De beste momenten in de Ardennen!

Afgelopen week, was een geweldige week. We gingen op projectdagen in de Ardennen. We maakten de grappigste en avontuurlijkste dingen mee. Ben jij benieuwd wat we mee maakten? Dan moet je zeker dit artikel lezen.

Dag 1

Op maandag 14 oktober kwamen we allemaal samen op school. Om te vertrekken op Projectweek. We vertrokken met volgeladen auto's en busjes naar Dinant. De reis naar de Stad Dinant ging vlot, we hadden geen files en kwamen probleemloos aan. Eenmaal toen we in Dinant waren. Mochten we vrij middagpauze houden.

HLN.be

 We zochten ons een leuk plekje aan een rivier, namelijk de Maas. We aten ons lunchpakket op. Maar we waren niet de enigen die op het idéé kwamen om daar te eten. Ook een benden schooljeugd uit Dinant. Vonden dat een mooi plekje. De schooljeugd uit Dinant kreeg al snel ruzie met een autobestuurder. De autobestuurder stapte razend uit. De kinderen staken hun middelvingers uit en riepen velen scheldwoorden. Vervolgens brulde de autobestuurder ook enkele scheldwoorden. We dachten even "oei dit loopt hier uit de hand". Maar we zaten fout de bestuurder van de auto reed vervolgens snel terug door. De schooljeugd zocht een bankje om op te zitten. We voelden ons niet veilig. Dus we besloten maar om een ander bankje te zoeken. Dat was een goede oplossing, want: we werden met rust gelaten en konden ook heel rustig onze lunch opeten. Toen we onze lunch opgegeten hadden gingen de jongeren weg. Dat was het ideale moment om even wat vreemde muziek af te spelen. Dat deden we ook, we speelden de vreemdste liedjes af. Nummers die we bijvoorbeeld afspeelden waren: "het Broccoli lied", "Tripoloski" en nog wat andere vreemden nummers. We zongen en dansten op het Broccoli lied, wat eigenlijk een nummer zonder logica is. Dat nummer vinden we gewoonweg zo fantastische dat we het regelmatig afspelen. Maar we luisterde niet alleen grappige muziek, we spraken ook over de meest vreemde onderwerpen en we maakten ook een hele stapel grapjes. Eenmaal de middag gedaan was, spraken we terug af bij de auto's. Toen was er de mogelijkheid: om naar de citadel te gaan of om een bezoekje aan de stad te brengen. Mijn vrienden en ik hadden vliegensvlug onze keuze gemaakt. We besloten om het stadje in te trekken. Dat deden we ook. We gingen een straatje in, achteraan in dat straatje was een bakker. In de etalage van de bakker lagen enorm grote speculazen. Ik besloot om er een te kopen, de speculaas die ik kocht was groot en vierkant met daarop de citadel van Dinant. Daarna stak ik de speculaas in mijn redelijk kleine rugzak. Eenmaal ik de speculaas had weggestopt, leek het ons leuk om nog wat andere bakkerijtjes en souvenirwinkeltjes binnen te gaan. Het eerste winkeltje dat we tegen kwamen was een drugshop. Dat snapte ik niet, ik dacht altijd dat het illegaal was om een drugshop of koffieshop te hebben. Maar volgens mijn vrienden: mocht je wel een winkeltje hebben met Cannabis plantjes en Cannabis druppels en kleding in Wallonië. Ons eerste idéé was direct: laten we hier maar weg blijven. We zagen in de verte een 'Kruidvat'. We zijden tegen elkaar zullen we naar de 'Kruidvat' gaan. Iedereen antwoorden "dat lijkt mij een zeer goed idéé". Eenmaal toen we in de 'Kruidvat' waren: kocht een van mijn vrienden een doos Milka chocolade. Dat was dan ook het enigen wat we kochten. We rekenden de Milka repen af en vervolgens gingen we weer verder op stap. Toen kwamen we bij een speeltuintje, bij dat speeltuintje stond een grote saxofoon. Ik zij "zullen we een foto maken". Dat vonden mijn vrienden een leuk idéé. We probeerden met mijn smartphone een leuke creatieve foto te trekken. Dat lukte echter niet zo goed. We zagen op een bankje bij de speeltuin twee meisjes zitten. Ik zij tegen mijn twee vrienden: "zullen we het vragen"? Mijn vrienden zijden dan kunnen we een veel mooiere foto maken. Dus ik stapte naar de twee meisjes toe, en haalde mijn beste Frans naar boven. Ik zij tegen de meisjes: "le photo avec le sax s'il vous plait". De meisjes wisten wat we bedoelde. Ze lachten naar ons, en liepen met ons mee en trokken uiteindelijk een paar prachtige foto's. Ik pakte mijn gsm terug aan, en zij samen met mijn goede vrienden: "Merci beaucoup". Toen dachten we: "laten we foto's maken van ons zelf met alle saxofonen van Dinant". Daar ging iedereen wel akkoord mee. We wandelde een honderd meter verder, daar zagen we nog eens twee saxofonen aan het cultureel centrum en aan een prachtige tempel. Natuurlijk moesten we daar ook een foto van hebben. Dat was geen enkel probleem: er zat namelijk een prachtig Frans meisje voor het cultureel centrum op haar telefoon. Alweer vroeg ik "le photo avec le sax". Het meisje antwoorden met een lach "oui".

