Ik ben gestopt met basketbal!

Onlangs heb ik even nagedacht over de dingen die ik wou doen in mijn leven. Al snel dacht ik aan meer vakantiewerk doen en aan verder studeren. Het duurde niet lang voor ik denkbeeldig een rijtje had gevormd van alle dingen die bij me hoorde, maar er lag eigenlijk zelfs een kaartje te veel op tafel. Dat was het kaartje met G-basketbal.

Waarom speelde ik G-basketbal?

De reden waarom ik G-basketbal deed, is eigenlijk omdat ik iets nodig had om te doen na een jarenlange revalidatie. Ik was op een gegeven moment 13 jaar oud en had een dringende nood aan sociaalcontact en aan sport. Ook had ik aan het einde van mijn revalidatie veel aan basketbal gedaan. om zo mijn motoriek te kunnen verbeteren. Dat was iets wat me enorm hielp. Daarom vroeg ik aan m'n mama of ik niet mocht basketballen. Zij wist me te vertellen, dat het te vroeg zou zijn om te beginnen. Want ik zou niet zomaar na een jarenlange revalidatie kunnen beginnen  met basketballen - en alsof doen dat er nooit iets was gebeurt. Ik begreep mijn moeder wel, maar toch had ik de behoefte om aan basketbal te doen. Alsnog bleef mama het afkraken, maar op een zekere dag vertelde ze: "Als jij een G-ploeg vindt waar je zou kunnen spelen, dan mag jij basketballen". Dus dat deed ik ook. Al snel vond ik een club waar ik bij zou willen spelen. Mama was aangenaam verrast en belofte maakte schuld. Dus ik mocht gaan basketballen. Dat vond ik zo geweldig - en voor ik het wist, gingen er jaren voorbij, terwijl ik aan basketbal deed.

Spelregels.eu

Wat bracht de tijd?

De afgelopen 6 jaar heb ik superveel leuke momenten beleeft met mijn teamgenoten. Ook kreeg ik al snel de microbe te pakken om veel te gaan basketballen. Het begon voor mij allemaal bij een clubje van 10 man die nog nooit een basketbal hadden vastgehad. Bij dat clubje speelde ik mijn eerste wedstrijdjes als 13 jarige gap. Ik was aan het begin echt heel slecht, maar later begon ik te sterk te worden voor de ploeg. Want we begonnen alles te winnen door mij. Dus ik moest een trede omhoog klimmen. Wat ik uiteraard niet erg vond. Want voor mij was het een hele verrijking om progressie te maken. De transfer naar een hogere ploeg was niet alleen leuk door in een hoger level te spelen, maar het was ook leuk omdat ik daar pas echt vriendschappen kon opbouwen. De mensen daar waren meer op mijn niveau als 13 a 14 jarige. Dus al snel begon ik mij goed te settelen in de ploeg en er ontstond echt iets speciaals tussen ons als ploeg. We waren om het zo te zeggen.

'Een dreamteam'

