"Oma haar gedrag wisselt met de wind..."

Ondertussen is het weer even geleden, dat ik nog iets schreef over de vrouw die de familie deed ontstaan. Wat vrij vreemd is, aangezien er weer heel wat water naar de zee is gestroomd. Daarom nog eens een korte blog over mijn oma.

2de operatie

Oma werd in augustus geopereerd. Later ging ze naar een rusthuis. Daar deden ze hun best om haar te doen stappen, maar iemand met dementie terug leren stappen is heel moeilijk. Haar dementie zorgde er ook voor dat ze moeilijk kon aangeven, of ze al dan niet pijn ervaarde. Na een poosje moest ze toch terug naar het ziekenhuis, om de vooruitgang vast te stellen - en er werd ook gekeken naar de beenderen. Al snel was het de dokters heel duidelijk dat haar beenderen nog altijd niet mooi aan elkaar waren gegroeid. Logischerwijs duurde het dan ook niet lang voor ze weer op de operatietafel belande.    De operatie verliep best goed. Voor zover een operatie nog goed kan verlopen, bij iemand die niet lang meer te leven heeft. Er deden zich geen onverwachte omstandigheden voor, en na enkele uurtjes kwam ze terug in haar ziekenhuiskamer te liggen.     Daar dode ze haar komende 3 dagen al slapend. Wat niet raar is voor iemand die weinig voeding binnenkrijgt, en die medicatie krijgt, waar je haast een paart mee lam legt - in de letterlijke betekenis. Ze sliep zo standvastig, dat het ook geen zin had om haar normaal eten te geven. Ze hebben er dan ook aan gedacht; om haar sondevoeding te geven, maar tegens die beslissing viel. Was ze toch al wakker, en het had geen zin meer. Erna konden ze haar wat yoghurtjes geven, die als sneeuw voor de zon verdwenen in haar uitgehongerde buikje. Ze at in het ziekenhuis goed. Wat als een goed teken ervaart werd. Ze zagen dat de operatie haar situatie ligt had beïnvloed, naar het positieve. Het was dus tijd om terug naar haar kortverblijf te gaan (het rusthuis waar ze toen verbleef).

Chirurgenoperatie.nl

Revalidatie...

Het was gedaan met haar dagen te doden, op een plaats waar iedereen er platjes uitzag. Al goed. Helaas dacht zij er iets anders over. Zij was kwaad en wilde naar huis. Ook al had ze totaal geen idee meer van waar thuis was.     'Een enge gedachte'.   Vindt ik wel.     'Maar het zei zo'.     Haar herstel in het verblijf kon weer volop beginnen, en met succes. Papa zag al snel dat ze minder; hallucineerde, fezelde en meer besef had van wat er rond haar gebeurde. Nu niet dat het wonderen waren, maar het was toch een klein lichtpuntje, dat hoop gaf/geeft. Ze zal nooit van haar dementie kunnen genezen, maar misschien wel van haar delier, die veroorzaakt werd door constipatie, en later door haar pijnen. We waren hoopvol, maar uiteindelijk kwam ze terug in het agressieve stadium van voor de val. Alleen dan met; minder besef van de wereld, hallucinaties, afasie en nog een hele waslijst aan mankementjes. Ook het stappen ging al beter, toch volgens de verpleging. Ze ging er gedurende haar laatste 2 weken, in het kortverblijf, op voorruit. Het was volgens papa ongelofelijk. Helaas heb ik haar al 1,5 maanden niet meer kunnen zien door verschillende omstandigheden. Maar tamens kan ik haar voorruitgang afleiden, aan de verhalen van papa, die wel gaat naar haar.

De specialist 

"Ze is gekomen tot haar laatste verhuis"

Mooi aansluitend op haar kortverblijf, kon ze vertrekken naar een rusthuis dat in ons dorp is gelegen. Ongetwijfeld is dat voor haar een must. Ze kent wellicht nog wel wat mensen daar in haar diepste onderbewuste. Dat denk ik toch. Enigszins begon ze wel meteen tegen mensen te praten die ook een afasie (een gebrabbel) hebben. We merkte al snel dat ze het goed met elkaar konden vinden, en ze begrepen elkaar.     'Hoe mooi is dat?'    Het horen van zulke zaken is voor ons dan ook geruststellend. Dat ze op een plaats is, waar ze kan omgaan met mensen - en nog belangrijker, waar ervoor haar gezorgd wordt. We hadden al snel door dat ze het heel nauw namen met de verzorging van de patiënt. In het rusthuis hadden ze bij haar aankomst, nog net niet de rode loper uitgerold. Echter hadden ze wel een mooie kaart voor haar en een deken. Ik ben er wel van overtuigd, dat ze zeker geen functioneler cadeau konden geven. Met een dekentje, kan je elk oudje blij maken. Het feit dat ze op die manier hun kennis ook optimaal inzette. Geeft een rustgevend gevoel in onze hoofden. Dat dekentje is een klein gebaar voor het rusthuis, maar voor ons is het een serieuze blijk van vertrouwen. Eerlijk gezegd heb ik nog altijd hetzelfde gevoel over hun, maar het is ergens wel jammer dat ze haar niet leren stappen. Stappen moet een recht zijn, maar als ze op wandel kan. Dan kan ze ook voor gevaar zorgen. Ze wordt nu eenmaal nog altijd agressief naar mensen toe. Dus ik kan veiligheid overwegend wel snappen dat ze het niet zien zitten - en zeker omdat ze al naar verzorgers (en misschien wel bewoners) heeft gemept.    Verder lijkt ze het wel goed te hebben en ze wordt ook nooit opgesloten. Ze proberen haar zoveel mogelijk in de gemeenschappelijke ruimte te houden. Op die manier is ze onder de mensen en er kan een oogje in het zeil worden gehouden bij haar.

HLN

Ben jij al geconfronteerd geweest met deze verschrikkelijke ziekte?

Weten dat je oma de laatste keer in haar leven zal verhuizen, is tamelijk moeilijk. Daarom is het ook een van die dingen die je moet luchten van je hart, en wat uitgebreid moet gebeuren. Uiteraard is er dan ook geen betere manier voor, dan er snel even over te schrijven. Zo moet ik de mensen in mijn dichte omgeving er toch niet ongewild mee op zadelen.