Ardennen.nl

Ze wandelde samen met mij en met de vriendengroep naar de eerste saxofoon. Daar trok ze enkele foto's van ons in verschillende posities. Daarna was de tweede saxofoon aan de beurt. Ook daar trok ze ook enkele mooie foto's van. Alweer pakte ik mijn gsm terug, en zijden ik en mijn vrienden in koor "merci". Maar deze keer was het toch een beetje anders. Namelijk toen ik "merci" zij gaf ik haar een kus uit beleefdheid op de wang. Zij kuste terug op mijn wang met een brede lach. Ik was op dat moment dol gelukkig want haar lippen voelde zijde zacht aan. Ik genoot van dat moment en zij goede dag. Toen het prachtige Franse meisje weg ging. Zij ik vol verbazing "i'm a legend". Mijn vrienden waren heel verward dat ik zo even met het mooiste meisje van Dinant kuste. Ze zijden: "is dit nu echt gebeurd met een lach". Ik zij toen lachend "oui oui". We bleven er over spreken, tot we weer bij een saxofoon aankwamen. Toen vroeg een van mijn vrienden aan een man of hij een foto wou trekken van ons met een saxofoon op een rondpunt. Daar maakte de man geen enkel probleem van. Hij trok even een paar foto's en we zijden weer eens "merci". We gingen even verder en toen kwamen we nog een paar vrienden van onze school tegen met ieder een zak Doritos. We vroegen: "wat gaan jullie doen"? Ze zijden: "we gaan naar de kerk". We gingen even mee met hun, mijn vrienden hadden geen woord gerapt over: dat ik gekust had. Na even wandelen kwamen we aan de kerk. We wouden naar binnen gaan, om eens wat cultuur op te snuiven. Maar helaas was de kerk op slot. Dat was voor ons geen enkel probleem. We zagen dat er op de brug een hele hoop saxofonen stonden. Dat vonden we fantastische, dus we gingen foto's trekken van al die saxofonen. Onze vrienden sloegen een ander pad in. Voila, toen waren we weer met zijn drieën. Op de brug waren geen mensen die foto's van ons konden trekken. Dus we trokken maar grappige selfies of we wisselde af, wie de foto moest trekken. Zo kon iedereen toch met iedereen op de foto. Het was geweldig om zo'n autistische foto's te maken op een brug met saxofonen. We waren ook heel creatief in onze foto's de ene kuste zogezegd met een saxofoon de ander knuffelde of we deden alsof we moesten overgeven in een saxofoon. Niet alleen de foto's op de brug maken was leuk, maar ook het uitzicht op de maas was zalig. Toen we elke saxofoon gefotografeerd hadden op de brug, gingen we nog wat saxofonen opzoeken. Het duurde niet lang voor we nog eens een paar saxofonen tegenkwamen. We kwamen aan op een leuk pleintje met wel liefst vijf saxofonen. Natuurlijk moesten we ook daarmee op de foto. Er zaten nog enkele mensen op dat pleintje. Mijn vrienden zijden: "ga jij het vragen of ze foto's willen trekken"? Ik zij daarop: "ik vertrouw hun precies niet echt zo goed". Dat was geen probleem voor mijn vrienden. We besloten dan maar weer eens om: zelf om de beurt een foto te trekken. Ook die foto's waren goed gelukt. Eenmaal toen we die foto's hadden getrokken, was het weer eens tijd om nog eens wat souvenirwinkeltjes te doen. We hadden er een paar bekeken, maar jammer maar helaas ze waren allemaal gesloten. Ik zij: "weet je wat"? "Als we nu eens terug wat dichter naar de auto's gaan"? "Dan kunnen we misschien daar nog wat souvenirwinkeltjes vinden"? Daar waren mijn vrienden het direct mee over eens. We keerden ons dus om, en besloten toen ook om wat muziek op te zetten en te zingen onderweg. We zongen super hard, iedereen keek ons aan van wtf doen die gasten nu. Tot we terug aan de auto's kwamen. Eenmaal daar, maakten we de keuze om iets je meer naar de andere kant te gaan. Dat deden we dan ook. Daar zagen we een graffiti kunstwerk, waar we ook zeker mee op de foto moesten. Niet zo heel toevallig was dat kunstwerk ook een saxofoon. Een paar foto's later gingen we weer door. We gingen weer eens opzoek naar een souvenirwinkeltje. Helaas konden we er geen vinden. Een van de vrienden kreeg toen dorst, wat wel te begrijpen is. Hij zij: "is hier niet ergens iets waar we iets kunnen drinken en eten"? Ik zij daarop: "misschien is het geen slecht idéé om een buurtwinkeltje op te zoeken"? Daar was iedereen het over eens, de keuze was gemaakt. "We gaan naar een buurtwinkel. Het duurde niet lang vooraleer we een krantenwinkeltje tegen kwamen. De vriend die af kwam met het idéé om: "iets te gaan drinken". Zij plotseling in dat winkeltje: dat hij wel zou trakteren. Ik zij natuurlijk: "dat hoeft niet hoor". Hij zij: "ik sta er op". Ik kon dus niet anders dan de traktatie te aanvaarden. We kochten toen Sprite, cola en een paar zakken chips. Aan de kassa stond een heel aardige man. Hij vroeg aan ons van waar we kwamen, we zijden in het Frans: "we komen van Vlaanderen". De man vroeg vervolgens: "waar precies in Vlaanderen"? We zijden waar we precies vandaan kwamen en zijden: "Au revoir". Eenmaal uit de winkel staken we onze laatste ruimte in onze rugzakken vol met: chips en frisdrank. We hadden nog drie kwartier over, en gingen op ons gemak naar de tempel die we al eerder tegen kwamen. Weeral hadden we onze muziek aan staan. We naderden de rotsen aan de tempel. Aan de tempel was een trap naar boven. We beklommen de trap helemaal tot boven, toen we boven aankwamen ging de muziek uit. We genoten van het uitzicht en van de rust. We vonden het toen wel de ideale moment om even: van de speculaas te proeven en van de chips te eten en van de frisdrank te drinken. Dat was zonder enige twijfel een geweldig moment, alleen was de speculaas zo hard als steen. Ik brak de speculaas in super kleine stukjes, ik gaf mijn vrienden er ook een paar stukjes van. Maar niemand kreeg de speculaas gekout en hij was