Feestje gaat fout!

Onlangs was er een fuif in mijn dorp, waar ik als Auti-Man zijnde niet mocht ontbreken. Dus ik had het plan om samen met een goede vriend eens goed door te zakken, maar al snel werden de plannen van tafel geveegd of er toch een deel van. In deze blog ga ik jullie proberen een inkijk te geven op een foute en uit de hand gelopen avond.

Hoe het begon?

Al enkele maanden keek ik uit naar een fuif dat wel eens de fuif van mijn leven kon worden - en zeker omdat het in eigen dorp te doen was. Dus ik vroeg aan m'n bro (beste vriend) of hij zin had om mee te gaan. Dat wilde hij wel. Hij had ook de goesting om eens uit zijn dak te gaan na 1,5 jaar covid. Dus we spraken af om 20 uur, maar om 20 uur zag ik nog steeds mijn bro niet. Daarna wachtte ik nog enkele ogenblikken, maar al snel sloeg de klok 20:15 uur en ik was nog altijd even hard aan het wachten. Dus ik besloot om te bellen. Helaas kreeg ik geen antwoord, tot mijn frustratie toe, maar ik bleef hopen op een telefoontje dat hij gewoon nog onderweg is. Nog eens 5 minuten later belde ik herhaaldelijk. Ook toen nam er niemand op. Ik kreeg enkel een vervelende vrouwenstem te horen over in welke taal ik graag een boodschap zou willen inspreken. Dat wou ik niet. Ik wilde enkel iets vernemen van mijn bro. Nog wat minuutjes later belde ik nog eens - en weer kreeg ik die irriterende stem te horen - van het antwoordapparaat, maar deze keer hield ik voet bij stuk en belde hem nog eens een keer of 2. Ook die pogingen leken geen enkel effect te hebben en ondertussen was er al een halfuurtje verstreken. Ik gaf het laatste stukje hoop op en had zin om te stoppen met wachten. Plots kreeg ik uit het niets een sms van m'n bro dat hij niet meer kon. Het was frustrerend en onrustwekkend en ik bleef enkele seconden stokstijf staan, met helemaal geen idee wat te doen. Al gauw wierp ik mijn gezicht naar m'n horloge. Verbazingwekkend nam ik waar dat er al weer een minuut verstrak. Dat deed me tot inzien komen dat ik wel snel een keuze moest maken. Want ik stond nog steeds naast de drukke baan zo stijf als een kandelaar. Plots kwam er licht in mijn hoofd. "Ik kan naar huis gaan en een filmpje zien, maar wat levert het op??? Anderzijds kan ik ook gewoon naar die fuif gaan en daar mijn stoute schoenen aantrekken en de tijd van mijn leven hebben. 'Fuck it' riep ik overluid. Ik liep naar de tent en ik deed alsof ik geen seconde te verliezen had.

NC Training

Let the party begin...

