"De bijnamen die ik kreeg als kind..."

Als kind kreeg ik heel wat diverse bijnamen. Zoveel zelfs dat ik me het grootste deel van de bijnamen niet meer herinner, dat is wel jammer. Maar gelukkig zijn er me ook nog enkele heel goed bijgebleven, meestal zijn die bijnamen ook de namen met de diepste betekenis. Daarom leek het mij wel een fijn idee om even mijn bijnamen die ik kreeg als kind uit te schrijven in deze blog. Maar in het bijzonder zou ik graag de verhalen er achter met jullie delen.

Wat vond ik van mijn kinderbijnamen?

Mijn kinderbijnamen waren speciaal - en dat was wel leuk. Alleen wist ik vroeger de betekenis er niet van. Maar onlangs dacht ik er terug even aan - en toen bedacht ik me ineens wat er mee bedoeld werd. Maar voor ik het wist, moest ik toch serieus graven in mijn kinderjaren. Ik dacht aan alles wat ik speciaal deed in mijn kindertijd, maar helaas ging er pas laat een lampje branden - en dan was het nog eens het verkeerde lampje. Want mijn eerste idee was van dingen waar de mensen die me zo noemde eigenlijk niets van afwisten. Dus ik besloot om even mijn virtueel vergrootglas te pakken - en om eventjes heel diep in te zoomen. Dus ik zoomde in op 110%, maar alsnog kon ik het niet zien. Daarom besloot ik al snel om nog eens in te zoomen, maar deze keer zoomde ik gelijk in tot 200%. Want ik dacht: "met 200% inzoomen zal ik het toch kunnen zien, niet"? Niet dus, want hoe hard ik ook probeerde te pieren, ik zag het niet. Het bleef een heel wazig verhaal dat ik moest zoeken in een oceaan van verhalen. Maar na even inzinken in die oceaan van oude herinneringen, had ik er even genoeg van. Maar toch wilde mijn mind het niet loslaten, daarom teleporteerde ik al snel terug naar mijn wereld van herinneringen. Maar natuurlijk kon ik het nog steeds niet zien, daarom zoomde ik nog eens in. Alleen zoomde ik deze keer in tot op 500%, het maximum dus. Dat valt te vergelijken met een 'game', want als je 500% zou inzoomen in een 'game'. Dan kan je de pixels meestal vlot met het blote oog spotten. Zo kon ik dan plots ook de betekenissen van de vreemde, maar grappige kinderbijnamen linken. Plots kwam er in mijn hoofd precies een melding op het spel van "mission completed". Ik dacht: "yes, het is me gelukt". Maar dat was het niet, ik had helaas alleen maar de randjes van de puzzel gelegd. Ik wist eenmaal nog niet van alle bijnamen wie ze gebruikte, daarom me maar eens terug verdiept in mijn denkbeeldige boek. Op het eerste zicht zag ik het niet, maar door het verhaal meerdere keren te lezen. Toen viel de frank, ik had het middenstuk van de puzzel ook af, ik speelde het spel uit - en tot slot loste ik het hele 'cluedo raadsel' op. Ik wist plots dus terug wat de verhalen achter de bijnamen waren - en ik wist wie me de namen gaf.

Radio 1

Bijnaam 1.: "Klapekster" 

Al direct begin ik met een speciale bijnaam. Op het eerste zicht wist ik totaal niet wat men hier mee bedoelde - en wie me deze naam zou toedienen. Maar na goed nadenken dacht ik aan de natuurwandelingen en beheerwerken van 'Het Natuurpunt'. Daarna vroeg ik me af: "hoe noemde die man weer die daar de leiding had - en die me zo noemde"? Al snel wist ik wat zijn naam was, want ik kon me zijn gezicht nog heel goed herinneren in detail. Hij noemde me destijds 'klapekster' omdat ik gedurende zo'n hele activiteit nooit eens kon zwijgen. Ook al werd dat me gevraagd, maar als kind was ik gewoon voor alle activiteiten van 'Het Natuurpunt' (over) enthousiast. Dat liet zich dan ook merken door de vele dingen die ik vertelde en vroeg. Dus door het vele praten en praten kreeg ik de naam 'Klapekster' van persoon X. Natuurlijk wist ik in die tijd ook nog niet wat de naam betekende. Maar mijn vader legde het telkens opnieuw uit: "het is een vogel die heel de tijd doorpraat, net zoals jij". Toen hij dat zei, lag ik altijd letterlijk plat van het lachen. Want ik begon toen altijd overdreven hard te lachen - en liet me vallen in het lange groene gras - om me dan vervolgens al rollend te bewegen.

Vogelvisie

Bijnaam 2.: "Den Bospoeper"

Ook kwam ik snel bij de betekenis van deze bijnaam terecht, want deze vond ik persoonlijk wel erg geschikt voor mij. Deze bijnaam was nu eenmaal gekoppeld aan het feit: "dat ik elke week in het bos gepoept moest hebben". Het leek er vroeger op, dat het me te doen was om in het bos te poepen, maar dat was niet bepaald waar. Ik vergat gewoon vroeger uit enthousiasme voor een wandeling om eerst nog eens naar het wc te gaan. Dus uiteraard kon ik dan een paar uur later in het bos gaan. Aan het begin was de gewoonte vervelend voor mijn ouders, maar na een paar keer namen ze spontaan wc-papier mee in het bos en een zakje. Zo konden we het dan achteraf mooi opruimen. Want natuurlijk wilden we absoluut niet sluikstorten, dus daarom ook dat we het zo mooi achterlieten. Ook al zou de poep toch verteren na enkele weken in het bos te liggen. Maar het was gewoon vroeger zo. Bij elke beurt moest mijn vader "bospoeper" zeggen, dat kon destijds niet anders. Het was ook een soort ritueel bij ons.

Bijnaam 3.: "Speciaal geval" 

Waaraan deze bijnaam te wijten valt, is heel helder. Want natuurlijk had ik al mijn hele leven autisme (dat is 'altijd' iets voor het leven), dus mijn ouders noemde me daarom soms "Speciaal geval" - en zeker als ik iets vreemds deed, wat andere kinderen niet zouden doen. Net zoals de voorgaande bijnamen, moest ik ook hier kei hard om lachten. "Speciaal geval" vaak een negatieve bijklank als je het tegen iemand zou zeggen, maar als mijn ouders het zegden. Toen klonk het super positief, precies alsof een kind jarig was en een cadeautje kreeg. Achteraf gezien bekijk ik mijn ouders nu alsof ze 'De force' in hun hadden zitten, maar natuurlijk is dat niet meer als een omschrijving. Ik weet zelf maar al te goed dat dat niet kan hoor😋. Maar alsnog is het me hierdoor wel opgevallen dat alle ouders deze bijzondere gave hebben. Maar misschien is het ook wel gewoon het feit dat: "ouders nooit iets slechts kunnen doen in de ogen van hun kinderen".

Grappigeplaatje.nl

Wat zijn jou vreemde bijnamen?

"Oh, wat heb ik genoten van het schrijven van deze blog. Want hierdoor heb ik al die momenten even kunnen terug beleven. Het was een moment van lachen en giechelen, alleen lag ik deze keer niet 'letterlijk' tegen de grond van het lachen."