ook niet zo lekker. Jammer maar helaas hebben we dus de speculaas: in de vuilbak moeten deponeren. We hadden nog 25 minuten om terug te geraken, wat zeker voldoende was. Er was dus ook nog de tijd om even een groepsfoto te trekken van ons met het landschap en met de tempel. Ik zij: "we hebben nog 20 minuten over om terug te geraken". Mijn vrienden zijden: "oké dan gaan we maar terug naar de auto's". We gingen al lachend met de muziek vollen bak terug naar de auto's. Toen we daar aankwamen zagen we dat de leraren nog iets aan het drinken waren. We hadden echter ook nog een kwartier over, dat konden we dan nog spenderen: om van het uitzicht te genieten. We hadden dat hele kwartier gepraat over: hoe geweldig onze dag in Dinant wel niet was. Omdat we zo dicht bij de auto's waren: konden we direct instappen en vertrekken naar onze logeerplaats. De rit naar onze logeerplaats was wel een pak moeilijker verlopen dan de rit naar Dinant. Er waren verschillende wegomleggingen. gelukkig wist de gps applicatie van een leerling uit het zevende jaar: daar wel raad mee. Waardoor we zonder problemen langs kleine mooie wegen toch tijdig konden arriveren bij de logeerplaats. We moesten: zelf nog even wachten tot de andere auto's en busjes arriveerden. Een kwartiertje later waren al de auto's aangekomen. Nu was de tijd aangebroken om de bagage te lossen. Het duurde misschien wel een uur om alles uit te laden. Toen we de bagage hadden uitgeladen waren we nog lang niet klaar. Want we gingen naar binnen om onze kamers in orde te maken. Dat was niet zo eenvoudig zoals het leek. De kamerindeling was namelijk anders dan op het grondplan. Er moest weer een nieuwe kamerverdeling gemaakt worden, want volgens de oorspronkelijke kamerverdeling zouden wij bij de meisjes liggen. "Niet dat dat  een probleem voor ons zou zijn". Maar natuurlijk ben je nog altijd op vakantie met je school. Dan maar weer een uur wachten, tot ze een nieuwe kamerindeling hebben gemaakt. Dat was even saai, maar dat was wel even de moment om nog van de laatste zonnestralen te genieten. Na dat lange uur wachten mochten we eindelijk onze kamers inrichten. Het ging vlot, het koste mij geen 10 minuten of ik had mijn kamer al ingericht. Het ging niet bij iedereen zo vlot, daarom besloot ik om mijn vrienden een handje te helpen. Dat vonden ze natuurlijk wel leuk. 'Want wie pakt nu graag zijn koffers uit'? Met zijn allen ging het zeer snel vooruit. Zo snel zelfs dat we 10 minuten sneller klaar waren dan geplant. Dat kwam eigenlijk wel goed uit want onze magen begonnen al te ronken van de honger. Onze vriendengroep zat eerst aan tafel, dat betekende ook dat: wij als eerste eten kregen. Maar dat was nog niet alles. Het was niet eens een gewone maaltijd, het was spaghetti. De leerkracht zij: "je mag gerust al wat spaghetti opscheppen". "Natuurlijk zijden wij daar geen neen tegen". We schepten onze borden goed vol met spaghettislierten en kapten er Bolognesesaus en kaas over. We gingen redelijk snel terug naar onze tafel. Daar stonden onhandige kannen met kraanwater. Ik zij tegen mijn vrienden: "wij heeft er al dorst". Mijn vrienden gaven allemaal in koor het antwoord: "ikke". Dus ik schonk al hun glazen vlekkeloos in. Het moment was daar om onze buikjes goed vol te eten met lekkere pikante spaghetti. Iedereen zweeg en at spoedig zijn spaghetti op. Al snel gingen we voor onze tweede portie. Die ging net zo vlot naar binnen als de eerste. Toen bijna iedereen gedaan had met eten: zij iemand aan onze tafel "mijn water smaakt naar kaas". Wij zijden: "dat is vrij normaal, je hebt kaas gegeten". Hij zij: 
"aah ja dat is waar". Wij dachten in ons zelf: "meent ie dit nu". En ja hoor, hij meende dat. Iedereen had na twee porties genoeg. buiten ik, ik nam nog een derde portie. Ik had nog een klein hangertje, maar dat was niet het enigen. Ik wist namelijk dat er nog een uitleg zou volgen. Na de uitleg gingen we terug naar onze kamer. We wouden contact opnemen met onze ouders. Dat was blijkbaar niet van vanzelfsprekend. De leerkrachten besloten toen om een wandeling te maken: met de hoop om verbinding te krijgen. Dat lukte niet zo goed. In ieder geval was het wel een zeer avontuurlijke avondwandeling. We gingen met zaklampen naar buiten, gingen van de smalle paatjes af en lieten elkaar verschieten dat was echt hilarische. Het grappige eraan was, we konden zelf mensen laten verschieten die we al een paar keer hadden laten verschieten. Iedere keer weer verschoten ze even hardt. Maar natuurlijk is een avond wandeling niet compleet zonder spookverhalen. Gelukkig kende iedereen er wel een paar. Toen de wandeling gedaan was: volgde er nog een leuke film. Die film was toevallig geen griezelfilm, maar het was toch een geweldige spider-man film. Dat vind ik nog vele
keren beter dan een horror film. Mijn vrienden hadden na een tijdje zin om een feestje op de kamer te bouwen. Ze vroegen ook aan mij of ik geen zin had om mee te doen. Mijn antwoord was natuurlijk: "dat lijkt mij een strak plan". We kwamen aan al dansend aan in onze kamer, ook al hadden we toen de muziek nog niet aan staan. Maar het was wel de ideale opwarming om in de feest sfeer terecht te komen. Iedereen trok zijn pyjama al dansend aan, en de ongepaste grappen vlogen al in het rond. De muziek die we ophadden gezet was zelfs nog erger dan de grappen die we toen maakten. We gooide ook al onze spullen door de kamer, 'wat werd dat toch een zwijnenstal'. Het feestje duurde nog een paar uur, daarna zij iemand: "ik wil slapen". We waren het er allemaal over eens: dat het misschien wel tijd was om te gaan slapen. Dus we poetste nog snel even onze tanden en kropen onder de wol.