Na het rennen werd ik verwelkomt door 2 jongens die me een ticket verkochten. Nadien liep ik verder door tot ik bij een meisje kwam van dezelfde jeugdbeweging als de jongens. Zij verkocht me bonnetjes. Ik kocht er 2. Dat was juist genoeg voor 1 drankje. Toen ik bijna de transactie achter me had gelaten hoorde ik de jongens schreeuwen: "vandaag bij aankoop van 2 bonnetjes krijg je een kus van haar". Ik trok zonder nadenken mijn mond open en zei: "laat maar komen". Het meisje wierp een vreemde blik en bleef enkele tellen in positie staan. Het was gênant, daarom gaf ik m'n kaak. Het meisje gaf me een kus en ik liep de tent binnen. Wel meteen wou ik mijn bonnetjes gaan inruilen voor 1 cola. Dus ik vroeg zonder na te denken een cola met als aanspreking 'hey, beautiful'. Gepaard met een grote lach kreeg ik mijn cola van het meisje. Nadien draaide ik me om en keek heel eventjes achterover. Het meisje was nog altijd aan het nagenieten van de aanspreking. Toch besloot ik wel meteen om verder te wandelen. Naar waar concreet. Dat wierp vraagtekens op, maar ik wist wel dat ik gewoon wou vertoeven bij leuke meisjes. Wel meteen dacht ik terug aan mijn flirttechniek. Ik ging opzoek naar 2 meisjes bij elkaar. Het duurde niet lang voor ik er zag. Na het zien ging ik over tot het scannen. Het leek wel alsof ik een barcode las, die me vertelde dat ik erop af moest gaan. Dus waarom ook niet luisteren naar de code? Marcherend liep ik met rechte rug naar de meisjes toe en grijnsde. "Zijn jullie van hier in de buurt?" zei ik met een onschuldige glimlach. Ik wou de tijd tellen die tussen de vraag en het antwoord zat, maar ze lieten me niet tot 1 tellen. Direct was het antwoord: "Ja, we zijn van ...". "Dat is toeval" lachte ik. Het geluid werd terug gebotst door 2 bloedmooie stemmen die wel leken op die van een zanglijster. Hun ogen glansde en hun wangen kregen kuiltjes van het lachen. De eerste stap was al gezet. Daarom ging ik spontaan door naar ronde 2. "Mag ik hier zitten?" -"Ja, doe maar!" Onhandig schoof ik door op de bank tot ik zachtjes een van hun raakte. Haar warmte was goed genoeg om een ei op te bakken en haar haren deden me denken aan een wol gebreide trui. Ik genoot met volle teugen van hun gezelschap. Daarom wou ik al snel doorgaan tot wat grapjes. Zo snel zelfs, dat ik vergeten was om mij voor te stellen. Wat niet erg is, want dat maakte het ook spontaan. We konden gewoon zeggen wat in ons op kwam. Met het nodige gegiechel kwam ik te weten hoe ze noemde. Zonder na te denken vertelde ik ze over 2 meisjes met dezelfde namen die ik ooit kende en die ook hartsvriendinnen waren. Toen ik het vertelde, toen kwam ik pas tot naderinzien dat ik hun al had gezien. Zij waren net voor mij en ze speelde die kaart ook direct uit. Het leek juist een spel. Ze waren er trots op dat ze me voor waren. Vanaf dat moment was het ijs gebroken - en spraken we nog uren aan een stuk met elkaar, haalde herinneringen op en grapte. Na een paar uur te babbelen kreeg ik de drang om me op de dansvloer te begeven. Dus ik begon onhandig te klungelen op de dansvloer. Het leek juist alsof ik kookte en ik verzon de ene dansmove na de andere. Het duurde niet lang voor ik in de aandacht viel van andere feestgangers. Al snel begonnen mensen met me te praten en ze maakte foto's/filmpjes. Het was hilarisch. Na wat gepraat burgerde ik me goed in de groepjes en had dus de macht om met de meisjes te dansen. Waar ik van profiteerde. Na het eerste meisje, kwam het tweede meisje en na het tweede, het derde,... Zo bleef het maar doorgaan. Na enkele uurtjes dansen had ik met elk meisje gedanst die er was. Het was zelfs zo, dat ik niet meer precies wist wie al aan de beurt was en wie niet. Ook heb ik de leukste meisjes op de fuif mijn snapkaartje gegeven. Wat verrassend snel indruk op hun maakt. Uiteindelijk kwamen er heel laat nog wat oudere meisjes aan. Ook dat ging ik helemaal niet uit de weg. Ik deed exact hetzelfde bij hun als bij mijn leeftijdsgenoten. Dat was dus random met hun beginnen te dansen en kaartjes geven. Dat werkte bij de meeste pijlsnel, maar bij een groep dertigers had ik meer moeite. Die vertelde me: "We zijn nog niet dronken genoeg om te dansen". Ik vertelde hun dat ik een beter middeltje had. Dus ik gaf hun kaartjes met daarop spreuken van positieve energie. Bij de overhandiging was hoorde ik overdonderd gelach van hun - en al snel zei er eentje: "Wel, het is goed. Ik dans wel met je". Dat deed ze ook. We danste, danste en danste en uiteindelijk keek ze mij in de ogen - en gingen uiteindelijk voor een kus. Haar adem rook hard naar wijn, maar het was goeie wijn blijkbaar. Dus er was absoluut helemaal geen probleem. Het was echt genieten. Hoe kort het ook maar duurde. Niet ver na de kus besloot ik iets te gaan zeggen tegen m'n nichten die er toevallig ook waren en besloot te vertrekken. Ik had nu toch eenmaal al alles beleefd wat ik wou beleven op de fuif. Ik had gedanst met elk meisje dat er rondliep, goed gepraat, kreeg wat kusjes en ben uiteindelijk overgegaan tot een echte tongzoen met iemand van 38. Ook waren er veel mensen die over me begonnen te praten. Dus het doel dat voor ogen lag was zonder enige twijfel bereikt en dat op mijn ukje. :P