We maakte gedurende jaren echt superveel fun op toernooien en wedstrijden. Het basketballen was dus voor mijn ontwikkeling een hele must. Ik kreeg een betere coördinatie over mijn lichaam, mijn sociale vaardigheden gingen er op voorruit. Maar het allerbelangrijkste was toch wel dat ik het leuk had. Ik vond het zelfs zo leuk, dat ik begon te zagen achter een basketbalring. Want in die fase van mijn leven wou ik koste, wat het kost, doorgroeien naar de next level. Dus uiteindelijk kreeg ik een ring en zelfs een pleintje van mijn ouders cadeau om te basketballen. Wel meteen toen het pleintje er stond, was het basketbal-time. Ik begon dagelijks een balletje te werpen voor 1 uur lang. Die gewoonte bleef ik aanhouden gedurende jaren. Het maakte me zelfs niet uit of het nu winter of zomer was. Het was voor mij gewoon leuk om mijn balletje te shotten en op die manier kon ik ook ontspannen. Al snel worp het vele oefenen zijn vruchten af. Ik kreeg de kans om mee te doen aan een soort Olympische spelen voor mensen met een beperking, maar dan wel alleen in België. Eerlijk gezegd was het toen een hele beleving om het allemaal mee te maken. Helaas hadden we het eerste jaar juist naast de medailles gegrepen. Dat was toen in mijn onderbewuste een beetje frustrerend, maar ik kon troost vinden in de gedachte: "Wacht nog maar een jaartje, dan zal ik wel sterker zijn en dan gaan we voor niks minder als goud". Het was nog waar ook. We hadden het volgende jaar goud gehaald op de nationale spelen. Misschien is het niet zo mooi om te zeggen dat het door mij kwam, maar dat was wel de waarheid. Ik droeg de ploeg naar een hoger niveau. Zelfs naar zo'n hoog niveau, dat we goud haalde in een poole die 2 niveaus hoger lag als de poole waar we het jaar voordien inspeelde. Het was toen zo duidelijk dat ik het spel leidde. Ze dachten zelfs dat we valsspeelde - en dat ik eigenlijk een paar levels hoger speelde. Dus door die prestatie kreeg ik weer de kans om door te groeien. Deze keer groeide ik in één teug naar het hoogste G-niveau op de nationale ploeg na. Daar kreeg ik opnieuw de kans om nieuwe vriendschappen op te bouwen. Al snel werd dezelfde sfeer geëvenaard als de vorige ploeg waar ik bijspeelde. Ook bij een van de hoogste G-ploegen van België groeide ik nog een stukje. Ik was nog lang niet de beste van die ploeg in basketbal, maar ik was ook niet de slechtste. Na een jaartje in de hoogste ploeg te spelen, was het weer nationale spelen. Ook deze keer was ik bij de goud-winnende ploeg. Alleen wonnen we deze keer (en de keren erop) in poole 1. We zijn dus al jaren de beste G-ploeg in basketbal van België. Na al die overwinningen begonnen we zelfs een ploeg in de gewone competitie - en zelfs daar klommen we niveaus omhoog. 

1Limburg

Waarom stop ik met G-basketbal?

Een van de redenen waarom ik gestopt ben was al te lezen in de inleiding, maar er zijn nog redenen. Naast meer tijd hebben voor andere dingen. Stopte ik ook omdat mijn leven te veel begon te verschillen met de rest van de G-basketbal. De rest vertelde over beschutte werkplaatsen, begeleid wonen, begeleid werken,... Dat waren nu juist de dingen die niet bij mij horen, maar waar ik wel altijd respect voorhad. Die onderwerpen zijn vrij standaard, dus je kan er niet omheen. Ook zou ik zelfs nooit proberen om er omheen te gaan, want van mij mag iedereen praten over wat hij of zij bezig houdt. Alleen was het voor mij niet echt interessant. Het begon me stiekem ook een beetje te vervelen. Daarnaast ben ik ook gestopt omdat ik op die manier niet echt de kans krijg om vrienden te maken die hetzelfde zijn als mij. Wat niet cru is bedoelt, maar ik heb gewoon echt belang aan vrienden waarmee af te spreken is en waarmee ik goeie babbels kan hebben - zonder dat ik moeite moet doen om geïnteresseerd over te komen.

Internet-Toys.com

Is het gemakkelijk om te stoppen?

Gemakkelijk is het nooit om een punt achter iets te zetten en zeker niet als je vragen krijgt via chats, telefoon of in het echt van: "Waarom ben je gestopt?" of dergelijken. Dan is het voor mij heel moeilijk om daarop te antwoorden zonder iemand te kwetsen, maar het is gelukt. Nu heb ik het gevoel dat ik het los kan laten. Maar ik zal wel altijd terugdenken aan de dingen die ik samen met mijn ploegen heb meegemaakt. Dat zijn gewoon zo'n dingen die je nooit zult vergeten en het is ook gewoon een erg belangrijk stuk van mijn levensverhaal. Dus ik zal met veel dank en respect terugdenken aan de mooie jaren die ik heb beleefd in de G-competitie en ik ga ongetwijfeld ook nog blijven basketballen op mijn pleintje.

Vector

Het stoppen met G-basketbal was geen gemakkelijke keuze, maar het was wel een keuze die ik moest maken. Dus in dat opzicht ben ik wel blij met de gemaakte keuze.

Bedankt iedereen voor de mooie jaren! Ook al zullen jullie deze blog waarschijnlijk nooit lezen.