mamaplaats

Dag 2

ardennen.nl

De tweede dag begon al vrij vroeg op de morgen. Ik werd wakker om zes uur. Ik zag dat mijn buur al op zijn gsm zat, dus ik vroeg hem: "hoe laat is het"? Hij zij meteen: "het is zes uur". Ik antwoordde nog snel fluisterend: "oké". Daarna probeerde ik nog even te slapen, dat ging niet zo vlot. Daarom maakte ik mij een uurtje later al zacht klaar voor het belangrijkste maal van de dag. Beter gezegd: 'het ontbijt'. Mijn buur volgde mijn voorbeeld op, en besloot ook al om zich klaar te maken. Toen ik klaar was, wachtte ik nog even tot mijn goede vriend en buur klaar was. Vervolgens gingen we al sluipend de trap af en gingen de kamer uit. We roken het ontbijt al van boven. We zijden allebei heel synchroon: "wat zouden we voorgeschoteld krijgen als ontbijt"? Die vraag bleef niet lang onbeantwoord. Want we kwamen de deur nog maar binnen of we zagen al een van onze beste vrienden voor een uitgebreid buffet staan. Op het buffet stonden verschillende slaatjes, vlezen, kazen en nog zoveel meer. Om te drinken was er ook een heel uitgebreid gamma. Je kon bijvoorbeeld uit zes verschillende theeën kiezen en uit ook een paar soorten koffie, maar er was niet alleen koffie en thee. Je kon ook kiezen voor melk of chocomelk of zelfs fruitsap. Ik koos toch maar voor iets vertrouwelijk, beter gezegd een paar sneetjes witbrood met choco en een lekkere warme muntthee. Even later kwamen er nog leerlingen naar de refter. Wij waren toen al klaar, dat betekende dat we al onze broodjes voor de middag konden klaarmaken. Ook voor de middag was het gamma ruim. Er waren verschillende groenten en vlees voor tussen de broodjes te leggen en er was fruit en er waren flesjes water voor tijdens de middag. Het handige van als een van de eerste wakker te zijn is: "je kan meestal zonder te wachten ontbijten en je lunch klaar maken". Toen onze broodjes klaar waren gingen we nog even wachten tot al onze vrienden ontbeten hadden. Daarna werd er nog een uitgebreide uitleg gegeven voor onze dag activiteit. Na eventjes wachten en luisteren konden we onze tanden poetsen. We hadden nog heel ruim de tijd om onze tanden te poetsen. Die tijd namen we ook, er was echter dan ook nog de tijd om even wat muziek te luisteren. Na een half uurtje wachten verzamelde we aan de busjes en auto's. We vertrokken al vlug terug met de zelfde auto indeling naar onze activiteit. Het was een rit die even duurde, maar gelukkig was er weinig verkeer. Wat eigenlijk logische is in de Ardennen. Na een klein uurtje kwamen we aan bij onze activiteit, beter gezegd : 'De Grotten Van Han'. Toen we aankwamen: moesten we ons natuurlijk eerst nog even aanmelden. Dat duurde toch wel eventjes. Natuurlijk voor ons als schoolgaande jeugd het ideale moment om de wifi code te zoeken. Ik vroeg even aan een van de medewerkers waar de wifi code was. Ze zij: "je kan het wifi wachtwoord vinden bij de toiletten".Wij gingen natuurlijk direct naar de toiletten, waar we ons inlogde op de wifi. We vertelde ook direct het wachtwoord door aan onze vrienden. Iedereen geraakte nog maar net ingelogd of we konden al naar de treintjes, om het wildpark binnen te gaan. Toen iedereen in het treintje zat: vertrok het treintje. We gingen door een klein dorpje richting het park. In het stadje konden we de buitenkant van een museum zien en een klein frisuurtje. We werden toen ook al opgewarmd met het vrolijke liedje: "De Grotten Van Han". Het was een heel lachwekkend nummer over alle activiteiten van: "De Grotten Van Han". Natuurlijk moesten we voor de sfeer ook even mee zingen, dat was dan ook gewoonweg hilarische. Toen het nummer gedaan was: kwamen we aan in het park. Het eerste dier dat we tegen kwamen was een: everzwijn. De everzwijnen kwamen netjes langs ons treintje gelopen. Daar moesten natuurlijk ook foto's van getrokken worden en filmpjes van gemaakt worden. Het treintje stopte ook even in het midden van de kooi, we kregen ook een korte maar krachtige uitleg van de gids die ook de bestuurder was. Als tweede dier: gingen we langs de uilenkooien, er zaten verschillende soorten uilen. Van Oehoes tot sneeuwuilen of van bosuilen tot kerkuilen. Dat was fantastische om zoveel verschillende uilen te zien op een heel kleine oppervlakte. Ook hier kregen we een korte maar krachtige uitleg van de gids. Na de korte uitleg van de gids
mochten we even uit het treintje gaan. Dat deden we ook, want we konden vandaar heel het park zien van af boven. Natuurlijk was dat ook weer een gelegenheid om even  wat foto's te maken. Nadat iedereen even van het uitzicht kon genieten, was het weer tijd om terug op het treintje te gaan. We zagen nog verschillende dieren. Maar de spectaculairste dieren waren volgens mij toch: de beren en de buffels. De buffels omdat ze: rakelings langs ons liepen. De beren waren dan weer aan het vechten met elkaar. Wat voor prachtige beelden zorgde. Ik had zelfs een klein stukje van het gevecht gefilmd. Opdat filmpje was te zien hoe de beren met elkaar aan het worstelen waren. Het gevecht duurde niet lang, maar het was wel cool om te zien. Na het bezoek aan de beren: was het bezoek aan het wildpark bijna gedaan. We gingen toen nog even langs enkele dieren, die dieren waren: wilde paarden en