"Oma haar gedrag wisselt met de wind..."

Ondertussen is het weer even geleden, dat ik nog iets schreef over de vrouw die de familie deed ontstaan. Wat vrij vreemd is, aangezien er weer heel wat water naar de zee is gestroomd. Daarom nog eens een korte blog over mijn oma.

2de operatie

Oma werd in augustus geopereerd. Later ging ze naar een rusthuis. Daar deden ze hun best om haar te doen stappen, maar iemand met dementie terug leren stappen is heel moeilijk. Haar dementie zorgde er ook voor dat ze moeilijk kon aangeven, of ze al dan niet pijn ervaarde. Na een poosje moest ze toch terug naar het ziekenhuis, om de vooruitgang vast te stellen - en er werd ook gekeken naar de beenderen. Al snel was het de dokters heel duidelijk dat haar beenderen nog altijd niet mooi aan elkaar waren gegroeid. Logischerwijs duurde het dan ook niet lang voor ze weer op de operatietafel belande.    De operatie verliep best goed. Voor zover een operatie nog goed kan verlopen, bij iemand die niet lang meer te leven heeft. Er deden zich geen onverwachte omstandigheden voor, en na enkele uurtjes kwam ze terug in haar ziekenhuiskamer te liggen.     Daar dode ze haar komende 3 dagen al slapend. Wat niet raar is voor iemand die weinig voeding binnenkrijgt, en die medicatie krijgt, waar je haast een paart mee lam legt - in de letterlijke betekenis. Ze sliep zo standvastig, dat het ook geen zin had om haar normaal eten te geven. Ze hebben er dan ook aan gedacht; om haar sondevoeding te geven, maar tegens die beslissing viel. Was ze toch al wakker, en het had geen zin meer. Erna konden ze haar wat yoghurtjes geven, die als sneeuw voor de zon verdwenen in haar uitgehongerde buikje. Ze at in het ziekenhuis goed. Wat als een goed teken ervaart werd. Ze zagen dat de operatie haar situatie ligt had beïnvloed, naar het positieve. Het was dus tijd om terug naar haar kortverblijf te gaan (het rusthuis waar ze toen verbleef).

Chirurgenoperatie.nl

Revalidatie...

Het was gedaan met haar dagen te doden, op een plaats waar iedereen er platjes uitzag. Al goed. Helaas dacht zij er iets anders over. Zij was kwaad en wilde naar huis. Ook al had ze totaal geen idee meer van waar thuis was.     'Een enge gedachte'.   Vindt ik wel.     'Maar het zei zo'.     Haar herstel in het verblijf kon weer volop beginnen, en met succes. Papa zag al snel dat ze minder; hallucineerde, fezelde en meer besef had van wat er rond haar gebeurde. Nu niet dat het wonderen waren, maar het was toch een klein lichtpuntje, dat hoop gaf/geeft. Ze zal nooit van haar dementie kunnen genezen, maar misschien wel van haar delier, die veroorzaakt werd door constipatie, en later door haar pijnen. We waren hoopvol, maar uiteindelijk kwam ze terug in het agressieve stadium van voor de val. Alleen dan met; minder besef van de wereld, hallucinaties, afasie en nog een hele waslijst aan mankementjes. Ook het stappen ging al beter, toch volgens de verpleging. Ze ging er gedurende haar laatste 2 weken, in het kortverblijf, op voorruit. Het was volgens papa ongelofelijk. Helaas heb ik haar al 1,5 maanden niet meer kunnen zien door verschillende omstandigheden. Maar tamens kan ik haar voorruitgang afleiden, aan de verhalen van papa, die wel gaat naar haar.

