Het begin van het einde...

Afgelopen vrijdag is er iets heel ergs gebeurt. Het zou mogelijks het begin van het einde kunnen betekenen van mijn oma haar leven. Het is dus ook iets wat heel gevoelig ligt, maar schrijven over dit, dat helpt.

De val

Het was een kleine week geleden. Ik lag rustig te pitten in mijn bed om 8 uur 's morgens. Het was genieten van het opstaan wanneer het voor mij uitkwam, maar plots gebeurde er iets onverwachts. Mama riep op een hevige manier. 'Ik ga naar oma, ze is gevallen! Kom jij ook!?'. Reageren deed ik heel snel. Ook al was ik heel diep aan het slapen. Wel meteen liet ik van me horen. 'Ja, natuurlijk kom ik mama!'. Mama vertrok meteen - en nam de benen naar haar fiets - en smeerde hem naar het huis van de arme demente vrouw. Al snel kwam ze aan bij het huis. Opa stond in de deuropening van de zware voordeur. Hij was er enorm van aangedaan. Hij was er enorm van verschoten om oma zo aan te treffen. Opa liet mama met spoed naar binnenkomen. Samen gingen ze met snelle pas naar de slaapkamer. Daar lag oma dan, op de vloer, het koud te hebben en moeite te doen om wakker te blijven. Al snel probeerde opa en mama om haar recht te helpen, maar dat schoof geen millimeter op. Daarom legde mama een dekentje over het arme vrouwtje. Dat hielp in zekere zin, maar de koude bleef er wel. Want iemand met dementie heeft het altijd koud. Dat kan echt zijn of gevoelsmatig. Ze zagen dat haar mond scheef stond en dat ze wit optrok, daarom belde ze een ambulance. Mama vergezelde oma en opa bleef in de deuropening staan.

Bol.com

In tussentijd was ik al uit bed gesprongen en had ik me klaargemaakt om te vertrekken naar oma. Ook ik zette er vaart achter en kwam snel aan bij het huis. Ik reed mijn fiets als een zot naar de deuropening waar opa instond. Opa: 'Oma wordt opgehaald door een ambulance'. Snel plaatste ik mijn fiets naar een plaats zodat hij zeker niet onder de voet zou staan. Daarna ging ik terug naar opa. Hij was zwaar geschrokken, maar had nog niet de tijd om in tranen uit te barsten. Ik probeerde hem even gerust te stellen en ging daarna kijken naar oma. Meteen vroeg ik verbaast of ik hulp kon bieden. Ook al zag ik dat mama de boel helemaal onder controle had. Dus ik besloot om opa zijn plaats in te nemen aan de deuropening. Dan had opa de tijd om de nodige papieren bij elkaar te nemen. Hij maakte direct gebruik van de gelegenheid. Hij doorzocht zijn kasten één keer tot wel meerdere keren. Met succes, want hij had in een mum van tijd heel wat papieren in zijn handen. Juist op tijd. Want niet veel later hoorde we al een oorverdovende sirene de straat inrijden. De ambulanciers reden tegen een hoge snelheid de lastige-hellingen-gekronkelde-oprit op. Ze gooide razend vlug de deuren van het voertuig open en vroegen aan mij waar ze moesten zijn. 'In de slaapkamer. Ik ga wel even mee' vertelde ik hun met geschraapte keel. De man en vrouw in uniform volgde me op gelijke snelheid naar de kamer. Meteen controleerde ze of de vrouw wel bij bewustzijn was. Wat wel het geval was. Daarna bedachten ze een plan om de vrouw uit het huis te krijgen, wat niet gemakkelijk is. Want het huis had vele smalle gangen. Het was dus ook heel moeilijk om haar met de brancard tot bij de deur te krijgen, maar er lagen nog andere opties op de tafel. Zo bedacht de vrouw in uniform: "kunnen we haar niet via het grote raam in de slaapkamer naar buiten tillen?" Het was een plan dat meteen tot uitvoering kwam. De vrouw en man legde aan ons uit wat er zou moeten gebeuren. 'Jij gaat helpen om de plank met de vrouw op tot aan het raam te reiken. Jij neemt de plank vanaf de buitenkant van het huis aan en legt de plank op de brancard. Wij zullen het proces uitvoeren en jullie ondersteunen ons." Al snel probeerde de ambulanciers oma heel erg voorzichtig op een groene plank te leggen. Ze kreunde van de pijn, maar kon het niet oriënteren als pijn. Dus ze waren extra voorzichtig, maar ze hielden voet bij stuk en gingen door met de lastige operatie. Al snel hadden ze haar op haar zij op de plank geschoven. Meteen ging de man aan de voorkant van de plank staan. De vrouw pakte vast aan de zijkant. 'Pak jij maar vast aan de andere zijkant'. Vertelde de man doelgericht. Ik knikte en deed wat hij vroeg. We tilden de plank zachtjes half door het grote raam. Mama pakte over van de man en de man sprong door het raam. De man wisselde van positie met mama en mama duwde aan de achterkant verder tot oma op de brancard lag. Snel baande het paar oma over de gazon en namen een patje aan de zijkant van het huis om aan de ambulance te geraken. Het ging redelijk vlot, maar ze moesten wel proberen om zo stil mogelijk met de brancard over de kasseien te rijden. Want het was pijnlijk voor oma. Ze bereikte op een gegeven moment eindelijk de ambulance en tilde de brancard er zo in met een soort van lift. Vervolgens maakte ze nog wat afspraken met ons en ze waren al weg naar het ziekenhuis. Toen de ambulance weg was. Toen kon opa de emoties niet meer te baas en mama en ik begonnen hem te troosten. 'Ze was deze morgen al een paar keer boos beginnen rondwandelen in huis. We maakte even ruzie en ze werd kwaad. Ze wilde alleen gelaten worden, dus ik liet haar alleen - en na enkele uren deed ik de deur open - en ze lag op de grond. Ze zag helemaal wit'. Dat vertelde opa helemaal van zijn melk. Mama en ik boden hem allebei een schouder en vertelde hem dat hij er niet aan kon doen. Wat ook wel zo was.

