan van een sinterklaasfeest, maar ze was ook stereotypische oma die van alle gelegenheden gebruik maakte om een feestje te organiseren. Ook voor mijn nichten, broer en ik was het zo leuk om zoveel leuke feestjes te hebben. Vroeger had mijn oma iets meer moeite om goed los te komen in een gesprek, maar door haar dementie is ze iets losser. Haar karakter is helemaal veranderd en ze takelt heel fel af, wat me soms wel een beetje pijn doet.

RTL Nieuws

Een ziekte die niet te genezen valt

8 jaar geleden vonden we al dat oma er verward bijliep, ze vergat toen al redelijk snel. Ze zat er toen altijd mee, ze begreep helemaal niet hoe ze zo iets simpels kon vergeten. Altijd wou ze zich er uitgebreid voor excuseren, maar na een tijdje vergat ze zoveel dingen dat het wel eens tijd werd voor haar naar de dokter te sturen. Helaas was het precies wat we ingedachte hadden, het was jongdementie. Zelf is ze er altijd stil over, maar ze beseft wel als maar beter dat ze dementerend is. Nog een tijdje later veranderd haar karakter naar iemand die altijd maar lacht, lachen is positief. Maar zij lacht ook om de dingen die niet grappig zijn. Zo heeft ze jaren overdreven gelachen tot het echt heel erg met haar gezondheid begon te gaan. Zo snel dat de dokter haar ontoerekeningsvatbaar heeft laten verklaren, dat houdt in dat ze niet meer met de auto mag rijden en zo. Ook voor mijn opa wordt de situatie ook alleen maar erger, want het is vervelend om iemand te zien aftakelen en om te zien dat ze bijna niks meer kan onthouden. Ook al is haar langetermijngeheugen nog wel goed, ze kan dus nog dingen van 10 jaar geleden en zo onthouden. Maar de dingen die de laatste jaren zijn gebeurd, daar weet ze niks of weinig nog van. Ook maakt mijn opa zich er af en toe wel eens druk in, wat echt wel te begrijpen is als je er 24 uur van de 24 met haar doorbrengt. Maar ondertussen is haar toestand zo slecht dat haar fysiek en motoriek ook nog heel weinig is. Zo kan ze bijvoorbeeld nog maar amper fietsen en een boterham smeren gaat ook al niet meer. Ze is dus absoluut al een paar jaar niet meer bekwaam om alleen thuis te zitten, maar het gebeurd wel af en toe dat ze alleen is. Jammer genoeg loopt het dan altijd fout, zo ging mijn opa mij en het gezin eens halen van het kajakken en we gingen direct terug met hem mee. Maar oma was in die korte tijd al in paniek geschoten en was vertrokken met haar fiets, met heel veel geluk zagen we haar fietsen in de buurt. Zo is ze al goed niet verloren gereden, ook was ze redelijk snel rustig te krijgen. Maar ook vergat ze 3 jaar geleden met kerstmis wie z'n nieuwjaarsbrief had voorgelezen, terwijl iedereen eigenlijk al aan de beurt kwam. Die momenten deden mij toch wel even nadenken over hoe erg de situatie wel niet is. Het is heel jammer dat ze er geen herinneringen meer aan overhoud, maar we willen er toch zoveel mogelijk plezier mee maken. Uiteraard moeten we het gewoon maar doen voor de tijd die ze nog maar heeft. Ik zeg altijd: 'het zijn de momenten dier er toe doen.'

Ik schrijf deze blog omdat ik het zeer pijnlijk vind om mijn oma te zien aftakelen, maar ook omdat er gisteren iets groots is gebeurd. Mijn opa is ziek geworden en is in het ziekenhuis beland en mijn oma zit nu thuis, maar gelukkig kan mijn papa er even intrekken tot opa terug is. Zo heeft ze geen tijd om in paniek het huis te verlaten of om iets anders verkeerd te doen. Ook hierdoor ervaar ik dat het niet zo bestig gaat met oma. Het was niet makkelijk om dit te schrijven, maar ik ben wel blij dat ik even mijn hard kon luchten. Ik hoop alleen dat de blog een beetje interessant blijft en dat het snel beter gaat met mijn opa. Bedankt voor het lezen!