Dit nummer is gewoon zo toepasselijk bij de avond die ik beleefde, 

dat ik het zeker niet zou kunnen weglaten.

Foto's gelekt?

En of er foto's gelekt zijn, maar het maakt niet zoveel uit. Het was grappig om foto's van jezelf te zien met een hoop meisjes erop op de gsm van je broer en moeder. Die stelde me wel veel vragen zoals: "wie zijn die meisjes?" en "waar ken je ze van?". Ik heb hun verschillende keren uitgelegd dat ik hun gewoon tegen kwam en dat ik met hun begon te dansen, praten en samen met hun op de foto ging. Mijn broer en mama waren hard verschoten, want die hadden geen idee dat ik zo zou flirten met meisjes. Het was wel even gênant aan tafel, maar het was echt wel lachen.

Het Nieuwsblad

Ben jij ooit eens alleen op een feestje aangekomen?

Wow, wat was het lachen om dit te schrijven. Ik herbeleefde de avond gewoon terug opnieuw vanachter mijn computer.

Die avond heeft niet enkel een hilarisch verhaal achtergelaten, maar ook heb ik superveel nieuwe mensen leren kennen. Waar ik zeker nog eens mee ga proberen af te spreken en uiteindelijk bleek mijn bro ook een goede reden te hebben om er niet te zijn.

"Penvrienden hebben is terug modern"

Sinds ongeveer 6 maanden terug heb ik mij ingeschreven op een heel erg leuke app. Het is een app om digitaal brieven te schrijven naar mensen die je niet kent. Op die manier kan je makkelijk brieven schrijven naar random mensen, zonder dat je er hopen geld aan uit moet geven. Is dat niet leuk?

Wat is het doel van de app?

De app die ik gebruik noemt Slowly, wat traag betekend in het Engels. De app heeft zijn naam absoluut niet gestolen. Want de app dient om brieven te sturen digitaal - en net zoals een fysieke brief, duurt het ook wel even tot dat jou brief aankomt bij de bestemmeling. Daarom noemt de app Slowly.