De specialist 

"Ze is gekomen tot haar laatste verhuis"

Mooi aansluitend op haar kortverblijf, kon ze vertrekken naar een rusthuis dat in ons dorp is gelegen. Ongetwijfeld is dat voor haar een must. Ze kent wellicht nog wel wat mensen daar in haar diepste onderbewuste. Dat denk ik toch. Enigszins begon ze wel meteen tegen mensen te praten die ook een afasie (een gebrabbel) hebben. We merkte al snel dat ze het goed met elkaar konden vinden, en ze begrepen elkaar.     'Hoe mooi is dat?'    Het horen van zulke zaken is voor ons dan ook geruststellend. Dat ze op een plaats is, waar ze kan omgaan met mensen - en nog belangrijker, waar ervoor haar gezorgd wordt. We hadden al snel door dat ze het heel nauw namen met de verzorging van de patiënt. In het rusthuis hadden ze bij haar aankomst, nog net niet de rode loper uitgerold. Echter hadden ze wel een mooie kaart voor haar en een deken. Ik ben er wel van overtuigd, dat ze zeker geen functioneler cadeau konden geven. Met een dekentje, kan je elk oudje blij maken. Het feit dat ze op die manier hun kennis ook optimaal inzette. Geeft een rustgevend gevoel in onze hoofden. Dat dekentje is een klein gebaar voor het rusthuis, maar voor ons is het een serieuze blijk van vertrouwen. Eerlijk gezegd heb ik nog altijd hetzelfde gevoel over hun, maar het is ergens wel jammer dat ze haar niet leren stappen. Stappen moet een recht zijn, maar als ze op wandel kan. Dan kan ze ook voor gevaar zorgen. Ze wordt nu eenmaal nog altijd agressief naar mensen toe. Dus ik kan veiligheid overwegend wel snappen dat ze het niet zien zitten - en zeker omdat ze al naar verzorgers (en misschien wel bewoners) heeft gemept.    Verder lijkt ze het wel goed te hebben en ze wordt ook nooit opgesloten. Ze proberen haar zoveel mogelijk in de gemeenschappelijke ruimte te houden. Op die manier is ze onder de mensen en er kan een oogje in het zeil worden gehouden bij haar.

HLN

Ben jij al geconfronteerd geweest met deze verschrikkelijke ziekte?

Weten dat je oma de laatste keer in haar leven zal verhuizen, is tamelijk moeilijk. Daarom is het ook een van die dingen die je moet luchten van je hart, en wat uitgebreid moet gebeuren. Uiteraard is er dan ook geen betere manier voor, dan er snel even over te schrijven. Zo moet ik de mensen in mijn dichte omgeving er toch niet ongewild mee op zadelen. 

Het begin van het einde...

Afgelopen vrijdag is er iets heel ergs gebeurt. Het zou mogelijks het begin van het einde kunnen betekenen van mijn oma haar leven. Het is dus ook iets wat heel gevoelig ligt, maar schrijven over dit, dat helpt.

De val

Het was een kleine week geleden. Ik lag rustig te pitten in mijn bed om 8 uur 's morgens. Het was genieten van het opstaan wanneer het voor mij uitkwam, maar plots gebeurde er iets onverwachts. Mama riep op een hevige manier. 'Ik ga naar oma, ze is gevallen! Kom jij ook!?'. Reageren deed ik heel snel. Ook al was ik heel diep aan het slapen. Wel meteen liet ik van me horen. 'Ja, natuurlijk kom ik mama!'. Mama vertrok meteen - en nam de benen naar haar fiets - en smeerde hem naar het huis van de arme demente vrouw. Al snel kwam ze aan bij het huis. Opa stond in de deuropening van de zware voordeur. Hij was er enorm van aangedaan. Hij was er enorm van verschoten om oma zo aan te treffen. Opa liet mama met spoed naar binnenkomen. Samen gingen ze met snelle pas naar de slaapkamer. Daar lag oma dan, op de vloer, het koud te hebben en moeite te doen om wakker te blijven. Al snel probeerde opa en mama om haar recht te helpen, maar dat schoof geen millimeter op. Daarom legde mama een dekentje over het arme vrouwtje. Dat hielp in zekere zin, maar de koude bleef er wel. Want iemand met dementie heeft het altijd koud. Dat kan echt zijn of gevoelsmatig. Ze zagen dat haar mond scheef stond en dat ze wit optrok, daarom belde ze een ambulance. Mama vergezelde oma en opa bleef in de deuropening staan.