herten. We gingen het park uit net zoals we binnen gingen, met het nummer: "De Grotten Van Han". Even later, toen we aankwamen bij het onthaal was het de tijd om te eten. We aten onze broodjes en ons fruit op, maar we kregen ook zakjes met lekkere chips. Die natuurlijk ook vlug werden opgepeuzeld. Tijdens het middagmaal hadden we de mogelijkheid om nog wat goede muziek te downloaden. Het duurde niet lang of we hadden alle goede muziek die we ons konden inbeelden gedownload. De muziek die vooral werd gedownload was: van de youtuber 'jordentheninja'. We liepen een klein beetje voor op schema, maar dat was niet zo erg. Want zo konden we het museum van de Grotten Van Han nog bezoeken. Het museum was klein, maar er waren wel heel wat leuke dingen te bewonderen. Er waren veel kleine gangetjes met gereedschap van vroeger. Maar dat was niet het enigen, er waren ook verschillende poppen met kleding van vroeger. Dat was niet het enigen, er waren ook opgezette dieren die normaal ook in Europa leven. Het was zeer interessant om al die speciale dingen te kunnen bewonderen. Daarna moesten we terug verzamelen aan het onthaal. Vervolgens was het weer tijd, om op het treintje te stappen. Alleen gingen we deze keer: naar de grotten in plaats van naar het park. We waren niet alleen op het treintje, op het treintje zaten ook enkele Franse en enkele Nederlanders. Dat hield in dat we een rondleiding kregen in het Frans en in het Nederlands. Van op het treintje gingen we langs een klein maar mooi riviertje en langs een rots klif. Het was echt een cadeau voor het oog, zo mooi was het. Natuurlijk moest het mooiste nog komen. Toen we aankwamen met het treintje moesten we opsplitsen in een Franse groep die vrij klein was. De Nederlandse groep was veel groter, wat ook niet moeilijk is: als je al met heel de derde graad daar bent. De Franstalige groep moest van voor. Zo konden zij ook goed de uitleg van de gids volgen. Wij moesten van achter omdat wij al met zoveel waren. In de grot konden we heel veel tunnels zien, er waren heel kleine gangetjes maar er waren ook zeer grote grotten. Jammer genoeg was niet elke grot te bewonderen. Sommige grotten waren nu eenmaal te gevaarlijk. Er waren niet enkel tunnels te bezichtigen, maar er waren ook veel riviertjes. Ook rivieren had je in alle formaten in "De Grotten Van Han". Maar in de Grotten Van Han is er nog zoveel meer te bezichtigen. Zoals stalactieten en stalagmieten. We leerde van de gids ook dat de grootste stalactiet 1 cm per jaar groeide. Die stalactiet was reusachtig groot. We kregen niet alleen een rondleiding, er was ook een lichtshow. Bij de lichtshow zagen we abstracte figuren in het licht. Je kon de figuren op verschillende manieren interpreteren. De hal in de grot waar de licht effecten plaats vonden was: heel groot. Na de fantastische show: gingen we langzaam terug naar de uitgang van de grot. Toen we aan de uitgang kwamen, zij de gids: "we hebben hier een ritueel, we lossen na elk bezoek aan de grotten een kanonsschot". Het schot kwam niet meteen, maar toen niemand het nog verwachte hoorden we in een keer toch een heel luide knal. Dat was dan het schot. Vervolgens verlieten we de grot, toen bleek: dat we eigenlijk terug in het dorp waren. We waren toen ook bijna bij de busjes, we konden natuurlijk dan ook zeer snel terug vertrekken. De autorit duurde weer even, een van mijn vrienden viel inslaap in de auto. Gelukkig kon ik nog met de leraar praten in de auto. De terugrit leek minder lang te duren dan de heen rit, maar schijn bedriegt. De rit duurde exact even lang, maar leek minder lang te duren. Toen we aankwamen kon het feestje weer beginnen. We gingen los op de muziek die we onder de middag hadden gedownload tot het avondmaal. Voor het avondmaal waren er fishsticks met wortel of spinazie pure. Dat smaakte na een avontuurlijke dag in de Grotten Van Han, ook al lust ik normaal geen fish sticks. Maar voor die ene keer kon het mij toch smaken. Als dessert was er lekkere vanille pudding, dat kon pas echt smaken na zo'n avontuurlijke dag. Na het eten werd er net zoals de andere keren weer eens gefeest op de kamer, dat was weer geweldig. Zowel letterlijk als figuurlijk komt er aan alle leuke feestjes een eind, dat was toen ook zo. Gelukkig volgde er na het feestje nog een leuke quiz. We hadden een heel leuke naam bedacht voor ons groepje. Onze groepsnaam bestond uit verschillende delen van onze namen. Dat zorgde voor een heel grappig resultaat. Nadat we onze groepsnamen moesten indienen, werden de verschillende rondes beschreven en de onderwerpen. Er zaten dingen bij van de actualiteit maar ook oriëntatie vragen en zoveel meer. We hadden een heel sterk team, dat was jammer genoeg niet genoeg. Want we waren toch verloren, "achja wat maakt het uit" het was leuk, dat is het belangrijkste". Toen de quiz gedaan was: besloten we, om nog even te lachen op omegle. Omegle is een online site waar je met iemand random kunt chatten. Dat deden wij dus ook. We stuurde met de meest verkeerde personen. En zochten ze achteraf op, dat was lachen. Na ons Omegle moment was de tijd aangebroken: om ons klaar te maken. Dat gebeurde ook, want iedereen was moe. We lagen dan ook zeer snel in ons bed, en zijden: "slaap wel".