Google Play

Je hebt het waarschijnlijk al door. De app lijkt veel van het traditionele pennevrienden weg te hebben, maar dan heb je het beste nog niet gehoord. In de echte wereld heb je veel postzegelverzamelaars, maar ook dit is mogelijk op de app. Ook is het mogelijk om foto's door te sturen via je virtuele brief, maar let wel op. Dat is niet direct mogelijk. Je zult wel eerst om toestemming moeten vragen bij je schrijfpartner. Als je eindelijk de toestemming hebt gekregen, dan is het eindelijk het uitgelezen moment om erachter te komen hoe je gesprekspartner er uitziet.     Via de meeste communicatieplatformen heb je een profielfoto waardoor mensen direct weten wie je bent, maar bij Slowly wordt er gewerkt met een avatar. Wat wel leuk is. Want eerlijkgezegd vindt ik het altijd een plezier om je eigen avatar te kunnen ontwerpen. Dat zorgt er voor dat je eens goed naar jezelf gaat kijken. Je zal nadenken over hoe je eruitziet en wat je wilt uitstralen naar je omgeving. Op de app heb je nog andere manieren om jezelf persoonlijkheid te geven. Dat zou je ook kunnen doen door onderwerpen aan te duiden op de app. Op basis van die onderwerpen kan je gesprekken beginnen met mensen die in dezelfde dingen zijn geïnteresseerd als jou. Ook is het mogelijk om op locatie te filteren. Zo kan je met mensen schrijven uit de regio.    Nu vindt je het wellicht al goed klinken, maar ergens gaat er misschien in je hoofd een lampje branden dat zegt: "Wat moet je ervoor betalen en proberen ze echt hard geld uit je zakken te jagen?".  Het antwoord op die vragen is 'nee'. Op de app kan je heel veel plezier hebben zonder dat je geld uitgeeft, maar het is wel mogelijk om bepaalde dingen te kopen. Alleen zal de app je er nooit op wijzen, in tegenstelling tot de meeste apps. Eerlijk is eerlijk, de app verkoopt ook abonnementen, maar die abonnementen zijn eigenlijk niet echt nodig. Tenzij je graag echt op stad zoekt of je wil graag extra postzegels kopen - met munten die je kunt krijgen door een abonnement.

Via deze video kan je de app beter leren kennen.

Wat voor soort relaties zoek je op de app?

De mensen die op Slowly zitten, zijn mensen die graag schrijven en mensen willen leren kennen. Er is meestal niks meer wat hun bezighoud. De app is dus ook absoluut niet bedoelt om te daten of voor commerciële doeleinden. Op de app heb je ook geen last van mensen met erg verkeerde ideeën (dit is toch mijn ervaring). De app is wel heel goed als je sterke (penne)vrienden wilt maken. Dan is de app echt een aanrader. Want je hebt heel snel een hele selectie voor ogen met mensen die dezelfde interesses delen als jou.

Viking Blog

Wat zijn mijn ervaringen op de app?

Tot nu toe heb ik op de app heel wat leuke korte brief conversaties gehad, maar daarnaast heb ik ook lange briefconversaties gehad - die soms zelfs tot vriendschappen hebben geleid. Wat heel leuk is. Voor mij zorgen die vriendschappen voor een veilige omgeving waar ik altijd te recht kan met wat mij bezighoud. Ik kan heel open zijn tegen hun over hoe mijn dag geweest was of wat ik denk van een bepaalt onderwerp. Ook speel ik soms wel eens spelletjes (van in plagen)  met hun of we geven elkaar opdrachten. Eigenlijk is elk bezoek aan de app voor mij puur plezier en genot.

Slowly

Gebruik jij apps om vrienden te maken?

Ik hoop dat dit onderwerp sommigen onder jullie wel gesmaakt heeft. Want dit is weer eens iets helemaal anders als normaal, maar ik had echt zin om erover te schrijven. Het is gewoon iets waar ik de laatste tijd veel mee bezig was - en dat zijn nu juist de dingen die ik persoonlijk leuk vindt om op mijn blog te plaatsen. :D

Ik ben gestopt met basketbal!

Onlangs heb ik even nagedacht over de dingen die ik wou doen in mijn leven. Al snel dacht ik aan meer vakantiewerk doen en aan verder studeren. Het duurde niet lang voor ik denkbeeldig een rijtje had gevormd van alle dingen die bij me hoorde, maar er lag eigenlijk zelfs een kaartje te veel op tafel. Dat was het kaartje met G-basketbal.

Waarom speelde ik G-basketbal?