Bol.com

In tussentijd was ik al uit bed gesprongen en had ik me klaargemaakt om te vertrekken naar oma. Ook ik zette er vaart achter en kwam snel aan bij het huis. Ik reed mijn fiets als een zot naar de deuropening waar opa instond. Opa: 'Oma wordt opgehaald door een ambulance'. Snel plaatste ik mijn fiets naar een plaats zodat hij zeker niet onder de voet zou staan. Daarna ging ik terug naar opa. Hij was zwaar geschrokken, maar had nog niet de tijd om in tranen uit te barsten. Ik probeerde hem even gerust te stellen en ging daarna kijken naar oma. Meteen vroeg ik verbaast of ik hulp kon bieden. Ook al zag ik dat mama de boel helemaal onder controle had. Dus ik besloot om opa zijn plaats in te nemen aan de deuropening. Dan had opa de tijd om de nodige papieren bij elkaar te nemen. Hij maakte direct gebruik van de gelegenheid. Hij doorzocht zijn kasten één keer tot wel meerdere keren. Met succes, want hij had in een mum van tijd heel wat papieren in zijn handen. Juist op tijd. Want niet veel later hoorde we al een oorverdovende sirene de straat inrijden. De ambulanciers reden tegen een hoge snelheid de lastige-hellingen-gekronkelde-oprit op. Ze gooide razend vlug de deuren van het voertuig open en vroegen aan mij waar ze moesten zijn. 'In de slaapkamer. Ik ga wel even mee' vertelde ik hun met geschraapte keel. De man en vrouw in uniform volgde me op gelijke snelheid naar de kamer. Meteen controleerde ze of de vrouw wel bij bewustzijn was. Wat wel het geval was. Daarna bedachten ze een plan om de vrouw uit het huis te krijgen, wat niet gemakkelijk is. Want het huis had vele smalle gangen. Het was dus ook heel moeilijk om haar met de brancard tot bij de deur te krijgen, maar er lagen nog andere opties op de tafel. Zo bedacht de vrouw in uniform: "kunnen we haar niet via het grote raam in de slaapkamer naar buiten tillen?" Het was een plan dat meteen tot uitvoering kwam. De vrouw en man legde aan ons uit wat er zou moeten gebeuren. 'Jij gaat helpen om de plank met de vrouw op tot aan het raam te reiken. Jij neemt de plank vanaf de buitenkant van het huis aan en legt de plank op de brancard. Wij zullen het proces uitvoeren en jullie ondersteunen ons." Al snel probeerde de ambulanciers oma heel erg voorzichtig op een groene plank te leggen. Ze kreunde van de pijn, maar kon het niet oriënteren als pijn. Dus ze waren extra voorzichtig, maar ze hielden voet bij stuk en gingen door met de lastige operatie. Al snel hadden ze haar op haar zij op de plank geschoven. Meteen ging de man aan de voorkant van de plank staan. De vrouw pakte vast aan de zijkant. 'Pak jij maar vast aan de andere zijkant'. Vertelde de man doelgericht. Ik knikte en deed wat hij vroeg. We tilden de plank zachtjes half door het grote raam. Mama pakte over van de man en de man sprong door het raam. De man wisselde van positie met mama en mama duwde aan de achterkant verder tot oma op de brancard lag. Snel baande het paar oma over de gazon en namen een patje aan de zijkant van het huis om aan de ambulance te geraken. Het ging redelijk vlot, maar ze moesten wel proberen om zo stil mogelijk met de brancard over de kasseien te rijden. Want het was pijnlijk voor oma. Ze bereikte op een gegeven moment eindelijk de ambulance en tilde de brancard er zo in met een soort van lift. Vervolgens maakte ze nog wat afspraken met ons en ze waren al weg naar het ziekenhuis. Toen de ambulance weg was. Toen kon opa de emoties niet meer te baas en mama en ik begonnen hem te troosten. 'Ze was deze morgen al een paar keer boos beginnen rondwandelen in huis. We maakte even ruzie en ze werd kwaad. Ze wilde alleen gelaten worden, dus ik liet haar alleen - en na enkele uren deed ik de deur open - en ze lag op de grond. Ze zag helemaal wit'. Dat vertelde opa helemaal van zijn melk. Mama en ik boden hem allebei een schouder en vertelde hem dat hij er niet aan kon doen. Wat ook wel zo was.