Grotten Van Han-Wikipedia

Dag 3

De derde dag Begon hetzelfde als de tweede dag. We stonden eerst op, om vervolgens te gaan ontbijten. Alleen moesten we geen lunch klaarmaken, het ontbijt was wel even uitgebreid zoals de vorige dag. Dat was wel leuk, want iedereen kon er wel iets lekkers in terug vinden. Ook de derde dag waren we met onze vrienden groep als eerste aan het ontbijt. Dat betekende dat we niet moesten aanschuiven voor te ontbijten. Na het ontbijt volgde er een korte wandeling door de regen. Je kon kiezen uit twee wandelingen een korte van 3 km en een iets langere van 7 km. Onze vrienden kring splitste toen even op, er waren er bij van de vriendenkring die de korte deden. Maar ik had ook vrienden die net zo als ik de langere deden. Voor de lange wandeling moesten we de groene knooppunten volgen, de knooppunten leden ons eerst langs een lange asfalt weg. Dat was wel jammer, want ik hou eigenlijk meer van een avontuurlijke wandeling waar bij je moet klimmen. Jammer genoeg moesten we er wel even op wachten. Zo lang zelfs, dat ik al vrienden had die wouden stoppen omdat ze nat waren en omdat ze nog maar weinig hadden gezien. Dus we namen even een tussenstop bij een café, de gene die wouden stoppen konden wachten bij het café tot de leerkracht hun kwam halen met de auto. Daar gingen al enkele vrienden, maar gelukkig had ik ook nog vrienden die zijden: "wat kan mij dat schelen: dat ik nat wordt". Dus even later vertrokken we weer verder, toen moesten we de weg oversteken en kregen we direct waar we al lang op aan het wachten waren. De smalle klimpaadjes, die smalle klimpaadjes waren super stijl. Zo stijl zelfs: dat je soms bomen of rotsen moest vastpakken om naar boven te kunnen klimmen. Voor mijn vrienden die niet opgaven en voor mij was dat geen enkel probleem om de berg te beklimmen. We klommen razend snel naar boven, zo snel zelfs: dat we een kwartier moesten wachten ergens half op de berg. Niet dat dat een probleem was, het had nu eenmaal het voordeel dat we: even rond konden kijken. De natuur was er beeldschoon, we zagen veel verschillende bomen en we hadden uitzicht op een klein dorpje. Toen de rest er was: vertrokken we weer. De leraar zij tegen ons: "je moet op ons niet wachten we halen jullie wel terug in". Wij zijden: "oké dan zullen we gewoon verder gaan". Dat deden we dan ook, we beklommen toen razend snel de andere helft van de berg. We waren echt direct boven op de berg. Eenmaal boven: moesten we een sparrenbos in. We konden het weer eens niet laten om een liedje te zingen. Het liedje dat we toen zongen was wel heel toepasselijk, wand dat liedje noemde toevallig: 'Oh dennenboom'. Dat liedje zongen we tot we het bos uit waren, na dat liedje zongen we nog een paar nummertjes. We zongen en we zongen tot we helemaal alleen terug aan onze verblijfplaats aankwamen. Ik was zeiknat, dus: ik deed snel even nieuwe kleren aan voor het middagmaal. Maar natuurlijk eerst nog even een feestje bouwen hé. Als middagmaal werden er croque monsieurs voorzien, iedereen mocht er al zeker twee pakken. Voor mij waren twee croque monsieurs iets te weinig, dus ik wachtte nog even tot ik er nog een mocht pakken. De croques waren heerlijk. Na het eten gaven ze nog een korte uitleg over de activiteiten van de namiddag. Ik twijfelde nog even tussen drie activiteiten, tussen: kajakken, naar het oorlogsmuseum en tussen thuis blijven. Maar ik moest snel even wat knopen door hakken, dus ik besloot: om mij niet tegen te laten houden door het slechte weer. Mijn keuze die ik toen door gaf was kajakken, ik trok terug snel even mijn natte kleren aan en vertrok even later naar de kajak met de auto. In afwachting van de meneer van de kajaks: gingen we nog even magneetvissen. Dat was heel leuk, ook al konden we niks vangen. Even later kwam de meneer met een heel oude bus aan. We moesten de kajaks op de aanhangwagen leggen, zodat we ergens anders konden starten. De bus was wel niet in zo'n heel goede staat, er zat namelijk een enorm gat in het dak van de bus. Dat hield in dat iedereen nat werd, gelukkig was iedereen al kletsnat. Dus het maakte eigenlijk niet meer zoveel uit. Toen we aankwamen besloot ik: om met een van mijn beste maten in een kajak te gaan. Ik ging van achter in de kajak zitten mijn goede vriend ging van voor zitten. Maar eerst moesten we de kajak nog naar het diepen brengen, dat ging niet zo vlot wegens het lage waterpeil. Maar gelukkig bestaat er voor elk probleem een goede