De reden waarom ik G-basketbal deed, is eigenlijk omdat ik iets nodig had om te doen na een jarenlange revalidatie. Ik was op een gegeven moment 13 jaar oud en had een dringende nood aan sociaalcontact en aan sport. Ook had ik aan het einde van mijn revalidatie veel aan basketbal gedaan. om zo mijn motoriek te kunnen verbeteren. Dat was iets wat me enorm hielp. Daarom vroeg ik aan m'n mama of ik niet mocht basketballen. Zij wist me te vertellen, dat het te vroeg zou zijn om te beginnen. Want ik zou niet zomaar na een jarenlange revalidatie kunnen beginnen  met basketballen - en alsof doen dat er nooit iets was gebeurt. Ik begreep mijn moeder wel, maar toch had ik de behoefte om aan basketbal te doen. Alsnog bleef mama het afkraken, maar op een zekere dag vertelde ze: "Als jij een G-ploeg vindt waar je zou kunnen spelen, dan mag jij basketballen". Dus dat deed ik ook. Al snel vond ik een club waar ik bij zou willen spelen. Mama was aangenaam verrast en belofte maakte schuld. Dus ik mocht gaan basketballen. Dat vond ik zo geweldig - en voor ik het wist, gingen er jaren voorbij, terwijl ik aan basketbal deed.

Spelregels.eu

Wat bracht de tijd?

De afgelopen 6 jaar heb ik superveel leuke momenten beleeft met mijn teamgenoten. Ook kreeg ik al snel de microbe te pakken om veel te gaan basketballen. Het begon voor mij allemaal bij een clubje van 10 man die nog nooit een basketbal hadden vastgehad. Bij dat clubje speelde ik mijn eerste wedstrijdjes als 13 jarige gap. Ik was aan het begin echt heel slecht, maar later begon ik te sterk te worden voor de ploeg. Want we begonnen alles te winnen door mij. Dus ik moest een trede omhoog klimmen. Wat ik uiteraard niet erg vond. Want voor mij was het een hele verrijking om progressie te maken. De transfer naar een hogere ploeg was niet alleen leuk door in een hoger level te spelen, maar het was ook leuk omdat ik daar pas echt vriendschappen kon opbouwen. De mensen daar waren meer op mijn niveau als 13 a 14 jarige. Dus al snel begon ik mij goed te settelen in de ploeg en er ontstond echt iets speciaals tussen ons als ploeg. We waren om het zo te zeggen.

'Een dreamteam'

We maakte gedurende jaren echt superveel fun op toernooien en wedstrijden. Het basketballen was dus voor mijn ontwikkeling een hele must. Ik kreeg een betere coördinatie over mijn lichaam, mijn sociale vaardigheden gingen er op voorruit. Maar het allerbelangrijkste was toch wel dat ik het leuk had. Ik vond het zelfs zo leuk, dat ik begon te zagen achter een basketbalring. Want in die fase van mijn leven wou ik koste, wat het kost, doorgroeien naar de next level. Dus uiteindelijk kreeg ik een ring en zelfs een pleintje van mijn ouders cadeau om te basketballen. Wel meteen toen het pleintje er stond, was het basketbal-time. Ik begon dagelijks een balletje te werpen voor 1 uur lang. Die gewoonte bleef ik aanhouden gedurende jaren. Het maakte me zelfs niet uit of het nu winter of zomer was. Het was voor mij gewoon leuk om mijn balletje te shotten en op die manier kon ik ook ontspannen. Al snel worp het vele oefenen zijn vruchten af. Ik kreeg de kans om mee te doen aan een soort Olympische spelen voor mensen met een beperking, maar dan wel alleen in België. Eerlijk gezegd was het toen een hele beleving om het allemaal mee te maken. Helaas hadden we het eerste jaar juist naast de medailles gegrepen. Dat was toen in mijn onderbewuste een beetje frustrerend, maar ik kon troost vinden in de gedachte: "Wacht nog maar een jaartje, dan zal ik wel sterker zijn en dan gaan we voor niks minder als goud". Het was nog waar ook. We hadden het volgende jaar goud gehaald op de nationale spelen. Misschien is het niet zo mooi om te zeggen dat het door mij kwam, maar dat was wel de waarheid. Ik droeg de ploeg naar een hoger niveau. Zelfs naar zo'n hoog niveau, dat we goud haalde in een poole die 2 niveaus hoger lag als de poole waar we het jaar voordien inspeelde. Het was toen zo duidelijk dat ik het spel leidde. Ze dachten zelfs dat we valsspeelde - en dat ik eigenlijk een paar levels hoger speelde. Dus door die prestatie kreeg ik weer de kans om door te groeien. Deze keer groeide ik in één teug naar het hoogste G-niveau op de nationale ploeg na. Daar kreeg ik opnieuw de kans om nieuwe vriendschappen op te bouwen. Al snel werd dezelfde sfeer geëvenaard als de vorige ploeg waar ik bijspeelde. Ook bij een van de hoogste G-ploegen van België groeide ik nog een stukje. Ik was nog lang niet de beste van die ploeg in basketbal, maar ik was ook niet de slechtste. Na een jaartje in de hoogste ploeg te spelen, was het weer nationale spelen. Ook deze keer was ik bij de goud-winnende ploeg. Alleen wonnen we deze keer (en de keren erop) in poole 1. We zijn dus al jaren de beste G-ploeg in basketbal van België. Na al die overwinningen begonnen we zelfs een ploeg in de gewone competitie - en zelfs daar klommen we niveaus omhoog. 