Wikipedia

Na het geruststellen van opa hadden we al snel door dat hij niet instaat was om oma te gaan bezoeken. Aangezien hij zo geschrokken was. Dus mama besloot om de ambulance achterna te gaan. Ze vroeg of ik geen zin had om haar weg te brengen. Dat wilde ik gerust doen. Dus ik pakte de auto en nam haar snel mee naar het ziekenhuis en zette haar af aan de hoofdingang. Daarna reed ik alleen terug naar huis en begon daar een strip te lezen van de 'Kiekeboes'. De strip was snel uit. Na de strip deed ik nog wat kleine klusjes zoals de was insteken. Al snel had ik die klusjes gedaan en besloot om nog een strip te lezen. Ook die was snel uit. Na die strip stuurde ik toch al eens een sms'je, want ik was nog altijd doodongerust. Heel wat later kreeg ik een sms terug. 'Bedankt voor je hulp! Veilig thuis geraakt? Oma moet geopereerd worden aan haar heup.' Het Nieuws kwam hard binnen en zeker omdat het per sms was. Ik stuurde haar een sms terug. 'Dat is toch het minste dat ik kon doen.' Al snel begon ik terug een strip te lezen, maar de strip was nog niet half uit of ik kreeg al een sms met de vraag: "Kan je me komen oppikken"? Meteen reedt ik terug naar het ziekenhuis. Daar stond ze al even te wachten, dus ze kon meteen instappen. Ik reedt haar naar huis en zij vertelde mij wat er allemaal precies aan de hand was. Ze ging er ligt over om mij gerust te stellen, maar ik was nog altijd niet helemaal op mijn gemak.

Wikipedia

Heel wat uren later kregen we telefoon van het ziekenhuis. 'De operatie is goed verlopen'. Wat was dat een opluchting. Plots waren we allemaal wat minder overstuur, maar toch wisten we nog altijd dat het nog niet afgelopen was.

De situatie nu...

Ondertussen is er al heel wat water naar de zee gelopen. Zo heeft oma na de operatie nog een hele dag geslapen. Daarna was ze koppig omdat ze naar huis wou. 

De afgelopen dagen hebben we ons ook veel vragen gesteld. We wisten ook niet: "hoe moet het verder"? Maar ook daar hebben we al iets op bedacht. Ze zal in een kortverblijf terechtkomen, waar ze zal kunnen herstellen. Wat misschien ook wel een overgang kan zijn naar een vaste opname.

Ondertussen hebben we echter wel nog geen idee hoe het komt dat ze is gevallen. Het kan zijn dat ze iets in haar hoofd heeft gekregen, maar dat kunnen ze niet meer zien. Haar brein is te hard aangetast door dementie volgens de dokters. Een andere piste is dat ze gewoon dikke pech had en zo gevallen is. Hoe het precies is kunnen gebeuren, dat zullen we nooit weten. De piste van dat er iets anders speelde in haar brein als dementie. Dat lijkt me nog het meest logische. Ze was afgelopen weken wel heel erg hard achteruit gegaan. Ze kon plots bijna niet meer spreken, ze had waanbeelden,... . Ze was echt hard veranderd.

Het was moeilijk om aan deze blog te beginnen, maar ik ben wel trots op het feit dat ik heb doorgezet. Zo heb ik toch mijn hart kunnen luchten. Want het was nodig. Het was iets waar ik al wel even mee zat.