oplossing. Ik ging dus met mijn schoenen en al het water in, en duwde de kajak naar het diepe. Tot slot sprong ik terug de kajak in. Vanaf toen kon het echte roeiwerk beginnen. We roeide als een speer voorruit tot we iedereen voorbij waren en we niemand meer zagen. Daarna besloten we om van de rust te genieten. Dat deden we dan ook, ik stuurde alleen nog maar een klein beetje. Maar soms moest je ook wel normaal sturen en peddelen om niet: om te vallen. Op sommige plaatsen was de rivier best hevig, maar dat vormde voor ons geen probleem. We bleven nu eenmaal recht. We bleven ook heel even aan een vistrap hangen, ook dat was snel opgelost. Toen we de vistrap voorbij waren: konden we ons weer even laten drijven. We lieten ons drijven tot we iemand van de groep zagen, de gene die we zagen was toevallig iemand van de vriendengroep. We vaarden even naast elkaar, tot we een stijger zagen. Nadien hielden we even een pauze aan de stijger, we gingen dus ook even aan land. Dat was nodig voor sommige, voor mij moest het eigenlijk niet perse. Maar goed "wat maakt het mij uit?" eigenlijk helemaal niets. Na enkele minuutjes kwamen er nog van onze groep aan, zij besloten ook even bij ons te rusten. Iedereen ging al door, buiten wij. Dat was dan toch de bedoeling. Onze vrienden legde de kajak terug in het water, om te vertrekken. Alleen ging de kajak er alleen vandoor. Wij konden natuurlijk direct ingrijpen, we sprongen in onze kajak en gingen er achter aan. We waren direct terug bij de kajak, we bonden hem even vast aan onze kajak en trokken hem nadien terug de kant in. Onze vrienden waren blij dat ze niet moesten zwemmen, we waren al wel nat en we hadden het al wel koud. Maar als je dan ook nog eens zou moeten zwemmen, dan zou je het nog veel kouder krijgen. Ze zijden met een grijns: "bedankt om onze kajak terug te halen, en vertel het niet door eh". We zijden ja, maar al snel riep iemand van onze kring het heel luid. Wat we even niet doorhadden was: dat we van plaats gewisseld waren. Ik zat uiteindelijk van voor, de andere van achter. Dat ging helaas minder vlot. Het belangrijkste is toch dat we aankwamen. Toen we aankwamen: zagen we dat er toiletten in de verte waren. Ik en de rest van de groep liepen door de regen vlug naar de toiletten om ons om te kleden. We trokken vlug iets anders aan om vervolgens terug naar de auto's te gaan. Het duurde echt helemaal niet lang voor we konden vertrekken. Gelukkig hadden we ons zo goed geamuseerd: dat de reis terug naar onze kampplaats voorbij vloog. Eenmaal daar aangekomen nam ik een warme douche, ik bleef wel een half uur onder die deugd doende douche staan. Toen ik gedoucht had was het al tijd om te eten. De pot schafte een verrukkelijke barbecue, er waren worstjes, hamburgers. Maar niet enkel vlees er waren ook veel groenten, zoals tomaat, wortel, sla, komkommer en aardappelen. We smulden en we smulden en we smulden onze buikjes helemaal vol. Zo lekker was het. S'avonds was er ook nog een leuke activiteit. Spelletjes spelen, wij kozen voor het spel: waarheid, durven of doen. Dat spel was heel leuk, want we begonnen met zijn drieën. Maar al snel begonnen er nog leerlingen mee te doen, er waren zelfs leerkrachten die begonnen mee te doen. Dat was echt fantastische. De opdrachten die we tijdens het spel moesten doen, waren: er soms ook wel over. Er was iemand die naar een chinees moest bellen om te vragen: 'welke pizza's hebben jullie?'. Je kan je wel voorstellen dat die chinees geen pizza's verkoopt. Maar andere opdrachten konden dan ook zijn: lik de grond of apporteer net zoals een hond een random voorwerp. Tijdens die avond mocht er ook gedronken worden, dat maakte het nog grappiger. De meeste leerlingen durfden dan ook meer, omdat: ze een biertje dronken. Dat zorgde dan weer voor grappige resultaten. Zelf dronk ik niet, tenslotte heb ik geen alcohol nodig, om mij te vermaken. Die avond koos ik voor waarheid. De vraag die ik kreeg, was: 'met wie kuste je het laatste?'. Daar wist ik wel het antwoord op, maar mijn vrienden waren me voor. Ze zijden: 'met een Franse'. Nadien vertelde ik het hele verhaal: over het kusje dat ik kreeg van een meisje uit Dinant. Dat vond iedereen hilarische, natuurlijk werden er die avond nog tot het slapen gaan, grapjes gemaakt over dat ene kleine kusje. De avond vloog op die manier voorbij. Het was dan ook weer eens tijd om ons klaar te maken om te gaan slapen. Iedereen was zo moe, dat het niet lang duurde of iedereen sliep.