1Limburg

Waarom stop ik met G-basketbal?

Een van de redenen waarom ik gestopt ben was al te lezen in de inleiding, maar er zijn nog redenen. Naast meer tijd hebben voor andere dingen. Stopte ik ook omdat mijn leven te veel begon te verschillen met de rest van de G-basketbal. De rest vertelde over beschutte werkplaatsen, begeleid wonen, begeleid werken,... Dat waren nu juist de dingen die niet bij mij horen, maar waar ik wel altijd respect voorhad. Die onderwerpen zijn vrij standaard, dus je kan er niet omheen. Ook zou ik zelfs nooit proberen om er omheen te gaan, want van mij mag iedereen praten over wat hij of zij bezig houdt. Alleen was het voor mij niet echt interessant. Het begon me stiekem ook een beetje te vervelen. Daarnaast ben ik ook gestopt omdat ik op die manier niet echt de kans krijg om vrienden te maken die hetzelfde zijn als mij. Wat niet cru is bedoelt, maar ik heb gewoon echt belang aan vrienden waarmee af te spreken is en waarmee ik goeie babbels kan hebben - zonder dat ik moeite moet doen om geïnteresseerd over te komen.

Internet-Toys.com

Is het gemakkelijk om te stoppen?

Gemakkelijk is het nooit om een punt achter iets te zetten en zeker niet als je vragen krijgt via chats, telefoon of in het echt van: "Waarom ben je gestopt?" of dergelijken. Dan is het voor mij heel moeilijk om daarop te antwoorden zonder iemand te kwetsen, maar het is gelukt. Nu heb ik het gevoel dat ik het los kan laten. Maar ik zal wel altijd terugdenken aan de dingen die ik samen met mijn ploegen heb meegemaakt. Dat zijn gewoon zo'n dingen die je nooit zult vergeten en het is ook gewoon een erg belangrijk stuk van mijn levensverhaal. Dus ik zal met veel dank en respect terugdenken aan de mooie jaren die ik heb beleefd in de G-competitie en ik ga ongetwijfeld ook nog blijven basketballen op mijn pleintje.

Vector

Het stoppen met G-basketbal was geen gemakkelijke keuze, maar het was wel een keuze die ik moest maken. Dus in dat opzicht ben ik wel blij met de gemaakte keuze.

Bedankt iedereen voor de mooie jaren! Ook al zullen jullie deze blog waarschijnlijk nooit lezen.