Wikipedia

Na het geruststellen van opa hadden we al snel door dat hij niet instaat was om oma te gaan bezoeken. Aangezien hij zo geschrokken was. Dus mama besloot om de ambulance achterna te gaan. Ze vroeg of ik geen zin had om haar weg te brengen. Dat wilde ik gerust doen. Dus ik pakte de auto en nam haar snel mee naar het ziekenhuis en zette haar af aan de hoofdingang. Daarna reed ik alleen terug naar huis en begon daar een strip te lezen van de 'Kiekeboes'. De strip was snel uit. Na de strip deed ik nog wat kleine klusjes zoals de was insteken. Al snel had ik die klusjes gedaan en besloot om nog een strip te lezen. Ook die was snel uit. Na die strip stuurde ik toch al eens een sms'je, want ik was nog altijd doodongerust. Heel wat later kreeg ik een sms terug. 'Bedankt voor je hulp! Veilig thuis geraakt? Oma moet geopereerd worden aan haar heup.' Het Nieuws kwam hard binnen en zeker omdat het per sms was. Ik stuurde haar een sms terug. 'Dat is toch het minste dat ik kon doen.' Al snel begon ik terug een strip te lezen, maar de strip was nog niet half uit of ik kreeg al een sms met de vraag: "Kan je me komen oppikken"? Meteen reedt ik terug naar het ziekenhuis. Daar stond ze al even te wachten, dus ze kon meteen instappen. Ik reedt haar naar huis en zij vertelde mij wat er allemaal precies aan de hand was. Ze ging er ligt over om mij gerust te stellen, maar ik was nog altijd niet helemaal op mijn gemak.

Wikipedia

Heel wat uren later kregen we telefoon van het ziekenhuis. 'De operatie is goed verlopen'. Wat was dat een opluchting. Plots waren we allemaal wat minder overstuur, maar toch wisten we nog altijd dat het nog niet afgelopen was.

De situatie nu...

Ondertussen is er al heel wat water naar de zee gelopen. Zo heeft oma na de operatie nog een hele dag geslapen. Daarna was ze koppig omdat ze naar huis wou. 

De afgelopen dagen hebben we ons ook veel vragen gesteld. We wisten ook niet: "hoe moet het verder"? Maar ook daar hebben we al iets op bedacht. Ze zal in een kortverblijf terechtkomen, waar ze zal kunnen herstellen. Wat misschien ook wel een overgang kan zijn naar een vaste opname.

Ondertussen hebben we echter wel nog geen idee hoe het komt dat ze is gevallen. Het kan zijn dat ze iets in haar hoofd heeft gekregen, maar dat kunnen ze niet meer zien. Haar brein is te hard aangetast door dementie volgens de dokters. Een andere piste is dat ze gewoon dikke pech had en zo gevallen is. Hoe het precies is kunnen gebeuren, dat zullen we nooit weten. De piste van dat er iets anders speelde in haar brein als dementie. Dat lijkt me nog het meest logische. Ze was afgelopen weken wel heel erg hard achteruit gegaan. Ze kon plots bijna niet meer spreken, ze had waanbeelden,... . Ze was echt hard veranderd.

Het was moeilijk om aan deze blog te beginnen, maar ik ben wel trots op het feit dat ik heb doorgezet. Zo heb ik toch mijn hart kunnen luchten. Want het was nodig. Het was iets waar ik al wel even mee zat. 

ongeneeslijk ziek (jongdementie)

Helaas gaat het niet zo goed met oma, ze heeft al 8 jaar duidelijke kenmerken van jongdementie. Ik kan alleen maar elk jaar hopen dat ze het jaar haalt. Daarom moet ik er toch even iets over kwijt, want het is zwaar om haar zo zien af te takelen.

Wie is oma

Mijn oma is een fantastische vrouw, ze is het zonnetje in huis. Maar door haar dementie is ze heel vaak verstrooid, dat is natuurlijk minder leuk. Ook ving ze mij en mijn broer vroeger toen we nog kleuters waren veel op. Ook dat deed ze fantastische, want we kregen bij haar altijd wel wat lekkers. We kregen elke week wortelpuree en als vieruurtje kregen we altijd heler pakken speculaas. Maar wat zij echt niet normaal goed kon was appelsienen persen en wafeltjes maken, dat kon ze echt als de beste. Ook was mijn oma de persoon die er van hield om een groot sinterklaasfeest te organiseren met alles erop en der aan. Er waren pepernoten, speculaas, mandarijnen, marsepein en we kregen ook nog eens bergen speelgoed. Ze was niet alleen fan van een sinterklaasfeest, maar ze was ook stereotypische oma die van alle gelegenheden gebruik maakte om een feestje te organiseren. Ook voor mijn nichten, broer en ik was het zo leuk om zoveel leuke feestjes te hebben. Vroeger had mijn oma iets meer moeite om goed los te komen in een gesprek, maar door haar dementie is ze iets losser. Haar karakter is helemaal veranderd en ze takelt heel fel af, wat me soms wel een beetje pijn doet.