Natuurpunt

Dag 4

De vierde dag was de dag dat iedereen zijn bagage terug inpakte. Ik begon dan ook al heel vroeg op de morgen mijn bagage in te pakken. Dat duurde niet lang, voor het ontbijt was ik aangekleed en gepakt en gezakt. Helemaal klaar dus om te vertrekken. Alleen nog iets eten. Mijn vrienden stonden nog niet zo ver, daarom hielp ik hen: om hun koffers te maken. Dat vond ik helemaal niet zo erg, want er stond op de achtergrond een streepje muziek op. Toen iedereen klaar was, laaide we onze bagage in de busjes. Daarna konden we dan gemakkelijk het gebouw poetsen. Het gebouw was met zijn allen heel rap gepoetst. We konden dan ook snel terug school waarst vertrekken, alleen hielden we een kleine pauze onderweg zodat iedereen zijn lunch kon opeten. Daar na vertrokken we weer verder naar de school. De rit verliep heel vlot, waardoor we heel snel terug op school konden zijn. Eenmaal je op school was, mochten je ouders je komen ophalen. Dat was leuk, want dan had je extra veel tijd om je koffers leeg te maken.

Helaas zit onze projectkweek er op. Maar we beleefde wel fantastische momenten in de Ardennen. Waarvoor dank aan de leerkrachten en leerlingen!