RTL Nieuws

Een ziekte die niet te genezen valt

8 jaar geleden vonden we al dat oma er verward bijliep, ze vergat toen al redelijk snel. Ze zat er toen altijd mee, ze begreep helemaal niet hoe ze zo iets simpels kon vergeten. Altijd wou ze zich er uitgebreid voor excuseren, maar na een tijdje vergat ze zoveel dingen dat het wel eens tijd werd voor haar naar de dokter te sturen. Helaas was het precies wat we ingedachte hadden, het was jongdementie. Zelf is ze er altijd stil over, maar ze beseft wel als maar beter dat ze dementerend is. Nog een tijdje later veranderd haar karakter naar iemand die altijd maar lacht, lachen is positief. Maar zij lacht ook om de dingen die niet grappig zijn. Zo heeft ze jaren overdreven gelachen tot het echt heel erg met haar gezondheid begon te gaan. Zo snel dat de dokter haar ontoerekeningsvatbaar heeft laten verklaren, dat houdt in dat ze niet meer met de auto mag rijden en zo. Ook voor mijn opa wordt de situatie ook alleen maar erger, want het is vervelend om iemand te zien aftakelen en om te zien dat ze bijna niks meer kan onthouden. Ook al is haar langetermijngeheugen nog wel goed, ze kan dus nog dingen van 10 jaar geleden en zo onthouden. Maar de dingen die de laatste jaren zijn gebeurd, daar weet ze niks of weinig nog van. Ook maakt mijn opa zich er af en toe wel eens druk in, wat echt wel te begrijpen is als je er 24 uur van de 24 met haar doorbrengt. Maar ondertussen is haar toestand zo slecht dat haar fysiek en motoriek ook nog heel weinig is. Zo kan ze bijvoorbeeld nog maar amper fietsen en een boterham smeren gaat ook al niet meer. Ze is dus absoluut al een paar jaar niet meer bekwaam om alleen thuis te zitten, maar het gebeurd wel af en toe dat ze alleen is. Jammer genoeg loopt het dan altijd fout, zo ging mijn opa mij en het gezin eens halen van het kajakken en we gingen direct terug met hem mee. Maar oma was in die korte tijd al in paniek geschoten en was vertrokken met haar fiets, met heel veel geluk zagen we haar fietsen in de buurt. Zo is ze al goed niet verloren gereden, ook was ze redelijk snel rustig te krijgen. Maar ook vergat ze 3 jaar geleden met kerstmis wie z'n nieuwjaarsbrief had voorgelezen, terwijl iedereen eigenlijk al aan de beurt kwam. Die momenten deden mij toch wel even nadenken over hoe erg de situatie wel niet is. Het is heel jammer dat ze er geen herinneringen meer aan overhoud, maar we willen er toch zoveel mogelijk plezier mee maken. Uiteraard moeten we het gewoon maar doen voor de tijd die ze nog maar heeft. Ik zeg altijd: 'het zijn de momenten dier er toe doen.'

Ik schrijf deze blog omdat ik het zeer pijnlijk vind om mijn oma te zien aftakelen, maar ook omdat er gisteren iets groots is gebeurd. Mijn opa is ziek geworden en is in het ziekenhuis beland en mijn oma zit nu thuis, maar gelukkig kan mijn papa er even intrekken tot opa terug is. Zo heeft ze geen tijd om in paniek het huis te verlaten of om iets anders verkeerd te doen. Ook hierdoor ervaar ik dat het niet zo bestig gaat met oma. Het was niet makkelijk om dit te schrijven, maar ik ben wel blij dat ik even mijn hard kon luchten. Ik hoop alleen dat de blog een beetje interessant blijft en dat het snel beter gaat met mijn opa. Bedankt voor het lezen!